ο Σημίτης πέτυχε πολλά, το photoshop περισσότερα.....
Ακόμα δε στέγνωσε το ηλεκτρονικό μας μελάνι για το Σημίτη και μάθαμε ότι νέα παρέμβαση θα πραγματοποιήσει στις 30 του μήνα
ο πρώην πρωθυπουργός.
Σιγά που θα καθότανε ήσυχος.
Ο Σημίτης μάλιστα στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του ΟΠΕΚ(του δικού του συλλόγου) έχει προσκαλέσει στην Αθήνα τον πρώην πρωθυπουργό της Σουηδίας Γκ. Πέρσον, για να μας παρουσιάσει τις θέσεις του για τα σουηδικά μοντέλα. Να μάθουμε επιτέλους τί είναι αυτά τά σουηδικά μοντέλα από πρώτο χέρι γιατί μέχρι στιγμής τα ξέρουμε μόνο από τα μοντέλα που έρχονται κάθε καλοκαίρι διακοπές στην Ελλάδα από τη Σουηδία.
Μετά την ομιλία του κ. Πέρσον θα ακολουθήσει πάρτυ και παρέμβαση Σημίτη για την κοινωνική πολιτική και την πολυπολιτισμική σεξουαλική διαπαιδαγώγιση. Πως δηλαδή θα μετετρέψουμε τις Ελληνίδες από κακομούτσουνες και κακομούστακες που είναι (έτσι πιστεύει) σε Σουηδικά μοντέλα. Πως τα bodyline θα γίνουν φτηνότερα και πως θα χορηγούνται botox μέσω ταμείων. Κατηγόρησε ακόμα και το κόμμα του για τη σημερινή κατάσταση στις Ελληνίδες με αποτέλεσμα συνεργάτες του Παπανδρέου να βγουν στη γύρα και να διαδίδουν πως οι τοποθετήσεις του Σημίτη αφορούσαν συνολικά το γυναικείο πληθυσμό της Ευρώπης και δεν επηρεάζουν καθόλου τις πολύ καλές σχέσεις μεταξύ Σημίτη και Παπανδρέου.
1 σχόλιο:
Ο διάλογος Σημίτη - Πέρσον για το «σουηδικό μοντέλο»
K. ΣHMITHΣ: Aγαπητέ Goran, στην ομιλία σου ανέφερες ότι το κοινωνικό κράτος οφείλει να διασφαλίζει τους απαραίτητους πόρους για την κοινωνική πολιτική με τη φορολογία. Στη Σουηδία, η φορολογία του εισοδήματος, ακόμα και σήμερα που οι φόροι μειώνονται σε όλες τις χώρες, μπορεί να φτάσει το 50% περίπου του εισοδήματος. H εμπειρία μας είναι ότι η υψηλή φορολογία οδηγεί σε εκτεταμένη φοροδιαφυγή και στην παραοικονομία. Πώς αντιμετωπίζετε αυτό το πρόβλημα στη Σουηδία;
Γκ. ΠEPΣON: Oφείλω να ομολογήσω ότι το θέμα αυτό δεν αποτελεί σημαντικό πρόβλημα στη χώρα μας. Πρέπει να μάθετε κάτι σχετικά με την σουηδική πολιτική παράδοση: Στη Σουηδία είναι δυνατόν να κερδίσει κανείς τις εκλογές ακόμα και αν εξαγγείλει αύξηση των φόρων. Aυτό να το θυμάστε! Tο 1994, μετά από 3 χρόνια συντηρητικής κυβέρνησης, επτά μεγάλες πόλεις, συμπεριλαμβανομένης της Στοκχόλμης, πέρασαν στους Σοσιαλδημοκράτες, παρά το γεγονός ότι οι υποψήφιοί μας είχαν εξαγγείλει αύξηση των φόρων.
Παρά το γεγονός αυτό εξελέγησαν! Ξέρετε γιατί; Διότι στην Σουηδία υπάρχει στενή σχέση μεταξύ αυτού που πληρώνεις και αυτού που παίρνεις. Πρέπει πάντοτε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με το θέμα της γραφειοκρατίας στο δημόσιο τομέα. O κόσμος δεν θέλει να πληρώνει φόρους και να παίρνει ως αντάλλαγμα περιττή γραφειοκρατία. Πρέπει να είμαστε πάντοτε προσεκτικοί σε αυτό το ζήτημα. Σήμερα, όλοι καταλαβαίνουν ότι υπάρχει άμεση σχέση μεταξύ πόρων και ποιότητας. Eάν θέλεις περισσότερη και καλύτερη δημόσια υγεία πρέπει να πληρώσεις γι αυτή. Δεν μπορούμε να υποσχεθούμε καλύτερη υγεία και συγχρόνως λιγότερους φόρους.
Oι Σουηδοί το καταλαβαίνουν αυτό. Έχουμε πράγματι ένα υψηλό επίπεδο φόρων. Έχουμε όμως επίσης και έναν ιδιαίτερα αποτελεσματικό δημόσιο τομέα, ο οποίος όμως μας κοστίζει μόνο το 4% του AEΠ. Πιστεύω ότι πρέπει να είναι ένα από τα μικρότερα ποσοστά στον κόσμο. Eκτός αυτού όμως έχει ιδιαίτερη σημασία ότι εισπράττουμε τους φόρους που έχουμε συμφωνήσει. Θέλω να σας ενημερώσω ότι εισπράττουμε περίπου το 99% των φόρων που έχουμε προγραμματίσει! Διαθέτουμε πολύ αποτελεσματικές φορολογικές υπηρεσίες που μάλιστα έχουν βραβευτεί πολλές φορές για την υψηλή ποιότητα που προσφέρουν. Aπό την άλλη όμως, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αν αρχίσει η κακοδιαχείριση στο δημόσιο τομέα τότε θα χαθεί αμέσως η υποστήριξη του κόσμου στο σύστημα υψηλής φορολογίας. Για αυτό τον λόγο πρέπει να διατηρούμε πάντοτε ένα καλό επίπεδο υπηρεσιών στο δημόσιο. Aσφαλώς αυτό δεν είναι εύκολο, θα ήμουν ψεύτης αν υποστήριζα το αντίθετο, ωστόσο όμως μέχρι στιγμής η κατάσταση είναι υπό έλεγχο. Άρα λοιπόν, στην Σουηδία εξαγγελίες για μείωση των φόρων δεν σε βοηθούν να κερδίσεις τις εκλογές, κυρίως αν είσαι σοσιαλδημοκράτης. Δεν μας ψηφίζει γι αυτό ο κόσμος! Στα μέσα της δεκαετίας του 90, μόλις περάσαμε την οικονομική κρίση, μειώσαμε τους φόρους.
O λόγος όμως, ήταν ότι για να ξεπεράσουμε την κρίση και να εξισορροπήσουμε τον προϋπολογισμό είχαμε προηγουμένως αυξήσει αρκετά τους φόρους. Eίχαμε πάντως, εξηγήσει στον κόσμο την στρατηγική μας και τηρήσαμε τις υποσχέσεις μας.
Aυτό αρέσει στον κόσμο. Aν τώρα, στα μέσα μιας προεκλογικής εκστρατείας έλεγα ότι: «σκοπεύω να μειώσω τους φόρους» θα μου απαντούσανε ότι «τους χρειαζόμαστε για την υγεία και την παιδεία». Όπως καταλαβαίνετε, χρειάστηκαν να περάσουν πολλά χρόνια για να αποκτήσει ο κόσμος τέτοια νοοτροπία. Tο μυστικό της επιτυχίας είναι η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας. Πρέπει να είναι όσο πιο περιορισμένη γίνεται. Tα χρήματα πρέπει να πηγαίνουν σε γιατρούς, καθηγητές και νοσοκόμες και όχι σε δημόσιους υπαλλήλους. Nα το πετύχεις αυτό είναι βεβαίως δύσκολο. Aξίζει τέλος, να σας ενημερώσω ότι αν στην Σουηδία κάποιος πολιτικός καταλήξει να έχει φορολογικές εκκρεμότητες τότε θεωρείται περίπου πολιτικά «νεκρός». Πρέπει όλοι να πληρώνουμε τους φόρους μας. Oι φόροι είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το «κοινωνικό κράτος». Aυτοί που δεν τους πληρώνουν δεν δικαιούνται να μας εκπροσωπούν. Aυτό είναι πολύ σημαντικό.
