Η στενή συνεργασία του Καραμανλή με τον ηγέτη της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, το βέτο στην ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, το μισό «ναι» στο σχέδιο Ανάν, και το «τρίγωνο» γύρω από την αμερικανική πρεσβεία, που είχαν δείξει οι υπουργοί όταν αποκάλυψαν το σκάνδαλο των υποκλοπών σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, έχει καταγραφεί στη θεσμική μνήμη της αμερικανικής διπλωματίας. Η εποικοδομητική στάση της Αθήνας απέναντι στις προσπάθειες του Μάθιου Νίμιτς για την άρση του αδιεξόδου στο Σκοπιανό έχει ελαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα, αλλά όχι τόσο ώστε να καταργηθεί άμεσα η βίζα για τους Ελληνες πολίτες, απόφαση που εμφανίζεται ως τεχνική αλλά είναι βαθιά πολιτική.Η διοίκηση Μπους δεν ξεχνά ότι ο υπουργός Αμυνας κ. Ευ. Μεϊμαράκης δεν έχει επισκεφθεί ποτέ την Ουάσιγκτον και ενημερώνεται ότι στις δεξιώσεις και εκδηλώσεις της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα η εκπροσώπηση της κυβέρνησης είναι συνήθως χαμηλόβαθμη και ενδεικτική απροθυμίας.
Και, ίσως κυρίως, καταγράφεται ότι ο αντιαμερικανισμός της ελληνικής κοινής γνώμης παραμένει υψηλός, χωρίς να δείχνει αγωνία η πολιτική ηγεσία για την άμβλυνση αυτής της τάσης. Αντίθετα, η δημοτικότητα της ρωσικής ηγεσίας φαίνεται να είναι στο ζενίθ εδώ, ενώ -όπως βεβαιώνουν συνομιλητές του- ο κ. Κ. Καραμανλής μιλά κατ’ ιδίαν με τα καλύτερα λόγια για τον Βλαντιμίρ Πούτιν και συχνά εκφράζει το θαυμασμό του για κεντρικές επιλογές του.
Η απόφαση της Μόσχας να προσφέρει δάνειο 4 δισ. ευρώ στη χρεοκοπημένη Ισλανδία ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ρωσική εξωτερική πολιτική που μέχρι σήμερα στηρίζεται στον ενεργειακό επεκτατισμό. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν στο εσωτερικό της κυβέρνησης ότι η δυνατότητα της Μόσχας να στηρίξει και οικονομικά τρίτες χώρες, πόσω μάλλον τους στρατηγικούς συμμάχους της, προσφέρει ασφάλεια με όρους πολιτικής ψυχολογίας.
Είναι κοινό μυστικό ότι στην αθέατη πλευρά των ελληνοαμερικανικών σχέσεων υπάρχουν εντάσεις. Ο πρέσβης στην Ουάσιγκτον Αλέξανδρος Μαλλιάς κατά τη συνάντηση που είχε το Σεπτέμβριο με τον υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ (Νο 3 στην ιεραρχία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ) έγινε κοινωνός της αμερικανικής δυσφορίας για ένα μακρύ κατάλογο ζητημάτων. Δεν υπάρχουν αμφιβολίες ότι η απερχόμενη διοίκηση Μπους ζητεί πολύ συγκεκριμένες κινήσεις από την κυβέρνηση Καραμανλή και περιμένει στο ακουστικό της.
Οι «δέκα εντολές» της Ουάσιγκτον έχουν ως εξής:
• Να αρθούν οι εθνικοί περιορισμοί στο Αφγανιστάν. Δηλαδή, να βγει η ελληνική δύναμη που υπηρετεί εκεί εκτός Καμπούλ και να συμμετέχει κανονικά στις επιχειρήσεις υπό τη διοίκηση του αρμόδιου ΝΑΤΟϊκού διοικητή. Αυτή τη στιγμή η ελληνική δύναμη έχει δικαίωμα να ανοίξει πυρ μόνο σε περίπτωση αυτοάμυνας και μπορεί να κινείται μόνο εντός της Καμπούλ και των κοντινών περιχώρων της.
• Συμμετοχή στις δαπάνες για τα Αwacs (ΝΑΤΟϊκά αεροσκάφη έγκαιρης προειδοποίησης).
