Η ήττα του Καραμανλή

Τι ωραία πολιτική “σούπα” είχαν προετοιμάσει! Ο Αλέξης Τσίπρας ανεμπόδιστος στο ρόλο του με μοναδικό “συμβόλαιο” την υποχρέωση να μην ...

... ασχολείται με την πενταετία της διακυβέρνησης Καραμανλή.

 Ετσι ώστε ο τότε πρωθυπουργός να επανέρχεται “ξεπλυμένος” και καινούργιος σταδιακά στο πολιτικό σκηνικό. Μια Νέα Δημοκρατία, αδρανής και ερειπωμένη, στα όρια της απλής επιβίωσης, χωρίς τη δυναμική να αμφισβητήσει την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ. Με αρχηγό (τον Βαγγέλη) απλό τοποτηρητή του “θρόνου”.

Ο εγγυητής της συμφωνίας, ακριβώς δίπλα στο Μαξίμου, στο ευήλιο κτίριο της Ηρώδου Αττικού, υπερκινητικός και υπερδραστήριος να στηρίζει το “βασιλικό ζεύγος” Τσίπρα-Καραμανλή, απολαμβάνοντας το ρόλο του “βασιλικού κουμπάρου”.Επιχειρηματικά και μιντιακά συγκροτήματα από δίπλα, είτε στηρίζοντας την κυβέρνηση στα προβλήματά της, είτε υμνογραφώντας τον “εθνάρχη της Ραφήνας”, αναλαμβάνοντας και την πρόσθετη υποχρέωση να “σιτίζουν” κάποιους από τους συνεργάτες του.

Ολα πήγαιναν καλά. Στην πρώτη μεγάλη πολιτική κρίση που θα αντιμετώπιζε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θα έμπαιναν μπροστά οι “πολιτικές εφεδρείες” και τα “εθνικά κεφάλαια”.Το ραντεβού ήταν δεδομένο με την “ώρα του Καραμανλή”.Σε ρόλο ψευτο-οικουμενικό, πάντα χέρι-χέρι με τον Τσίπρα, με παρέα τους αναπαλαιωμένους συνεργάτες του και από κοντά διάφορους “χρήσιμους ηλίθιους” να στηρίζουν τη νέα συγκυβέρνηση Καραμανλή- Τσίπρα.

Με στόχο την εθνική αδράνεια. Γιατί το υπόγειο ρεύμα που συνδέει τη “σχολή Καραμανλή” και τη “σχολή Τσίπρα” είναι η απόλυτη εχθρότητα σε ένα μεταρρυθμιστικό,ριζοσπαστικό σχέδιο που να εξαλείφει τις παθογένειες του κρατισμού και της κομματοκρατίας που οδήγησαν στη σημερινή Ελλάδα της παρακμής. Μια “Ιερή (αντιμεταρρυθμιστική) Συμμαχία” απέναντι στις μεταρρυθμίσεις,ένας πείσμων συντηρητισμός είτε με δεξιό είτε με “αριστερό” πρόσωπο.

Δυστυχώς όλοι αυτοί οι ορατοί και αόρατοι παράγοντες που “μαγείρευαν” για πολύ χρόνο στα παρασκήνια οικουμενικές λύσεις εθνικής αδράνειας υποτίμησαν τις ανάγκες της κοινωνίας.Τουλάχιστον του τμήματος της κοινωνίας,που εξαρχής είχε προειδοποιήσει που οδηγούν τη χώρα οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ. Και αναζητούσε το πολιτικό αντίβαρο,μια αξιωματική αντιπολίτευση που να δικαιώνει το θεσμικό ρόλο της. Αλλωστε στη δημοκρατία αποτελεί αναπηρία η αντιπολίτευση να πολιτεύεται ως “baby sitter” της κυβέρνησης.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτό το ρεύμα “καβάλησε”,την κοινωνία των πολιτών που αναζητά μια διαφορετική λύση στο σημερινό πολιτικό σκηνικό και θέλει τη ΝΔ, μια αντιπολίτευση σοβαρή και υπεύθυνη,αλλά ...αντιπολίτευση. Για τον ίδιο λόγο έχασε ένα παιγνίδι που στην αρχή έμοιαζε σίγουρο,ο Κώστας Καραμανλής.Γιατί υποτίμησε το “θυμικό” της κοινωνικής βάσης της ΝΔ και αντίστοιχα υπερεκτίμησε τη δύναμη των “κέντρων εξουσίας” ,των πολιτικών παρασκηνίων και της ίντριγκας κορυφής.

Θα γυρίσει τη σελίδα της ΝΔ ο Κυριάκος; Αγνωστο,αλλά είναι ο μόνος δρόμος που πρέπει και μπορεί να πάρει.Πρέπει να τολμήσει τη ριζική ανανέωση της ΝΔ και το άνοιγμα στο χώρο του κέντρου, αλλά και της κεντροαριστεράς, χώροι που παραμένουν “ορφανοί” από πολιτική εκπροσώπηση.Αν εγκλωβιστεί στις ασκήσεις ισορροπίας με τους “βαρώνους” και τους “φεουδάρχες” της συντηρητικής παράταξης,τότε το παιγνίδι είναι χαμένο.Και γι΄αυτόν και για τη ΝΔ...

 του Θανάση Τσεκούρα στο THE TOC