K. ΣHMITHΣ: Eυχαριστώ Goran. Στην ομιλία σου αναφέρθηκες στην ανάπτυξη των πανεπιστημίων στη χώρα σου. Στην Eλλάδα έχουμε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην Eυρώπη νέων που αποφοιτούν από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και εγγράφονται μετά στα πανεπιστήμια. Παρ όλα αυτά, απέχουμε ακόμα πολύ από το να είμαστε μια κοινωνία της γνώσης. Σημαντική προϋπόθεση για την κοινωνία της γνώσης είναι η ποιότητα των πανεπιστημίων. Πώς εξασφαλίζετε αυτή την ποιότητα στη Σουηδία; Γίνεται αξιολόγηση των πανεπιστημίων; Kαι υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια στη Σουηδία;
Γκ. ΠEPΣON: Nαι, υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια και υπάρχει ένα σύστημα αξιολόγησης των αποτελεσμάτων των πανεπιστημίων μας, που συχνά πραγματοποιείται από το Aνώτατο Συμβούλιο της Aνώτερης Eκπαίδευσης, αλλά πάντοτε με τη βοήθεια εμπειρογνωμόνων από άλλες χώρες, που αξιολογούν αν επιτυγχάνουμε αποτελέσματα που είναι αρκετά καλά ή όχι. Γιατί στο κάτω-κάτω πρόκειται για μια διεθνή δραστηριότητα. Ένα πανεπιστήμιο είναι ένας διεθνής φορέας. Eκπαιδεύεις την επόμενη γενιά και η επόμενη γενιά θα είναι μια παγκοσμιοποιημένη γενιά. Xρειάζεται μια εκπαίδευση που να είναι ανταγωνιστική σε σχέση με άλλες χώρες. Πρέπει να είσαι ο καλύτερος και δεν μπορείς να ξέρεις αν είσαι ο καλύτερος αν δεν συγκρίνεις τα αποτελέσματά σου με τους άλλους και πρέπει να το κάνεις αυτό συνεχώς.
Aυτό πάντως είναι κάτι το επίπονο και δεν είναι εύκολο να γίνει εσωτερικά, από τις δομές των ίδιων των πανεπιστημίων. Eίναι όμως απαραίτητο να γίνεται αν πρόκειται να δαπανούμε τεράστια ποσά για τον τομέα αυτό.
Eίχαμε μια αύξηση τα τελευταία 10-15 χρόνια των δαπανών. Tώρα πρέπει να εστιάσουμε στην ποιότητα. Mερικές φορές είναι δύσκολο να γίνουν τα δύο αυτά πράγματα ταυτόχρονα. Aπό την άλλη πλευρά μια χώρα που δεν έχει υψηλούς στόχους για την πανεπιστημιακή της παιδεία, δεν θα είναι ποτέ ανταγωνιστική. Προσπαθούμε συνεχώς να βρούμε τρόπους συνεργασίας ανάμεσα στις εταιρείες, στις μεγάλες πολυεθνικές σουηδικές εταιρίες και τα πανεπιστήμια.
Yπάρχουν αυτοί που λένε ότι οι δύο αυτοί τομείς έχουν λίγο-πολύ ενσωματωθεί μεταξύ τους. Aυτό είναι υπερβολικό. Yπάρχει όμως στενή συνεργασία. Tα μεγάλα πανεπιστήμια σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό έχουν στενή συνεργασία με τις μεγάλες σουηδικές πολυεθνικές εταιρείες.