• Συμμετοχή στη χρηματοδότηση του ειδικού ταμείου κάλυψης των αναγκών της Συμμαχίας σε ελικόπτερα (κυρίως επιθετικά αλλά και μεταφορικά). Από το 2003 υπάρχει αίτημα του ΝΑΤΟ για χορήγηση επιθετικών ελικοπτέρων Απάτσι. Ο πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής ανταποκρίθηκε θετικά στη σχετική γαλλογερμανική πρωτοβουλία που αναπτύχθηκε στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι. Το Δεκέμβριο στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ θα οριστικοποιηθεί το κόστος για όλα τα κράτη-μέλη που θα συμμετάσχουν οικονομικά και όχι επιχειρησιακά, σ
υνεπώς και για την Ελλάδα.• Αμεση ενεργοποίηση της απόφασης του ΚΥΣΕΑ (αρχές 2008) για προμήθεια αμερικανικών πυρομαχικών 120 mm για τα γερμανικά άρματα μάχης Λέοπαρντ και όχι πραγματοποίηση διαγωνισμού, όπως φαίνεται να είναι η τελική απόφαση του Πενταγώνου.
• Αξιοποίηση της ελληνικής προεδρίας του ΟΑΣΕ από 1ης Ιανουαρίου του 2009 για την προώθηση της ΝΑΤΟϊκής γραμμής στην κρίση της Γεωργίας. Το θέμα αυτό ενδιαφέρει εντονότατα την Ουάσιγκτον γιατί αγγίζει το σκληρό πυρήνα της αμερικανορωσικής αντιπαράθεσης για την παγκόσμια κυριαρχία.
• Αναβάθμιση των ελληνικών πυραυλικών συστημάτων Patriot από το επίπεδο PAC-2 στο επίπεδο PAC-3 για μεγαλύτερη κάλυψη, συγκριτικά με τις σημερινές δυνατότητες των 170 χλμ. της εμβέλειας του ραντάρ και των 150 χλμ. του βεληνεκούς βλήματος. Επειδή η Ελλάδα δεν εντάσσεται ευθέως στο πρόγραμμα αντιπυραυλικής άμυνας αλλά ζητείται να συνεργαστεί, προτείνεται αυτή η αναβάθμιση. Η κυβέρνηση θα πρέπει να έχει αποφασίσει μέχρι τις αρχές του 2009.
• Απεξάρτηση από το φυσικό αέριο της Gazprom. Οι ΗΠΑ ενθαρρύνουν τον αγωγό Ελλάδας-Τουρκίας-Ιταλίας που θα μεταφέρει αζερικό αέριο και δεν διανοούνται ότι μπορεί να διοχετευθεί εκεί ρωσικό αέριο. Ενίστανται επίσης στην ελληνορωσική συμφωνία για τον αγωγό South Stream.
• Αποδοχή του «πακέτου Νίμιτς» και αναθεώρηση της θέσης του Κ. Καραμανλή για «μία ονομασία έναντι όλων», προκειμένου να αρθεί το ελληνικό βέτο για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ.
• Αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου. Ως πρώτο βήμα ζητείται η σφράγιση των διαβατηρίων του Κοσσυφοπεδίου αντί της τακτικής σφράγισης επισυναπτόμενου λευκού χαρτιού.
• Σταθερότητα στη θέση υπέρ της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και απόρριψη των ιδεών του Γάλλου προέδρου Ν. Σαρκοζί για ειδική σχέση Τουρκίας-Ε.Ε., που δεν αποκλείεται να συζητηθεί στο Συμβούλιο Κορυφής της Ε.Ε. στα μέσα Δεκεμβρίου.
Ελεύθερος Τύπος
1 σχόλιο:
ο εθελότυφλος ηγέτης
Bλέπει, αλλά δεν αντιλαμβάνεται. Ακούει, αλλά δεν καταλαβαίνει. Δεν πρόκειται για νοητική υστέρηση ή εθελοτυφλία, δεν είναι μικρόνοια. Χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα, όταν η αλογία του ενστίκτου σκοτίζει (κυριολεκτικά) τις κυρίως αντιληπτικές ικανότητες: την κριτική σκέψη, τη συγκριτική εκτίμηση, τη φαντασία, τη διαγνωστική διαίσθηση.
Φαίνεται ότι σε θέσεις ανεξέλεγκτης εξουσίας (όπως ήταν άλλοτε οι τύραννοι και σήμερα οι αρχηγοί κομμάτων) το ένστικτο της εγωτικής αυτεπιβεβαίωσης ακυρώνει ακόμα και τον ορθολογισμό της αυτοσυντήρησης.
