Αλίμονο αν η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας ταυτιστεί με τις τύχες της κυβέρνησης Σαμαρά

Ψευδοδίλημμα η ταύτιση κυβέρνησης Σαμαρά με την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας

Ο κ. Σαμαράς έθεσε πρόσφατα στους ψηφοφόρους το (κατά τη γνώμη του) δίλημμα των ευρωεκλογών. Είπε ουσιαστικά ότι αν δεν ψηφιστεί η κυβέρνησή του θα κινδυνεύσει η ...

θέση της χώρας στην Ευρώπη. Ταύτισε δηλαδή την ψήφο στην κυβέρνησή του με την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας. Μπορεί όμως η σημερινή κυβέρνηση να ταυτιστεί σήμερα με την ευρωπαϊκή μας προοπτική; Για να απαντήσουμε θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα πρόσφατα γεγονότα.

Όταν διαπιστώθηκε η καταστροφική κρίση και όλοι τέθηκαν πλέον προ των ευθυνών τους, ο κ. Σαμαράς ήταν ο πρώτος που υπονόμευσε στην πράξη την ευρωπαϊκή μας προοπτική. 

Με την ακραία πολιτική εξαπάτησης του ελληνικού λαού (Ζάππεια και άλλες φαιδρές ιστορίες), βοήθησε όσο κανείς άλλος, από την θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην ανάπτυξη του αντιευρωπαϊσμού στην Ελλάδα. 

Δικό του κατασκεύασμα ήταν η άνοδος του τέρατος του λαϊκισμού και του ανορθολογισμού, που γιγάντωσε τον ΣΥΡΙΖΑ και γέννησε το ακραίο φαινόμενο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και από την πολιτική μήτρα του κ. Σαμαρά ως «αρχιτέκτονα του αντιμνημονιακού αγώνα» (όπως ονόμαζε τον εαυτό του μέχρι τον Απρίλιο του 2013), γεννήθηκαν οι ΑΝΕΛ. Η επιμονή του για εκλογές και η δίψα του για εξουσία εντός του 2012, πριν ακόμα εφαρμοστεί το δεύτερο μνημόνιο, μας έφεραν στο χείλος της εξόδου από το ευρώ και την Ευρώπη τον Ιούνιο του 2012.

Ακόμα όμως και όταν ανέλαβε την εξουσία η πολιτική που εφάρμοσε ο κ. Σαμαράς κάθε άλλο παρά διασφαλίζει την ευρωπαϊκή μας προοπτική. Δεν διέρρηξε ασφαλώς τις σχέσεις με την τρόικα και την Ευρώπη (αυτό θα οδηγούσε στον ξαφνικό πολιτικό του θάνατο και οι πολιτικοί δεν ανήκουν στις κατηγορίες ανθρώπων που έχουν εγγενή τάση προς αυτοκτονία), αλλά συνεχίζει με πολλούς τρόπους να τροφοδοτεί τον αντιευρωπαϊσμό. 

Καταρχήν συνεχίζει να εμφανίζει ως πηγή όλων των δεινών τις συμφωνίες που ο ίδιος έχει υπογράψει. Συναγωνίζεται με τον κ. Τσίπρα στο ποιος θα εμφανίσει ως «ημέρα ανεξαρτησίας», την αποχώρηση της τρόικας και την λήξη του μνημονίου, την ώρα που ο ίδιος καθυστερεί την προσαρμογή μη υλοποιώντας τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει συμφωνήσει.

Ταυτόχρονα εφαρμόζει μια πολιτική εξοντωτικής υπερφορόλόγησης και διατήρησης (κατά το δυνατόν) του μεγάλου κομματικού κράτους που και τα δύο κόμματα δημιούργησαν. Καταστρέφει έτσι τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας και συντρίβει την μεσαία τάξη. 

Υπονομεύει δηλαδή τους πολιτικούς πυλώνες που κατά κύριο λόγο στηρίζουν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα της χώρας και παρατείνει την ύφεση και την ανεργία, στρατολογώντας μαζικά οπαδούς για τους αντίπαλους της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.

