Ολυμπιακή τραγωδία κάτω από το χαλί του βρώμικου πολιτικού κόστους.

Στη χώρα μας επικρατεί πλήρης φαιδρότητα σε ό,τι αφορά την ενημέρωση του πολίτη σε βασικά θέματα που έχουν σχέση με τα προβλήματα που έχει ο τόπος και ο λαός και απαιτούν γενναίες και επιβεβλημένες λύσεις. Αν ακούγαμε τα ιλαροτραγικά και δραματοποιημένα ρεπορτάζ των ΜΜΕ, τότε πρέπει όλη η κοινωνία και η οποιαδήποτε πρόθεση μεταρρύθμισής της, να υποχωρούν αναγκαστικά μπροστά στο βόλεμα και στα κεκτημένα πανίσχυρων ομάδων πίεσης με έντονα αντικοινωνικά τελικά, προνόμια. Το σκηνικό θυμίζει στερεότυπα και δακρύβρεχτα κλισέ περασμένων δεκαετιών, που δεν έχουν καμιά σχέση με το έντονα ανταγωνιστικό σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Η Ελλάδα πάντα κέρδιζε όταν και όποτε συμμετείχε στις διεθνείς διεργασίες και έχανε όταν απομονώνονταν σε συναισθηματικούς και χωρίς λογική ψευτοκαπετανισμούς. Παρατηρώ ότι πάντα υπάρχουν πρόθυμοι λαϊκιστές, έτοιμοι να μας απομακρύνουν από το διεθνές γίγνεσθαι. Αν το σημερινό παγκόσμιο τοπίο απελευθερώνει τον ανταγωνισμό, τότε η Ελλάδα δεν μπορεί να υποχωρεί μπροστά σε τραμπούκους που δεν κατανοούν τι γίνεται έξω από την, κλειστών συμφερόντων, κλίκα τους.

Με έντεχνα σκηνοθετημένα ρεπορτάζ βαθύπλουτων δημοσιογράφων με ειδίκευση στα κροκοδείλια δάκρυα, γίνεται προσπάθεια, οι ευκαιρίες ανάπτυξης, οι μεταρρυθμίσεις και η πρόοδος να δαιμονοποιηθούν και δίνεται τιτάνια μάχη για την όλο και μεγαλύτερη υπερβολή και τραγικοποίηση ενός διαχρονικού προβλήματος. Νομίζεις ότι η Ελλάδα θα κατασραφεί έτσι και κλείσει η Ολυμπιακή, μια εταιρεία που ήταν ιδιωτική και δεν κατάφερε να διατηρήσει μια ισορροπία στα οικονομικά της κάτω από την κρατική ομπρέλα. Καταγγέλεται η οποιαδήποτε πρακτική που απομακρύνεται από τον δημόσιο προσανατολισμό της εταιρείας ως «νεοφιλελεύθερη» και εννοείται ότι οι αντιρρεαλιστικές προτάσεις των εργαζομένων στην εταιρεία κινούνται στη σωστή υποτίθεται κατεύθυνση. Προτάσεις που έχουν δοκιμαστεί και έχουν αποτύχει παταγωδώς εδώ και πολλά χρόνια. Οι πολιτικοί που υποχωρούσαν μπροστά στις οργανωμένες κραυγές και οι εργαζόμενοι που εξαπάτησαν πολιτικούς και λαό, μόνο για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, ευθύνονται για τη σημερινή χρεοκοπία και όχι οι «αντιλαϊκές» πολιτικές.
Η Ολυμπιακή έχει μπει μέσα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων που διαχειρίστηκαν τα κεφάλαιά της, από το 1975 που κρατικοποιήθηκε μέχρι και σήμερα. Δεν ήταν ποτέ εθνικό κεφάλαιο. Ήταν πάντα εθνικό πρόβλημα που τακτοποιούνταν μέσα στις διατάξεις του κρατικού προϋπολογισμού(αμυντικές δαπάνες, δαπάνες για την Παιδεία και……εθνικές δαπάνες για τους εργαζόμενους στη Ο.Α. : τι λε ρε!), δηλαδή ήταν πρόσθετο βάρος για όλους τους Έλληνες όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν επιτρέπει με τίποτα την κρατική επιχορήγηση των αεροπορικών εταιρειών. Η ιστορία της Ολυμπιακής συνοψίζεται μέσα σε λίγες γραμμές : μαζικοί κομματικοί διορισμοί , παρασιτισμός, ρουσφέτια των κολλητών, προνόμια άλλων εποχών, παρανομίες, κρυφές και φανερές κρατικές επιχορηγήσεις και κουτοπονηριές απέναντι στο Κοινοτικό δίκαιο. Οι εθελοτυφλούντες εργαζόμενοι ζητάνε να διατηρηθεί αυτό το καθεστώς. Η παγκόσμια αγορά όμως κινείται έξω από τις συναισθηματικές κραυγές των θιγομένων και λίγο τη νοιάζει αν εμείς πράγματι θέλουμε να βρούμε λύση στο πρόβλημα. Κυρίως όταν ο ανταγωνισμός δεν μπορεί να περιμένει, μάλλον καλό κάνουμε στους ανταγωνιστές μας και στις τσέπες των βολεμένων και προνομιούχων εργαζομένων της.

Η μόνη πραγματικά επιβεβλημένη λύση που μας ξαναβάζει στο παιχνίδι του διεθνούς αερο-ανταγωνισμού είναι μια νέα εταιρεία, διάδοχο σχήμα της Ολυμπιακής και αποτέλεσμα της σύμπραξης ιδιωτικών και κρατικών κεφαλαίων ή μόνο ιδιωτικών.

Η προσγείωση των εργαζομένων είναι αναπόφευκτη. Η περίοδος χάριτος έκλεισε τον κύκλο της. Το χαλί του πολιτικού κόστους που κρύβει την κατάντια των προηγούμενων «λύσεων» επόκαμε. Έγινε πολύ βρώμικο και δεν μπορεί να κρύψει άλλες βρωμιές. Ήρθε η ώρα όχι της επώδυνης, αλλά αναγκαστικής λύσης. Το μόνο που διαθέτει η εταιρεία είναι... χρέη και ελλείμματα, γι’ αυτό και κανείς ιδιώτης δεν θέλει να την αγοράσει. Ένα κτίριο που είχε η Ολυμπιακή στη Νέα Υόρκη πουλήθηκε προ πολλού. Όσο για το ατυχές επιχείρημα των slots (ημέρες και ώρες προσγείωσης και απογείωσης σε ξένα και ελληνικά αεροδρόμια) κάθε εταιρεία μπορεί να τα διεκδικήσει και να τα πάρει. Το όνομα τώρα(συν το σήμα που παραπέμπουν στους ολυμπιακούς αγώνες) σίγουρα κανένας δεν διεκδικεί όνομα που χάνεται οριστικά, όσο συναισθηματικό φορτίο και αν περιέχει.Το τραγικότερο της ιστορίας είναι ότι η οποιαδήποτε προσπάθεια εξυγίανσης του παρελθόντος, υπονομεύτηκε από τους εργαζόμενους και τα ΜΜΕ με αποτέλεσμα τελικά να ενισχυθούν τα προνόμια των εργαζομένων και ταυτόχρονα να αυξηθούν τα ελλείμματα και να μπαίνει μέσα 1,5 εκατ.€/ημέρα.