Συμπαραστεκόμαστε στο Νίκο Ντακάκη.
Όταν κάθε δημόσιος υπάλληλος, αντί για υπηρέτης του πολίτη που πρέπει να είναι, θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω πάσης αμφισβήτησης και κριτικής, τότε φτάνουμε στο σημείο η ελυθερία του λόγου, τοθάρρος της γνώμης αλλάκαι το δικαίωμα (ή καθήκον;) του ελέγχου στη δράση και στις αποφάσεις δημοσίων λειτουργών, να διώκονται και να οδηγούνται στα δικαστήρια.
Ας δούμε πως ο ίδιος ο Νίκος Ντακάκης περιγράφει την περιπέτειά του:
Προσοχή !!! Μηνύσεις!
Πολλά πράγματα έχουμε παραξηγήσει σ’ αυτόν τον τόπο. Τον τρόπο που ζούμε και πολιτευόμαστε. Τον τρόπο που κάποιοι έχουν την απαίτηση να ασκούν την όποια εξουσία διαθέτουν. Την ανοχή του πολίτη, που τη θεωρούν δεδομένη, και που, σαν πληβείος την εποχή της ρωμαιοκρατίας, είναι υποχρεωμένος να σκύβει το κεφάλι και να
δέχεται το αποτέλεσμα της αλαζονείας τους αδιαμαρτύρητα. Σ’ ένα κράτος της πλάκας που επικρατεί ΤΟ μπάχαλο, που ακόμη και υπουργοί αναγκάζονται να παραιτηθούν κάτω από το βάρος πρωτοφανών σκανδάλων, πώς να μη γιγαντωθεί το θράσος κι ο κάθε Προϊστάμενος της όποιας Δημόσιας Υπηρεσίας να μην παραξηγήσει τον ρόλο που του έχει αναθέσει η πολιτεία και που δεν είναι άλλος από την εφαρμογή των νόμων και την εξυπηρέτηση του πολίτη;
Δεν διαθέτω τίτλους και αξιώματα. Διεκδικώ όμως τον τιμητικό τίτλο του ενεργού, σκεπτόμενου και σκληρά φορολογούμενου έλληνα πολίτη, γι’ αυτό και διαθέτω αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο μου προκειμένου να ενημερώσω, να σχολιάσω και να κριτικάρω πράξεις και παραλείψεις, στα πλαίσια πάντα των νόμων και του συντάγματος, μιας και, ευτυχώς από το 1974 και μετά, αυτός ο τόπος με τα όποια προβλήματά του, κυβερνάται δημοκρατικά.
Στα πλαίσια αυτά αρθρογραφώ σε τοπικές και αθηναϊκές εφημερίδες, μεταφέρω τον προβληματισμό μου και σχολιάζω, πολλές φορές δηκτικά, τα κακώς κείμενα. Δεν διεκδικώ του Πάπα το αλάθητο ούτε και εκχωρώ όμως το αυτονόητο αυτό δικαίωμά μου σε κανέναν. Το να μπορώ δηλαδή ελεύθερα και ανεμπόδιστα να εκφέρω την άποψή μου και θαρρετά να λέω τη γνώμη μου. Κι όμως κι αυτό το αναφαίρετο δικαίωμά μου επιχειρήθηκε να τεθεί πρόσφατα εν αμφιβόλω. Και να πώς. Μπαίνοντας στο γραφείο μου την Παρασκευή 19/9/2008 βρήκα να με περιμένει μία κλήση για ανάκριση μηνυομένου-εγκαλουμένου. Η αλήθεια είναι πως παραξενεύτηκα αφού δεν έχω διαφορές με κανέναν κι ούτε γνωρίζω να έχω διαπράξει κάποια αξιόποινη πράξη. Γι’ αυτό και περίεργος συνέχισα την ανάγνωση και με έκπληξη διαπίστωσα πως με είχε μηνύσει ο κ. Μιχάλης Δεληγιαννάκης, Προϊστάμενος της Πολεοδομίας Ρεθύμνου, επειδή θεώρησε πως αφορά αυτόν το άρθρο μου με τίτλο «Περί οικισμών, συνέχεια» που δημοσιεύτηκε στην «Κρητική Επιθεώρηση» της Τρίτης 1 Ιουλίου 2008 στη σελίδα 4.
