Η επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη, δημιουργεί μια καινούργια δυναμική και ...

 ... αλλάζει το πολιτικό σκηνικό

Αν ο Μητσοτάκης εκλεγεί αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας στις 10 Ιανουαρίου,
οι αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό θα είναι καθοριστικές

Το βράδυ της Κυριακής όταν τα κανάλια έδειχναν τον κόσμο που περίμενε για να ψηφίσει για τον καινούργιο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, στα ...
.... γραφεία του κόμματος, αλλά και στο περιβάλλον των τεσσάρων υποψηφίων, επικρατούσε η ατμόσφαιρα μιας ιδιαίτερα ευχάριστης έκπληξης. Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν περίμενε να δει ουρές ψηφοφόρων να περιμένουν μέσα στο κρύο για να ψηφίσουν.

Αντίθετα η έκπληξη δεν ήταν καθόλου ευχάριστη στο μυαλό του Νίκου Παππά, του Υπουργού Επικρατείας του Σύριζα. Ο Νίκος Παππάς είναι για τον Σύριζα, ότι ήταν ο Κώστας Λαλιώτης για το Πασόκ. Και με μία επιπλέον διαφορά. Ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου. Εκείνος που ουσιαστικά χαράζει την πολιτική του Σύριζα, για εκείνους που έχουν δει τους δυο τους να μιλάνε από κοντά, είναι ο Νίκος Παππάς. Γιατί ο Αλέξης, μπορεί να έχει ένα προσωπικό σεξ απήλ, όταν μιλάει, που είναι αρκετό για να κάνει πολλούς να τον ψηφίζουν, αλλά δεν είναι και ο Αϊνστάϊν, για να το πούμε κάπως κομψά. Εκείνος που πρώτος απ’ όλους καταλαβαίνει πως πάνε τα πράγματα μέσα στον Σύριζα, είναι ο Νίκος Παππάς. Και εκείνο που κατάλαβε ο Νίκος Παππάς το βράδυ της Κυριακής, είναι ότι λίαν προσεχώς το παιχνίδι θα δυσκολέψει για τον Αλέξη Τσίπρα, που εδώ και χρόνια έπαιζε ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο.

 Η κατάληψη της δεύτερης θέσης στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, είναι και για πολλούς άλλους και μέσα στην Νέα Δημοκρατία, ιδίως για τους ανθρώπους των λεγόμενων «κομματικών μηχανισμών» επίσης μια έκπληξη. Τα προγνωστικά που έβγαζαν οι διάφορες σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης, έβγαζαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη τρίτο, με τον Μεϊμαράκη ή τον Τζιτζικώστα να καταλαμβάνουν την πρώτη θέση.

Η κατάληψη της δεύτερης θέσης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που τον οδηγεί στον «τελικό» της 10ης Ιανουαρίου, απέναντι στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, δημιουργεί μια καινούργια δυναμική, τόσο εσωκομματικά, στην Νέα Δημοκρατία, όσο και γενικότερα , στο πολιτικό σκηνικό. Ίσως είναι λίγο νωρίς για κάποιους να καταλάβουν την δυναμική που δημιουργείται, αλλά θα γίνει περισσότερο εμφανής, καθώς θα περνάνε οι μέρες.

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, που κατάφερε να οδηγήσει με επιτυχία την Νέα Δημοκρατία, στην τραυματική εποχή μετά την παραίτηση του Αντώνη Σαμαρά, θα μπορούσε επίσης να κερδίσει αυτές τις εσωκομματικές εκλογές, στο κόμμα της αξιωματικής Αντιπολίτευσης και να ήταν και ένας καλός αρχηγός. Έχει όλα εκείνα τα προσόντα και την πυγμή που θα μπορούσαν να τον κάνουν έναν σίγουρο αρχηγό. Έχει όμως και ένα μεγάλο μειονέκτημα, το οποίο επίσης δεν είναι δική του ευθύνη. Ανήκει απλώς στην «παλιά φρουρά» της Νέας Δημοκρατίας και αυτό καλώς ή κακώς δεν δημιουργεί την απαραίτητη δυναμική, που απαιτούν οι συγκυρίες της εποχής.

Η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται ένα δυναμικό λίφτινγκ και για να γίνει αυτό, ολόκληρη η παλιά φρουρά, που έδρασε στην Μεταπολίτευση, πρέπει να παραμερίσει για την νεώτερη γενιά του κόμματος.

Η μικρότερη ηλικία δεν σημαίνει απαραίτητα και νέες και καλές ιδέες-μερικές φορές οι παλιότεροι είναι πιο νέοι από τους νέους- αλλά σε κάτι συγκυρίες όπως η τωρινή, κάποιοι σχετικοί συμβολισμοί έχουν καθοριστική σημασία.

Αυτή η δυναμική που έχει ήδη δημιουργηθεί, θα γίνει πιο εμφανής στις μέρες που θα ακολουθήσουν, όπως είπαμε πάρα πάνω. Γιατί αυτό που ήθελαν να κάνουν όσοι στήθηκαν χθες στις ουρές για να ψηφίσουν, δεν ήταν μόνο το να αναδείξουν τον επόμενο αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας, αλλά να στείλουν και ένα μήνυμα στην Κυβέρνηση. Κάποιες παλιές διαχωριστικές γραμμές δεν υφίστανται πλέον και όσοι ψήφισαν δεν είναι απαραίτητο να ανήκαν στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας. Τα πράγματα είναι πολύ ρευστά πλέον.

Ας είναι. Από το βράδυ της 10ης Ιανουαρίου το πολιτικό σκηνικό θα μπει έτσι κι αλλιώς σε μια καινούργια φάση.

του Άρη Τερζόπουλου // στο ΚΛΙΚ