Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Κριτική στις ομιλίες που εκφωνεί ο Παπανδρέου στις επαρχιακές εξορμήσεις του!

Συνθηματική δημαγωγία, συναισθηματικός λαϊκισμός και ακοστολόγητες δεσμεύσεις!
«Όταν ακούνε τη λέξη Ελλάδα, θα την συνδέουν με τη λέξη αξία. Αυτή είναι η δική μας πολιτική. Έτσι θα πετυχαίνουμε νέες καλύτερες τιμές για τον αγρότη και θα εξασφαλίζουμε τα εισοδήματα. Φίλες και φίλοι το Πασόκ ξέρει. Ψηλά το κεφάλι υπάρχει ελπίδα γι’ αυτόν τον τόπο. Ζητάει αυτή η κυβέρνηση να σκύψουμε το κεφάλι, να δεχτούμε αμίλητοι τη μοίρα μας. Και εμείς λέμε ντροπή, ντροπή τους! Υπάρχει κανείς εδώ, σε αυτήν την αίθουσα που θέλει να δεχτεί τη μοίρα του χωρίς φωνή; Κανένας. Όλοι μας θα έχουμε φωνή»!!!
Ο λαϊκισμός ξεκίνησε ως πολιτική έκφραση της άκρας δεξιάς, πολύ γρήγορα όμως ενσωματώθηκε στην στρατηγική και της άκρας αριστεράς. Σήμερα ο «προλεταριακός λαϊκισμός» (κομουνιστικός ή αναρχικός) συνδέθηκε με τα κινήματα της αντιπαγκοσμιοποίησης και διασταυρώθηκε με τον οικολογισμό και τον ηθικισμό της αλληλεγγύης ενώ στον πολιτικό του λόγο χαρακτηρίζεται από μια χιλιαστικού τύπου καταγγελία του φιλελευθερισμού και τυφλή δημαγωγία "υπέρ των αδυνάτων". Αρκετές φορές με έντονα τα φασιστικά στοιχεία σε αυτό τον καταγγελτικό λόγο(χωρίς να δίνεται το δικαίωμα αμφισβήτησης των φανατικών θέσεών τους) και χωρίς να προτείνεται οποιαδήποτε λύση. Αυθαίρετα οι έννοιες δημοκρατία, δικαιώματα, δικαιοσύνη έγιναν υποχείρια του λεκτικού φασισμού της δήθεν "επανάστασης". Τα τελευταία χρόνια οι λαϊκίστικες διαμαρτυρίες είναι χειραγωγημένες και έχουν ένα χαρακτήρα μόδας. Καίγεται η Πάρνηθα και αντί να πάμε να βοηθήσουμε στην κατάσβεση των πυρκαγιών (αυτό θα ήταν πραγματικά κίνημα εναλλακτικής κινητοποίησης και έμπρακτου ακτιβισμού) πάμε Σύνταγμα να κάψουμε τη Βουλή και «να πέσει η κυβέρνηση»! Πάμε να πετάξουμε πέτρες, μπογιές, να δείρουμε τους "κακούς" μπάτσους, να βάλουμε φωτιές αντίστασης και να ρίξουμε καμιά μολότωφ! Μοιάζει με καρναβάλι τηλε-πιθήκων για να τραβήξουν οι κάμερες και το βράδυ τρομαγμένοι οι νοικοκυραίοι να αναφωνήσουν:"Διαλύθηκαν τα πάντα. Δεν υπάρχει κράτος"! Κούφιοι «επαναστατικοί λαϊκισμοί» που έχουν "εξασφαλίσει" την αδιαφανή «υποστήριξη» ή την μη-καταδίκη άλλοτε του Σύριζα και άλλοτε του Πασόκ. Τουλάχιστον τα δύο αυτά κόμματα εκμεταλλεύονται την αναταραχή που προκαλούν οι hard rock τραμπουκισμοί και οι ανεκτές δόσεις βίας. Ο καθένας για λόγους μικροκομματικούς, δημοσκοπικούς και ψηφοθηρικούς. Οι «επαναστατικοί λαϊκισμοί» διαδίδονται με sms, blogs και απευθείας μεταδόσεις(χωρίς κάμερα το γεγονός δεν υφίσταται) από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ, κυρίως τις τηλεοράσεις που έχουν τους δικούς τους λόγους να προκαλούν πολιτική αστάθεια και κοινωνική ανασφάλεια. Στην πραγματικότητα οι συμμετέχοντες σε λαϊκίστικες φασαρίες στο «κέντρο της πόλης» δεν εμπνέονται καθόλου από τα ιδανικά των ΜΜΕ, του Πασόκ ή του Σύριζα. Έχουν τους δικούς τους ασαφείς ουτοπικούς προσανατολισμούς, λατρεύουν τα «χωρίς», τα «μετά», τα «δήθεν», τα γκατζετάκια και αναμένουν «έναν άλλο κόσμο που ίσως είναι εφικτός» μέσω της κοινωνικής δικτύωσης και του internet! Γίνονται όμως εύκολα θύματα χειραγώγησης από κομματικούς εγκάθετους που γνωρίζουν τους κανόνες τηλεοπτικής αναμετάδοσης και κόμματα που το παίζουν δημοκρατικά ενώ έχουν σκοπό να εξυπηρετήσουν τους χρηματοδότες τους και τα δικά τους «μεγάλα συμφέροντα».
Η βουλιμία για εξουσία αλλά και η πίεση που δέχονται τα στελέχη του Πασόκ, από εξωθεσμικά κέντρα αποφάσεων, για «κατάληψη» της κυβέρνησης, αναγκάζουν τον Παπανδρέου να εναρμονιστεί με το πνεύμα των μιντιακών απαιτήσεων και ως «αντιστασιακή» μόδα που υφέρπει στα κανάλια αλλά και ως υποταγή στους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Ο ΓΑ Παπανδρέου είχε δείξει "τολμηρά" δείγματα σκέψης στο παρελθόν που ενταφιάστηκαν μπροστά στις προοπτικές της διακυβέρνησης. Σήμερα στους λόγους του κυριαρχούν ο μηδενισμός και η διασπορά συντονισμένης καταστροφολογίας, ανάλογη με τη μολοτοφική διάθεση των "εξεγερμένων" στο «κέντρο της πόλης» ή κάτω στο «λιμάνι»! Στους τελευταίους λόγους του παρατηρείται μια συγκινησιακού χαρακτήρα, επίδειξη «λατρείας του λαού» με ταυτόχρονες πύρινες καταγγελίες κατά της ολιγαρχίας, της πλουτοκρατίας, των κερδοσκόπων και των «λίγων που λεηλατούν την δημόσια περιουσία». Οι τοποθετήσεις αυτές θυμίζουν έντονα άλλοτε την Γαλλίδα Σεγκολέν Ρουαγιάλ(θα είμαι υποψήφια των ανθρώπων χωρίς φωνή) και άλλοτε τον χουστισιαλισμό του Αργεντίνου Χουάν Περόν(κοινωνική δικαιοσύνη και κράτος δικαίου εναντίον της πλουτοκρατίας). Ο πολιτικός λαϊκισμός απαιτεί την εξύψωση του λαού, που ξέρει πάντα τι θέλει, έχει πάντα δίκιο, είναι αδιάφθορος και βρίσκεται σε "απόλυτη" και διαρκή σύγκρουση με τους «αποπάνω», τους "απέναντι" και «αυτούς»(τις διεφθαρμένες ελίτ και την επάρατο Δεξιά) που δεν ανήκουν στο «εμείς». Φυσικά αν ο λαός ήταν δίκαιος και αδιάφθορος δεν θα χρειάζονταν ούτε πλούτη, ούτε νόμους και προπάντων δεν θα χρειάζονταν «κοινές γνώμες». Επειδή δεν είμαστε δίκαιοι και είμαστε ευάλωτοι χρειαζόμαστε την «Πολιτεία». Κάπως έτσι και ειρωνικά αντιμετωπίζει το «απαράβατο» και αμφιλεγόμενο δίκιο της «κοινής γνώμης» ο "συντηρητικός" φιλόσοφος Robert Spaemann.
Ο ηγέτης που απευθύνει άμεση κλήση στο λαό, τον ερωτά και στη συνέχεια ο ίδιος απαντά, εξομοιώνεται με το …….
……. λαό και συμμετέχει στην «κοινωνική του διαμαρτυρία» και στις συντεχνιακές κινητοποιήσεις του για μεγαλύτερες παροχές και διευκολύνσεις (φυσικά παροχές από τα έτοιμα, με δανεικά και χωρίς να δουλέψει). Τα προϊόντα θα αποκτήσουν αξία, επειδή έχουμε σχέδιο:με την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ .… «όταν ακούνε τη λέξη Ελλάδα, θα την συνδέουν με τη λέξη αξία»! Ένας λαϊκισμός που αποφεύγει να έρθει σε σύγκρουση με την πραγματικότητα, γλύφει τους ακροατές, αγνοεί πλήρως την διεθνή κατάσταση και λέει ψέματα. Ο σοσιαλαϊκισμός του Παπανδρέου απέκτησε νέο πρόσωπο. Πήρε τη μορφή νεολαϊκισμού του οποίου οι προεκτάσεις και η επικινδυνότητα δεν είναι ακόμα ορατές. Όταν ο "ηγέτης" διαπιστώνει ότι «δεν έχει δοκιμαστεί, γι’ αυτό να τον ψηφίσουν» καταφεύγει στα κατώτερα ένστικτα των πολιτών και η ψήφος αποκτά την ηθική αξία του οίκτου και της επιθυμίας. Ο "ηγέτης" υπερβαίνει το πεδίο της πολιτικής ειλικρίνειας και συζητά με όρους συναισθηματικούς. Το επόμενο βήμα είναι να βουρκώσουν τα μάτια του on camera. Το πρώτο βήμα έγινε στο λιμάνι του Πειραιά όπου «έφαγε ξύλο» και "έπεσε θύμα" της "κρατικής βίας" στο πλευρό των αγροτών. Ποιος θα κοιτάξει ότι αυτοί οι αγρότες ήταν μεταφερόμενοι συνδικαλιστές του κόμματός του. Αυτό που αποκτά αξία είναι η εικόνα και το συναίσθημα. Οι κανόνες της «τηλεοπτικής αλήθειας», η οποία δεν χρειάζεται ερμηνείες. Τα πολλά λόγια και οι διευκρινίσεις χαλάνε την ουσία της στημένης «αγανάκτησης». Ο τηλεηγέτης στοχεύει να αρέσει σε όλους. Όλοι τον αγαπάνε και κάνουν τα στραβά μάτια για να κατακτήσει την εξουσία. «Τελειώνει ο φόβος, η αγωνία, η απελπισία και έρχεται ξανά το χαμόγελο στον Έλληνα και την Ελληνίδα. Το μήνυμα της νίκης φτάνει σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Μαζί θα τα αλλάξουμε όλα»……. «Υπάρχει εδώ κανείς, σε αυτή την αίθουσα που θέλει να δεχτεί τη μοίρα του χωρίς φωνή;»…. «Είναι ώρα για άλλον δρόμο. Ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα θα έχει φωνή με την κυβέρνηση του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, φωνή που θα ακούγεται. Θα τον σεβόμαστε. Θα νοιαζόμαστε. Θα του πούμε ότι αξιοπρέπεια έχει ο κάθε πολίτης. Γι’ αυτό κι’ εμείς έχουμε πολύ συγκεκριμένο σχέδιο, που διαφέρει από αυτό της Νέας Δημοκρατίας». Η Ségolène Royal έλεγε στους ακροατές των «συμμετοχικών της διαλόγων»:«οι απόψεις μου είναι οι δικές σας. Θα ακούω τη φωνή σας». Αποφεύγοντας έτσι να διευκρινίσει τις κατευθύνσεις του προγράμματός της. Και πάντα ολοκλήρωνε τις μικρές της φράσεις με ένα χαμόγελο στα χείλη. Οι social image makers του Παπανδρέου αντελήφθησαν ότι το τέλειωμα μιας φράσης, πάντα με χαμόγελο εκλαμβάνεται ως αδυναμία ή ειρωνεία. Οπότε συμβουλεύουν τον Γιώργο να τελειώνει τις δικές του φράσεις κοιτάζοντας το ακροατήριο ή την κάμερα, χωρίς χαμόγελο:«Όλοι μας θα έχουμε φωνή». Κλείνει το στόμα. Κοιτάς με σοβαροφάνεια την κάμερα, δηλαδή το λαό! Το χαμόγελο σκοτώνει τη σοβαρότητα της στιγμής. Η τηλεοπτική σοβαρότητα σε προσγειώνει στο κέντρο του κοινού. Το χαμόγελο απογειώνει και ενισχύει τις αφηρημένες έννοιες που ταιριάζουν περισσότερο στα "παράσιτα" των ελίτ και στην πλουτοκρατία που «ρουφά το αίμα των ενάρετων εργαζομένων». Ο λαός θέλει δράση όχι υπονοούμενα διαφήμισης. Ελεγχόμενος λαϊκισμός που στοχεύει να ενσωματώσει την αντιπολιτική διάσταση στο πολιτικό marketing της τηλεοπτικής δικτατορίας. Παρατηρήστε ότι όλοι οι τηλεαστέρες του Πασόκ, αποφεύγουν τώρα να χαμογελάσουν στην κάμερα! Δείχνουν μια "βαρύτητα"! Προτιμούν το στυλ "αγέλαστος και ακούνητος" για να τονίζεται η ετοιμότητα και η ικανότητα διακυβέρνησης! Μέσα από την εικόνα της δήθεν σοβαρότητας που αναδίδει η επιτηδευμένη ψυχρότητα.
Το πραγματικό πολιτικό κενό καλύπτεται από την επίκληση του «εμείς». Ένα «εμείς» που εννοείται σχεδόν παντού και εκφωνήθηκε στην πρόσφατη ομιλία της Καλαμάτας, 23 φορές! «Μας ρωτάνε:μα τι μπορείτε να κάνετε εσείς, που υπάρχει κρίση; Και εμείς λέμε….». Στη λήψη των αποφάσεων θα συμμετέχει ο ίδιος ο λαός και όχι κύκλοι, πρωινοί καφέδες, μέγαρα και αυλές. Η «κοινή γνώμη» θα κυβερνά. Ήδη στις συγκεντρώσεις του Πασόκ ξεκίνησε η «συμμετοχή». Ο πρόεδρος διαρκώς ρωτά το κομματικό ακροατήριο, αν και αυτή τη στιγμή ο ίδιος απαντά στις ερωτήσεις του. Μόνο στην Καλαμάτα οι ερωτήσεις ήταν 50!!! Δεν απαντά βέβαια σε όλες. Οι "ευκόλως εννοούμενες" παραμένουν αναπάντητες(παραλείπονται). Κάτι σαν homework! Ο Παπανδρέου μετετράπη σε ηγέτη ερωτώντα και συνομιλητή. Αφήνει και "δουλειά για το σπίτι"! Η επίφαση της μετριοπάθειας. Ρωτά και ο ίδιος απαντά. Μήπως ξέρει να μιλά στον καθένα ξεχωριστά; Όχι βέβαια. Ο Παπανδρέου βρήκε το σημείο που τέμνεται η δημαγωγία με τον λαϊκισμό. Και δεν είναι άλλο από τις ερωτήσεις που απευθύνει στη «συλλογική νοημοσύνη» ενός κομματικού ακροατηρίου. Αυτή είναι μια μορφή «συμμετοχικού διαλόγου» που φέρνει τον "ηγέτη" στο ίδιο επίπεδο με το κοινό. Γκρεμίζει τις αποστάσεις και τα υπερυψωμένα βάθρα. Και αν το κοινό είναι κομματικό, ακόμα καλύτερα. Το χάσμα ανάμεσα στον "ηγέτη" και το λαό εξαφανίζεται και γίνεται πράξη η ισότητα όλων. Στη Γαλλία η Ρουαγιάλ πήγαινε από πόλη σε πόλη για να απευθύνει ερωτήσεις στο κοινό. Εκεί βρέθηκαν μερικοί σοσιαλιστές(π.χ. ο Jean-Luc Melenchon βουλευτής της Essonne) οι οποίοι κατήγγειλαν ως «αντιδραστικές» τέτοιες μεθόδους που συχνά κατέληγαν και σε «αντιδραστικά» συμπεράσματα, μια και ο λαός δεν έχει πλήρη γνώση των προβλημάτων και αισθάνεται πιο κοντά στον όχλο παρά στην εξουσία.
Στους λόγους του Παπανδρέου κυριαρχούν εκφράσεις όπως:
όταν αναφέρεται στο "εμείς":Αλλαγή, ελπίδα, απαξίωση, «εμείς οι δημοκράτες», «κράτος δικαίου», αξίες, ασφάλεια, διαβούλευση, σιγουριά….
όταν αναφέρεται υποτιμητικά σε "αυτούς":ανικανότητα, ντροπή, ξεπούλημα, λεηλασία, αλαζονεία, ολιγαρχία, ρουσφέτι, διασπάθιση δημόσιου πλούτου, πελατεία, "υπηρετούν τους λίγους".....
Στις μελέτες για την ιδεολογία του φασισμού και του λαϊκισμού(π.χ.:Pierre-André Taguieff - L’illusion populiste. Essays sur les démagogies de l’ âge démocratique) γίνεται ειδική μνεία «στον κανόνα της αλλαγής που γεννά την ελπίδα». Κανόνας που έπαιξε τεράστιο ρόλο και στις πρόσφατες αμερικάνικες εκλογές(change-hope). Αφεθείτε στην προσμονή ενός καλύτερου μέλλοντος, ελπιδοφόρου. Τώρα που είμαστε στην αντιπολίτευση τα πάντα έχουν γκρεμιστεί. Μόλις κατακτήσουμε την εξουσία «ο αγώνας μας δικαιώνεται». Τα πάντα καταρρέουν αλλά εξαιτίας μου(=μας) μεθαύριο θα έχετε φωνή και θα είστε συμμετοχικά συνυπεύθυνοι στη λήψη των αποφάσεων. Εσείς θα έχετε φωνή. Εσείς είστε η ελπίδα. «Σηκώνουμε τα μανίκια γιατί έχουμε δουλειά μπροστά μας. (ακούγεται το σύνθημα: «Γιώργο προχώρα άλλαξέ τα όλα»)… Που πήγαν τα λεφτά; Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Θα ρίξουμε τα λεφτά εκεί που θα πιάσουν τόπο. Φίλες και φίλοι το Πασόκ ξέρει. Εμείς ξέρουμε. Απευθυνόμαστε στην κυβέρνηση:Κάντε τόπο να περάσει η Ελλάδα.» Αν Ελλάδα είναι το Πασόκ, ο Παπανδρέου, ή οι συγκεντρωθέντες στις ομιλίες του προέδρου, δεν διευκρινίζεται! Θεωρείται ότι η έκφραση του Alphonse Karr:«όλα τριγύρω αλλάζουνε κι’ όλα τα ίδια μένουν»(The more things change, the more they are the same) περιγράφει απόλυτα την ψευδαίσθηση της πολιτικής αλλαγής και απομυθοποιεί την καταγγελτική κριτική των «κινημάτων» και «προοδευτικών δυνάμεων». Οι «κινηματίες» που συνωστίζονται κάτω από το λάβαρο της σκηνοθετημένης οργής και της οχλοκρατούμενης «τηλε-δημοκρατίας» δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να ενισχύουν την εξουσία των πραγματικών «προνομιούχων». Απέχουν εσκεμμένα από τον πραγματικό διάλογο και συμμετέχουν άθελά τους στο θέατρο σκιών μιας αδύναμης δημοκρατίας που συγκαλύπτει την πραγματική δύναμη του άπληστου πλούτου και των ελεγχόμενων ΜΜΕ. Γίνονται πιόνια εξωθεσμικά σχεδιασμένου κοντρολαρίσματος της «βίας στους δρόμους», της «κοινωνικής οργής», των «κινημάτων», των «κινητοποιήσεων», της «επανάστασης» και της «κοινής γνώμης». Αν δεν υπήρχαν τα «κινήματα» οι δυνάμεις του ακόρεστου πλούτου θα έπρεπε να τα εφεύρουν αφού ενισχύουν τις ψευδαισθήσεις της αλλαγής και της ελπίδας. Στο πανηγύρι της οργής οι «μη προνομιούχοι» καλούνται να ψηφίσουν δημοκρατικά τους εκλεκτούς υποψήφιους των «προνομιούχων». Καλλούνται να τιμωρήσουν δια της ψήφου τους όσους στερούν από το λαό την αλλαγή και την ελπίδα. Τα ΜΜΕ θα αναλάβουν να εκπληρώσουν τις ψευδαισθήσεις της «προόδου» με το κατευθυνόμενο πολιτικό θέαμα, τα τηλεπαιχνίδια, τις διαφημίσεις και το τελετουργικό νέων καταγγελιών. Οι εικόνες και οι εντυπώσεις γίνονται εργαλεία εκβιασμού και μεγαλύτερου πλουτισμού. Ο τηλελαϊκισμός είναι μεν αυτόνομος αλλά και τέμνεται με την πολιτική δημαγωγία. Εν τέλει μια οικονομική ολιγαρχία, που μισεί την "αλλαγή" του οικονομικού status quo, σφετερίζεται την εξουσία και ανάλογα με τις ορέξεις της επιβάλλει τη «βιτρίνα» του δημοκρατικού καθεστώτος και επιβάλλεται στις εκλεγμένες κυβερνήσεις.
Σε μια κριτική των λόγων του ΓΑ Παπανδρέου δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και η περίφημη «αναδιανομή του πλούτου». Σταθερή «λύση» στα προβλήματα του λαού και απάντηση στην ερώτηση «που θα βρείτε τα λεφτά;». Ο πρόεδρος θα έρθει σε ρήξη με τους πλούσιους και θα αναδιανείμει τον πλούτο τους. Έτσι λέει. Τόσο απλό είναι. Στη συνέχεια θα μοιράσει και τον «δημόσιο πλούτο» αφού «η χρηστή διαχείριση του ελληνικού πλούτου δεν κοστίζει»! Φαίνεται ακόμα πιο απλό! Οι «αποκάτω» ονειρεύονται να κατακτήσουν ένα μικρό κομμάτι έστω δημόσιου πλούτου. Ας μην είναι κομμάτι του Μπόμπολα! Η ουτοπική «αναδιανομή του πλούτου» είναι η μόνη "πρακτική" αντίληψη που απέμεινε στον απροσδιόριστο ιδεολογικά πλέον σοσιαλισμό. Η λύση όλων των προβλημάτων στις συγκεντρώσεις του Πασόκ καλύπτει το θυμικό των σκληροπυρηνικών οπαδών και τραβά την ψήφο των light φίλων. Heavy metal λύσεις δεν προβλέπονται από soft και «συμπαθείς» μεσσιανικούς τηλε-ηγέτες!

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΈΛΕΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΙΩΡΓΑΚΗ.
Όλη μέρα παίζει την ίδια κασέτα για το πώς αισθάνεται ο Ελληνικός λαός, μας ζάλισε τα ούμπαλα.
Όλη μέρα ευχές, νέα οράματα και καινούργιες ιδέες, ΤΙΠΟΤΕ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΒΕΒΑΙΑ.
Όταν ερωτάται πως θα χρηματοδοτηθούν όλα αυτά, απαντά τα λεφτά δεν είναι πρόβλημα, θα τα πάρουμε από τους πλούσιους.
Νομίζουν οι πασόκοι ότι είναι ακόμη η δεκαετία του 80.
Δεν είναι όλος ο λαός ερωτευμένα κοριτσάκια των 15 χρονών που τσιμπάνε στα γλυκόλογα και τις αόριστες υποσχέσεις, κύριε Παπανδρέου.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα τα εμπεδώσαμε από τα 20 χρόνια που κυβερνήσατε.
Κάνετε σαν την πουτάνα που επειδή έκανε παρθενοραφή νομίζει ότι οι γείτονες ξέχασαν τι δουλειά έκανε πριν.

Ανώνυμος είπε...

Τελικά φαίνεται ότι σε αυτό το κόμμα όλοι έχουν κολλήσει το αλτσχάιμερ του αρχηγού.
Τι συμβαίνει παιδάκια, σας βάζουν τίποτε εκεί στα συνέδρια και έχετε παραφρονήσει;
Τα πολύπλοκα δεν τα καταλαβαίνετε και με τα απλά μπερδεύεστε.
Τόσο καιρό τώρα σας ρωτάμε να μας εξηγήσετε ΓΙΑΤΙ ο απόφοιτος του πίκπα δεν δέχθηκε να γίνουν οι επόμενες εκλογές με το νόμο Παυλόπουλου, που ευνοεί ιδιαίτερα το πρώτο κόμμα και μας λέτε άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
6 μήνες τώρα λέτε ότι είσαστε σίγουροι ότι θα είστε πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές, ΟΚ. Αφού ο νόμος Παυλόπουλου ευνοεί το πρώτο κόμμα γιατί δεν τον δέχεστε λοιπόν;
Δύο είναι οι πιθανές εξηγήσεις:
Πρώτο, έχετε εντελώς μπερδευτεί. Θα έπρεπε μόνοι σας έχετε καταλάβει ότι με το βλακογιώργο στην ηγεσία σας δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να κερδίσετε (όσο και να σας βοηθούν ο Μπόμπολας, ο Λαμπράκης, ο Αλαφούζος, ο Κοντομηνάς, ο Κυριακού και ο Βρυώνης).
Δεύτερο, οι δημοσκοπήσεις που βλέπουμε να παίζουν κάθε Σαββατοκύριακο είναι μαιμού, πάντα ήτανε. Κάθε σαββατοκύριακο δημοσκοπήσεις υπέρ του πασόκ και εσείς δεν θέλετε τον εκλογικό νόμο που ευνοεί το πρώτο κόμμα, άρα ξέρετε ότι είναι μαιμού και κάνετε την πάπια.
Τι να πεί κανείς, περαστικά στους φανατικούς πράσινους μουτζαχεντίν.
Πηγαίνετε σε κανένα γιατρό και, εάν ούτε αυτός δεν μπορέσει να βοηθήσει, ρίξτε το στη θρησκεία, που ξέρεις;

Ανώνυμος είπε...

Ζήτησε ο κύριος νερομπούρδας δημοσίως από τους πολίτες να τον κρίνουν με βάση όσα έχει κάνει ως Υπουργός Παιδείας, ως Υπουργός Εξωτερικών και γενικότερα σύμφωνα με τα πεπραγμένα του στον δημόσιο βίο, ως μέλος των κυβερνήσεων του πατέρα του και του Σημίτη.
Το αυτονόητο δηλαδή, περίφημα.
Φυσικά και σε αυτή τη βάση τον κρίνουμε!
Για τους χορούς που έριχνε με τον Ισμαήλ Τζεμ υπό αμερικανικές εντολές.
Για τις προτάσεις περί καλλιέργειας κάνναβης στα μπαλκόνια μας.
Για το μεγαλόπνοο σχέδιο περί ανασφάλιστης εργασίας των νέων.
Για τις επιλογές συνεργατών τύπου Ματσούκα και Καραχασάν.
Για τη μουγκαμάρα στην προδοσία του Οτσαλάν.
Για τη μουγκαμάρα στη ληστεία του Χρηματιστηρίου.
Για τη συμφωνία του στο σχέδιο Ανάν που θα καταδίκαζε την Κύπρο.
Για τη μουγκαμάρα στο πλιάτσικο στα χρόνια του Σημίτη.
Για το ότι παρακαλούσε τους σκαπιανούς να δεχθούν το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας-Σκόπια (που ευτυχώς δεν δέχθηκαν).
Για τη μουγκαμάρα στο σκάνδαλο της «Siemens».
Και βεβαίως, για τις βόλτες με το ποδήλατο και τόσα άλλα σπαρταριστά επεισόδια και ατέλειωτα σαρδάμ.
Για όλα σε κρίνουν οι πολίτες Γιωργάκη.
Όχι όλοι βέβαια, μόνο όσοι δεν έχουν θολωμένο το μυαλό, επειδή το παιδί τους το διόρισε ο πατέρας σου στο δημόσιο.
Πάει να μας τρελάνει ο γιός της αμερικανο-εβραίας κυρίας Τσάντ.

Ανώνυμος είπε...

ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ
ΑΦΟΥ Ο ΜΠΟΥΛΗΣ ΤΗΣ ΡΑΦΗΝΑΣ
ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΤΕΡΟΣ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΚΙΖΕΙ ΤΟ Γ.Α.Π.
ΣΕ ΠΟΣΟΣΤΑ
ΓΙΑΤΙ ΣΚΟΥΖΕΤΕ?
ΔΗΛΑΔΗ
ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΠΑΛΑ
ΣΤΑ 7 ΓΚΟΛ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ 6
ΓΙΑ ΝΑ ΝΟΙΩΣΕΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ?
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ...
ΗΡΕΜΑ
ΗΡΕΜΑΑΑΑΑΑΑ
ΗΡΕΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

Ανώνυμος είπε...

Η Νέα δημοκρατία υπέστη μία στρατηγική ήττα. Στην πολιτική, δεν έχει σημασία μόνο με ποιον τρόπο κερδίζεις, αλλά και με ποιον τρόπο χάνεις.
Θα παραθέσω ορισμένα συμπεράσματα.
1. Έπεσαν οι μάσκες από τα παπαγαλάκια.
Ποιος Έλληνας με παρωπίδες ή μη, δεν είδε την αήθη επίθεση από τους δημοσιοκάφρους των "ανεξάρτητων" καναλιών. Το κλίμα αυτό ανεστράφη, αλλά οι δημοσιοκάφροι βγάζοντας το μένος τους στην παράταξη που αποφάσισε για την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρώπη.
Παραθέτω 2 σημεία που με "εντυπωσίασαν". Το 1ο ήταν η διαπίστωση του κ. Αυτιά, που σχολίασε στα exit poll, "με ποσοστό της ΝΔ κάτω από 30%, κινδυνεύει ακόμα και η 6η θέση ευρωβουλευτή.
Το δεύτερο σημείο ήταν η παρουσία του κ.Μανόλη Κεφαλογιάννη στον κ. Ευαγγελάτο. Όσο και αν έχει κάνει τεράστια λάθη στο Ηράκλειο, όπου πολιτεύεται, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΤΟ ΧΛΩΜΙΑΣΜΑ ΣΤΗ ΦΑΤΣΑ του "ανεξάρτητου" Ευαγγελάτου στο σχόλιο του κ.Κεφαλογιάννη 'Κακώς δεν έχει γίνει αδειοδότηση νέων καναλιών".
Αυτή είναι η αλήθεια κύριοι..Η παράταξη μας άνοιξε το δρόμο στα ιδιωτικά κανάλια, για να γυρίσουν υπέρ των μεγαλο-εργολάβων και ενάντια σε εκείνους που δημιούργησαν την πίττα από όπου τρώνε.

2. Ποιος θα ξεχάσει τη φάτσα του καλύτερου μας πελάτη σε πολιτικό επίπεδο κ. Γιώργου Παπανδρέου. Όταν μπήκε στο αυτοκίνητο με τη σύζυγο του, γελούσαν και τα αυτιά του. Δεν νομίζω ότι ήταν το ίδιο χαμόγελο, με εκείνο το παγωμένο χαμόγελο το οποίο φόραγε στην ανακοίνωση που έκανε το βράδυ.

3. Οι πασόκοι, υπέστησαν ψυχολογική πανωλεθρία. Όσοι είχαν επαφή με πασόκους, μετά τις 21:00 του βραδιού των εκλογών θα νόμιζαν ότι πραγματικά ξαναχάσανε.

4. Ήρθε η ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους τις ευθύνες τους εκείνοι που παίρνουν αποφάσεις στο Ρέθυμνο. Να επιστρέψει ΤΩΡΑ ο ΣΧΟΙΝΑΣ στην παράταξη.

Μάρκος είπε...

Μην σας προκαλεί έκπληξη ο λόγος του Τζέφρεϊ. Οι Παπανδρέου ήταν πάντα λαϊκιστές. Από το "ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο" του παππού, στο "η εξουσία είστε εσείς" του πατέρα, επιτυχημένη αντιγραφή του Λουδοβίκιο " L'etate cest moi". AΑν μπείτε στο youtube και ψάξετε ομιλίες του Ανδρέα, εκεί θα δείτε και θα ακούσετε παπαρολογίες με το κιλό. Μέχρι και για τη...τιμή της σταφίδας μιλούσε κάποτε σε αγρότες! Και μετά έλεγαν για τον "μεθυστικό" λόγο του Ανδρέα.