Ο κ. Παπανδρέου, επί δύο δεκαετίες κατείχε κρίσιμα κυβερνητικά πόστα. Δεν καταλάβαινε ή σιωπούσε;

Στο ολοσέλιδο άρθρο του για την «αυτονομία της πολιτικής» σε Κυριακάτικη εφημερίδα, ο Γιώργος Παπανδρέου εμφανίζεται να δοκιμάζει τα μέγιστα όρια της υποκριτικής του δεινότητας και τα ελάχιστα όρια της ανοχής της κρίσης και της μνήμης του αναγνώστη.
Τοποθετείται πάνω στο μείζον θέμα της “επικράτησης όρων διαφάνειας” και “κανόνων δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος”, ως κάποιος περιηγητής, που επισκέφθηκε την χώρα μας, εντόπισε τα «στραβά» και τώρα, τα σχολιάζει με την άνεση εξωτερικού επιστημονικού συνεργάτη.
Προφανώς, ο κος. Παπανδρέου έχει συμφέρον να μηδενίζει συνεχώς το κοντέρ και να παριστάνει πως ο πολιτικός χρόνος άρχισε να μετρά για τον ίδιο και το κόμμα του μετά την εκλογή του στην ηγεσία το Φεβρουάριο του 2004.
Μάταια όμως. Ο κος. Παπανδρέου για δύο δεκαετίες είχε αναλάβει κρίσιμα κυβερνητικά πόστα και συνεπώς ευθύνεται για τα κυβερνητικά πεπραγμένα. Για τα τραπεζικά και χρηματιστηριακά σκάνδαλα που επικαλείται, να του επισημάνουμε ότι το κορυφαίο ήταν εκείνο της κατάρρευσης της ψευδούς και κατασκευασμένης εικόνας ισχύος και ευμάρειας της Σοφοκλέους. Αυτό που οδήγησε στην μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου από τους πολλούς στους λίγους.
Έβλεπε για χρόνια τις χαριστικές συμβάσεις και τις σχέσεις διαπλοκής ιδιωτών και κράτους, την πελατειακή διαχείριση της δημόσιας διοίκησης και τις λίστες προαγωγών ή προγραφών με βάση έναν άκρατο πράσινο κομματισμό, χωρίς να προβάλλει την παραμικρή αντίρρηση.
Αλλά και ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο κος. Παπανδρέου, έκανε την πολιτική επιλογή να μείνει δέσμιος των κομματικών δεσμεύσεων και εξαρτήσεών του, αντί να δεχτεί να συνεργαστεί με την κυβέρνηση σε βασικά και ουσιώδη ζητήματα επιβολής όρων διαφάνειας και νομιμότητας στη λειτουργία του κράτους, στις σχέσεις κράτους-ιδιωτών και στη δημόσια ζωή εν γένει.
Η στείρα άρνησή του και η σκόπιμη απομάκρυνσή του από υποθέσεις όπως:

· εκείνες του βασικού μετόχου,
· της συζήτησης για συναίνεση στο θέμα της συνταγματικής αναθεώρησης,
· της εφαρμογής του νόμου πλαισίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση,
· της εξυγίανσης του ασφαλιστικού συστήματος,
· της σύστασης διακομματικής επιτροπής της Βουλής για τα οικονομικά των κομμάτων κ.λ.π.

αποτελούν αδιάψευστες αποδείξεις, ότι ο κ. Παπανδρέου δεν πολιτεύεται με βάση το δημόσιο συμφέρον, αλλά με κίνητρο τη δίψα του ιδίου και των συνεργατών του για επιστροφή στην εξουσία.
Σε επίρρωση όλων των προηγουμένων, έρχεται το λίαν αντιπροσωπευτικό γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου αρνείται πεισματικά να ξεκαθαρίσει μια και έξω το τοπίο αναφορικά με τα ταμεία του ΠαΣοΚ και τις αποκαλύψεις του κ. Τσουκάτου. Την ίδια στιγμή, αρθρογραφεί για τη διαφάνεια και κουνάει στην κυβέρνηση το δάκτυλό του, παριστάνοντας τον κατήγορο και τον τιμητή. Έχει υποχρέωση, αν όχι απέναντι στον εαυτό του, τουλάχιστον απέναντι στους πολίτες, να είναι συνεπής στα λόγια και στις πράξεις του.

Ας μας εξηγήσει τελικά ο κος. Παπανδρέου:

- δεν καταλάβαινε τα όσα γίνονταν τόσα χρόνια, οπότε είναι ακατάλληλος για να διεκδικεί σήμερα τη πρωθυπουργία

- ή σιωπούσε, οπότε είναι ένοχος για να παριστάνει σήμερα τον κατήγορο και τον τιμητή

- ή και τα δύο;
www.nd.gr - Σημεία Επικαιρότητας