Η τέχνη της (δημιουργικής) ανατροπής

H ρεαλιστική σχολή λέει ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού (the art of possible), αλλά όλοι οι παίκτες - μέσα κι έξω - τοποθετούσαν την ....... εκλογή Μητσοτάκη στη σφαίρα του ανέφικτου. Γι' αυτό και αιφνιδιάστηκαν με την εκλογή του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. 

Πρώτοι από όλους στο Μαξίμου, που είχαν βολευτεί με την ιδέα της κυριαρχίας Τσίπρα σε ένα μονοπολικό σύστημα ισχύος στο εσωτερικό, με απόλυτο έλεγχο στην πρωτοβουλία κινήσεων. Επειτα στα κόμματα του Κέντρου, που χάραζαν στρατηγική με σημείο αναφοράς τον Τσίπρα και τα ίδια στον ρόλο μπαλαντέρ της κυβερνητικής σταθερότητας. 

Αντίστοιχη ανάγνωση είχαν και στο εξωτερικό, που πίεζαν για σταθερότητα με σημείο ισορροπίας τον Πρωθυπουργό. Ολα αλλιώς λοιπόν μετά την εσωκομματική διαδικασία της ΝΔ, με τον Μητσοτάκη αντίβαρο στον Τσίπρα και το πολιτικό σύστημα να εισέρχεται σε μια νέα φάση διπολισμού. 

Ο νέος αρχηγός της ΝΔ κατάφερε τελικά να επιβάλει την εικόνα τού δυνητικού Πρωθυπουργού και την ανάγκη εναλλακτικής λύσης στον ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς πάνω σε μια χρονική συγκυρία που τα μεσαία στρώματα τρομάζουν με την προοπτική μιας άνευ προηγουμένου οικονομικής επίθεσης και αρκετοί βλέπουν στο πρόσωπο του Μητσοτάκη ένα ανάχωμα σε αυτή την πολιτική. 

Ο Μητσοτάκης προβάλλει αυτή τη στιγμή ως η ελπίδα των χαμένων του Ναι στο δημοψήφισμα κι ο ίδιος επιδιώκει να αγκαλιάσει την παραγωγική Ελλάδα, τους διαδηλωτές με τη γραβάτα, τους «ανθρώπους που ξυπνούν νωρίς το πρωί» όπως σχηματικά τους περιέγραψε, σαν άλλος Ρίγκαν που σάρωσε τις εκλογές του 1984 στην Αμερική, με το διαφημιστικό σποτάκι «It's morning in America» - το οποίο συμπύκνωνε το πνεύμα της εποχής «μην ταράζετε την κανονικότητα». 

Στην Ελλάδα του 2016 πάντως και με ένα ισχυρό ποσοστό της κοινωνίας φτωχοποιημένο, το ερώτημα είναι πρωταρχικά ποσοτικό και αφορά το πόσοι έχουν απομείνει να προσδιορίζονται ως μεσαία τάξη και πόση κανονικότητα έχει απομείνει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πιέζει τα κόμματα του Κέντρου που τρέμουν πια το ενδεχόμενο της «πρώτη φορά Δεξιάς», της ψήφου δηλαδή των κεντρογενών με αντιδεξιά σύνδρομα ψηφοφόρων για πρώτη φορά σε ένα σχήμα του οποίου ηγείται ένας μετριοπαθής φιλελεύθερος, ακόμη κι αν κουβαλά ένα αρνητικά φορτισμένο επώνυμο. 

Στο ΠΑΣΟΚ θα επιταχύνουν τις προσπάθειες για τη συγκρότηση του αυτόνομου πόλου της σοσιαλδημοκρατίας με προσκλήσεις σε όλους και κυρίως στο Ποτάμι, που δεν δείχνει να συγκινείται από την προοπτική αυτή και φαίνεται να προτιμά τη μοναξιά της μεταρρυθμιστικής μπουτίκ στεκόμενης δίπλα στο πολυκατάστημα, με την ελπίδα να επιβιώσει πολιτικά και να μην ισοπεδωθεί.  

Η παρουσία Μητσοτάκη δημιουργεί συνθήκες πίεσης και στον Αλέξη Τσίπρα, αφού του αφαιρεί σχετικά πρόωρα το χαρτί της απειλής των εκλογών, ο οποίος πάντως κρατεί την ανοχή της κοινωνίας κι εξακολουθεί να διατηρεί άσους, όπως η αλλαγή του εκλογικού νόμου - σχετική νύξη έκανε άλλωστε και στη χθεσινή του κουβέντα με τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Σε κάθε περίπτωση, η εκλογή Μητσοτάκη ήταν αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν disruption, μια δημιουργική ανατροπή σε ένα σύστημα βαλτωμένο, σε κατάσταση εντροπίας, του οποίου η δυναμική πλέον αλλάζει.

 Απόστολος Μαγγηριάδης