Υποστηρίζω τη θέση ότι η αριστερά και οι κρατιστές κερδίζουν την ιδεολογική μάχη εμφανίζοντας τα οράματα και τις απόψεις που ...
... έχουν για την κοινωνία ως "υψηλά" ιδανικά για τα οποία αξίζει κάποιος να αγωνισθεί. Ταυτόχρονα καταφέρνουν επιτυχέστατα να κρύψουν τις ανήθικες και ανέντιμες "βάσεις" των "οραμάτων" τους. Τέλος δε επιτυγχάνουν και το εξωφρενικό να παρουσιάζουν τις ιδέες και τα οράματα του φιλελευθερισμού ως "ανάλγητες" ηθικές απαξίες.
Με αυτούς τους τρόπους η ιδεολογική τους επικράτηση είναι πλήρης, ενώ οι αντίπαλοί τους στην καλύτερη περίπτωση "ψελλίζουν" κάποια λόγια για την αναποτελεσματικότητα του κεντρικού σχεδιασμού και τις επιτυχίες των αγορών. Στην ουσία κανείς δεν αντιπαρατίθεται με την αριστερά και τους κρατιστές ως προς τα ιδανικά και τις στοχεύσεις τους. Αυτά θεωρούνται εξ υπαρχής ως σχεδόν καθαγιασμένα.
Σε ένα προηγούμενο άρθρο μου αναφέρθηκα στην ανηθικότητα και ανεντιμότητα των διεκδικήσεων και των οραμάτων της αριστεράς και των κρατιστών. Σήμερα προτίθεμαι να αναφερθώ στο πώς καταφέρνουν να παρουσιάζουν το φιλελεύθερο όραμα ως κάτι σχεδόν ειδεχθές, αλλά πρωτίστως άδικο και ανήθικο. Αλλά ακριβώς αυτή η επιτυχία των κρατιστών (αριστερών και δεξιών), να παρουσιάζουν το φιλελεύθερο όραμα ως ανήθικο, ανέντιμο, άδικο και κάποιες φορές ειδεχθές, είναι και η βάση της ιδεολογικής τους επικράτησης. Και φυσικά η ιδεολογική επικράτηση σημαίνει και εκλογική επικράτηση και φυσικά την απόλυτη συρρίκνωση των όποιων φιλελεύθερων σχηματισμών.
Ας γίνουμε συγκεκριμένοι: Γιατί κάποιοι είναι φτωχοί; ρωτάει ο δεξιός ή αριστερός κρατιστής. Φταίει η "κοινωνία" και το σύστημα απαντά και άρα πρέπει να το αλλάξουμε ή να δημιουργήσουμε ένα "δίχτυ" προστασίας. Φυσικά αυτό το "δίχτυ" θα απαρτίζεται και θα διοικείται από αδρά αμειβόμενους κρατικούς υπαλλήλους οι οποίοι φυσικά και στηρίζουν το "κοινωνικό κράτος" και μισούν την ελεύθερη αγορά.
Ποια είναι η φιλελεύθερη απάντηση ως προς την αντιμετώπιση της φτώχειας; Η φτώχεια αντιμετωπίζεται και ίσως να εξαφανίζεται όταν υπάρχουν κερδοφόρες επιχειρήσεις που παράγουν χρήσιμα, ανταγωνιστικά στις αγορές, προϊόντα και που ζητούν υπαλλήλους για να τα παράγουν. Η απάντηση αυτή δεν είναι μόνο "πραγματική" και αποτελεσματική αλλά είναι και ηθικά υπέρτερη της κρατικίστικης αναδιανομής. Στο κάτω κάτω οι παραγωγοί πλούτου-πραγματικά εργαζόμενοι, αν θέλουν, μπορούν να δαπανήσουν ένα μέρος του πλούτου που παράγουν για τους "ανήμπορους" συνανθρώπους τους. Αυτοί όμως και όχι το κράτος, δια της φορολογίας και των κρατικών υπαλλήλων του που ζητούν και επιβάλλουν οι κρατιστές.
Αυτό που δεν αναδεικνύεται από τους φιλελεύθερους είναι ότι είναι εύλογο και ηθικά υπέρτερο, οι παραγωγοί πλούτου να αποφασίζουν πόσα και που θα διαθέτουν και όχι ένα κράτος που καμώνεται φιλευσπλαχνία για τους φτωχούς για να βολεύει τους δικούς του. Οι φτωχοί άλλωστε είναι πάντα οι μεγάλοι αδικημένοι σε καθεστώτα με μεγάλο κράτος.
Τα παραπάνω μπορούν να συνοψισθούν σε ένα σύνθημα του τύπου: ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΗΘΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΣ
Ας πάμε στην ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ. Ρωτά ο κρατιστής δεν πρέπει να υπάρχει ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ειδικά για τα φτωχά παιδιά; Και απαντά ότι φυσικά και πρέπει να υπάρχει και γι’ αυτό φορολογεί τον πλούτο και τους έχοντες και κατέχοντες για να τροφοδοτήσει και την παιδεία. Ανάγει με αυτόν τον τρόπο τη θέση του σε ένα ηθικό ιδανικό και φυσικά "κατηγορεί" -επιτίθεται αποτελεσματικά στους "ανάλγητους φιλελεύθερους που θέλουν μια ταξική παιδεία για τους λίγους".
Αν οι φιλελεύθεροι δεν αναδείξουν την ηθική υπεροχή, της δικής τους οπτικής, ότι δηλαδή η εκπαίδευση είναι υπόθεση του κάθε γονιού, ο οποίος και τελικά πληρώνει δια της φορολογίας του και για την εκπαίδευση, ιδεολογικά έχουν χάσει "από χέρι". Αν δεν αναδειχθεί ότι οι γονείς, ακόμη και τα παιδιά, είναι αυτοί που θα αποφασίζουν για το είδος της εκπαίδευσης και των σχολείων που θέλουν, μια και αυτοί πληρώνουν, και ότι αυτό είναι απολύτως υπέρτερο ηθικά από το να αποφασίζει ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός συμφερόντων, για το είδος των σχολείων και την εν γένει πρακτική τους, η ιδεολογική κυριαρχία των κρατιστών εδραιώνεται.
Τα παραπάνω μπορούν να συνοψισθούν σε ένα σύνθημα του τύπου: ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΝΤΙΜΟ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ.
Ας πάμε και σε ένα τελευταίο παράδειγμα, στους αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις για όλους. Ρωτά ο κρατιστής δεν δικαιούνται όλοι αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις; Και επειδή η απάντηση είναι ευλόγως, κατ’ αυτόν, καταφατική θα πρέπει να υπάρχουν αξιοπρεπείς μισθοί και συντάξεις για όλους. Φυσικά η θέση αυτή παρουσιάζεται ως "μέγα" ηθικό ζητούμενο και ακολουθεί η δημιουργία όλων των κρατικών μηχανισμών για να μας προστατεύουν από την εκμετάλλευση και να επιβάλλουν τους αξιοπρεπείς μισθούς. Άραγε όλες αυτές οι κρατικές δομές προστασίας των αδυνάτων γίνονται γι’ αυτούς ή για το βόλεμα της νομενκλατούρας;
Σ’ αυτό που και πάλι αποτυγχάνουν οι φιλελεύθεροι είναι να πουν ξεκάθαρα ότι είναι απολύτως ανήθικο και ανέντιμο να παίρνουν όλοι αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις ανεξαρτήτως του είδους της εργασίας που κάνουν ή των εισφορών που κατέβαλλαν και του χρόνου που εργάσθηκαν. Το ηθικά υπέρτερο αλλά και απολύτως έντιμο είναι να παίρνει ο καθένας μισθό ανάλογα με το τι "παράγει" η εργασία του. Και σύνταξη με βάση τον προγραμματισμό που έκανε και τις εισφορές που κατέβαλλε ο καθένας.
Και φυσικά όχι με βάση τις κρατικές αποφάσεις για τους μισθούς ή τις συντάξεις αλλά με βάση τα συμβόλαια που συνομολογεί ο καθένας με τους εκάστοτε εργοδότες του ή πελάτες του. Αυτό είναι το ηθικό και έντιμο.
Τα παραπάνω, και πάλι, μπορούν να συνοψισθούν σε ένα σύνθημα του τύπου: ΗΘΙΚΟ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΟ ΕΙΝΑΙ: ΜΙΣΘΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ-ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ
Στο βαθμό που οι φιλελεύθεροι δεν αναδείξουν την ηθική υπεροχή των ιδεών τους και των οραμάτων τους η νίκη των κρατιστών είναι βέβαιη. Η πραγματικότητα αυτή υποτιμήθηκε "συστηματικά" από τα διάφορα "φιλελεύθερα" σχήματα και προβλήθηκε μόνο η αποτελεσματικότητα των φιλελεύθερων προτάσεων και των ελεύθερων αγορών. Ταυτόχρονα όμως με διάφορους τρόπους έγινε αποδεκτό ότι οι διεκδικήσεις των κρατιστών είναι ηθικά υπέρτερες και το φιλελεύθερο όραμα θεωρήθηκε σχεδόν (ή χωρίς το σχεδόν) ανήθικο.
Κατά συνέπεια είναι καιρός να αναδειχθεί και η ΗΘΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ για να κερδίσουμε την ιδεολογική μάχη και κατ’ επέκταση την πολιτική.
*O Γιάννης Νικολής είναι Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτής της Λέσχης Φιλελεύθερου Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου