Όταν η κακόβουλη συκοφαντία συγχέεται με την ελευθερία της έκφρασης.

Εμπρός για μια νέα "ελεύθερη" κοινωνία
της συκοφαντίας, του διασυρμού,
της διαπόμευσης και του εκβιασμού.

Έχουμε φτάσει στο σημείο να ηρωοποιήσουμε τη συκοφαντική ανωνυμία στο internet και να θεωρούμε βλάκες όσους επωνύμως, καταθέτουν την διαδικτυακή τους άποψη. Μάλλον η ανωνυμία στις ύβρεις είναι μαγκιά, δικαίωμα και συνειδητοποιημένη ελευθερία ενώ η ευθύνη της υπογραφής είναι υποδούλωση σε απαρχαιωμένες και ξεπερασμένες νοοτροπίες.

Εγώ θα έλεγα ότι η περίπτωση της καθ’ έξιν και συστηματικής εμμονής στην ανωνυμία είναι δείγμα φοβικής ή εξαρτημένης συμπεριφοράς. Ίσως οι ψυχίατροι να μπορούν να ερμηνεύσουν καλύτερα, το σύμπλεγμα της κουκούλας. Εγώ μια απλή άποψη εκφράζω αντιδρώντας σε όσους θεωρούν βλακεία την επωνυμία και επαναστατική πράξη ανδρείας την «απελευθερωμένη» ανωνυμία του ρουφιάνου.

Τι να το κάμω όταν ολόκληρη η επανάστασή σου, στηρίζεται στην πολιτική της συκοφαντίας, του λαϊκισμού, της ανωνυμίας, της ύβρεως και του εκβιασμού. Στη λογική δηλαδή της ηθικής εξόντωσης και στο νόμο της οργανωμένης μαφίας. Ποτέ δε θα δεχτώ ότι είναι ελευθερία αυτή η απάνθρωπη πρακτική. Αντιθέτως θα δεχτώ ότι είναι δείγμα ύψιστης ανελευθερίας και αναξιοπρέπειας. Είναι τζάμπα μαγκιά. Είναι ημιμάθεια και εθελοδουλεία. Είναι βλακεία και η κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω, είναι τεράστια! Η αριβιστική ψευδοευφυία των «φοβισμένων» επιδιώκει τη σύγχυση της κοινής γνώμης, η οποία κοινή, σύντομα θα λησμονήσει το περιεχόμενο της βλακείας, ως συνήθως! Ο φόβος της επωνυμίας και η μονιμότητα του συνδρόμου ανωνυμίας καθιστά ανίκανα τα αρρωστημένα θύματά του, να δουν την αλήθεια και να επιβάλλουν στους εαυτούς τους, τις αρχές της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας. «Ενδιαφέρον είναι το φαινόμενο μερικών ευφυών ανθρώπων οίτινες, ενστικτωδώς διαισθανόμενοι τον κοινωνικώς ανυπέρβλητον ρόλον των βλακών εις την λαμπράν κοινωνικήν αυτών σταδιοδρομίαν εν τη χρυσή μέση οδώ της μετριότητος αποφασίζουν να υποδυθούν τον ρόλον αυτόν, όπως ανέλθουν δια της μεθόδου της «νύσσης»(Ε. Λεμπέσης).

Ένα είναι σίγουρο. Με τη βλακεία τους τα θεωρούμενα ξύπνια μυαλά διευκολύνουν το έργο του εκβαρβαρισμού και του εκφασισμού της κοινωνίας, που εν τέλει τα μέλη της δεν θα ξέρουν ούτε να μιλάνε, ούτε να σωπαίνουν. «Δεν είναι καθόλου εύκολο να μιλάς με ένα φασίστα. Όταν κάποιος άλλος παίρνει το λόγο, θεωρεί τη διακοπή αυτή σαν αναίδεια. Δεν έχει πρόσβαση στη λογική, γιατί τη βλέπει μόνο στην πλήρη υποχώρηση του άλλου. Η αστική λογική πρέπει να διατείνεται προς την καθολικότητα και συγχρόνως να τείνει να την περιορίσει…..»(Μ. Χορκχάϊμερ-Τεντόρ Αντόρνο:«η διαλεκτική του λόγου»).

Ο «αποκεφαλισμός» των αντιπάλων μέσω ψεύτικων συκοφαντιών και εκβιασμών καθίσταται έτσι μηχανισμός εξυπηρέτησης και χειραγώγησης, πανίσχυρων οικονομικών και παρακρατικών κέντρων. Δημιουργείται υπηρεσία υποδουλωμένων κονδυλοφόρων στα ωφελιμιστικά σχέδια «τρομοκρατικών» οργανώσεων που δεν είναι πάντα οργανώσεις τύπου 17Ν, αλλά και μισθοδοτούμενες υπηρεσίες ηθικής εξόντωσης των «αντιδραστικών». Πάρα πολλές εκδοχές μπορούν να λάβουν «οι Δαιμονισμένοι» και «ο Ιεροεξεταστής» του Ντοστογιέφσκι.

Όπως λέει και ο Εμμανουήλ Ροΐδης: «τους υβριστάς δημοσιογράφους διακρίνει αδιάλλακτον μίσος κατά των μεταχειριζομένων σάπωνα ή γραμματικήν». Σε άλλο δε σημείο αποδεικνύει γιατί «αποτελούν βαθμίδαν προς υψηλότερον στάδιον»:«Και τω όντι πολλοί τούτων, υβρίζοντες και συκοφαντούντες, κατορθούσι μετ’ ου πολύ να διορισθώσιν αστυνομικοί κλητήρες, σαρωταί υπουργείου, νεκροσκόποι…ή καραγωγείς. ……Οι εις την Αφρικήν περιηγηταί περιγράφουσι φυλάς τινας ανθρωποφάγων, οίτινες είναι κατά τα άλλα τίμιοι, ήμεροι, φιλόξενοι και περιποιητικοί, μόνον ελάττωμα έχοντες την κακήν συνήθειαν να τρώγωσιν ανθρώπινον κρέας…».

«Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία…..

τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν.

Έφθασεν ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή…..

……………..

Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,

κι’ αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,

θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.

Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,

Πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

………………

Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί

να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.

Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν»(Κ. Καβάφης)