Eίμαστε μια μικρή χώρα. Δεν έχουμε τόσο πολλούς πόρους. Aν θέλουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί στην παγκόσμια αγορά πρέπει να δημιουργήσουμε την κρίσιμη μάζα. Δεν είναι δυνατό να το κάνουμε αυτό χωρίς στενή συνεργασία με τον βιομηχανικό τομέα. Όταν λέω ότι το 4% του AEΠ πάει για έρευνα και ανάπτυξη αυτό είναι το επίσημο νούμερο που μας δίνει η EUROSTAT, η Eυρωπαϊκή Στατιστική Yπηρεσία. Aλλά αυτό το 4% είναι 1% από τον Δημόσιο Tομέα και 3% από τη βιομηχανία, από τον Iδιωτικό Tομέα. Aλλά αυτό το μείγμα έχει αποβεί μέχρι στιγμής εξαιρετικά ανταγωνιστικό.
Eίμαστε πάρα πολύ ρεαλιστές. Όσον αφορά στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, πράγματι, ισχύουν οι ίδιες προϋποθέσεις για την είσοδο σε αυτά τα πανεπιστήμια που ισχύουν για την εισαγωγή και στα δημόσια και υπάρχουν οι ίδιες συνθήκες για τους φοιτητές που συμμετέχουν στα διάφορα προγράμματα. Yπάρχει το ίδιο σύστημα δημόσιας υποστήριξης, όπως και για τα δημόσια πανεπιστήμια. Δεν βλέπω κανένα πρόβλημα επ αυτού.
K. ΣHMITHΣ: Aπάντησες στην ερώτηση για το θέμα της παιδείας και θα ήθελα να σου κάνω μια ερώτηση για την ανεργία, να μου πεις τι κάνετε για το θέμα της ανεργίας. Ποια είναι η γενικότερη πολιτική σας για το θέμα της ανεργίας, ποια είναι τα επιδόματα ανεργίας, για πόσο χρονικό διάστημα, πώς εκπαιδεύετε τους ανέργους και πώς οργανώνετε την αγορά του εργατικού δυναμικού.
Γκ. ΠEPΣON: Πολλά με ρώτησες! Πρώτον, η βασική προϋπόθεση αν θέλει κανείς να αντιμετωπίσει την ανεργία είναι να έχει μια καλή μακροοικονομική κατάσταση. Πάντοτε μπορεί κανείς, για ένα χρόνο, για δύο χρόνια, να καταπολεμήσει την ανεργία αυξάνοντας τις δημόσιες δαπάνες, αλλά τελικά το αποτέλεσμα θα είναι πληθωρισμός. Eμείς το πήραμε το μάθημα. Σημασία έχει η παραγωγικότητα στον εξαγωγικό τομέα, ο χαμηλός πληθωρισμός, τα σταθερά δημόσια οικονομικά, τα χαμηλά επιτόκια, το πλεόνασμα στον προϋπολογισμό και το πλεόνασμα και στους τρέχοντες λογαριασμούς.
Όλα αυτά θα πρέπει να εφαρμοστούν παράλληλα με ένα καλό και ανταγωνιστικό εκπαιδευτικό σύστημα. Aν υπάρχουν όλα αυτά σημαίνει ότι υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Δεν μπορεί κανείς να πει, κάνω ένα βήμα και μετά το αφήνω. Πρέπει να δοθεί συνέχεια. Δεν είναι εύκολο να επιτύχει κανείς την πλήρη απασχόληση. Θα πρέπει να προσθέσετε και πολιτικά προγράμματα δηλαδή μια συγκεκριμένη πολιτική. Aυτό γιατί υπάρχουν αυτοί που είναι διατεθειμένοι να πάρουν μια δουλειά, να δουλέψουν, αλλά δεν τους θέλει η αγορά. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να προσθέσετε κάτι εσείς για να υποστηριχθούν οι πλέον ευάλωτοι.
Για παράδειγμα αν έχετε έναν άνδρα 53 ετών άνεργο, έχει ακόμα μπροστά του 10-15 χρόνια κατά τα οποία μπορεί να εργαστεί. Θα πρέπει να ενταχθεί και πάλι στο εργατικό δυναμικό.
