Αν το σκεπτικό του Αρείου Πάγου αλλά και η μεθόδευση απεμπόλησης των δικαιωμάτων του Δημοσίου στην υπόθεση των εκτάσεων της Μονής Τοπλού κατέδειξαν, μέσα από τα αποκαλυπτικά έγγραφα που αποκάλυψε η "Ν.Κ.", τη διαχρονική πολιτικά και υπηρεσιακά εκποίηση δημόσιας γης προς όφελος μονών και επενδυτών, υπό το κάλυμμα της μαγικής λέξης "αξιοποίηση", τα κοινά σημεία με το Βατοπαίδιο στην περίπτωση του Τοπλού δε σταματούν εδώ.Για πρώτη φορά χθες, μέσα από δικαστικά ντοκουμέντα και έγγραφα, η "Ν.Κ." αποκάλυψε ότι τελικά η υπόθεση δεν ξεκινάει το 1991 με την ίδρυση του Ιδρύματος "Παναγία η Ακρωτηριανή" και της αγγλικής εταιρείας Loyalward, αλλά δύο χρόνια νωρίτερα, όταν δύο Άγγλοι συναντιούνται με τον ηγούμενο του Τοπλού και κάνουν την πρώτη συζήτηση. Ο ένας εξ αυτών μάλιστα, ο Simon Berry, εξασφαλίζει το "δικαίωμα πρώτης υποβολής χωροταξικής μελέτης" στο Κάβο Σίδερο έναντι "ευλόγου ανταλλάγματος" προς τον ηγούμενο. Ένα αντάλλαγμα που τουλάχιστον οι Άγγλοι στη μεταξύ τους αλληλογραφία το ανεβάζουν σε δεκάδες εκατομμύρια δραχμές. Το "δικαίωμα" αυτό δύο χρόνια μετά θα περάσει στη Loyalward, όταν αυτή ιδρυθεί από τον P. Choulman, που είναι ο δεύτερος Άγγλος που στον ανύποπτο χρόνο του 1989 συναντάται με τον ηγούμενο, όταν ακόμα δεν υπάρχει τίποτα.
Με άλλα λόγια το εγχείρημα είχε "συλληφθεί" δύο χρόνια πριν από την εξαγγελία του και πολύ πριν η Μονή Τοπλού συστήσει το Ίδρυμα για την αξιοποίηση των 26 χιλιάδων στρεμμάτων, φυσικά με το αζημίωτο.
Αλλά όταν κάποιος δίνει αφειδώς εκατομμύρια για μια υπόθεση που καν δεν έχει ξεκινήσει και που είναι άγνωστο πού θα καταλήξει, εφόσον υποτίθεται ότι η εταιρεία επιλέχθηκε μετά από διαγωνισμό, είναι προφανές πως, όταν "λαδώνεις τη μηχανή" με "καπάρο", η σύμβαση ήταν εκ των προτέρων εξασφαλισμένη. Αυτό το τελευταίο ενισχύει σήμερα την άποψη αλλά και το περιεχόμενο των κινήσεων των Άγγλων, που δεν είναι στην κατεύθυνση εκτέλεσης της σύμβασης με τη Μονή, αλλά στο να την εμπορευτούν πουλώντας ακόμη και την εταιρεία τους, που πλέον έχει στα χέρια της με παραχωρητήρια 26 χιλιάδες στρέμματα για 80 χρόνια!
Η ΜΟΝΗ ΤΟΠΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΡΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ 26.000 ΣΤΡΕΜΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ
Η υπόθεση όμως έχει αρκετές πτυχές με.............
