Το νέο μοντέλο του «παραμυθά αριστερού» έχει πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά

Ο καθένας μας «απεκδύεται τον μανδύα του ενόχου».  Η ενοχή όμως παραμένει

Μ. Βλάχου - Καραμβάλη, Πρώτη ενοχή

Πολλές φορές οι πολιτικοί για λόγους συγκυριακής σκοπιμότητας υπερβαίνουν το ...... μέτρο της δημαγωγίας ή του λαϊκισμού και τάζουν «λαγούς με πετραχήλια» στους αφελείς πιστούς του κόμματος.

Κακό, κάκιστον, αλλά όχι τόσο πολιτικά ανήθικο όσο η συμπεριφορά του παραμυθά πολιτικού. Αυτού δηλαδή του ανθρωπολογικού τύπου ο οποίος κοροϊδεύει σε μόνιμη βάση όλους (κοινωνία, κομματικά στελέχη, ψηφοφόρους).

Το νέο μοντέλο του «παραμυθά αριστερού» έχει πολύ ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά, όπως:

• Στρογγυλεμένος λόγος περί ιδεολογικού και ευρωπαϊκού μπλα μπλα μπλα (για να μη θίξουν και κανέναν ισχυρό και δεν μπορούν μετά να κάνουν «παιχνίδι»)
• Εκλεκτικές μυστικές συνευρέσεις με φορείς και πρόσωπα του σκληρού κατεστημένου (για να αποκτήσουν πρόσβαση στα άδυτα της πραγματικής εξουσίας)
• Αρθρογραφία μελό για το μέλλον της πολιτικής σε συνεννόηση με διευθυντές και εκδότες (για να παρέχουν άλλοθι πολυφωνίας)
• Πολυεπίπεδες επαφές με υψηλά ιστάμενα στελέχη όλων των κομμάτων (για να υπάρχουν ανοικτές πόρτες σε κάθε περίπτωση αλλαγής συμφερόντων)

Τα ερωτήματα πολλά και ανοικτά, ιδίως για την κυβερνώσα Αριστερά:

• Οι θεωρητικοί της Αριστεράς που διαβάζουν και ξαναδιαβάζουν τον Γκράμσι, γιατί δεν κατανοούν το γεγονός ότι το κόμμα τους εξακολουθεί να μη λέει την αλήθεια στον λαό;
• Τι σημαίνει «δεν είμαστε σαν κι αυτούς»; Απλώς ότι δεν ασκούμε την εξουσία όπως εκείνοι. Αυτό όμως χρήζει απόδειξης.
• Εχει μάθει η Αριστερά να διαχειρίζεται όχι μόνον την κρίση αλλά και την παρακμή; Και έχει ποτέ αναρωτηθεί σε ποια όχθη του χειμάρρου βρίσκεται;
• Η Αριστερά κινείται στην εύκαμπτη ιδεολογία του ανθρώπινου και κοινωνικού μέτρου ή προτιμάει τον δογματικό ρόλο του Γενικού Κήνσορα (κάτι μεταξύ Πάπα και Εισαγγελέα); Η μοντελοπληξία δεν έχει ως όριο την πραγματικότητα;
• Υπάρχει μαύρο χρήμα (καπιταλιστών), κόκκινο χρήμα (μαφίας) και λευκό χρήμα (των «δικών μας» καταθετών) ή όλα είναι ένα; Κι αν έτσι έχουν τα πράγματα, υπέρ ποίου τάσσονται; Εξυγίανση της χρηματοπιστωτικής παγκοσμιοποιημένης διαφθοράς με ιδεολογήματα δεν γίνεται.

Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες. Δεν αντιλαμβάνομαι τα γνωστά τρικ της (διαχρονικής) εξουσίας. Προσοχή. Ο ρινόκερος είναι εκεί.

ΥΓ 1: Οταν η εξουσία ψεύδεται, τούτο σημαίνει ότι οποιαδήποτε δήλωση της αντιεξουσίας είναι αυτομάτως αληθής;

ΥΓ 2: Η σημερινή κατάσταση της χώρας δεν επιτρέπει εκ νέου διχασμούς και διακρίσεις ανάμεσα στους αφοσιωμένους «δικούς μας» και τους απονενοημένους «άλλους». Η συνεχής ταυτοποίηση νέων εχθρών και η ισοπεδωτική κουλτούρα κατά παντός μη αρεστού θα οδηγήσει σε φανατισμούς και σε μικροεμφυλίους. Η Αριστερά ψηφίστηκε για να υπερβεί και να ενώσει κι όχι για να δικάζει (όλους πλην του εαυτού της).

Εκ-πεπτω-κότες // του Γιάννη Πανούση

Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, πρώην υπουργός