Ουφ! Ευτυχώς γλυτώσαμε από το νεοφιλελευθερισμό...

Η Ιρλανδία, μια από τις χώρες που μπήκε σε μνημόνιο τα τελευταία χρόνια, αναμένεται το 2015 να εμφανίσει ανάπτυξη κοντά στο 7% ενώ στην Ελλάδα η κυβέρνηση απεργάζεται ...

.... επικοινωνιακά τεχνάσματα να εμφανίσει το μείον 1% ως επιτυχία, έναντι της αναμενόμενης μεγαλύτερης καταστροφής.

Στην Ιρλανδία η ανεργία από το 15% το 2012 έχει πέσει κοντά στο 9%, όσο είχε η Ελλάδα πριν την κρίση. Το 7% ανάπτυξης του 2015 αναμένεται να έχει ακόμη μεγαλύτερη θετική επίδραση στη μείωση της ανεργίας. Η ανεργία στην Ελλάδα παραμένει κοντά στο 25% και μετά από ένα μικρό διάλειμμα στα τέλη του 2014 και τις αρχές του 2015 εμφανίζει πάλι τάσεις αύξησης.

Το ιρλανδικό κράτος με 4,5 εκατ. πληθυσμό έχει δαπάνες περί τα 12,9 δισ. ευρώ και έσοδα περί τα 13,5 δισ. ευρώ και το ελληνικό κράτος με 10 εκατ. πληθυσμό έχει δαπάνες και έσοδα περί τα 45 δισ. ευρώ.

Στην Ιρλανδία o χαμηλότερος μισθός ξεκινά από τα 1.400 ευρώ, ενώ στην Ελλάδα κάτω από τα 600 ευρώ.   

Αν από τα παραπάνω στοιχεία καλύψουμε τα ονόματα των δυο χωρών και ρωτήσουμε κάποιον ποια από τις δυο χώρες έχει αριστερή κυβέρνηση η απάντηση θα είναι εύκολη.

Στην Ιρλανδία εργοδότες και εργαζόμενοι πληρώνουν το ένα τέταρτο περίπου των ασφαλιστικών εισφορών και κρατήσεων που πληρώνουν οι Έλληνες εργαζόμενοι και εργοδότες. Στην Ιρλανδία κατά τη διάρκεια της κρίσης δεν παρατηρήθηκαν ελλείψεις σε βασικά φάρμακα ούτε οι φορείς του  AIDS  αναγκάστηκαν να οργανώσουν δημόσιες διαμαρτυρίες...

Στην Ελλάδα αντιθέτως παρατηρήθηκαν το 2015 ελλείψεις σε φάρμακα και άλλο ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό που η παρουσία του κάνει μια χώρα της Ευρώπης να ξεχωρίζει από μια υπανάπτυκτη τριτοκοσμική χώρα ή μια κομμουνιστική χώρα όπως η Βόρεια Κορέα και η Κούβα.

Η Ελλάδα το 2015 συμπληρώνει τον 8ο χρόνο ύφεσης και παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις και το 2016 είναι απίθανο να είναι η χρονιά επιστροφής μιας βιώσιμης ανάπτυξης.

Για όσους αντιλαμβάνονται το κλίμα και τις υπόγειες διεργασίες στην ελληνική οικονομία το 2016 συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες αρνητικών εκπλήξεων.

Το 2016 οι κυβερνήσεις της αριστεράς έκαναν στάση πληρωμών του δημοσίου προς όλους τους ιδιώτες πλην δανειστών και μισθωτών και συνταξιούχων. Θα αποτελέσει μεγάλη έκπληξη παρά τις μειώσεις μισθών και συντάξεων αν το 2016 η κυβέρνηση δεν αναγκαστεί να καταβάλει μέρος των συντάξεων με ομόλογα ή άλλα χρεόγραφα αμφίβολης ανταλλακτικής αξίας.

Ο χρόνος των αρνητικών εκπλήξεων θα μπορούσε να προσδιοριστεί περί τα τέλη του Χειμώνα, όταν το δημόσιο ταμείο θα εισπράττει μόνο τα έσοδα από ΦΠΑ. Αν το υπουργείο οικονομικών καταφέρει και μεταφέρει μερικά από τα λοιπά έσοδα του δευτέρου εξαμήνου στην αρχή του χρόνου ίσως να καταφέρει να πάρει μερικούς μήνες παράταση.

Η κυβέρνηση παραδέχεται μέσω δημόσιων δηλώσεων στελεχών πως με το νέο ασφαλιστικό θα υπάρξουν μειώσεις της τάξης του 20-30% στις περισσότερες συντάξεις. Αρκετοί πιστεύουν πως οι μειώσεις αυτές είναι ικανές να ισορροπήσουν το ισοζύγιο εσόδων - εξόδων.

Αυτό θα συνέβαινε αν η οικονομική δραστηριότητα παρέμενε σταθερή ή αν αυτή βελτιωνόταν. Η έκρηξη της φυγής επιχειρήσεων και ατόμων στο εξωτερικό τον τελευταίο χρόνο υποδηλώνει το αντίθετο.

Πολλές από τις επιχειρήσεις (60.000 τις υπολόγιζε προ ημερών δημοσίευμα μιας βουλγαρικής εφημερίδας) δεν έχουν σταματήσει ακόμη τις δραστηριότητες στην Ελλάδα, καθώς τις μεταφέρουν σταδιακά σε γειτονικές χώρες.

Έτσι ενώ ο πρωθυπουργός και ο κ. Κατρούγκαλος ελπίζουν πως θα εξισορροπήσουν τις ανάγκες του ασφαλιστικού και με αυξήσεις των εισφορών, το αποτέλεσμα θα είναι ακόμη μεγαλύτερες απώλειες εσόδων για ασφαλιστικά ταμεία και φόρων για το κράτος.

Η χώρα κινείται εντός του αδιεξόδου που έχουν δρομολογήσει οι αριστερές αυταπάτες που έχουν καλλιεργήσει τις τελευταίες δεκαετίες τόσο οι αριστερές όσο και οι δεξιές κυβερνήσεις.

Το ερώτημα δεν είναι πλέον πού οδηγεί ο δρόμος που έχουμε επιλέξει. Αυτό μόνο οι οικονομικά και πολιτικά τυφλοί δεν μπορούν να το δουν, αλλά τι θα είχε γίνει αν μετά το 2010 και το 2012 είχαμε κάνει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που κάναμε; Αν αντί της παλαβής αριστεράς είχαμε επιλέξει ένα νεοφιλελεύθερο δρόμο κοντά στο μοντέλο της Ιρλανδίας.

Αν είχαμε ιδιωτικοποιήσει ό,τι μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί από το δημόσιο, είχαμε κλείσει ό,τι είναι άχρηστο. Αν είχαμε μειώσει την φορολογία και τις ασφαλιστικές εισφορές δραστικά και επιθετικά και είχαν ανοίξει το δρόμο πέραν της εθνικής σύνταξης και για ιδιωτικό ή επαγγελματικό σκέλος σύνταξης και κοινωνικής ασφάλισης.

Σε ποιο επίπεδο θα βρισκόταν ή ανεργία και ο βασικός μισθός σήμερα αν είχαμε απελευθερώσει τις απολύσεις και μειώσει τη φορολογία με έναν φόρο της τάξης του 10-15% για όλους.

Ο δρόμος που ακολουθήσαμε μας οδήγησε στη χρεοκοπία των μισθών των 500 ευρώ,  του 1,5 εκατ. ανέργων και των συντάξεων που θα συνεχίσουν να πέφτουν μέχρι τα επίπεδα των συντάξεων Βουλγαρίας, στα capital controls, τη φυγή των νέων και των επιχειρήσεων από τη χώρα.

Ο δρόμος της δήθεν ήπιας προσαρμογής (επί της ουσίας της καμιάς μεταρρυθμιστικής προσαρμογής) μας οδηγεί πιθανότητα στην έξοδο από το ευρώ για να γίνουν με χειρότερες προϋποθέσεις και μεγαλύτερο κόστος αυτά που έπρεπε να κάνουμε με μικρότερο κόστος εντός του ευρώ.

Ο όρος νεοφιλελευθερισμός στην κρατικοδίαιτη Ελλάδα παραμένει κάτι σαν τον καπιταλισμό στη σοβιετία.  Την ώρα που οι ίδιοι πεινούσαν,  η προπαγάνδα τους παρηγορούσε πως στις καπιταλιστικές χώρες πεινάνε περισσότερο.

Το ερώτημα είναι αν μετά τη χρεοκοπία θα συμβεί ό,τι ακριβώς και στη σοβιετία...

Όσο για το ερώτημα αν αποφύγαμε το νεοφιλελευθερισμό, προς το παρόν μοιάζει ο νεοφιλελευθερισμός να γλίτωσε από την Ελληνική Χρεοκοπία...

του Κώστα Στούπα στο Capital.gr