.............διάτρητα έως και επιλήψιμα γεγονότα, που θέτουν ευθέως και διαχρονικά προ των ευθυνών τους κυβερνήσεις, υπουργούς και υπηρεσίες, από το 1990 έως σήμερα. Τι και γιατί υπέγραφαν, νομιμοποιώντας πράξεις μεταξύ Μονής και εταιρείας, ενώ γνώριζαν μέσα από έγγραφα επίσημα όλο το διάτρητο καθεστώς;
Στις 7-12-1991, με συμβολαιογραφική πράξη της συμβολαιογράφου Σητείας Βικτορίας Κουνελάκη, έχουμε την ιδρυτική πράξη του Ιδρύματος "Παναγία η Ακρωτηριανή", Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου, ενώ στις 27-5-1992 το Προεδρικό Διάταγμα (ΦΕΚ 395 Β’/19-6-1992), με το οποίο εγκρίνεται η σύστασή του και κυρώνεται ο Οργανισμός του. Στον Οργανισμό, που εγκρίνεται όμως στο Προεδρικό Διάταγμα, υπάρχει μια βασική διαφορά από αυτόν που υπήρχε στην ιδρυτική πράξη: η απάλειψη της διάταξης που αφορούσε στη διάρκεια εκμίσθωσης της ακίνητης περιουσίας του Ιδρύματος(!). Ως τέτοια περιουσία λογιζόταν η δωρεά των 25.913 στρεμμάτων από τη Μονή Τοπλού, με έδρα του Ιδρύματος την έδρα της Μονής. Την αρμοδιότητα εποπτείας του Ιδρύματος κατά τα κρίσιμα έτη 1992-1999 έχουν οι υπουργοί Οικονομικών, Παιδείας, Πολιτισμού και Γεωργίας.
Οι σκοποί του Ιδρύματος αναφέρονται στη μορφωτική, αγροτική, πολιτιστική, θρησκευτική και κοινωνική ανάπτυξη της Επαρχίας Σητείας, με ανάλογες χρήσεις της έκτασης. Πουθενά όμως δεν αναφέρεται η τουριστική ή η οικιστική αξιοποίηση του συνόλου της έκτασης.
Το Ίδρυμα διοικείται από 7μελές Διοικητικό Συμβούλιο με πρόεδρο τον εκάστοτε Μητροπολίτη Ιεραπύτνης και Σητείας και αντιπρόεδρο τον εκάστοτε ηγούμενο της Μονής Τοπλού. Το πρώτο Δ.Σ. του Ιδρύματος αποτέλεσαν ο τότε Μητροπολίτης Φιλόθεος Βουζουνεράκης, ο ηγούμενος της Μονής Φιλόθεος Σπανουδάκης, ο ιερέας Μιχ. Γουλιέλμος, ο δικηγόρος Νίκος Γ. Κατσούλης, ο πολιτικός μηχανικός Ι. Λεβαντάκης, ο τότε δήμαρχος Σητείας Ν. Κουρουπάκης και ο τότε πρόεδρος του Παλαικάστρου Γ. Καφεσάκης. Το Μητροπολίτη Φιλόθεο, ως πρόεδρο, αντικατέστησε μετά το θάνατό του σε τροχαίο δυστύχημα το Δεκέμβριο του 1993 ο Μητροπολίτης Ευγένιος Πολίτης, το Σεπτέμβριο του 1994. Το δικηγόρο Ν. Κατσούλη, που διαφώνησε με τις διαδικασίες και τη σύμβαση με τους Άγγλους αργότερα, αντικατέστησε με απόφαση του Δ.Σ. ο δικηγόρος Ι. Τσαντάκης.
Σήμερα το Δ.Σ. αποτελούν ο Ιεραπύτνης και Σητείας Ευγένιος, ο ηγούμενος της Μονής Φιλόθεος, ο πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Κύριλλος Διαμαντάκης, ο δήμαρχος Σητείας Ν. Κουρουπάκης, ο πολιτικός μηχανικός Χ. Λεβαντάκης, ο δικηγόρος Ι. Τσαντάκης και ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος Σ. Καρνιαδάκης.
ΑΚΥΡΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΗΣ
Η μεταβίβαση της έκτασης της Μονής προς το Ίδρυμα, που δημιουργήθηκε προς αξιοποίησή της - δηλαδή προς παραχώρηση στους Άγγλους επενδυτές - ουσιαστικά ήταν απαγορευμένη πράξη, με βάση συγκεκριμένη διάταξη του νόμου και συνεπώς άκυρη. Αλλά τόσο τα αρμόδια υπουργεία, όσο και οι πολιτικές ηγεσίες διαχρονικά προχωρούσαν σε εγκρίσεις των συμφωνιών μεταξύ Ιδρύματος και αγγλικής εταιρείας, παραβλέποντας ακόμη και ότι υπήρχε η διεκδίκηση σε εξέλιξη στα δικαστήρια, από πλευράς του Δημοσίου, για τα 10.000 στρέμματα από τα 26.000.
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 2 του Ν. 3250/1924, όπως τροποποιήθηκαν μέχρι σήμερα με τους Ν. 2148/1952 και Ν. 2185/1952, σε συνδυασμό με το Π.Δ. αρ. 7 της 10ης-1-1925, απαγορεύεται με ποινή απόλυτης ακυρότητας η εν ζωή μεταβίβαση της κυριότητας αγροτικών ακινήτων πέραν των 250 στρεμμάτων. Η απαγόρευση αφορά και σε κτήματα που ανήκουν σε μονές ή στην εκκλησιαστική περιουσία γενικά, ανεξαρτήτως εκτάσεως. Άρση της απαγόρευσης γίνεται μόνο με ειδικώς αιτιολογημένη απόφαση του υπουργείου Γεωργίας μετά από γνώμη του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Εποικισμού. Αργότερα αυτή η αρμοδιότητα πέρασε στον κατά τόπο νομάρχη, ο οποίος αίρει την απαγόρευση μετά από γνωμοδοτήσεις υπηρεσιών όπως η Διεύθυνση Γεωργίας, Δασών κ.λπ.
Τέτοια όμως απόφαση τόσο στο καταργηθέν δωρητήριο συμβόλαιο (8472/24-8-1991), όσο και στην επανάληψή του (8689/07-12-1991) δεν υπάρχει. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η μεταβίβαση της έκτασης από τη Μονή στο Ίδρυμα ήταν απολύτως άκυρη με επιπτώσεις, στη νομική υπόσταση του Ιδρύματος, στο κύρος του Προεδρικού Διατάγματος που ενέκρινε τη σύστασή του, ενώ θέτει υπό αμφισβήτηση το κύρος της σύμβασης μεταξύ του Ιδρύματος και της αγγλικής εταιρείας.
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΤΑ ΜΠΑΛΩΣΟΥΝ 7 ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ
Αυτό το βασικό ελάττωμα, στην εκκίνηση ήδη της όλης υπόθεσης, το Ίδρυμα τη διαπιστώνει και επιχειρεί ανεπιτυχώς να διορθώσει 7 χρόνια αργότερα και ενώ έχει ήδη συνάψει τη σύμβαση παραχώρησης για 80 χρόνια με την αγγλική εταιρεία των 26.000 στρεμμάτων (!). Αυτά όμως μπρος στις συμφωνίες και την πολιτική σιωπή των αρμόδιων υπουργείων, που κατά τα άλλα επόπτευαν το Ίδρυμα, δε φάνηκε να συναρτούν κανένα εμπόδιο κι ας παραβιάζονταν κατάφωρα οι νόμοι του ελληνικού κράτους.
Τρεις μήνες μετά την υπογραφή της οριστικής σύμβασης με την αγγλική εταιρεία και 7 χρόνια (!) μετά την πρώτη μεταβίβαση των 26.000 στρεμμάτων από τη Μονή στο Ίδρυμα, ο ηγούμενος της Μονής, Φιλόθεος, και ο Μητροπολίτης Ευγένιος επιχειρούν με το 11985/23-10-1998 συμβόλαιο «δεύτερη επανάληψη δωρητηρίου συμβολαίου για την ίδρυση εκκλησιαστικού ιδρύματος».
Όμως το συμβόλαιο δεν περιέχει κανένα από τα στοιχεία μεταβιβαστικής δικαιοπραξίας και δε συνιστά τίτλο κτήσεως. Ακόμη χειρότερα δεν έχει μεταγραφεί στο Υποθηκοφυλακείο Σητείας προϋπόθεση αναγκαία για την κτήση κυριότητας (Α/Κ 1033), απλά σημειώθηκε ως συμπληρωματική πράξη στο περιθώριο μεταγραφής του πρώτου συμβολαίου το 1991, το οποίο, όπως ήδη έχουμε δει, είναι άκυρο.
Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΑΡΧΗ
Ταυτόχρονα, η απόφαση τού εκάστοτε νομάρχη περιέχει ως όρο τη δημοσίευσή της σύμφωνα με το νόμο σε τοπική εφημερίδα πριν από την υπογραφή της συμβολαιογραφικής πράξης μεταβίβασης. Είναι προφανές ότι η μεταβίβαση της έκτασης έπρεπε να γίνει μετά την έκδοση και δημοσίευση της απόφασης και όχι επτά χρόνια πριν.
Αλλά η ίδια η απόφαση του νομάρχη, που τότε ήταν ο κ. Γιάννης Παπατσάκωνας, με την οποία εγκρίνεται η μεταβίβαση των 26.000 στρεμμάτων από τη Μονή στο Ίδρυμα, είναι επίσης αμφιβόλου κύρους, έστω και αν έπρεπε να είχε συμβεί επτά χρόνια πριν.
Η απόφαση του νομάρχη Λασιθίου, που εκδόθηκε στις 22/9/1998, βγήκε μετά από αίτηση του Ιδρύματος και όχι τις ιδιοκτήτριας Μονής και ενώ θυμίζουμε ότι η κυριότητα της έκτασης διεκδικείτο από το Δημόσιο με εκκρεμότητα δίκης και ύπαρξη ήδη απόφασης του Εφετείου Κρήτης τον Ιανουάριο του 1997 που δικαίωνε το Δημόσιο.
Η απόφαση αυτή του νομάρχη δεν έχει καμία αιτιολογία, παρότι ο νόμος το απαιτεί. Το κείμενό της εκδόθηκε την ίδια ημέρα με την υποβολή της αίτησης (2209/1998!) χωρίς καμία άλλη διαδικασία και χωρίς να υπάρχουν, αφού ήταν αδύνατο να εκδοθούν αυθημερόν, οι κατά νόμο γνωμοδοτήσεις των αρμόδιων υπηρεσιών, όπως της Διεύθυνσης Δασών ή Γεωργίας. Τέτοιες όμως γνωμοδοτήσεις και μάλιστα θετικές δε θα μπορούσαν να υπάρξουν αφού η έκταση ήταν ήδη αντικείμενο εκκρεμοδικίας με το Δημόσιο. Η απόφαση του νομάρχη μνημονεύει απλά την προ επταετίας (1991) απόφαση της Μονής για διάθεση της έκτασης και ένα τοπογραφικό διάγραμμα. Όπως ρητά προβλέπεται στην ίδια απόφαση, η άρση της απαγόρευσης ισχύει για δύο χρόνια. Μέσα στην προθεσμία αυτή, δηλαδή ως τις 22/9/2000, έπρεπε να γίνει η κανονική, πλήρης και νομότυπη μεταβίβαση της έκτασης, η οποία μεταβίβαση, σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν έγινε ποτέ. Συνεπώς η απόφαση του νομάρχη, ακόμη και αν ήταν έγκυρη, έχει ήδη χάσει αυτοδίκαια την ισχύ της.