Προσπαθούν οι κατέχοντες να κρατηθούν απεγνωσμένα στην εξουσία και δεν αντιλαμβάνονται ούτε και τους αυτονόητους τρόπους να το πετύχουν. Επιλέγουν να ενεργήσουν με πρακτικές ακριβώς αντίθετες από τις συμφέρουσες, πριονίζουν με πάθος το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.
Το αυτοκτονικό αυτό σύνδρομο μοιάζει να γεννιέται από την πρώτη στιγμή της ανόδου σε θέση ανεξέλεγκτης εξουσίας.
Εδώ και έντεκα χρόνια, όταν μόλις αναδείχθηκε στην ηγεσία της αξιωματικής τότε αντιπολίτευσης, κάποιοι προειδοποιούσαν τον σημερινό πρωθυπουργό: Η διακυβέρνηση της χώρας θέλει εργώδη προετοιμασία, κυρίως όταν πρόκειται να διαδεχθείς όχι ένα κόμμα, αλλά μια κοινωνική λοιμική, ασύδοτη επί είκοσι χρόνια. Και αυτός λογάριαζε την ανιδιοτέλεια της προειδοποίησης για πολεμική. «Οσοι τα λένε αυτά στέκονται απέναντι και μας πολεμούν», ήταν η κατά λέξη απάντησή του.
Νόμιζε ότι τον πολεμούν όσοι του θύμιζαν ότι το κόμμα του δεν ψέλλισε ποτέ, μα ποτέ, την παραμικρή αντίρρηση, διαμαρτυρία ή αντίθεση στο πρώτο και μεγάλο έγκλημα των καπήλων του σοσιαλισμού (έγκλημα που πισωγύρισε την ελλαδική κοινωνία σε εξόφθαλμο πρωτογονισμό): στην κατάργηση της αξιοκρατίας, την εξάλειψη από κάθε πτυχή του δημόσιου βίου κάθε αξιολογικής κρίσης, κάθε διάκρισης ποιοτήτων. Δεν ψέλλισε ποτέ το κόμμα του την παραμικρή αντίρρηση για το δεύτερο ασέλγημα του πασοκισμού: τη διάλυση και τον ευτελισμό των πανεπιστημίων, τη θεσμοποίηση και τον εξωραϊσμό της αγραμματοσύνης, του αμοραλισμού και της απατρίας στα σχολεία.
Αδιαφόρησε παγερά ο εθελότυφλος ηγέτης όταν γράφτηκε γι’ αυτόν ότι η πρωθυπουργική του αποτυχία είχε συντελεστεί από την πρώτη κιόλας μέρα που συγκρότησε κυβέρνηση με ξαδέλφια και φιλαράκια για να εξασφαλίσει εσωκομματικά ανταλλάγματα «αφοσίωσης» ή την εξισορρόπηση απειλών. Με τέτοια επιτελικά στελέχη ήταν ολοφάνερο ότι αποκλειόταν κάθε αντιστράτευση στα πασοκικά κοινωνικά εγκλήματα, η κυβέρνησή του πήρε την εξουσία για να την απολαύσει, όχι για να τολμήσει ρήξεις με τον εικοσάχρονο εφιάλτη.
Πέντε χρόνια νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης παγίωσαν στη χώρα τον πασοκικό αμοραλισμό και τον «συνασπισμένο» μηδενισμό, με αλλαγή απλώς των συντελεστών – οι γαλάζιοι κομματάνθρωποι ήταν σαφώς λιγότερο επιτήδειοι: Η ατζαμοσύνη τους έπνιξε την ελλαδική κοινωνία στην μπόχα σκανδάλων άπληστης και παντοδαπής κλοπής κοινωνικού χρήματος, αλλά και σεξουαλικών με φόνους αντεραστών και αυτοκτονίες από φωταγωγούς. Ισως ποτέ άλλοτε στα ελλαδικά χρονικά κυβέρνηση δεν είχε διασυρθεί με τόση αδεξιότητα και αφροσύνη από συνεργάτες της προσωπικής επιλογής του πρωθυπουργού.
Και στην επονείδιστη αυτή πραγματικότητα ο πρωθυπουργός δεν έχει να αντιτάξει ούτε σοφή και ταπεινή παραδοχή λαθών ούτε την ευφυΐα σιωπηλής έμπρακτης μεταμέλειας. Αντιτάσσει ρητορεύματα αυτεπαίνων, καυχησιολογία απροσμέτρητης ασχετοσύνης για δήθεν εμμονή σε «μεταρρυθμίσεις» – αυτός που πέντε ολόκληρα χρόνια δεν τόλμησε να μεταρρυθμίσει έστω την κυβέρνησή του, με ανασχηματισμό, να παραμερίσει ανίκανους, δραματικά αποτυχημένους υπουργούς του.
Ετσι, κατόρθωσε το απίστευτο: Να ξαναδώσει αξιοπιστία στο ηροστράτειο ΠΑΣΟΚ, που είναι πια και κόμμα ακέφαλο, η εύκολη χλεύη σατιρογράφων και γελοιογράφων. Αναθάρρησε η σοσιαλεπώνυμη λοιμική μπροστά στην εικόνα ενός πανικόβλητου πρωθυπουργού στο βήμα της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του. Αφριζε και ωρυόταν, όπως κάθε ανήμπορος που κάνει το παλικάρι.
Οχι για να υπερασπίσει θέσεις, αλλά μόνο για να αντικρούσει όσους αμφισβητούν τις αλάθητες επιλογές του, τους κραυγαλέα αποτυχημένους και διαβλητούς στενούς του συνεργάτες. Ο τρόμος επερχόμενης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης πάγωνε την εντόπια και τη διεθνή κοινωνία, σε κανένα από τα μέτωπα των κρίσιμων κοινωνικών προβλημάτων δεν είχε τολμήσει ρήξεις μεταρρυθμιστικών καινοτομιών. Και αυτός εκόπτετο από το επίσημο βήμα, μόνο επειδή κύμα γενικευμένης αγανάκτησης αμφισβητούσε το εγωτικό του καπρίτσιο.
Αυτή τη σκηνή, που προκαλούσε αλγεινή ντροπή και θλίψη στο κοινό αίσθημα, τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής την καταχειροκρότησαν όρθια, με επιτηδευμένο πυρετικό ζήλο – αναπαράγοντας τα πρότυπα κομματικά ποιμνιοστάσια πράσινου, ερυθρού ή φαιού ολοκληρωτισμού. Σίγουρα υπήρχαν έντιμοι και αξιοπρεπείς πολίτες εκεί μέσα, όχι μόνο εξαδέλφια, φιλαράκια, αυλικοί λακέδες και τρωκτικά λαμόγια. Αλλά δεν βρέθηκε ένας, ούτε ένας, να υψώσει φωνή, να μαρτυρήσει έμπρακτα ότι τα στελέχη με την κεντρική ευθύνη για το κόμμα δεν οφείλουν να είναι αφασικοί κλακαδόροι ενός «επικοινωνιακού» οικογενειακού ονόματος.
Την άλλη μέρα ο αρχηγός απελάκτισε από το κόμμα βουλευτή που επανέλαβε δημόσια τις κρίσεις του για το πρωθυπουργικό περιβάλλον. Και τότε ήρθε η δήλωση, που με την προφάνεια της αλήθειας της ενίσχυσε το προσωπείο αξιοπιστίας του ΠΑΣΟΚ, έστω και ακέφαλου: «Ο πρωθυπουργός καλύπτει όσους αποκαλύπτονται και καρατομεί όσους αποκαλύπτουν». Ο αμοραλισμός διατηρεί στο «επικοινωνιακό» πεδίο το πλεονέκτημα της κοφτερής ευφυΐας, που ίσως του εγγυάται την παλιννόστηση, ακόμα και αν το κόμμα παραμένει κωμικά ακέφαλο. Και εκεί επίσης τα στελέχη της κεντρικής ευθύνης καταχειροκροτούν όρθια, με πυρετικό ζήλο, ένα οικογενειακό όνομα, «άδειο πουκάμισο».
Η συνταγματική τραγωδία της χώρας (έργο Ανδρέα Παπανδρέου) είναι η καταστατική επιβολή πολιτεύματος απόλυτης μοναρχίας, πρωθυπουργοκεντρικής. Η κοινωνική τραγωδία (αποτέλεσμα του επίσης ανδρεϊκού «κοινωνικού μετασχηματισμού») είναι ο μαρασμός και η εξαφάνιση της ανιδιοτέλειας της ικανής να παραγάγει θυσιαστική αντίσταση στην καμουφλαρισμένη με δημοκρατικά ψιμύθια απολυταρχία.
Σαν τον Αϊ-Γιάννη τον Πρόδρομο της Εικονογραφίας, κάθε «κόμμα εξουσίας» κρατάει τελετουργικά στα χέρια του το κομμένο κεφάλι του.
Xρήστος Γιανναράς
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_12/10/2008_288110
Δημοσίευση σχολίου