αιχμάλωτος στο υπόγειο της μούχλας ο πρόεδρος ΓΑΠαπάν, ψάχνει για νέο ρόλο

Ο ΓΑΠ αντί να κοιτά μπροστά, γυρίζει ολοταχώς προς τα πίσω. Κάπου στη μέση της δεκαετίας 80, όπου το πασόκ όντας κυβέρνηση και αδυνατώντας να επιλύσει τα προβλήματα της κοινωνίας κατέφυγε πλήρως στο λαϊκισμό. Τότε διάλογος ενός «δημοκράτη» πασοκτσί με έναν εκπρόσωπο της «τρισκατάρατης και επάρατης» δεξιάς ήταν ύβρις και βλασφημία για τους φίλους και μέλη του «σοσιαλισμού» Δεν είναι οι σύμβουλοί του, που τον οδηγούν εκεί αλλά οι εσωκομματικές συνθήκες επιβάλλουν οπισθοδρόμηση για να μπορέσει να δώσει την «εικόνα» του ηγέτη που θέλει να επιβάλλει «τη δική του» γραμμή σε ένα πολυεπίπεδο κομματικό σχηματισμό, όπως είναι σήμερα το πασόκ.
Το πασόκ αποτελείται από 3 βασικές τάσεις σήμερα. Τη λαϊκίστικη του δελφίνου Βενιζέλου, την «καθωσπρέπει» του προέδρου ΓΑΠ που δεν έχει μπορέσει ακόμα να εξελιχθεί σε σοσιαλ-φιλελεύθερη (αν και προς τα κει βαδίζει) και την οπισθοδρομική παλαιοκομματική παλαιοπαπανδρεϊκή, που ακόμα δακρύζει όταν από μέσα της φωνάζει «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» (προσοχή από μέσα της). Κάθε τάση απωθεί τις άλλες και οι 3 όμως χαρακτηρίζονται από εξαλλοσύνη, έλλειψη επικοινωνίας, απουσία προτάσεων, περιχαράκωση σε παμπάλαιες «δημοκρατικές» αρχές και φανατισμό για εξουσία. Όταν η εξουσία υπάρχει οι διαφορές αμβλύνονται, όταν όμως η εξουσία απουσιάζει οι διαφορές κάνουν μπαμ. Τότε η κάθε τάση προσπαθεί να κλέψει από την άλλη συνθήματα, επικοινωνιακές τακτικές και λαϊκισμούς. Γι’ αυτό και ο πρόεδρος καταφεύγει στον δικό του τύπο λαϊκισμού για να υποσκάπτει έτσι τα χωράφια των εσωτερικών του ανταγωνιστών.

Η σημερινή κρίση στην παιδεία βρίσκονταν σε μια μειοψηφική δυναμική της αριστεράς και η στάση του ΓΑΠαπάν στην αναθεώρηση και στο θέμα του 16 ήταν που άναψε όλη τη φωτιά που βλέπαμε μέχρι τώρα. Από τη στιγμή που φεύγεις χωρίς να δώσεις προτάσεις σημαίνει ότι επιδιώκεις τη χαοτική πόλωση προσδοκώντας και κομματικά οφέλη από την κυβερνητική φθορά. Ήρθαν όμως οι δημοσκοπήσεις που μαζικά απέρριψαν τη στάση όχι της κυβέρνησης αλλά του πασόκ και του προέδρου ΓΑΠαπάν. Και το «κόμμα του σοσιαλισμού» προσπαθεί τώρα μερικές μέρες να συμμαζέψει, πάλι, τα ασυμμάζευτα.

Πάλι καθοδηγούμενος από την κομματική συντεχνία των δημοσίων υπαλλήλων, κυρίαρχο ατού του κομματικού μηχανισμού, που του τάζουν ψήφους και εξουσία (στην πραγματικότητα αυτοί οι ευνοημένοι, παρηκμασμένοι και καιροσκόποι, την πάρτη τους κοιτάζουν και καθόλου τον πρόεδρο Γιώργο). Ο Γιώργος ξέχασε τις δικές του πρωτοποριακές προτάσεις, προσπαθεί να μας πείσει ότι άλλα εννοούσε και άλλα θα κάμει και αλυσοδεμένος από τη μούχλα και τις αράχνες της Χαριλάου Τρικούπη αναζητά διέξοδο σε ένα αδιέξοδο που έχει βαλτώσει πολλά χρόνια τώρα. Αυτό το αδιέξοδο δε χρειάζεται λύσεις του τύπου διάλογος και να ξανασυζητήσουμε κι’ ελάτε να τα συμφωνήσουμε, κάπου θα τα βρούμε καθ’ οδόν….αυτή η μούχλα θέλει σπίρτο και φωτιά. Αν δεν βάλεις φωτιά σε τέτοια μούχλα, θα σε φάνε «οι αράχνες του υπόγειου σοσιαλισμού». Σ’ αυτό το υπόγειο ο πρόεδρος θα μένει υποτελής και υποχείριο των «αυτόνομων κρατικιστών» που το ίδιο το κόμμα του έχει τόσα χρόνια τώρα «κατασκευάσει». Χαρακτηριστικά αυτών των κρατικιστών είναι η συντήρηση, η σκουριά, η οπισθοδρόμηση, η αποσύνθεση και βασικό εργαλείο της πολιτικής τους είναι η διαρκής αντίδραση σε οτιδήποτε κάνει λόγο για έξοδο από το τέλμα. Στο υπόγειό τους ο πρόεδρος Γιώργος σαπίζει……