Από το σημερινό δημοσίευμα προκύπτει ότι το Ίδρυμα "Παναγία η Ακρωτηριανή" ποτέ δεν απέκτησε την κυριότητα των 26.000 στρεμμάτων από τη Μονή, η έκταση ανήκει ακόμη και σήμερα στη Μονή, που εντωμεταξύ έχει αναγνωριστεί και δικαστικά έναντι του Ελληνικού Δημοσίου ως νόμιμος ιδιοκτήτης. Άρα, η σύσταση του Νομικού Προσώπου του Ιδρύματος δεν ήταν σύννομη, ενώ σήμερα, 16 χρόνια μετά, εξακολουθεί να λείπει η βασική αιτία της ύπαρξής του, δηλαδή η νόμιμη διάθεση της περιουσίας που υποτίθεται ότι είχε πάρει για την εκπλήρωση κοινωφελών σκοπών.
Κατά συνέπεια, η περίφημη σύμβαση για την παραχώρηση των 26.000 στρεμμάτων προς την αγγλική εταιρεία loyalward είναι πλέον αμφιβόλου κύρους, αφενός γιατί το Ίδρυμα που την παραχωρεί δεν είχε κατά τη σύναψή της και δεν έχει ούτε σήμερα κυριότητα στην έκταση, και αφετέρου γιατί η σύσταση του ίδιου του Ιδρύματος είναι νομικά πλημμελής.
ΜΕΙΖΟΝ ΘΕΜΑ ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΗΣ "ΝΕΑΣ ΚΡΗΤΗΣ"
Μετά το Βατοπαίδιο ένα ακόμη "ιερό" σκάνδαλο έρχεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ελληνικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Το "ιερό κόλπο" στη Μονή Τοπλού, «το κρητικό Βατοπαίδι» όπως το χαρακτήρισε ανάγλυφα ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος, έχει ξεκινήσει να απασχολεί σοβαρά πλέον τα κεντρικά ΜΜΕ των Αθηνών, ενώ είναι ενδεικτικό πως χθες το σύνολο σχεδόν του Τύπου και των τηλεοπτικών καναλιών καταπιάστηκε με τη "βροχή" αποκαλύψεων της "Ν.Κ." γύρω από την υπόθεση του συγκεκριμένου μοναστηριού.
Πρόκειται για μια υπόθεση που εδώ και χρόνια έχει μπει στο δημοσιογραφικό στόχαστρο τόσο της "Ν.Κ.'' «όσο και του τηλεοπτικού σταθμού "ΚΡΗΤΗ TV", μέσα από το χορό των αποκαλύψεων και τη δημοσιοποίηση στοιχείων που φωτίζουν τις πτυχές του "παζαριού" που στήθηκε γύρω από τις δημόσιες εκτάσεις της Μονής. Με έναυσμα τα τελευταία διαδοχικά, εκτενή και αποκαλυπτικά δημοσιεύματα της "Ν.Κ.", όπου μέσα από έγγραφα, πρακτικά δικαστηρίων και καταθέσεις καταγράφεται ένα άκρως σκοτεινό παρασκήνιο αδιαφάνειας και μεθοδεύσεων, υπήρξε μία ηχηρή παρέμβαση του προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκου Αλαβάνου, ο οποίος σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε αποκλειστικά για το συγκεκριμένο ζήτημα σκιαγράφησε το χρονικό του "ανίερου κόλπου".
Η φράση του μάλιστα πως «η Μονή Τοπλού αποτελεί το κρητικό Βατοπαίδι» φιλοξενούνταν χθες ως πηχυαίος τίτλος σε αρκετές αθηναϊκές εφημερίδες, όπως το "Βήμα" και η "Ελευθεροτυπία". Και οι δύο εφημερίδες παραθέτουν το πλούσιο ιστορικό πίσω από την τύχη των εκτάσεων χιλιάδων στρεμμάτων, ενώ εκτενές ρεπορτάζ γύρω από την υπόθεση φιλοξενούσε χθες και η "Καθημερινή", παραθέτοντας μάλιστα και απαντήσεις της εμπλεκόμενης αγγλικής εταιρείας του Ομίλου Minoan Group PLC.
1 σχόλιο:
Εξασταλάκο,
ΚΑΡΧΙΜΑΚΗΣ
Πανωμερίτης
Δημοσίευση σχολίου