Η περιχαράκωση του ΠΑΣΟΚ δεν σημαίνει ιδεολογική καθαρότητα αλλά απομόνωση

Από τα ψάρια που ενδημούν στην Ελλάδα, τα πλέον λαίμαργα και άρα ευκολόπιαστα αποδεικνύονται οι εν αναμονή πρωθυπουργοί. Εχουν τέτοια ...... πρεμούρα για εξουσία, ώστε χάβουν αμάσητο το δόλωμά της και μαζί καταπίνουν το αγκίστρι που τους σκίζει τα σωθικά. Για τον Αλέξη Τσίπρα το αγκίστρι ονομάζεται τρίτο Μνημόνιο. Για τον Γιώργο Παπανδρέου λεγόταν χρεοκοπία του κράτους με όλα τα ζοφερά της επακόλουθα.

Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα συνέβαινε εάν χρεοκοπούσαμε - ή τουλάχιστον μπαίναμε σε σκληρή λιτότητα - στα χέρια του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος εγκατέλειψε το τιμόνι της χώρας στα μέσα της δεύτερης θητείας του, το 2009, ακριβώς για να επιβιώσει ο ίδιος και η παράταξή του. Θα βρισκόταν άραγε σήμερα η Νέα Δημοκρατία στην κατάσταση του ΠΑΣΟΚ;

Ο Γιώργος Παπανδρέου τον διαδέχθηκε πανευτυχής, διατυμπανίζοντας αφελώς ότι «λεφτά υπάρχουν». Δύο χρόνια αργότερα, ο ίδιος παραιτήθηκε πυξ λαξ ενώ το κόμμα του είχε πάρει τον κακό κατήφορο.

Από το 2010, το ΠΑΣΟΚ δαιμονοποιήθηκε στον υπέρτατο βαθμό. Του αποδόθηκε κάθε στραβό κι ανάποδο της Μεταπολίτευσης. Παρουσιάστηκε σαν η κοιτίδα της διαφθοράς, του ευτελισμού και της κακογουστιάς. Αποσιωπήθηκε σκοπίμως ότι εκτός από άνθη του κακού σαν τον Ακη Τσοχατζόπουλο, το ΠΑΣΟΚ είχε αναδείξει τον Γιώργο Γεννηματά του ΕΣΥ, τον Αναστάση Πεπονή του ΑΣΕΠ, τον Γιάννο Κρανιδιώτη της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση... Πως - από τον πολιτικό γάμο μέχρι τη Διαύγεια - το κυβερνών ΠΑΣΟΚ είχε συμβάλει πολυποίκιλα στον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας.

Η ειρωνεία είναι πως οι φανατικότεροι αρνητές, ενίοτε και συκοφάντες, του ΠΑΣΟΚ υπήρξαν τα πολιτικά παιδιά του, τα οποία είχαν σπεύσει στον ΣΥΡΙΖΑ και ξεκινούσαν μια καινούργια - «αριστερή» - καριέρα, φτύνοντας εκεί όπου παλαιότερα έγλειφαν.

Παρά τις επαναλαμβανόμενες προβλέψεις του Βαγγέλη Βενιζέλου ότι «η Ιστορία πολύ σύντομα θα δικαιώσει τη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη», ετούτο δεν συνέβη κατά τη διάρκεια της θητείας του. Ο ίδιος απεχώρησε ευθύς μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ίσως και για να μη γίνει ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος του ΠΑΣΟΚ.

Τον διαδέχθηκε η Φώφη Γεννηματά η οποία, ως εκ γενετής οικοδέσποινα, καλούσε μητρικά τον Σεπτέμβριο τους άσωτους υιούς και θυγατέρες να επιστρέψουν σπίτι τους. Τα αποτελέσματα των εκλογών πανηγυρίστηκαν στην Χαριλάου Τρικούπη, κυρίως επειδή ο πράσινος ήλιος στάθηκε πάνω από Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Αληθινός λόγος χαράς δεν συνέτρεχε. Στο ΠΑΣΟΚ δεν επαναπατρίστηκε ούτε καν το σύνολο των ψηφοφόρων που είχαν τον Ιανουάριο ακολουθήσει τον Γιώργο Παπανδρέου στο βραχύβιο ΚΙΔΗΣΟ του.     

 

Ακόμα και το βεβιασμένο όμως χαμόγελο πάγωσε στα χείλη της κυρίας Γεννηματά την περασμένη Κυριακή. Υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, η Νέα Δημοκρατία απειλούσε να συσπειρώσει το όλον Ναι του δημοψηφίσματος. Ο καινούργιος δικομματισμός να συνθλίψει τις ενδιάμεσες πολιτικές δυνάμεις. Να τις κάνει να μοιάζουν με περιττές αποχρώσεις. 

 

Πώς αντέδρασε η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Με λόγια και με πράξεις περιχαράκωσης.

Διακήρυξε ότι άβυσσος τη χωρίζει από τη Νέα Δημοκρατία. Παρέλειψε - φευ - και να απαριθμήσει έστω τις αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στη δική της Κεντροαριστερά και στην Κεντροδεξιά του Κυριάκου, ιδίως όσο κυβερνά η ιδιόρρυθμη Αριστερά του Αλέξη Τσίπρα.

Διέγραψε έπειτα τον βουλευτή Γρηγοράκο κατηγορώντας τον για πολιτικό αλληθωρισμό. Δίχως να υποψιάζεται πως η αυστηρότητά της ανοίγει αντί να φράζει τον δρόμο σε όποιον θα ήθελε να μετακινηθεί από το επισφαλές ΠΑΣΟΚ προς την αναγεννημένη ίσως Νέα Δημοκρατία. Τριπλοκλείδωσε εν ολίγοις η Φώφη Γεννηματά το πολιτικό της σπίτι στη Χαριλάου Τρικούπη. Ισως απλώς για να το προστατεύσει, για να μην της το βγάλει η Ιστορία σε πλειστηριασμό. Ισως όμως και για να το προσφέρει ως προίκα σε όποιον γαμπρό εκδηλώσει σοβαρό ενδιαφέρον. Αρκεί να ταιριάζουν τα χνώτα τους. Να προέρχεται δηλαδή κι εκείνος από την Κεντροαριστερά.

 

του Χρήστου Χωμενίδη σΤΑ ΝΕΑ