αναζητώντας τη χαμένη τιμή του συνδικαλισμού

Στους δρόμους ο συνδικαλισμός που απομονώθηκε από την κοινωνία

γιατί κοίταζε την πάρτη του και την αρπαχτή.

Τα νοσηρά φαινόμενα που συναντάμε σε πάρα πολλούς τομείς της χώρας μας δυστυχώς πλήττουν και το συνδικαλισμό. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά γιατί ο συνδικαλισμός είναι συνδεδεμένος και με κομβικές δραστηριότητες της πολιτικής δράσης, έτσι ώστε να μπορούμε να τον αποκαλούμαι κρατικό συνδικαλισμό και τους συνδικαλιστές, εργατοπατέρες(οι περισσότεροι δεν έχουν εργαστεί πάνω από 15 χρόνια γιατί «κουράζονται» εκπροσωπώντας τους εργαζόμενους και ο μέσος όρος ηλικίας τους υπερβαίνει τα 50 έτη).. Ο συνδικαλισμός (με ελάχιστη τη συμμετοχή εκπροσώπων από ιδιωτικές επιχειρήσεις) είναι ο κύριος αντιμεταρρυθμιστικός μηχανισμός της Ελλάδας επί τρεις δεκαετίες. Κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης αντιμετωπίζεται αρνητικά από πανίσχυρες συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες που όλως τυχαίως συνδιοικούν τις δημόσιες επιχειρήσεις.

Αυτές οι εκφυλισμένες γραφειοκρατίες, ελεγχόμενες από κόμματα και στυγνά συμφέροντα, λες και υπάρχουν για να «απαγορεύουν αλά τσαμπουκά» οποιοδήποτε βήμα αλλαγής και εκσυγχρονισμού απαιτείται για να διασφαλιστεί η επιβίωση της επιχείρησης αλλά και η αύξηση των κερδών της. Θεωρούσαν πάντα τη δημόσια επιχείρηση που εργάζονταν "δική τους" και ποτέ κοινωφελή. Με τη μαγκιά της συνδικαλιστικής ταυτότητας κοίταζαν μόνο την πάρτη τους και οι αποφάσεις τους, στόχευαν στο πολιτικό τους μέλλον, που απέβλεπε σε ισχύ και χρήμα. Οι εργατοπατέρες ποτέ δεν απέβλεπαν πραγματικά στο όφελος του συνόλου των εργαζομένων αλλά μόνο στο δικό τους και του κύκλου τους. Η ουσία του σημερινού συνδικαλισμού είναι πρωτίστως αντιδημοκρατική γιατί υποτάχτηκε στα θέλγητρα της κομματικής καρέκλας και υπέκυψε στην πανελλήνια αρχή της αρπαχτής με πολιτική κάλυψη. Άντε μετά να φέρει κανείς αντίρρηση στους «αγωνιστές» που όταν είναι μπροστά οι κάμερες βαράνε και κανένα αστυνόμο για να τους βαρέσει κι’ αυτός, ώστε να τρέξει αίμα σε απευθείας μετάδοση και να ζουμάρουν «στους αγώνες» οι κάμερες «των χορηγών εργατικών αγώνων», που δεν είναι άλλοι από τους βαθύπλουτους και πανίσχυρους ιδιοκτήτες ΜΜΕ! Όλοι νομιμοποιούν το δήθεν αντικρατικό παιχνίδι και συμβάλλουν στο μεγάλο μας τσίρκο «Αχαχούχα» που περιφέρει το σόου του, ανά την Ελλάδα. Ένα παιχνίδι που είναι νομοθετικό προϊόν της λαϊκίστικης υποχώρησης των κυβερνήσεων Πασόκ όπου έπεσε και το ίδιο μέσα, αναγκαζόμενο να υποχωρεί εσαεί στους μηχανισμούς που το ίδιο υποστήριξε μοιράζοντας σε εργατοπατέρες αρμοδιότητες και εξουσίες αφήνοντας άφωνη την κοινωνία που έβλεπε «αγωνιστές» να «κερδίζουν» βαρύγδουπες καρέκλες και ένα πυλώνα της Δημοκρατίας να «δολοφονείται» και να εξαργυρώνεται σε χλιδάτα γραφεία υψηλών μισθών αλλά κενά περιεχομένου.

