Οι αγροτικές μας παθογένειες

άρθρο της Σοφίας Βούλτεψη στην "Απογευματινή"
Το γεγονός ότι σταθερά κάθε χρόνο τα τρακτέρ κλείνουν τα Τέμπη, η Ελλάδα κόβεται στα δύο και οι αγρότες διαμαρτύρονται για την επίσης σταθερή εδώ και πάνω από μία δεκαετία μείωση των εισοδημάτων τους αποτελεί άλλη μία απόδειξη ότι και στραβός είναι ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε. Διότι δεν μπορούμε να δεχθούμε πως κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι αγρότες καταλαμβάνονται από κάποιο αμόκ. Καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα.
Είναι γεγονός ότι όλες οι ισχύουσες κοινοτικές ρυθμίσεις προστασίας των αγροτικών προϊόντων εγκρίθηκαν επί ΠΑΣΟΚ. Είναι επίσης γεγονός ότι, στο πλαίσιο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, στα κράτη-μέλη δεν επιτρέπεται εθνική στήριξη στις τιμές και πως αν δώσουμε εθνικές επιδοτήσεις θα κοπούν οι κοινοτικές. Επίσης γεγονός, όμως, είναι πως μόνο μεταξύ του 1997 και του 2003 η Ελλάδα πλήρωσε πρόστιμα 200 δισ. δρχ. για παραβιάσεις της κοινοτικής νομοθεσίας και κυρίως ελλιπείς ελέγχους. Στη δεκαετία 1999-2008 αυτός ο φόρος βλακείας έφθασε το 1,1 δισ. ευρώ.
Παράλληλα, η Ελλάδα υπήρξε η πιο ευνοημένη χώρα ως προς την κοινοτική χρηματοδότηση του αγροτικού της τομέα. Μεταξύ του 1986 και του 2003 η χώρα μας εισέπραξε το ιλιγγιώδες ποσό των 40 δισ. ευρώ. Σήμερα θεωρείται βέβαιο ότι έπεσαν στο πηγάδι του κομματικού κράτους και των πελατειακών εξυπηρετήσεων. Μέσω των κοινοτικών χρημάτων ελέγχονταν οι κομματικές ψήφοι. Ετσι, κάποιοι εισέπρατταν χρήματα που δεν δικαιούνταν, διότι σκόπιμα επί χρόνια αποφεύχθηκε η εφαρμογή του νέου ολοκληρωμένου συστήματος ελέγχου των πληρωμών στους παραγωγούς που η ΚΑΠ είχε επιβάλει από το 1995. Ετσι, παρά τον πακτωλό των χρημάτων, οι αγρότες μας δεν επιμορφώθηκαν –η απορρόφηση των περισσοτέρων κοινοτικών προγραμμάτων παρέμενε μέχρι το 2004 μηδενική– παρέμειναν αποδέκτες επιδοτήσεων και δεν εξελίχθηκαν σε επιχειρηματίες.
Ακόμη και σήμερα, οι αγρότες μας εισπράττουν ετησίως 1,1 τρισ. δρχ. Μέχρι το 2013, με χρονολογία έναρξης το 2007, η Ελλάδα θα εισπράξει 3,7 δισ. ευρώ για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των αγροτικών προϊόντων. Πρόκειται για παραλογισμό. Υπάρχουν χρήματα και οι αγρότες μας λιμοκτονούν.