Η ήττα των ρεπουμπλικάνων στις πρόσφατες εκλογές,ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη. Αντίθετα όμως με το συνήθως συμβαίνον, η εκλογική ήττα δεν προκάλεσε μια κρίση ιδεολογίας, αλλά συμβάδισε με αυτήν.Τα πρώτα έτη του 21ου αιώνα χρησίμευσαν σαν πειραματικό εργαστήριο στο οποίο η μοντέρνα δεξιά δοκιμάστηκε ιδεολογικά.Και απέτυχε. Μέσα στα πεδία της μάχης του Ιράκ ο ιδεαλιστικός δημοκρατικός επεκτατισμός έδωσε σκληρές και αιματοβαμμένες μάχες προσπαθώντας γελοιωδώς να διδάξει τη δημοκρατία με τις ξιφολόγχες. Ο αντιδραστικός νεοσυντηρητισμός μπήκε μετά από μια περίοδο υπερπροβολής σε φάση ενδοσκόπησης και ρεβιζιονισμού,καθώς οι δημοκόποι του «τέλους της ιστορίας» αναθεώρησαν μέχρι και τις στοιχειωδέστερες θεωρίες τους. Το αστυνομικό κράτος επέστρεψε θριαμβευτικά προσπαθώντας να επιβάλει την «εθνική ασφάλεια» και να γλιτώσει την «κοινωνία» από τους τρομοκράτες. Ο Πρόεδρος οπως διαδίδεται εθεάθη μέχρι και να ουρλιάζει κάτι του στυλ «μη μου πετάτε το Σύνταγμα στη μάπα» (sic) όταν οι σύμβουλοι του τόλμησαν να του επισημάνουν την ανάγκη προστασίας των Ατομικών Δικαιωμάτων . Το πρακτικό φιάσκο των ρεπουμπλικάνικων πολιτικών που πορεύτηκε παράλληλα μ αυτήν την κρίση ιδεολογίας οδήγησε –οπως ήταν αναμενόμενο-σε μια θορυβώδη εκλογική ήττα.
Φτάνουμε λοιπόν σε σημείο καμπής:Η λογική ενός εργαλειακού κράτους που χρησιμεύει ως όργανο καταπάτησης δικαιωμάτων εντός ή εκτός της κοινότητας αποδεικνύεται καθημερινά επικίνδυνα καταπιεστική,μη λειτουργική, και τραγικά κοστοβόρα.Καθώς λοιπόν η μπόρα του ολοκληρωτικού πολέμου, του επιδοτούμενου οψιγενούς "σοσιαλισμού των πλουσίων" και της απρόσωπης εξουσίας πέφτει πάνω στα κεφάλια εκατομμυρίων, η ανάγκη για ένα καθολικό ιδεολογικό πρόταγμα γίνεται φανερή.
Σήμερα, στην αυγή μιας παγκόσμιας κρίσης του δεξιού παρεμβατικού μοντέλου, είναι ίσως η καλύτερη εποχή για να ξανανθίσουν οι ιδέες του κλασσικού επαναστατικού φιλελευθερισμού. Ενός φιλελεύθερισμού «δύσκολου» και δύσκαμπτου που στη θέση της «αποτελεσματικότητας» τοποθετούσε την πολιτική αρχών. Που κόντρα στο δημόσιο υπερθέαμα του κράτους «αυτοκρατορικών διαστάσεων» τοποθετούσε την ατομική ελευθερία,την προσωπική ευθύνη, την αποκεντρωμένη (γι αυτό και περιορισμένη) τοπική εξουσία και τα αναπαλλοτρίωτα συνταγματικά δικαιώματα.
Ένας τέτοιος φιλελευθερισμός δεν είναι αποκύημα της φαντασίας. Αντιθέτως καθοδήγησε τις σκέψεις και τη δράση μερικών πολύ εκλεκτών και ιδιαιτέρως ευφυιών ανθρώπων στο πέρασμα των χρόνων. Ανθρώπων που έζησαν σε καιρούς δύσκολους , οπως στα χρόνια του μεσοπολέμου ή του μακαρθισμού. Που είχαν το θάρρος να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα,όταν η πλημμυρίδα σάρωνε ολόκληρες κοινωνίες κατευθύνοντας τες χειμαρρωδώς στο «όραμα» του κοινωνισμού.
Όπλο τους η σάτιρα, το πιο καυστικό οξύ κατά της εξουσίας. Ο Mencken φερ ειπείν φτύνοντας την κρατικοδίαιτη θεσιθηρία έγραφε με τη φαρμακερή του πένα: Είναι λάθος να κατηγορούμαι πως μισώ τα πάντα. Αγαπώ την κοινή λογική, την τιμιότητα και την αξιοπρέπεια.Κάτι που με κάνει οριστικά ακατάλληλο για οποιαδήποτε δημόσια θέση. Και ο Ο¨ rourke συμπληρώνει «το να δίνεις εξουσία και χρήμα στην κυβέρνηση είναι σα να δίνεις ουίσκι και κλειδιά αυτοκινήτου σε μια παρέα εφήβων» Ο Chodorov κατέληξε πως το κράτος είναι ένας "αντικοινωνικός οργανισμός που προήλθε από τον εξανδραποδισμό και ασχολείται μόνο με την κατάσχεση της παραγωγής"
Αυτά τα ελεύθερα πνεύματα της αμερικανικής δεξιάς, διακατεχονταν από ένα ενστικτώδες μίσος για το κράτος, τις επιλογές της κεντρικής κυβέρνησης και την γραφειοκρατική φύση της κεντρικής εξουσίας. Στόχος τους ήταν η αναχαίτιση της κρατικής κυριαρχίας σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ζωής. Eχθροί του ιμπεριαλισμού και των πολεμόχαρων "γερακιών" της Ουάσινγκτον χαρακτηριζαν τον πόλεμο "το μεγαλύτερο εχθρό της ελευθερίας" (L.Read). Είναι γνωστή η φράση του Σόμπραν ότι «ο πόλεμος είναι ένα γιγάντιο κυβερνητικό πρόγραμμα» και το αντιπολεμικό μένος του John Flynn ενώ ο Μ.Φρίντμαν μιλώντας για τις ατομικές ελευθερίες έγραφε τα εξής:
Κάθε φίλος της ελευθερίας θα πρέπε να ξεσηκώνεται όσο εγώ με την προοπτική να μετατραπούν οι ΗΠΑ σε ένοπλο στρατόπεδο, με το όραμα φυλακών ξεχειλων από συνηθεις χρήστες ναρκωτικών, και με έναν αστυνομικό στρατό εξουσιοδοτημένο να καταπατά την ελευθερία των πολιτών με ελάχιστες αποδείξεις.
Ο κρατικά επιδοτούμενος ηθικισμός τρόμαζε αυτούς τους ανθρώπους.Χειρότερα: τους αηδίαζε. Ο Μencken κάπου γράφει : «οταν ο Α προσπαθεί να επιβάλει με νόμο τα ηθικά του στάνταρ στον Β τότε ο Α κατά πάσα πιθανότητα είναι κάθαρμα». Mεχρι και ο συντηρητικός Barry Goldwater, οργισμένος με τις πολιτικές παρεμβάσεις του τηλευαγγελιστή πάστορα James Falwell, δήλωσε «κάθε καλός χριστιανός οφείλει να κλωτσήσει τον αιδεσιμότατο Falwell στον κ...ο!»
Το διακύβευμα ήταν το ατομικό δικαίωμα στην ελευθερία.
When I say liberty…I mean liberty of the individual to think his own thoughts and live his own life as he desires to think and live;
Robert Taft
There is only one basic human right, the right to do as you damn well please. And with it comes the only basic human duty, the duty to take the consequences
P.J.Ο Rourke
Ναι, χρειαζόμαστε αυτό το αντιεξουσιαστικό πνεύμα στην πολιτική μας ζωή. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι ο φιλελευθερισμός ζει ακόμα, όχι μονο ως αυθορμητο ένστικτο στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους που βιώνουν την κρατική καταπίεση αλλά και ως ισχυρή ιδεολογική παρουσία. Είναι η καυτή λάβα που σιγοβράζει έτομη να χυθεί πάνω σε όλους τους επίδοξους μεσσίες, στους «κοσμοσωτήρες» , στους ιμπεριαλιστές του φασισμού,του κομμουνισμού ή του «δημοκρατικού καπιταλισμού», στους κονστρουκτιβιστές επίδοξους αρχιτέκτονες κοινωνιών,εθνών και πολιτευμάτων. Αυτή η γενιά της «Παλιάς Δεξιάς» είναι μια λύση όχι μόνο για τους ρεπουμπλικάνους αλλά για όλους τους φιλοκαπιταλιστές που πιστεύουν στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στον πυρήνα των θεμελιωδών ελευθεριών μας.
posted by Harry Peitsinis στο e-rooster
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου