Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η πρώτη ήττα του Αλέξη Τσίπρα

Τον Σεπτέμβριο του 1984 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εκλέχτηκε πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Μόλις το πληροφορήθηκε ο τότε ....... πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου, έσπευσε με δήλωσή του να τον «στολίσει» με τον χαρακτηρισμό «Εφιάλτης», προσωνύμιο το οποίο συνόδευσε τον μπαμπά Μητσοτάκη στις εκλογές του Ιουνίου του 1985 και στα επόμενα χρόνια. 

 

Το βράδυ της περασμένης Κυριακής η αμηχανία στο Μέγαρο Μαξίμου ξεχείλιζε κυρίως από το υπόγειο, όταν συνειδητοποίησαν ότι πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δεν θα ήταν ο μυστακοφόρος Βαγγέλης Μεϊμαράκης αλλά ο ευσταλής Κυριάκος Μητσοτάκης. Εντάξει, δεν είχαν κανένα λόγο να τον αποκαλέσουν «Εφιάλτη», περιορίστηκαν απλώς στη διαπίστωση ότι πρόκειται για έναν νεοφιλελεύθερο με ακροδεξιά υποστυλώματα. 

 

Η αμηχανία τους φαίνεται πως δεν κράτησε πολύ. Το πρωί της Τρίτης η «Αυγή» έδωσε το πλαίσιο της γραμμής εντός της οποίας θα κινηθούν η ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου και ο ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη περίοδο: Αριστερά ή Δεξιά. Φως ή Σκότος που θα λέγαμε τη δεκαετία του 1980. 

Οποιο δίλημμα όμως κι αν τεθεί, η ουσία των πραγμάτων δεν αλλάζει. Η εκλογή του Μητσοτάκη είναι η πρώτη ήττα του Τσίπρα. Εστω έμμεση, αλλά σε κάθε περίπτωση προφανής. Δεν είναι πια ο ηγεμόνας του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος. 

 

Η βουή των ανακατατάξεων που μόλις άρχισαν πιστοποιεί πως η πόλωση θα θυμίζει - και αυτή - κάτι από τη δεκαετία του 1980 και θα ορίσει το πλαίσιο των εξελίξεων. 

Οι ισχυρές εκκρεμότητες με τους δανειστές, η παράταση της ύφεσης και κυρίως οι ογκούμενες αντιδράσεις όλων των κοινωνικών κατηγοριών που πλήττονται από την επιχειρούμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση - με πρώτη την εξέγερση της γραβάτας όπως ευφυώς αποκλήθηκε η προχθεσινή διαδήλωση - διαμορφώνουν το περιεχόμενο της σύγκρουσης. 

Και η απόδραση του Τσίπρα μέσω των εκλογών δεν είναι η πιο πιθανή εκδοχή, έστω κι αν κυβερνητικά στελέχη τις αφήνουν να αιωρούνται στην ατμόσφαιρα. Χωρίς ωστόσο και να αποκλείονται.

Οι εκλογές βέβαια πηγαίνουν μαζί με την απλή αναλογική, όπως το 1989 που ο Παπανδρέου στέρησε από τον Μητσοτάκη την αυτοδυναμία με το περίφημο «+1» στον εκλογικό νόμο. Αλλά η πρώτη συνθηκολόγηση έγινε πριν ακόμη οι διαπραγματευτές καθήσουν στο τραπέζι. 

Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχθηκε τη συμμετοχή του ΔΝΤ, που λίγες ημέρες πριν ξόρκιζε. 

Η πραγματικότητα είναι περισσότερο σύνθετη από όσο φαίνεται, αλλά το κρίσιμο ερώτημα είναι πότε θα ολοκληρωθεί η αξιολόγηση. Από την απάντηση αυτού του ερωτήματος κρίνεται και η πορεία των εξελίξεων. Στην περίπτωση που οι δρόμοι γεμίσουν, δεν είναι βέβαιο πλέον ότι η πολιτική έκφραση του δρόμου θα είναι η οποιαδήποτε εκδοχή της  Αριστεράς. 

Τα μικροαστικά στρώματα με την υπερφορολόγηση αρχίζουν να βλέπουν συμπαθητικά αυτή την Κεντροδεξιά που ανασχηματίζεται. Και τα πληβειακά στρώματα; Αυτό είναι ακόμη ένα από τα κρίσιμα ερωτήματα.

 

// Εφιάλτες από το μέλλον // Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ //