Χρειάζεται να λέμε τα αυτονόητα; Ότι η Ελλάδα θα ήταν μια τελείως διαφορετική χώρα αν πριν από 20 χρόνια δεν ...
... εκλεγόταν πρωθυπουργός ο «λογιστής» και αναλάμβανε τα ηνία ο άνθρωπος χωρίς τον οποίον η dolce vita θα ήταν σκέτη vita; Το πόσο διαφορετικά και καλύτερα θα ήμασταν, αυτό δεν τολμάμε να παραδεχτούμε.
Γράφει αλήθειες που πονάνε ο Γιάννης Τσαούσης
161 άνθρωποι. Τόσοι ήταν η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ το 1996. Αυτοί όρισαν την τύχη της χώρας την τελευταία εικοσαετία. Στην αρχή στέλνοντας Σημίτη και Άκη στον δεύτερο γύρο και ακολούθως χρίζοντας πρωθυπουργό τον πρώτο, με ψήφους 86-75. Τότε η επιλογή φάνταζε λογική. Πάνω απ’ όλα υπεύθυνη. Η χώρα, σκέφτηκαν, χρειάζεται σοβαρή και στιβαρή καθοδήγηση τα χρόνια που θα ακολουθήσουν. Έρχεται η ΟΝΕ, θα απαιτηθεί ρεαλισμός, άρα καλύτερα να έχουμε στο τιμόνι έναν «καθηγητή» που δεν θα αγκομαχάει με τα νούμερα, παρά τη ζώσα ιστορία του κινήματος. Χίλιες φορές ένας εργατικός κηφήνας της πολιτικής για να έχουμε και οι υπόλοιποι το κεφάλι μας ήσυχο (και την εξουσία καβατζωμένη για τουλάχιστον δύο εκλογικές αναμετρήσεις ακόμα), παρά ένας λάτρης της ζωής που ξέρει να μιλάει στον κόσμο για σοσιαλισμό όσο λίγοι.
Το ιστορικό αυτό λάθος πληρώνουμε πολύ ακριβά μέχρι σήμερα. Για έξι, ουσιαστικά, αγύριστα και ελαφρόμυαλα κεφάλια. Που αν είχαν ψηφίσει Άκη και του έδιναν μια παλικαρίσια νίκη με ψήφους 81-80, η χώρα και στον σκληρό πυρήνα του ευρώ θα βρισκότανε χαλαρά και τα «μνημόνια» θα παρέμεναν ακόμα στη λίστα με τις άγνωστες λέξεις. Γιατί με τον Άκη πρωθυπουργό...
-Η Ελλάδα θα έμπαινε στην Ευρωζώνη όπως και τότε, κάνοντας όλες (και ακόμα χειρότερες) λαμογιές και μαγειρέματα με τη Goldman Sachs προκειμένου να το πετύχει, με μία όμως διαφορά: Ότι τίποτα απ’ αυτά δεν θα γινόταν ποτέ γνωστό, διότι ο Άκης θα είχε φροντίσει οι άνθρωποί της (εκτός από το κάτι τις τους) να έχουν υπογράψει κι ένα συμβόλαιο εμπιστευτικότητας, με ρήτρα που δεν θα έσπαγε εις τον αιώνα τον άπαντα. Ο Γερμανοσπουδαγμένος Άκης θα αναλάμβανε μετά τα υπόλοιπα, με τους Σόιμπλε και τους ομοίους τους.
-Το 2003 που το ΔΝΤ ζήτησε να κάνουμε εσωτερική υποτίμηση 15% κι ο Σημίτης ψαχνόταν, ο Άκης θα την έκανε στο άψε-σβήσε. Γιατί μπορούσε. Θα έριχνε κι ένα θολό διάγγελμα στο λαό, γεμάτο με σοσιαλιστικές κορώνες, «διαρθρώσεις», «δομές», «μετασχηματισμούς» και τα ρέστα, στο τέλος του οποίου θα μας έκανε να αισθανόμαστε και ευγνώμονες που δεν θα ξαναγυρίζαμε σε εποχές δεκαετίας ‘70 και σε πρακτικές που θα μας θύμιζαν την «επάρατη δεξιά» (διαχρονική φράση-φετίχ του Τσοχατζόπουλου).
-Θα περνάγαμε ωραία. Γιατί ο Άκης ήταν ο μόνος πολιτικός (μετά τον πιονέρο Αντρέα) που δικαιωματικά μπορούσε να ισχυριστεί ότι κατανοούσε βαθιά και ταυτοχρόνως έπαιζε στα δάχτυλα την ψυχοσύνθεση και το θυμικό των Ελλήνων. Γιατί ο Άκης είναι ένας από ‘μας. Λάτρης της καλής ζωής, του ωραίου φύλου, του γλεντιού, του ζεϊμπέκικου, του «έξω καρδιά». Κι ως τέτοιος, δεν θα μπορούσε να αφήσει το λαό του χωρίς άφθονο άρτο και θεάματα. Μίζες και προμήθειες ελεύθερες για όλους, γιατί όχι; Αφήστε την αγορά να λειτουργήσει και θα αυτορρυθμιστεί. Τα δάνεια να είναι καλά κι «έχει ο Θεός». Άλλωστε η διαφορά του Άκη με τους υπόλοιπους θα ήταν ότι για να πάρει η χώρα τα δάνεια δεν θα δωροδοκούνταν, αλλά μόνο θα δωροδοκούσε.
-Εξ’ αυτού και μόνο, θα γινόμασταν άπαντες «ωραίοι Μπρούμελ» (σ.σ. προσωνύμιο το οποίο του κόλλησε από σχετική αναφορά του Χάρρυ Κλυνν στα ‘80s. Ο πραγματικός Beau Brummell ήταν άγγλος δανδής του 18ου αιώνα, γνωστός για το ναρκισσισμό του). Άλλο επίπεδο. Θα αποκτούσε η χώρα -επιτέλους- αισθητική, ανάλογη της δυτικής της αυτο-τοποθέτησης. Θα ξέφευγε από τη μιζέρια, την ταγαρίλα, τη σβουνιά, την κιτσερέλα και τη βλαχιά που της κληροδότησε ο τουρκικός ζυγός, οι πόλεμοι και η Χούντα και θα έμπαινε στον 21ο αιώνα με το στιλ και τον αέρα που αρμόζει σε μια πολιτισμένη χώρα του «πρώτου κόσμου».
Αυτά και άλλα τόσα θα έκανε ο Άκης, αν έξι μικρόνοες πολιτικάντηδες δεν επέμεναν να κρατήσουν τη χώρα καθηλωμένη στο παρελθόν με την ψήφο τους. Αν και προοδευτικοί, υποτίθεται, με τον οπισθοδρομισμό που επέδειξαν μας καταδίκασαν στον συντηρητικό, αργό θάνατο που βιώνουμε, ενώ είχαν την ευκαιρία της μοντέρνας επιλογής. Γιατί ένας πρωθυπουργός με το παράστημα, το κυματιστό «χιονάτο» μαλλί, το bespoke κοστούμι και την πειθώ του Άκη δεν θα ήταν απλώς μια επιλογή ανάγκης, αλλά η ηχηρή απόδειξη ότι η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, επιλέγει την πολιτική προοπτική του μέλλοντος: Να μην εμπιστευθεί, δηλαδή, την τύχη της σ’ έναν «φοβισμένο λογιστή», αλλά να ρίξει μπροστάρη στην μάχη έναν ατρόμητο οραματιστή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου