The Economist
Στη διεθνή οικονομία έχει ξεσπάσει επιδημία “υφεσιολογίας”! Οι εφημερίδες είναι γεμάτες με άρθρα σχετικά με το ποιά θα είναι η πρώτη οικονομία που θα περάσει σε ύφεση ως αποτέλεσμα της πιστωτικής κρίσης. Όμως η απάντηση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πως προσδιορίζει ο καθένας την ύφεση. Οι περισσότεροι οικονομολόγοι θεωρούν ότι μία οικονομία έχει περάσει σε ύφεση όταν σημειωθεί πτώση του πραγματικού ΑΕΠ. Ωστόσο αυτή η προσέγγιση έχει δημιουργήσει αρκετή σύγχυση. Η έννοια της ύφεσης χρειάζεται επαναπροσδιορισμό.
Το δεύτερο τρίμηνο το ΑΕΠ των ΗΠΑ αυξήθηκε με τον εντυπωσιακό ρυθμό του 3,3% ενώ στην ευρωζώνη και την Ιαπωνία υπήρξε αρνητικός ρυθμός ανάπτυξης. Πολλοί οικονομολόγοι εκτιμούν ότι τόσο η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου όσο και η Γηραιά Ήπειρος θα δουν ακόμη ένα τρίμηνο μείωσης της ανάπτυξης τους. Αυτό σημαίνει (αφού πρόκειται για δύο συνεχόμενα τρίμηνα αρνητικού ρυθμού ανάπτυξης) ότι θα έχουν περάσει σε ύφεση, σύμφωνα με την εγκαθιδρυμένη αντίληψη των οικονομολόγων.
...............................
Κατά την διάρκεια των προηγούμενων 50 ετών οποτεδήποτε η ανεργία στις ΗΠΑ αυξάνονταν κατά μισή ποσοστιαία μονάδα ή περισσότερο, μετά από λίγο καιρό η αρμόδια Επιτροπή του Εθνικού Οργανισμού Στατιστικών Μελετών κήρυττε τη χώρα σε ύφεση. Συνήθως πέρναγε πολύς καιρός από τότε που αυξάνονταν η ανεργία μέχρι να ανακοινώσει τελικά η αρμόδια Επιτροπή ότι η οικονομία είχε περάσει σε ύφεση.
Οι ευρωπαϊκές εταιρείες πραγματοποιούν περικοπές εργατικού δυναμικού με βραδύτερους ρυθμούς από ό,τι οι αμερικανικές οπότε η ανεργία ενδέχεται να είναι ένας δείκτης με κάποια μικρή καθυστέρηση.
Αλλά ακόμη κι έτσι το ποσοστό ανεργίας συνήθως αυξάνεται λίγο μετά την έναρξη μίας ύφεσης.
Όπως λέει κι ένα παλιό ανέκδοτο: όταν ο γείτονας σου χάσει τη δουλειά του, αυτό λέγεται οικονομική επιβράδυνση. Όταν εσύ χάσεις τη δουλειά σου, αυτό λέγεται ύφεση. Αλλά όταν ένας οικονομολόγος χάσει τη δουλειά του, τότε λέγεται βαριά ύφεση. Οι οικονομολόγοι οι οποίοι αγνοούν την πρόσφατη αύξηση στο ποσοστό ανεργίας, θα έπρεπε να χάσουν τη δουλειά τους.
ολόκληρο το άρθρο στην "Καθημερινή"
Στη διεθνή οικονομία έχει ξεσπάσει επιδημία “υφεσιολογίας”! Οι εφημερίδες είναι γεμάτες με άρθρα σχετικά με το ποιά θα είναι η πρώτη οικονομία που θα περάσει σε ύφεση ως αποτέλεσμα της πιστωτικής κρίσης. Όμως η απάντηση εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πως προσδιορίζει ο καθένας την ύφεση. Οι περισσότεροι οικονομολόγοι θεωρούν ότι μία οικονομία έχει περάσει σε ύφεση όταν σημειωθεί πτώση του πραγματικού ΑΕΠ. Ωστόσο αυτή η προσέγγιση έχει δημιουργήσει αρκετή σύγχυση. Η έννοια της ύφεσης χρειάζεται επαναπροσδιορισμό.
Το δεύτερο τρίμηνο το ΑΕΠ των ΗΠΑ αυξήθηκε με τον εντυπωσιακό ρυθμό του 3,3% ενώ στην ευρωζώνη και την Ιαπωνία υπήρξε αρνητικός ρυθμός ανάπτυξης. Πολλοί οικονομολόγοι εκτιμούν ότι τόσο η χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου όσο και η Γηραιά Ήπειρος θα δουν ακόμη ένα τρίμηνο μείωσης της ανάπτυξης τους. Αυτό σημαίνει (αφού πρόκειται για δύο συνεχόμενα τρίμηνα αρνητικού ρυθμού ανάπτυξης) ότι θα έχουν περάσει σε ύφεση, σύμφωνα με την εγκαθιδρυμένη αντίληψη των οικονομολόγων.
...............................
Κατά την διάρκεια των προηγούμενων 50 ετών οποτεδήποτε η ανεργία στις ΗΠΑ αυξάνονταν κατά μισή ποσοστιαία μονάδα ή περισσότερο, μετά από λίγο καιρό η αρμόδια Επιτροπή του Εθνικού Οργανισμού Στατιστικών Μελετών κήρυττε τη χώρα σε ύφεση. Συνήθως πέρναγε πολύς καιρός από τότε που αυξάνονταν η ανεργία μέχρι να ανακοινώσει τελικά η αρμόδια Επιτροπή ότι η οικονομία είχε περάσει σε ύφεση.
Οι ευρωπαϊκές εταιρείες πραγματοποιούν περικοπές εργατικού δυναμικού με βραδύτερους ρυθμούς από ό,τι οι αμερικανικές οπότε η ανεργία ενδέχεται να είναι ένας δείκτης με κάποια μικρή καθυστέρηση.
Αλλά ακόμη κι έτσι το ποσοστό ανεργίας συνήθως αυξάνεται λίγο μετά την έναρξη μίας ύφεσης.
Όπως λέει κι ένα παλιό ανέκδοτο: όταν ο γείτονας σου χάσει τη δουλειά του, αυτό λέγεται οικονομική επιβράδυνση. Όταν εσύ χάσεις τη δουλειά σου, αυτό λέγεται ύφεση. Αλλά όταν ένας οικονομολόγος χάσει τη δουλειά του, τότε λέγεται βαριά ύφεση. Οι οικονομολόγοι οι οποίοι αγνοούν την πρόσφατη αύξηση στο ποσοστό ανεργίας, θα έπρεπε να χάσουν τη δουλειά τους.
ολόκληρο το άρθρο στην "Καθημερινή"
2 σχόλια:
Το κόστος της κρίσης
14 μήνες έντονης νευρικότητας στις αγορές και πτώσης στα χρηματιστήρια
600 δισ. δολάρια οι συνολικές διαγραφές και ζημιές των τραπεζών
1,4 τρισ. το συνολικό κόστος της κρίσης, σύμφωνα με ΔΝΤ
Το 10% του ΑΕΠ των ΗΠΑ αγγίζει το κόστος της κρίσης, που είναι το μεγαλύτερο των προηγούμενων κρίσεων τα τελευταία 100 χρόνια
760.000 απολυμένοι στις ΗΠΑ από την αρχή του έτους. Μόνο 159.000 το Σεπτέμβριο
100.000 απολυμένα στελέχη στη Wall Street από τον Ιούνιο του 2007
700 δισ. δολάρια η αξία του πακέτου διάσωσης των ΗΠΑ
Το Χρηματιστήριο Αθηνών έχει σημειώσει πτώση 51,49% σε ένα έτος
Από τις 8500 αμερικανικές τράπεζες αναμένεται από τους αναλυτές να μείνουν οι μισές.
Ο δείκτης FTSE του Λονδίνου έχει υποχωρήσει φέτος 31%, στη χρηματιστηριακή αγορά του Παρισιού, ο δείκτης CAC 40 έχει χάσει φέτος 36% και στη χρηματιστηριακή αγορά της Φρανκφούρτης, ο δείκτης Dax έχει χάσει φέτος 37%.
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_09/10/2008_251510
Πόσο κοστίζει η κρίση
Η ταυτότητα της παγκόσμιας οικονομίας άλλαξε, μαζί με την κατάρρευση του μοντέλου που ακολουθούσαν επί χρόνια πολλοί επενδυτικοί όμιλοι. Το κόστος μεγάλο για τις κυβερνήσεις, τις επιχειρήσεις, τους δανειολήπτες αλλά και τους πολίτες.
Της Ελένης Στεργίου
hstergiou@kathimerini.gr
Όταν το 2007 εμφανίστηκαν τα πρώτα προβλήματα σε κάποιους τραπεζικούς ομίλους και ακούστηκε για πρώτη φορά ο όρος subprime (δάνεια υψηλού κινδύνου), κανείς δεν περίμενε τι θα επακολουθούσε. Αναλυτές και ακαδημαϊκοί εξέφραζαν, τότε, σε στήλες του οικονομικού Τύπου την ανησυχία τους για μια επερχόμενη κρίση.
Σήμερα, η «subprime» κρίση έχει προκαλέσει επί 14 μήνες έντονη νευρικότητα και πτώση στα χρηματιστήρια, ζημιές πάνω από 25 τρισ. δολάρια στις παγκόσμιες χρηματιστηριακές αγορές από την αρχή του έτους, επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας, ακρίβεια, τουλάχιστον 700.000 αστέγους στις ΗΠΑ, 600 δισ. δολάρια διαγραφών και ζημιών στις τράπεζες, 760.000 απολυμένους στις ΗΠΑ (μόνο το 2008), 100.000 απολυμένα στελέχη στη Wall Street (από τον Ιούνιο του 2007), 1 τρισ. δολάρια κρατικών παρεμβάσεων από ΗΠΑ και έξαρση του αριθμού των αυτοκτονιών και των ψυχικών διαταραχών. Σύμφωνα με αναλυτές, από τις 8.500 αμερικάνικες τράπεζες αναμένεται να μείνουν οι μισές. Επιπτώσεις, δηλαδή, χειρότερες και από εκείνη της κρίσης του 1929!
Τι είναι όμως τα subprime; Επινοήθηκαν από το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ για να χορηγούνται στεγαστικά (κυρίως) δάνεια σε πολίτες με κακό πιστοληπτικό ιστορικό ή με χαμηλά εισοδήματα. Τα δάνεια αυτά είχαν μεγαλύτερο κίνδυνο, αλλά προσέφεραν στις τράπεζες μεγαλύτερες αποδόσεις. Οι αποδόσεις αυτές γίνονταν μεγαλύτερες όταν οι τράπεζες τα τιτλοποιούσαν. Η μία τράπεζα πουλούσε τα τιτλοποιημένα δάνεια στην άλλη. Έτσι μετέθετε η μία τράπεζα στην άλλη τον κίνδυνο και ταυτόχρονα καρπωνόταν το κέρδος. Για να αντισταθμισθεί ο κίνδυνος δημιουργήθηκε και μία αγορά swap. Όλα έδειχναν ότι λειτουργούσαν σαν μια καλορυθμισμένη μηχανή, μέχρι που έσπασε ένας κρίκος: Η περίοδος χάριτος των δανείων αυτών έληξε και οι δανειολήπτες κλήθηκαν να πληρώσουν τις δόσεις. Πολλοί από αυτούς δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν.
Τον Απρίλιο του 2007 η κρίση χτυπάει την πόρτα, καθώς τα πρώτα hedge fund που είχαν επενδύσει στην αγορά των τιτλοποιημένων στεγαστικών δανείων μειωμένης εξασφάλισης «έσκασαν». Τον Αύγουστο του 2007 η κρίση στις ΗΠΑ είναι γεγονός. Μεγάλη ομάδα δανειοληπτών δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια subprimes. Οι πλειστηριασμοί διαδέχθηκαν ο ένας τον άλλον και αρκετοί έχασαν τα σπίτια τους.
Τότε αρχίζει ένας χορός καταρρεύσεων, καθώς οι τράπεζες, η μία μετά την άλλη, ανακοινώνουν μειώσεις κερδοφορίας και διαγραφές επισφαλών στεγαστικών δανείων. Παράγοντες των χρηματαγορών και κεφαλαιαγορών παγκοσμίως αρχίζουν να ανησυχούν, με αποτέλεσμα τις απότομες πτώσεις και διακυμάνσεις. Οι τράπεζες ξέμειναν από ρευστό και οι κεντρικές τράπεζες άρχισαν να διοχετεύουν ρευστότητα στις αγορές. Πολλές τράπεζες κρατικοποιήθηκαν και άλλες συγχωνεύθηκαν.
Το μεγαλύτερο χτύπημα στην Ευρώπη δέχθηκε η Ισλανδία, με μεγάλη έκθεση των τραπεζών της στα «τοξικά» ομόλογα. Επίσης, η Βρετανία ήταν από τις πρώτες χώρες που επλήγησαν από την κρίση.
Τα πραγματικά, όμως, προβλήματα της κρίσης, τα οποία επεκτάθηκαν και στο σύνολο των πολιτών, είναι η άνοδος των επιτοκίων, η δύσκολη πλέον λήψη δανείων, η άνοδος των τιμών των καυσίμων και εμπορευμάτων που επέφεραν ακρίβεια και η πτώση της αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών. Αυτά με τη σειρά τους δημιούργησαν πτώση των καταναλωτικών δαπανών, άρα και πτώση του κύκλου εργασιών και της κερδοφορίας πολλών επιχειρήσεων. Αυτό που μένει είναι να δούμε την τελική έκβαση
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_09/10/2008_251510
Δημοσίευση σχολίου