Η πολιτική αθλιότητα, είναι το προτελευταίο σκαλί πριν την πολιτική παρακμή.

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
Η πολιτική αθλιότητα, είναι το προτελευταίο σκαλί πριν την πολιτική παρακμή. Πριν μιλήσουμε για την τελευταία, ας μιλήσουμε για τη πρώτη.
Πολιτική αθλιότητα είναι να κάνεις πως πιστεύεις, ότι δήθεν πιστεύεις, πως κάνοντας βουτιές μέσα στο βόθρο, είναι σα να βουτάς στα πενταγάλανα νερά του Αιγαίου. Είναι να σε φτύνουν και να κοιτάς τον ουρανό αν ψιχαλίζει! Είναι να έχεις χάσει την ικανότητα να κοκκινίζεις, να έχεις χάσει την αρετή της αιδούς, εσύ «..αναιδείην επιειμένε, κερδαλεόφρον..» (Ιλιάδα, Α, 149)! Είναι να είσαι δήθεν «αισιόδοξος» ότι τα θύματά σου, τα θύματα της πολιτικής σου, εν πάσει περιπτώσει κακώς είναι απαισιόδοξα στο σύνολό τους σχεδόν, διότι είναι τάχα «παραπληροφορημένα», διότι ξεχνούν ότι στο παρελθόν τα πράματα ήταν χειρότερα (όταν ήταν χειρότερα), και οφείλουν επί τέλους, να μάθουν να αρχίσουν να συγκρίνουν όχι το χειρότερο με το καλύτερο, μα το χειρότερο με το ακόμα χειρότερο.
Διότι ο αγώνας των παρηκμασμένων πολιτικών δυνάμεων, αυτό ακριβώς είναι :
είναι ένας αγώνας το κακού με το ακόμα πιο κακό, είναι ένας αγώνας που γίνεται μόνιμα στη σκοτεινή πλευρά της Γης.
Είναι ένας αγώνας της μεγάλης με την ακόμα μεγαλύτερη διαφθορά, κι όταν η μικρότερη διαφθορά «θριαμβεύει» εκεί ανοίγουμε σαμπάνιες.
Είναι ο αγώνας της μεγάλης με τη μικρότερη αναποτελεσματικότητα διοίκησης, της μεγάλης με τη μικρότερη αντιπαραγωγικότητα.
Σταθερά όμως, το παιχνίδι παίζεται στο γήπεδο των αρνητικών επιδόσεων του πολιτικού συστήματος. Εκεί, όπου όλες οι αρνητικές αξίες, τείνουν να προαχθούν στη θέση των θετικών αξιών, να τις υποκαταστήσουν, να τις εξορίσουν.
Η σχετική υπεροχή μιας αρνητικής αξίας, την καθιστά αποδεκτή «θετική» αξία –η αλλοτρίωση στο μεγαλείο της!
Η μεγάλη βρετανίδα οικονομολόγος και –περισσότερο απ’ αυτό- διανοούμενη –με την απόλυτα θετική έννοια του όρου- Joan Robinson, κάποιες δεκαετίες (εικοσαετίες καλύτερα) πριν έγραφε αναφερόμενη στην εποχή της τα ακόλουθα που όμως, βρίσκουν την εφαρμογή τους και σήμερα (Joan Robinson : Ελευθερία και Αναγκαιότητα, εκδ. Θεωρία, Αθήνα, 1982, σελ. 117) : «…οι απολογητές της σύγχρονης κεφαλαιοκρατίας έχασαν την αυτοπεποίθησή τους. Δε μπορούν να βρουν τίποτα το καλλίτερο να προσφέρουν από το δόγμα του μικρότερου κακού. “Η υπεράσπιση του κακού απέναντι στο χειρότερο” [η φράση αυτή του Σ. Νταίη Λιούις] δεν εμπνέει τους γενναιόδωρους νέους. Η επανάσταση της γενιάς που μεγαλώνει στα μέσα του εικοστού αιώνα είναι κατά κύριο λόγο μια απόρριψη της κλίμακας αξιών που ενσαρκώνεται στην παραδεδειγμένη ορθοδοξία.»
Παρακμή τώρα είναι το πέρασμα από το να κάνεις πώς δήθεν έτσι έχουν τα ........
Διαβάστε περισσότερα στο "Ε.Μ.Π.Ρ.Ο.Σ. για ανάπτυξη"