Τι μένει μετά το σχολείο;

Καθώς πλησιάζουν οι πανελλαδικές, σε ενάμισι περίπου μήνα ξεκινούν, εγώ προσωπικά δεν θα σταθώ στον θεσμό των πανελλαδικών εξετάσεων και δεν θα μπω σε μια ατέρμονη συζήτηση για το ποιους βολεύει ο θεσμός ως έχει και ...
ποιοι δεν τον θέλουν, αυτά είναι ζητήματα άλλων.

Αφού προς το παρόν δεν υπάρχει καλύτερη λύση, πάμε στην ουσία, αυτό που πρέπει να κατανοήσουν τα παιδιά της Γ΄ Λυκείου. Ναι, φυσικά το παράσημό τους είναι η επιτυχία και η εισαγωγή τους σε ένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Καλά μέχρι εδώ, αλλά το μεγάλο πρόβλημα στην παιδεία εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι η παπαγαλία και η στεγανοποιημένη γνώση, αφού οι μαθητές τελειώνοντας το σχολείο, δεν είναι σε θέση να αναπτύξουν κριτική σκέψη. Και αυτή η κριτική σκέψη είναι απαραίτητη, γιατί θα βγουν έξω στην κοινωνία και θα πρέπει να κρίνουν την κάθε κατάσταση χωριστά και όταν φτάνουν μπροστά στην κάλπη σε οποιαδήποτε εκλογική διαδικασία, να προσέρχονται με κριτήρια σωστά και όχι με το θυμικό.

Τι κάνουν τα παιδιά της Γ΄ Λυκείου, είναι παγιδευμένα στα δικά τους αδιέξοδα και προσπαθούν να μην παράξουν ακόμα ένα αδιέξοδο στον εαυτό τους με την δική τους αποτυχία . Η αποτυχία βαραίνει παντού, όχι μόνο στον τομέα αυτό, σε όλους, όλα είναι στίβος μάχης, μία παρτίδα σκάκι, πετυχαίνεις, προχωράς, αποτυγχάνεις πάλι προχωράς, εάν κοιτάξεις πίσω, πας κατευθείαν στον γκρεμό. Αυτό είναι το κλου, δύσκολο να το καταλάβει κάποιος δεκαοχτάχρονος με την πίεση που έχει.

Στον τομέα της κατανόησης ενός κειμένου είμαστε κάτω από τον μέσο όρο, ένα μάθημα που βοηθάει πολύ στην κατανόηση των κειμένων είναι η λογοτεχνία που αφαιρέθηκε. Τι τους πείραζε η μία ώρα λογοτεχνίας; Θαρρείς και μόνο αυτό είναι το κακό που έπρεπε να αφαιρεθεί. Και μετά λέμε για τους νέους, αφού έτσι έμαθαν στο σχολείο, με συνέπεια οι ακαδημαϊκοί καθηγητές να έχουν να διαχειριστούν παιδιά που δεν ξέρουν να σκέφτονται οργανωμένα, δεν ξέρουν να κάνουν εργασίες, κοινώς έχουν ένα μυαλό που έχει μείνει στην αποστήθιση. Αυτό είναι να μεγάλο στοίχημα που εάν λυθεί και όποιος το λύσει, θα εισπράξει πολλά μπράβο, αλλά δύσκολο έως ακατόρθωτο το βλέπω. Αλλά εδώ είμαστε που λένε και στο σινεμά, για να δούμε τι μπορεί να γίνει.

Όσον αφορά την κριτική σκέψη, όταν είσαι αναγκασμένος να μάθεις τα περισσότερα αποστηθίζοντας είναι δύσκολο να αναπτύξεις μία λελογισμένη σκέψη, με αποτέλεσμα μόλις τελειώσεις με τις υποχρεώσεις σου, ξεχνάς τα πάντα. Πως μετά να καταλάβει ένα κείμενο και να πάρει τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά του; Θα μου πείτε γι’ αυτό δεν κάνει έκθεση στο σχολείο; Ναι, αλλά….

Δύσκολο να αλλάξει, όχι επειδή δεν το θέλουν οι καθηγητές, αλλά τα παιδιά έχουν μάθει αλλιώς. Δεν έχουν μυηθεί στο να κάνουν εργασίες από το σχολείο και γι’ αυτό ευθύνεται εν πολλοίς το εκπαιδευτικό σύστημα για το πώς γαλουχεί σήμερα τα παιδιά.

Δημήτρης Τζελέπης / Φοιτητής του ΔΠΘ / μέλος ΟΝΝΕΔ Ροδόπης