Πολλά τα λεφτά σύντροφε συνδικαλιστή!

Ο ανταγωνισμός των διαφορετικών συνδικαλιστικών παρατάξεων χαρακτηρίζεται 30 χρόνια τώρα, από ένα λυσσαλέο πόλεμο παρακρατικής συνδιοίκησης. Οι εργατοπατέρες έχουν λόγο στις αποφάσεις της διοίκησης(είναι παραδιοίκηση), στη στελέχωση της επιχείρησης, στις προσλήψεις, στην αποκατάσταση των κολλητών, στην ανάδειξη στελεχών, στα επιμίσθια(τα συμπληρώματα του κύριου μισθού), στις χρυσοφόρες υπερωρίες και στη συμμετοχή αμέτρητων ακριβοπληρωμένων επιτροπών που δεν παράγουν κανένα έργο αλλά είναι αποκλειστικά και μόνο αποτέλεσμα κομματικών και προσωπικών προστριβών στη λειτουργία μιας επιχείρησης!.

Οι συνδικαλιστές απέκτησαν αμέτρητα προνόμια παραδιευθυντικής εξουσίας. Το αγαθό του «κοινωνικού ελέγχου» προς όφελος του εργάτη έδωσε τη θέση του στον παραγοντισμό, στην αντικοινωνική συναλλαγή, στη γραφειοκρατία, στη διαφθορά, στην παρατυπία που έφτανε μέχρι την παρανομία, με σκοπό τον γρήγορο πλουτισμό αλλά και τη θαλπωρή της εξουσίας. Έπειτα απορούν γιατί οι νέοι αποστρέφονται τα συνδικάτα και τους εργατοπατέρες και οργίζονται γιατί οι νέοι δεν κατανοούν τις περίεργες θέσεις των κλειστών συμφερόντων μιας γερασμένης λέσχης. Καλύτερα πάντως γιατί έτσι οι νέοι επιζητούν νέες μορφές συλλογικότητας και εθελοντισμού και δεν υποκύπτουν σε παρηκμασμένες δομές.

Ορόσημο του εκφυλισμού του σύγχρονου συνδικαλισμού θεωρείται η επιχείρηση νοθείας για την ανάδειξη εκπροσώπου των εργαζομένων στο διοικητικό συμβούλιο της τότε κρατικής Eθνικής Tράπεζας το 1985. Η νοθεία εκείνης της εποχής πέρασε απαρατήρητη γιατί δεν υπήρχε αντιπολίτευση από τα ΜΜΕ και είχε αρχίσει η μεγάλη κρίση των δεξιόστροφων εφημερίδων από την οποία ακόμα δεν έχουν συνέλθει. Ακολούθησαν οι ιδιωτικοποιήσεις των μεγάλων τραπεζών οπότε ο μεταλλαγμένος συνδικαλισμός έγινε προνόμιο των ΔEKO, οι οποίες έγιναν πεδίο διορισμού των πρασινοκαρτούχων. Η εξαγορά συνειδήσεων με το βόλεμα σε μια θέση έγινε κανόνας στις Δημόσιες Επιχειρήσεις και έφερε έμμισθο υποστηρικτικό κοινό των συνδικαλιστικών θέσεων και συμφερόντων. Πολλές φορές τα συνδικαλιστικά γραφεία αντικατάστησαν τα κλαδικά γραφεία και τα ξεπέρασαν σε ισχύ και διαφθορά. Έτσι γίνεται αντιληπτό πως η ΓENOΠ-ΔEH αποτέλεσε φυτώριο ακόμα και «βουλευτών-αγωνιστών».