είναι ελεύθερα τα ιστολόγια δημόσιου διασυρμού και ηθικής εξόντωσης;

Τα ιστολόγια είναι μια προσπάθεια κατάθεσης προσωπικών απόψεων, ιδεών, σκέψεων και συναισθημάτων. Κάποτε αναδεικνύεται και μια μορφή δημοσιογραφίας των πολιτών, με εντελώς ακανόνιστα και ιδιότυπα χαρακτηριστικά, που συχνά υποκύπτει στην θολή γοητεία του υστερόβουλου κοτσομπολιού και της ιδιοτελούς καταγγελίας χωρίς καμία διασταύρωση. Έτσι δημιουργείται πρόσφορο έδαφος να εισβάλλουν στο χώρο της μπλογκόσφαιρας των πολιτών συκοφάντες, κουκουλοφόροι και ίσως εκβιαστές συνδεδεμένοι με ύποπτα κέντρα παραγωγής ειδήσεων και τεράστια οικονομικά συμφέροντα που κανένας συνήθως δεν τολμά να θίξει! Ο σκοπός αυτών των δήθεν ενημερωτικών ιστολογίων είναι να απειλήσουν δημόσια πρόσωπα ώστε να επιτευχθούν σχέδια σκοτεινών και αδηφάγων οικονομικών και παρακρατικών χώρων. Εξάλλου οι συκοφαντίες, οι εκβιασμοί και οι απειλές συγγενεύουν περισσότερο με «πληρωμένα συμβόλαια» παρά με ελευθερία του λόγου που ποτέ δεν επιδιώκει την εξόντωση του «αντιπάλου», ακόμα και αν αυτός είναι εγκληματίας. Όταν η συκοφαντία γίνεται απειλή τότε δεν κινείται πλέον στο χώρο του κουτσομπολιού της γειτονιάς. Τότε μιλάμε για ξεκαθάρισμα λογαριασμών σε επίπεδο μαφίας εναντίον κοινωνίας και πολιτείας.

Το σύστημα των δημοσιογράφων δημιούργησε και αυτό το φαινόμενο, των δημοσιογραφικών παραμάγαζων. Οι προσπάθειες κάθαρσης στο χώρο των ΜΜΕ, επαύξησαν την αναξιοπιστία τους και δημιούργησαν ένα κενό που αφορούσε τις off the record πληροφορίες που κατέφθαναν στα δημοσιογραφικά γραφεία. Οι πληροφορίες αυτές συνδυασμένες με κακεντρεχή σχόλια, ασύστολα ψεύδη που εξυπηρετούν σκληροπυρηνικές εστίες παραπληροφόρησης και ανήθικες καταγγελίες, αστήρικτες αλλά με έντονα σεξουαλικά υπονοούμενα δημιούργησαν την ανάγκη απελευθερωμένων από δεοντολογικά ταμπού ιστολόγια «δημόσιου διασυρμού» και «ηθικής εξόντωσης», όποιου τυγχάνει να βρίσκεται σε κέντρο λήψης αποφάσεων αλλά δεν υποκύπτει στη θέληση πανίσχυρων πολιτικών και οικονομικών κέντρων. Το αδύνατο σημείο τους είναι ότι κρύβονται πίσω από το αγαθό του πλουραλισμού και την αξία της ελευθερίας για να αποκτήσουν ηθικά ερείσματα στο βρώμικο και ακάθαρτο ρόλο τους. Η εμμονή τους όμως είναι ύποπτη γιατί η πραγματική ελευθερία του λόγου δεν χρειάζεται ανέξοδα και υπερφίαλα υποστηρικτικά άλλοθι για την καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την διάπραξη αδικημάτων προσβολής της προσωπικότητας. Ο λόγος είναι ελεύθερος όταν σέβεται την αξιοπρέπεια του συνανθρώπου και δίνει το λογαριασμό στην κοινωνία.

Ο λόγος που δεν δίνει λογαριασμό «πουθενά»

στην πραγματικότητα

είναι……πολύ «ακριβός»

και κατά συνέπειαν ανελεύθερος!