νέες μορφές «πάλης»:μικρές δόσεις "αποδεκτής παρδαλής επανάστασης"

Τους είχαμε σχεδόν ξεχάσει. Όλους τους παρδαλούς "επαναστάτες" που σε συνδυασμό με το σχολιασμό των τρομο-δημοσιογράφων επιδίδονται σε νέες μορφές χειραγώγησης της κοινωνίας. Σκηνοθετημένες και δραματοποιημένες μορφές «πάλης» που έχουν στόχο την ίδια την κοινωνία και τη δημιουργία κλίματος ανασφάλειας σε όλες τις βαθμίδες της. Και πανταχού παρούσα η «αστυνομία της γνώμης». Οι δημοσιογράφοι που επιβάλλουν τον τρόπο που πρέπει να σκέπτεται ο τηλεθεατής και εισβάλλουν στα σπίτια των εφησυχασμένων πολιτών με ανεπεξέργαστες εικόνες βίας και ένα παραλήρημα τηλε-προκατειλημμένου και υπερ-απλουστευτικού σχολιασμού διανθισμένου με όλα τα στοιχεία λεκτικής και ρητορικής βίας. Το χάσμα ανάμεσα στη λογική και την εικονική πραγματικότητα των δημοσιογράφων έχει διευρυνθεί αμετάκλητα. Καταρχήν σχεδόν κανένας δεν αναρωτιέται αν η τηλεόραση λέει την αλήθεια. Σχεδόν απαγορεύεται να τεθεί ζήτημα αμφισβήτησης της εικόνας. Η εικόνα πρέπει να γίνεται αποδεκτή αυτόματα χωρίς τη μεσολάβηση λογικής επαλήθευσης και με την πλήρη υποταγή στην προβαλλόμενη άρνηση. Μια είδηση αρέσει δεν αρέσει δεν επιτρέπεται να αφήνει περιθώρια λογικής απόρριψης! Όπως και οι δημοσκοπήσεις (άλλος μηχανισμός χειραγώγησης), που προβάλλουν εν τέλει στην κοινωνία τις επιθυμίες της κυρίαρχης οικονομικής τάξης. Οι φτωχοί βρίσκουν στις διαφημίσεις τη δική τους προβολή στην τηλεόραση. Όλα είναι θέμα μάρκετινγκ τελικά. Οι επιθυμίες μας και οι επιλογές μας διαμορφώνονται με βάση την απληστία, τα οφέλη και τα πιστεύω της κάθε φορά κυρίαρχης οικονομικής «ιδεολογίας» και τον τρόπο που αυτή "παρατηρεί" το δημόσιο πλούτο.
Στο πίσω μέρος του "θαυμαστού" μυαλού των δημοσιογράφων (ως υπηρέτες συμφερόντων) βρίσκεται διαρκώς η επιτήρηση. Είτε της οικονομίας είτε της κοινωνίας. Παρατηρήστε ότι εκεί που ενισχύεται η αμφισβήτηση παραδοσιακών μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου(οικογένεια, σχολείο, εκκλησία, αστυνομία, στρατός) έρχεται η τηλεόραση και διεκδικεί για τον εαυτό της το ρόλο του κριτή των πάντων και του «αλάθητου». Ο κυριότερος τρόπος ενδυνάμωσης του ρόλου της επιτυγχάνεται μέσω της επιθετικής και άνευ ορίων κριτικής των παραδοσιακών αξιών, ταυτίζοντας επιμέρους παραβατικές συμπεριφορές με το σύνολο του θεσμού που βρίσκεται στο στόχαστρο. Η ατομική ευθύνη αντικαθίσταται από τη συλλογική ευθύνη και ενοχοποιούνται ολόκληροι θεσμοί προς εξυπηρέτηση αγνώστων στο πλατύ κοινό συμφερόντων . Στην πραγματικότητα αναπαράγουν νέα κυρίαρχα πρότυπα που ενισχύουν το ρόλο της τηλεόρασης και των βαρόνων που κατέχουν τα μέσα της "βιομηχανοποιημένης" ειδησεογραφικής αναπαραγωγής. Γι’ αυτό δεν τους ενδιαφέρει ο θάνατος ενός αστυνομικού ή ενός εργάτη (π.χ.) αλλά μετατρέπουν σε σήριαλ την παράβαση ενός (οποιουδήποτε) υπεύθυνου για την τάξη ή την γραφειοκρατική εξυπηρέτηση των πολιτών . Βρισκόμαστε στην εποχή που θριαμβεύει ο παραλογισμός της άρνησης και της ειδησεογραφικής ιεράς εξέτασης. Η κοινή γνώμη έχει μεταβληθεί σε ετεροκαθορισμένη αναπαράσταση της μαζικής παραπληροφόρησης, της τηλε-βίας, των δημοσκοπήσεων και των διαφημίσεων!
Οι ακραίες εξουσίες, πολιτικές και οικονομικές, έχουν πολλές φορές στο παρελθόν επεξεργαστεί σχέδια χειραγώγησης της κοινωνίας με σκοπό την αποφυγή των εξεγέρσεων. Είτε με παρακολουθήσεις, είτε εγκλωβίζοντας διάφορα κινήματα σε αγχολυτικές «φωλιές του κούκου»(ναρκωτικά, μυστικισμός, καταναλωτισμός, life style κ.ά.). Συζητείται έντονα ότι σήμερα έχουν ξεπεράσει τους αρχικούς τους φόβους και έχουν περάσει σε ελεγχόμενες μορφές βίας που τρομοκρατούν τους πολίτες του καναπέ και τις υπνωτισμένες συνειδήσεις. Παρδαλές εξεγέρσεις "μικρής ανεκτής βίας" που αρχικά "εξοργίζουν" και αργότερα "ηρεμούν"("κατασταλτικά") όσους δεν έχουν χρόνο να σκεφτούν, λόγω καθημερινότητας και νομίζουν ότι η σωτηρία της ψυχής εξαρτάται απ’ το «κήρυγμα» στο δελτίο των οχτώ! Ένα δελτίο "άπληστων συμφερόντων" που έχει στοχοποιήσει τις μελλοντικές εξελίξεις και τον τρόπο που "πρέπει" να σκέφτεται και να αντιδρά η κοινωνία!