Εξελέγη ως Κυριάκος, όχι ως Μητσοτάκης

Μπορεί η διαδικασία να διήρκεσε πολύ περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε, μπορεί η προεκλογική περίοδος στο μεγάλο κομμάτι της να ήταν αδιάφορη για τη ...

.... συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, ωστόσο ο «λευκός καπνός» βγήκε στη Συγγρού. Μετά από 113 μέρες εσωστρέφειας, εντάσεων και με ένα μεγάλο φιάσκο για σουβενίρ, η Νέα Δημοκρατία έχει πρόεδρο. Και μάλιστα όχι αυτόν που η πλειοψηφία περίμενε.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη 9ος πρόεδρος της γαλάζιας παράταξης, ανατρέποντας τα προγνωστικά. Πρόκειται για μια προσωπική νίκη, ένα αποτέλεσμα που αποτελεί επιστέγασμα της στρατηγικής που ο ίδιος χάραξε και ακολούθησε με πίστη και μεθοδικότητα από το 2009 μέχρι σήμερα.

Η άκρως πετυχημένη θητεία του σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο Υπουργείο, το γεγονός ότι διαχρονικά ο λόγος του κάθε άλλο παρά στρογγυλεμένος ήταν, τα… κότσια που επέδειξε λαμβάνοντας αποφάσεις αντιδημοφιλείς, δύσκολες και με -θεωρητικά- μεγάλο πολιτικό κόστος, αποτέλεσαν ένα καλό μείγμα για την υποψηφιότητα του.

Πάνω απ’ όλα όμως, το σημείο-κλειδί ήταν η στάση του απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα. Ο νέος πρόεδρος της ΝΔ μίλησε εξ αρχής ανοιχτά για την πρόθεση του να αντιπαρατεθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ και να αντιμετωπίσει την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς, σε αντίθεση με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη.

Οι διαρροές περί ανοιχτού διαύλου Καραμανλή-Τσίπρα, οι δηλώσεις Ρουσόπουλου για τα ηγετικά χαρακτηριστικά του νυν πρωθυπουργού, η φημολογούμενη προτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ στην υποψηφιότητα Μεϊμαράκη και κυρίως η αίσθηση που υπήρχε στην ατμόσφαιρα ότι είναι ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο συνεννόησης, ή ακόμα και συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ σε περίπτωση επικράτησης του μεταβατικού προέδρου, ήταν παράγοντες που έπαιξαν κομβικό ρόλο στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος.

Ταυτόχρονα, ο Κυριάκος κατάφερε κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Παρά το γεγονός ότι είναι γιος πρώην πρωθυπουργού και μέλος μιας εκ των τριών μεγάλων πολιτικών οικογενειών της Μεταπολίτευσης, παρά το γεγονός ότι σε εποχές σαν τη σημερινή, όπου το επώνυμο Παπανδρέου-Μητσοτάκης-Καραμανλής μόνο μειονέκτημα μπορεί να αποτελέσει, έπεισε πως η υποψηφιότητα του είναι σχεδόν… κόντρα στο σύστημα, κόντρα στα συμφέροντα και πάνω απ’ όλα κόντρα στις επιθυμίες των γαλάζιων βαρόνων. Κάτι που βέβαια δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.

Η επικράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θυμίζει αρκετά την περίπτωση εκλογής του Κώστα Σημίτη ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ το 1996. Το απόλυτο αουτσάιντερ, με μεταρρυθμιστικό προφίλ καταφέρνει να θέσει νοκ-άουτ το μεγάλο φαβορί που αποτελεί ταυτόχρονα και τον εκλεκτό του… ιδιοκτήτη της παράταξης. Τότε ο Άκης Τσοχατζόπουλος ως εκλεκτός του Ανδρέα Παπανδρέου, σήμερα ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης ως εκλεκτός του Κώστα Καραμανλή.

Και το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής είναι αναμφισβήτητη ήττα του Καραμανλή. Η απόφαση του να μην παρεμβαίνει δημοσίως από εκείνη τη νύχτα της 4ης Οκτωβρίου του 2009 μπορεί να εξυπηρετεί τα πολιτικά του σχέδια, ωστόσο τόσο το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όσο -πολύ περισσότερο- η ήττα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, αποδεικνύει πως η εξαφάνιση του από το πολιτικό προσκήνιο και η επιλογή του να τοποθετείται δι’ αντιπροσώπων αποτιμήθηκε αρνητικά από την πλειοψηφία της γαλάζιας βάσης.

Πολλοί από χτες έσπευσαν να μιλήσουν για ρεβάνς του μητσοτακισμού, τη στιγμή που ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αποδείξει εμπράκτως ότι δε λειτουργεί με τέτοιους όρους. Στα λόγια πολλοί εμίσησαν τους περιβόητους… «-ισμούς», όμως ο Κυριάκος σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη στιγμή για τη ΝΔ και την οικογένεια Μητσοτάκη απέδειξε πως είναι πολιτικά αυτόνομος.

Το 2010, με πρόεδρο της ΝΔ τον Αντώνη Σαμαρά και το κόμμα να βρίσκεται στην αντιπολίτευση, αποφάσισε να μην ακολουθήσει την αδερφή του στη νεοσυσταθείσα Δημοκρατική Συμμαχία. Και δικαιώθηκε, διότι η παραμονή του στη ΝΔ έφερε αργότερα την υπουργοποίηση, που αποτέλεσε μια μεγάλη ευκαιρία για να δώσει το στίγμα της πολιτικής στην οποία πιστεύει. Και βεβαίως γιατί εμπράκτως απέδειξε στον απλό κεντροδεξιό ψηφοφόρο ότι δε λειτουργεί με γνώμονα τα οικογενειακά συμφέροντα και δεν αποτελεί ένα ακόμη μέλος μιας ενδοπαραταξιακής φράξιας.

Η θητεία του Αντώνη Σαμαρά θα πρέπει να αποτελέσει ταυτόχρονα παράδειγμα και αντι-παράδειγμα για τον νεοεκλεγέντα αρχηγό της ΝΔ. Παράδειγμα ως προς την πρωθυπουργική του θητεία, καθώς είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός της τελευταίας 20ετίας που άφησε τη χώρα σε καλύτερη κατάσταση από αυτή που την παράλαβε. Αντι-παράδειγμα ως προς τις επιλογές που έκανε εντός του κόμματος, αφού το περιβόητο… «σφουγγάρι» πήγε πολύ γρήγορα περίπατο, με τον Αντώνη Σαμαρά να αφήνει εκτός των κέντρων λήψης αποφάσεων μεγάλα, ικανά και σημαντικά κομμάτια της παράταξης, όντας πιθανότατα επηρεασμένος από γεγονότα του παρελθόντος και τις παραδοσιακές εσωκομματικές συμμαχίες.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη παγίδα, στην οποία δεν πρέπει επ’ ουδενί να πέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Πήρε την εντολή και έχει μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει το κόμμα και να ξαναδώσει φρεσκάδα και λάμψη σε ένα πολύ ταλαιπωρημένο πολιτικό brandname. Αυτό που δεν πρέπει να ξεχάσει ποτέ κατά τη διάρκεια της θητείας του, είναι ότι εξελέγη ως Κυριάκος και όχι ως Μητσοτάκης.

http://radicals.gr/