ο μουτζαχεντίνικος αρνητισμός του Πασόκ και της Αριστεράς…

Θεωρείται ότι το Πασόκ και η Αριστερά είναι «προοδευτικές» δυνάμεις και με γνώμονα τον ορθολογισμό προωθούν λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας. Με απαραίτητη προϋπόθεση …… την θέση που έχουν κοντά ή μακριά από την εξουσία. Γιατί όταν δεν κατέχουν τα σκήπτρα της, τότε οι αγώνες τους χαρακτηρίζονται από βία, αρνητισμό σε όλα και οπισθοδρόμηση ή έστω στασιμότητα, αφού παλεύουν να μείνουν τα πάντα ως έχουν. Η κατάκτηση της εξουσίας κάθε άλλο από προοδευτική έκρηξη φέρνει στον τόπο. Συμφέροντα, βολεμένοι, διαπλεκόμενοι, φατρίες, μέλη και κάθε είδους σύμπτωμα ευνοιοκρατίας και φαβοριτισμού ξεχύνονται από τα δήθεν καταπιεσμένα από τη Δεξιά τμήματα της κοινωνίας. Όλοι οι αγώνες, με την πρώτη ευκαιρία εξαργυρώνονται σε μεροληπτικά προνόμια ανάλογα με το βαθμό ζηλωτισμού που επεδείχθη την περίοδο του μουτζαχεντινισμού.
Η πολιτική πρακτική εξελίσσεται και υπακούει στους νόμους της αναγκαιότητας και της κοινωνικής προτεραιότητας. Δεν μπορείς να λες όχι σε όλα για να διατηρείς σε υψηλά επίπεδα την δημοσκοπική συσπείρωση του κόμματός σου ή για να εξευμενίζεις τις σκληροπυρηνικές πτέρυγες των υποστηρικτών σου! Σε παλαιότερο post είχα συγκρίνει τον πολιτικό ζηλωτισμό με το τέλος της Υπατίας και την απαρχή κάθε Μεσαίωνα. Όταν έχω ως δεδομένο στοιχείο τον στείρο αρνητισμό κάποιων, αυτόματα τους τοποθετώ σε μεσαιωνικά μοντέλα οπισθοδρόμησης, ακόμα και αν κόπτονται ότι εκπροσωπούν την πρόοδο και την εξέλιξη της κοινωνίας. Τι θα πει δεν προσέρχομαι σε ένα διάλογο διότι έχω ήδη καταθέσει τις προτάσεις μου και οι αποφάσεις είναι προειλημμένες; Θα πει ότι δεν με ενδιαφέρει ο διάλογος, ποτέ δεν με ενδιέφερε, διότι πρέπει οπωσδήποτε να υπερισχύσει η άποψή μας… Η άρνηση του διαλόγου είναι ένα πολιτικό εργαλείο εκβιασμού, μια και οι εκβιασμοί ξεμπλοκάρουν πιο εύκολα τους καθεστωτικούς δρόμους της εξουσίας.
Ο θάνατος της Υπατίας συμβολίζει το τέλος κάθε ορθολογισμού και την απαρχή κάθε Μεσαίωνα. Ως γυναίκα, μαθηματικός, φιλόσοφος και αστρονόμος, δηλαδή ως πηγή γνώσης, στέκει εμπόδιο σε κάθε μορφή σκληροπυρηνικού ζηλωτισμού. Ως εκ τούτου οποιοσδήποτε διάλογος είναι μάταιος και απώλεια χρόνου. Άρα πρέπει να πεθάνει με όσο πιο βίαιο τρόπο γίνεται. Οι κραυγές να διαπερνούν τα σκαλοπάτια της ιστορίας για να ακούγεται η δύναμη του Μεσαίωνα και της άρνησης. Στην τελευταία πνοή κάθε διαλόγου ηχούν οι καμπάνες του νικηφόρου μίσους γιατί η λύση ενός προβλήματος μετατίθεται στο μέλλον, άρα οι απαρχαιωμένες αντιλήψεις νίκησαν άλλη μια φορά. Η πρόοδος και η μεταρρύθμιση μπορούν να περιμένουν το επόμενο ραντεβού με την ιστορία! Συνήθως το επόμενο ραντεβού είναι παρωδία και καταλήγει σε φιάσκο!