Ταυτόχρονα, στην καθημερινή διαχείριση, συνεχίζει την φαύλη κομματική λογική, που είναι πιο κοντά στην βαλκανική-οθωμανική παράδοση παρά στον ευρωπαϊκό τρόπο λειτουργίας του κράτους και των θεσμών. Το 4-2-1 με το οποίο τα κόμματα της τρικομματικής μοιράστηκαν τις δημόσιες θέσεις συνεχίστηκε στη δικομματική (5-3), με τους πολιτευτές και τα κομματικά στελέχη να επανέρχονται μαζικά στο κράτος (πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα οι διοικήσεις των νοσοκομείων), για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα σταματήσει η ροή των ρουσφετιών και των κομματικών συναλλαγών.

Ακόμα και στη σημερινή φάση απόγνωσης η κυβέρνηση Σαμαρά ψάχνει τρόπους να διορίσει ξανά σε μόνιμες θέσεις στο δημόσιο κομματικά στελέχη. Πιο πρόσφατο παράδειγμα κομματικό στέλεχος της ΝΔ (η κα Τζότζολα), που -με πρόταση του κ. Χατζηδάκη- διορίστηκε σε θέση δεύτερου νομικού συμβούλου στο ΚΕΠΕ, που επί τούτου δημιουργήθηκε, ενώ έχουν απομείνει στο ίδρυμα μόλις 24 ερευνητές από τους 65 που προβλέπονται στο οργανόγραμμα. Θαυμάστε αναλογία: Ίδρυμα Ερευνών με 24 ερευνητές που χρειάζεται όμως δύο νομικούς συμβούλους!

Η ταύτιση της κυβέρνησης Σαμαρά με την ευρωπαϊκή προοπτική έχει και μια ακόμα αδυναμία. Το γεγονός ότι τα ίδια τα δύο κόμματα που την στηρίζουν δεν έχουν προοπτική. Έχουν οικονομικά χρεοκοπήσει (χρωστούν πάνω από 270 εκ. δανεικά κι αγύριστα) και πολιτικά βρίσκονται σε διαρκή υποχώρηση.

Ο κόσμος πρέπει να επιλέξει φιλοευρωπαϊκά στις ευρωεκλογές του Μαΐου, αλλά δεν χρειαζόμαστε ούτε αυτή την Ευρώπη, ούτε αυτή την κυβερνητική πολιτική. Η λύση του Ευρωπαϊκού αδιεξόδου μπορεί να επέλθει με περισσότερη αλλά διαφορετική Ευρώπη. 

Μια Ευρώπη που θα χρησιμοποιεί αποτελεσματικότερα τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων, θα επιδεικνύει γνησιότερη αλληλεγγύη στα μέλη της που βρίσκονται σε αδυναμία και δεν θα αφήνει τα στενά συμφέροντα των ισχυρών κυβερνήσεων να κυριαρχούν σε κάθε απόφασή της. 

Χρειαζόμαστε όμως προπαντός, όχι μόνο για να μείνουμε στην Ευρώπη, αλλά και για να ανακάμψουμε θεαματικά, μια πολιτική λιγότερων φόρων, μικρότερου κράτους απαλλαγμένου από το άγος του κομματισμού.

Αυτά είναι τα κεντρικά συνθήματα με τα οποία η Δράση επιδιώκει την συγκρότηση στις επικείμενες ευρωεκλογές ενός πραγματικά μεταρρυθμιστικού φιλοευρωπαϊκού μετώπου. Ενός μετώπου που -με την στήριξη των Ευρωπαίων Φιλελευθέρων- θα εκπροσωπήσει τα συμφέροντα των παραγωγικών ανθρώπων αυτής της χώρας, για τους οποίους ουσία αδιαφορούν τόσο τα κυβερνητικά κόμματα όσο και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.

Αλλοίμονο αν η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας ταυτιστεί με τις τύχες της κυβέρνησης Σαμαρά. Θα είναι τότε ολίγον ευρωπαϊκή και δεν θα έχει προοπτική.
 

Άρθρο του Θοδωρή Σκυλακάκη στην Free Sunday