Εκεί σχολίαζα το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί με τη Ζώνη των 800 μέτρων που έχει οδηγήσει στην απόγνωση εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, συμπολίτες μας και το έγγραφο του Νομάρχη που έθετε σε αμφισβήτηση και το Πολεοδομικό Σχέδιο των οικισμών Πανόρμου, Μπαλί, Πλακιά και της Αγίας Γαλήνης.
Αντί δηλαδή να προσπαθήσουμε να λύσουμε ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε εκ του μηδενός, εξαιτίας λάθους χειρισμών και μόνο, ανοίγαμε μέτωπα νέα. Απορημένος έγραφα : «Κι εγώ, τώρα, ο αφελής, αναρωτιέμαι. Για κάτσε, κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτή την ιστορία. Ή πάθαμε όλοι μαζί ομαδική παράκρουση ή χρειαζόμαστε επειγόντως ξεματιάστρα. Τον Νομάρχη, τον Γιώργη τον Παπαδάκη, τον γνωρίζω προσωπικά δεκαετίες ολόκληρες. Είναι άνθρωπος, κατά γενική ομολογία, σοβαρός, χαμηλών τόνων, δραστήριος. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για επιπολαιότητα ή για αψυχολόγητες ενέργειες.
»Εκτός αν, άνθρωπος είναι κι αυτός, παρασύρθηκε από κακούς κι ανίκανους συμβούλους που όταν δεν μπορούν να παράξουν έργο βάζουν στόχο να χαλάσουν των άλλων για να τονίσουν έτσι την ύπαρξη και την
ασημαντότητά τους. Και δεν εννοώ, βέβαια, την Αντινομάρχη, που χωρίς λόγο και αιτία, κάποιοι προσπαθούν να τη βάλουν στο μάτι του κυκλώνα. Άλλους εννοώ. Αυτούς που από το 2004 έχουν αρχειοθετήσει έγγραφο του ΥΠΕΧΩΔΕ χωρίς να κάνουν την παραμικρή ενέργεια» και έθετα κάποια ερωτήματα συγκεκριμένα. Έγραφα, λοιπόν: «Του τα είπαν; Από τότε έχουν περάσει 4 χρόνια. Έγινε κάτι; Μας ενόχλησε κάποιος ή μόνοι μας προσπαθούμε να βγάλουμε τα μάτια μας;» και τελείωνα με τη φράση «Ελάχιστα με ενδιαφέρει η αποκάλυψη αυτών που απεργάζονται κακά για την πόλη. Γνωστοί είναι σε όλους, όπως είναι γνωστός ο βίος και η πολιτεία τους. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που με καίει. Πώς να μικρύνει το κακό, δηλαδή, κι όχι να σωπληθιάνει».
Αυτές τις παρατηρήσεις έκανα κι αυτά τα ερωτηματικά έθετα χωρίς να αναφέρομαι σε κανέναν ονομαστικά, πράγμα που δεν με ενδιέφερε άλλωστε. Με αγωνία περίμενα όλο αυτό το διάστημα κάποια επίσημη απάντηση κι αντί γι’ αυτήν εισέπραξα μια μήνυση από τον προαναφερόμενο κύριο που, χωρίς να αναφέρεται το όνομά του πουθενά επαναλαμβάνω, θεώρησε πως αυτόν αφορά.
Έτσι είναι, κύριοι, αν έτσι νομίζετε, αφού κάθε δημόσιος υπάλληλος αντί για υπηρέτης του πολίτη που πρέπει να είναι, θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω πάσης αμφισβήτησης και κριτικής.
Όταν κάθε δημόσιος υπάλληλος, αντί για υπηρέτης του πολίτη που πρέπει να είναι, θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω πάσης αμφισβήτησης και κριτικής, τότε φτάνουμε στο σημείο η ελυθερία του λόγου, τοθάρρος της γνώμης αλλάκαι το δικαίωμα (ή καθήκον;) του ελέγχου στη δράση και στις αποφάσεις δημοσίων λειτουργών, να διώκονται και να οδηγούνται στα δικαστήρια.
Ας δούμε πως ο ίδιος ο Νίκος Ντακάκης περιγράφει την περιπέτειά του:
Προσοχή !!! Μηνύσεις!
Πολλά πράγματα έχουμε παραξηγήσει σ’ αυτόν τον τόπο. Τον τρόπο που ζούμε και πολιτευόμαστε. Τον τρόπο που κάποιοι έχουν την απαίτηση να ασκούν την όποια εξουσία διαθέτουν. Την ανοχή του πολίτη, που τη θεωρούν δεδομένη, και που, σαν πληβείος την εποχή της ρωμαιοκρατίας, είναι υποχρεωμένος να σκύβει το κεφάλι και να
δέχεται το αποτέλεσμα της αλαζονείας τους αδιαμαρτύρητα. Σ’ ένα κράτος της πλάκας που επικρατεί ΤΟ μπάχαλο, που ακόμη και υπουργοί αναγκάζονται να παραιτηθούν κάτω από το βάρος πρωτοφανών σκανδάλων, πώς να μη γιγαντωθεί το θράσος κι ο κάθε Προϊστάμενος της όποιας Δημόσιας Υπηρεσίας να μην παραξηγήσει τον ρόλο που του έχει αναθέσει η πολιτεία και που δεν είναι άλλος από την εφαρμογή των νόμων και την εξυπηρέτηση του πολίτη;Δεν διαθέτω τίτλους και αξιώματα. Διεκδικώ όμως τον τιμητικό τίτλο του ενεργού, σκεπτόμενου και σκληρά φορολογούμενου έλληνα πολίτη, γι’ αυτό και διαθέτω αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο μου προκειμένου να ενημερώσω, να σχολιάσω και να κριτικάρω πράξεις και παραλείψεις, στα πλαίσια πάντα των νόμων και του συντάγματος, μιας και, ευτυχώς από το 1974 και μετά, αυτός ο τόπος με τα όποια προβλήματά του, κυβερνάται δημοκρατικά.
Στα πλαίσια αυτά αρθρογραφώ σε τοπικές και αθηναϊκές εφημερίδες, μεταφέρω τον προβληματισμό μου και σχολιάζω, πολλές φορές δηκτικά, τα κακώς κείμενα. Δεν διεκδικώ του Πάπα το αλάθητο ούτε και εκχωρώ όμως το αυτονόητο αυτό δικαίωμά μου σε κανέναν. Το να μπορώ δηλαδή ελεύθερα και ανεμπόδιστα να εκφέρω την άποψή μου και θαρρετά να λέω τη γνώμη μου. Κι όμως κι αυτό το αναφαίρετο δικαίωμά μου επιχειρήθηκε να τεθεί πρόσφατα εν αμφιβόλω. Και να πώς. Μπαίνοντας στο γραφείο μου την Παρασκευή 19/9/2008 βρήκα να με περιμένει μία κλήση για ανάκριση μηνυομένου-εγκαλουμένου. Η αλήθεια είναι πως παραξενεύτηκα αφού δεν έχω διαφορές με κανέναν κι ούτε γνωρίζω να έχω διαπράξει κάποια αξιόποινη πράξη. Γι’ αυτό και περίεργος συνέχισα την ανάγνωση και με έκπληξη διαπίστωσα πως με είχε μηνύσει ο κ. Μιχάλης Δεληγιαννάκης, Προϊστάμενος της Πολεοδομίας Ρεθύμνου, επειδή θεώρησε πως αφορά αυτόν το άρθρο μου με τίτλο «Περί οικισμών, συνέχεια» που δημοσιεύτηκε στην «Κρητική Επιθεώρηση» της Τρίτης 1 Ιουλίου 2008 στη σελίδα 4.
