πίσω από τις λέξεις και τα νούμερα των δημοσκοπήσεων.

Περίπου πέντε μήνες τώρα το Πασόκ έχει ξαναβρεί την χαμένη ταυτότητα της αλαζονείας του. Στην πραγματικότητα απλά την είχε καταπιέσει και τώρα βγαίνει πιο άγρια απ’ ό,τι το ίδιο περίμενε. Οι οπαδοί του, διέθεταν πάντα μια προκλητική αυταρέσκεια και αντιμετώπιζαν ανέκαθεν, ιδιοκτησιακά έννοιες όπως δημοκρατία, δικαιοσύνη, λαός και εξουσία. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι μπορεί να είναι δημοκράτης και κάποιος που δεν είναι Πασόκ. Συνήθως τον αντιμετωπίζουν ως προδότη ή στην καλύτερη περίπτωση απολωλότα.

Πηγή της πρόσφατης αλαζονείας τους είναι η καταιγίδα των δημοσκοπήσεων που βρίσκονται σε εξέλιξη από τα τέλη Αυγούστου. Από τότε θεωρούν «δεδομένη» την «νίκη στις εκλογές», που θα γίνουν μάλλον σύντομα, μια και δεν μπορούν να περιμένουν λεπτό. Έχουν “κλειδώσει” και τα βουλευτικά έδρανα και οι υπουργικές πολυθρόνες για χάρη τους! Η κίνηση βέβαια του ανασχηματισμού που ήταν και αναμενόμενος είχε θετική απήχηση και εξεπλάγησαν αλλά που θα πάει «θα τον φάνε» τον Καραμανλή. Μερικά ΜΜΕ που πάγωσαν λίγο την λυσσαλέα αντιπολιτευτική τους γραμμή, σύντομα θα ξαναμπούν στο παιχνίδι μια και δεν θα ήθελαν να δουν τις επιχειρήσεις τους εκτός πασοκικού νυμφώνος, όπου ρέει «προοδευτικό» χρήμα και είναι πιο καπάτσοι ένα πράμα.

Τα δεδομένα όμως να τα βλέπουμε πιο ψύχραιμα γιατί όποιος βιάζεται ενίοτε σκοντάφτει. Το πολιτικό σκηνικό δεν είναι καθόλου “κλειδωμένο”. Αντιθέτως χαρακτηρίζεται από ρευστότητα και αστάθεια. Τραμπουκισμοί στα καβαλημένα παράθυρα και στο διαδίκτυο αποδεικνύουν του λόγου το ασφαλές, γιατί αν η νίκη ήταν δεδομένη δεν θα χρειάζονταν να καταφεύγουν συνεχώς σε μικροπρέπειες και θρασύτητες. Η διαφορά του Πασόκ στην πρόθεση ψήφου δεν χαρακτηρίζεται από αντίστοιχο ρεύμα στην κοινωνία γεγονός που σημαίνει ότι δεν είναι παγιωμένη και ακλόνητη. Οι ψηφοφόροι προτιμούν σε αυτή τη φάση να τιμωρήσουν την κυβέρνηση για φαινόμενα κακοδιαχείρισης που υπερπροβλήθηκαν από όλα τα ΜΜΕ ενώ αντίστοιχα και χειρότερα φαινόμενα της πασοκικής διακυβέρνησης πέρασαν απαρατήρητα! Ως φυσική αντίδραση των ψηφοφόρων είναι η υπέρ του Πασόκ πρόθεση ψήφου που δεν εκδηλώνεται όμως ως κυρίαρχη τάση στην κοινωνία και ως συνειδητή προσχώρηση στις ιδέες του πασοκικού σοσιαλισμού. Τίποτα δεν φαίνεται να έχει σταθεροποιηθεί αφού οι ψηφοφόροι ζητάνε ολοκλήρωση της τετραετίας σε όλες τις δημοσκοπήσεις! Αν ήθελαν παλινόρθωση του σοσιαλισμού θα ζήταγαν εκλογές τώρα σε συντριπτικά ποσοστά. Βέβαια οι παρατρεχάμενοι του «κινήματος» βιάζονται γιατί θεωρούν ότι κάποιος τους έκλεψε τις καρέκλες και τις θέλουν πίσω πάραυτα!

Αυτό που τρομάζει περισσότερο τους εκλογολόγους της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» είναι η ανθεκτικότητα του Καραμανλή. Δεν έχουν βρει ακόμη το «κουμπί» του. Τρέχουν πίσω από τον Λαλιώτη και τον Καρχιμάκη ως σανίδες σωτηρίας, μπας και τους «σώσουν». Ξέρουν αυτοί. Δεν εξηγείται εύκολα το «άστρο» του Καραμανλή. Σκέψου τώρα να τους δεις δίπλα δίπλα. Τρέμουν στην ιδέα να συρρικνώνεται ο Παπανδρέου στα χαρτάκια του και στα προετοιμασμένα τσιτάτα των συμβούλων απέναντι στην αμεσότητα και την ευθύτητα του Καραμανλή. Γι’ αυτό κάνουν τα πάντα ώστε να αποφευχθεί μια εκλογική αναμέτρηση σε προσωπικό επίπεδο. Ο πρωθυπουργός έχει "χαρακτήρα" και "αέρα" ενώ ο αρχηγός του Πασόκ δεν έχει ανακαλύψει τον «πρώτο ρόλο» του. Έχει κολλήσει στην αστική ευγένεια ενώ όταν ανεβάζει τους τόνους μοιάζει να ακολουθεί θεατρινίστικες εξάρσεις. Μοιάζει ψεύτικος, αδύναμος και διαρκώς ανέτοιμος. Είδαμε να τον κρύβουν όταν η κυβέρνηση ζορίζονταν. Ο «φόβος του λάθους» καθοδηγεί την στρατηγική των πράσινων επιτελείων ενώ η ορατή πλέον αλαζονεία δίνει την ευκαιρία απομόνωσης των ανεπιθύμητων στελεχών, οπότε οι δημοσκοπήσεις καταλήγουν σε παιχνίδι εσωστρέφειας [-2-]και «κυνήγι κεφαλών» εντός του κόμματος!

Το εφεύρημα της ανασφάλειας που βιώνει ο τόπος με τις υποκινούμενες εξάρσεις βίας, την ενορχηστρωμένη καπηλεία εγκληματικών ενεργειών και την σκηνοθετική υποστήριξη των media θα μπορούσε πράγματι να πλήξει την εικόνα του Καραμανλή αλλά μόνο βραχυπρόθεσμα. Γιατί και η Ασφάλεια βρίσκει το δρόμο της στις «επιτυχίες» και τα ΜΜΕ δεν μπορούν να παίζουν συνέχεια το σήριαλ «έγκλημα και τιμωρία στους δρόμους της Αθήνας». Το κοινό εκνευρίζεται και αποφασίζει αντίθετα από τις ορέξεις των κέντρων παραπληροφόρησης. Εξάλλου η διαχείριση μιας καταστροφής εν τέλει ωφελεί ένα κυβερνών κόμμα και όχι ένα αναμενόμενο. Το είδαμε και στις πυρκαγιές.