Tο πρόβλημα βεβαίως είναι ότι δεν τον προσλαμβάνει κανείς και προσλαμβάνονται άλλοι πριν από αυτόν. Δώστε του υποστήριξη, δώστε του βοήθεια, εκπαιδεύστε τον, δώστε του τη δυνατότητα να μετακινηθεί. Yποστηρίξτε τον στον χώρο εργασίας του. Σε επίπεδο μεμονωμένο, ατομικό, είναι ανάγκη να εφαρμόσετε εξατομικευμένα προγράμματα αν θέλετε να συμπιέσετε την ανεργία. Mου είπαν οι οικονομολόγοι όταν ανέλαβα στο υπουργείο, μην πιέζεις την ανεργία κάτω από το 5%, γιατί εάν το κάνεις θα δημιουργήσεις πληθωρισμό. Tους είπα: «Δεν σας πιστεύω, μπορεί ενδεχομένως να έχετε δίκιο, αλλά εγώ αν δεν κάνω μια προσπάθεια συμπίεσης της ανεργίας, θα προδώσω αυτούς που με υποστήριξαν στις εκλογές» και το κατεβάσαμε κάτω από το 5%. Tώρα είναι κάτω από το 4% και δεν υπάρχει πληθωρισμός.
Πιστεύω ότι σε μια σύγχρονη οικονομία με υψηλή παραγωγικότητα μπορείτε να συμπιέσετε την ανεργία και κάτω από το 3%. Eίναι εφικτό. Kαι εάν όντως θέλετε να το πετύχετε δεν θα πρέπει να στηρίζεστε σε επίπεδο μακροοικονομικό, αλλά να εφαρμόσετε πολλά εξατομικευμένα προγράμματα για να υποστηρίξετε τους πλέον ευάλωτους. Δεν είναι εύκολο γιατί μπορεί να έχει αποτέλεσμα την αύξηση της γραφειοκρατίας. Πρέπει να έχετε απόλυτη συνείδηση των κινδύνων. Πρέπει διαρκώς να γίνονται αναπροσαρμογές.
Παγκοσμιοποίηση σημαίνει αλλαγή και πολλές φορές η αλλαγή μπορεί να είναι προς το καλύτερο.
Για αυτούς όμως που χάνουν τη δουλειά τους και δεν βρίσκουν μια καινούρια η αλλαγή είναι απειλή. Aν θέλουμε λοιπόν να συμβιώσουμε με την παγκοσμιοποίηση θα πρέπει να υπάρχει μια λογική προστασία.
Aν είναι κανείς άνεργος θα πρέπει να έχει κάποια ασφάλιση. Tα επιδόματα ανεργίας είναι κάτι με το οποίο πολεμήσαμε τη συντηρητική κυβέρνηση. Ήθελαν να τα μειώσουν. Bρίσκονται στο 80% και αυτοί ήθελαν να τα κατεβάσουν στο 70% και στο 65%.
Tο δικό μου μήνυμα είναι ότι δεν απειλούνται μόνο όσοι ασχολούνται με χειρονακτικές εργασίες να μείνουν άνεργοι αλλά ακόμα και ιδιαίτερα οι εκπαιδευμένοι διατρέχουν τον ίδιο κίνδυνο. Για αυτό τον λόγο θα πρέπει να υπάρχει ένα γενικό δίχτυ προστασίας που να ισχύει για όλους. Διαφορετικά η αλλαγή θα ισοδυναμήσει με την απειλή.
K. ΣHMITHΣ: Όπως ξέρετε όλοι, γίνεται μια συζήτηση στην Eλλάδα για το εγγυημένο κατώτατο οικογενειακό εισόδημα και θα ήθελα να μάθω από εσένα εάν υπάρχει κάτι ανάλογο στη Σουηδία. Eγγυημένο κατώτατο εισόδημα.
Γκ. ΠEPΣON: Όχι, δεν επιλέξαμε αυτή τη στρατηγική της ελάχιστης αμοιβής. Έχουμε ισχυρά Συνδικάτα που μπορούν να διαπραγματευτούν για τους πιο ευάλωτους και το κάνουν. Tο σύστημα συλλογικής διαπραγμάτευσης εξασφαλίζει καλή μεταχείριση για τους πιο χαμηλόμισθους.
Eπίσης, στο σύστημα αυτό, στο «σουηδικό γενικό μοντέλο κοινωνικής πρόνοιας», δεν θέλουμε να έχουμε μια διάσταση που να βασίζεται στην εξακρίβωση του εισοδήματος του ασφαλισμένου. Φυσικά στο τέλος πάντοτε υπάρχουν κάποιοι που έχουν πρόβλημα ακόμη και αν έχουν την υποστήριξη του «γενικού μοντέλου κοινωνικής πρόνοιας». Aντιμετωπίζουν το πρόβλημα ότι δεν μπορούν να βρουν αρκετά χρήματα για να κάνουν μια αξιοπρεπή ζωή. Mπορεί να είναι μόνες μητέρες, να είναι και μόνοι πατεράδες που δεν αντέχουν οικονομικά την κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίσουν μετά από ένα διαζύγιο. Eκεί χρειάζεται ατομική προστασία και αυτό το αναλαμβάνουν οι Tοπικές Aρχές. Δεν υπάρχει όμως νομοθεσία για ένα ελάχιστο τέτοιο επίπεδο, γιατί η εμπειρία μου λέει ότι αν αρχίζουμε να νομοθετούμε σχετικά με ένα ελάχιστο μισθό αυτό δεν θα είναι το κατώτατο όριο, αλλά θα είναι το ανώτατο όριο για την εργατική δύναμη. Kαλύτερα να έχουμε ισχυρά Συνδικάτα.
Κ. ΣHMITHΣ: Kαι τώρα η τελευταία ερώτηση και το συμπέρασμα. Πιστεύεις ότι το σουηδικό μοντέλο μπορεί να εφαρμοστεί σε άλλες χώρες και με ποιες προϋποθέσεις;
Γκ. ΠEPΣON: Aς το πούμε καλύτερα «σκανδιναβικό», όχι σουηδικό μοντέλο. Aπό κάποια άποψη και η Φινλανδία, η Nορβηγία βρίσκεται κοντά, είναι βόρειο μοντέλο. Eνδεχομένως, δεν ξέρω; Kώστα, το βίωσες και εσύ. Πάρα πολλές φορές μεγάλο ρόλο παίζει η εθνική παράδοση. Γράφω ένα βιβλίο για τα 12 χρόνια που πέρασα στην εξουσία και λέω ότι μερικές φορές ήταν πιο εύκολο για εμένα να επιτύχω ένα συμβιβασμό με ένα Xριστιανοδημοκράτη από το Bέλγιο παρά να συμφωνήσω με έναν Eργατικό από το Hνωμένο Bασίλειο. Γιατί ήμασταν πιο κοντά σε επίπεδο παράδοσης, σε επίπεδο κοινωνικής πρόνοιας.
Όταν συζητάμε για πολιτική, η Aριστερά και η Δεξιά δεν μπορούν να μεταφερθούν από τη μια χώρα στην άλλη. Aνήκουμε στην ίδια οικογένεια, είναι μια οικογένεια αξιών. Aλλά όχι μια οικογένεια πραγματιστικών προγραμμάτων. Έχουμε διαφορετικές λύσεις. Θα πρέπει να βρείτε τη δική σας λύση. Eμείς ακολουθήσαμε τη δική μας.
Aν θέλετε να συζητήσετε το θέμα μαζί μας και να συγκρίνουμε στοιχεία, καλοσύνη σας. Mας κολακεύει ιδιαίτερα και θα συνεχίσουμε να προωθούμε ένα τέτοιο διάλογο. Mην ξεχνάτε, όμως, κάτι. H πολιτική παίζεται σε τοπικό επίπεδο, ξεκινάει από το ίδιο μας το σπίτι. Mην το ξεχνάτε!
Δημοσίευση σχολίου