Εκεί σχολίαζα το αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί με τη Ζώνη των 800 μέτρων που έχει οδηγήσει στην απόγνωση εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, συμπολίτες μας και το έγγραφο του Νομάρχη που έθετε σε αμφισβήτηση και το Πολεοδομικό Σχέδιο των οικισμών Πανόρμου, Μπαλί, Πλακιά και της Αγίας Γαλήνης.
Αντί δηλαδή να προσπαθήσουμε να λύσουμε ένα πρόβλημα που δημιουργήθηκε εκ του μηδενός, εξαιτίας λάθους χειρισμών και μόνο, ανοίγαμε μέτωπα νέα. Απορημένος έγραφα : «Κι εγώ, τώρα, ο αφελής, αναρωτιέμαι. Για κάτσε, κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτή την ιστορία. Ή πάθαμε όλοι μαζί ομαδική παράκρουση ή χρειαζόμαστε επειγόντως ξεματιάστρα. Τον Νομάρχη, τον Γιώργη τον Παπαδάκη, τον γνωρίζω προσωπικά δεκαετίες ολόκληρες. Είναι άνθρωπος, κατά γενική ομολογία, σοβαρός, χαμηλών τόνων, δραστήριος. Κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για επιπολαιότητα ή για αψυχολόγητες ενέργειες.
»Εκτός αν, άνθρωπος είναι κι αυτός, παρασύρθηκε από κακούς κι ανίκανους συμβούλους που όταν δεν μπορούν να παράξουν έργο βάζουν στόχο να χαλάσουν των άλλων για να τονίσουν έτσι την ύπαρξη και την
ασημαντότητά τους. Και δεν εννοώ, βέβαια, την Αντινομάρχη, που χωρίς λόγο και αιτία, κάποιοι προσπαθούν να τη βάλουν στο μάτι του κυκλώνα. Άλλους εννοώ. Αυτούς που από το 2004 έχουν αρχειοθετήσει έγγραφο του ΥΠΕΧΩΔΕ χωρίς να κάνουν την παραμικρή ενέργεια» και έθετα κάποια ερωτήματα συγκεκριμένα. Έγραφα, λοιπόν: «Του τα είπαν; Από τότε έχουν περάσει 4 χρόνια. Έγινε κάτι; Μας ενόχλησε κάποιος ή μόνοι μας προσπαθούμε να βγάλουμε τα μάτια μας;» και τελείωνα με τη φράση «Ελάχιστα με ενδιαφέρει η αποκάλυψη αυτών που απεργάζονται κακά για την πόλη. Γνωστοί είναι σε όλους, όπως είναι γνωστός ο βίος και η πολιτεία τους. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που με καίει. Πώς να μικρύνει το κακό, δηλαδή, κι όχι να σωπληθιάνει».Αυτές τις παρατηρήσεις έκανα κι αυτά τα ερωτηματικά έθετα χωρίς να αναφέρομαι σε κανέναν ονομαστικά, πράγμα που δεν με ενδιέφερε άλλωστε. Με αγωνία περίμενα όλο αυτό το διάστημα κάποια επίσημη απάντηση κι αντί γι’ αυτήν εισέπραξα μια μήνυση από τον προαναφερόμενο κύριο που, χωρίς να αναφέρεται το όνομά του πουθενά επαναλαμβάνω, θεώρησε πως αυτόν αφορά.
Έτσι είναι, κύριοι, αν έτσι νομίζετε, αφού κάθε δημόσιος υπάλληλος αντί για υπηρέτης του πολίτη που πρέπει να είναι, θεωρεί τον εαυτό του υπεράνω πάσης αμφισβήτησης και κριτικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου