Οι επιθέσεις του Ισλάμ προς τη Δύση, ο δημόσιος διάλογος και αυτοί που εθελοτυφλούν μπροστά σε αυτό που έρχεται ...
... Κάφιρ (κάφρος) στα αραβικά σημαίνει άπιστος. Στα ελληνικά σημαίνει βλάκας και άξεστος. Δυστυχώς οι οπαδοί της τυφλής εναντίωσης προς ό,τι αντιπροσωπεύει η Δύση, που τους δίνει ακριβώς το δικαίωμα της αντίθετης γνώμης, αγκαλιάζουν αυτό ακριβώς που δεν καταλαβαίνουν. Και δικαιολογούν έτσι τον χαρακτηρισμό του κάφιρ και στις δύο γλώσσες.
Οι επιθέσεις έτσι που κατευθύνθηκαν εναντίον μου, για το άρθρο μου σχετικά με τους μουσουλμάνους, από τους οπαδούς της άγνοιας δικαιολογούν απόλυτα τις ανησυχίες μου. Είμαστε φαίνεται καταδικασμένοι να υποστούμε τις συνέπειες της ανόητα ανεκτικής μας στάσης.
Προσπαθούμε, με βάση τις δικές μας αξίες της ανοχής και αποδοχής του διαφορετικού, να συμπεριφερθούμε απέναντι σε ένα κίνημα που εκμεταλλεύεται τις ανοχές μας για να μας καταστρέψει. Και οι ισλαμιστές δεν το κρύβουν. Το διατρανώνουν με τις δηλώσεις και τις πράξεις τους.
Επιθυμούν να συντρίψουν τον δυτικό πολιτισμό και να φέρουν τις κοινωνίες μας πίσω στα χρόνια του μεσαιωνικού σκοταδισμού. Στο όνομα της δόξας ενός Θεού που επιθυμεί να μετατρέψει ολόκληρο τον κόσμο σε μιά κοιτίδα αφοσίωσης στις δικές του διδασκαλίες. Ο στόχος είναι να μετατραπεί ο οίκος του πολέμου ‘Νταρ αλ Χάρμπ’ (οι κοινωνίες δηλ που δεν πιστεύουν στο Ισλάμ) σε οίκο του θεού ‘Νταρ αλ Ισλάμ’ (δηλ. σε ισλαμικές).
Αυτό ακριβώς διδάσκουν οι σουνίτες στα τζαμιά τους, αυτό προπαγανδίζουν οι Ουαχάμπις Σαουδάραβες χρηματοδότες τους με κάθε ευκαιρία, αυτό βροντοφωνάζουν οι φανατικοί τζιχαντιστές πριν από κάθε αποτρόπαια πράξη τους.
Οι μόνοι που δεν το βλέπουν είναι οι Δυτικοί αριστερόφρονες «προοδευτικοί». Αυτοί ανακαλύπτουν απολογητές του καπιταλισμού και υπηρέτες του δυτικού ιμπεριαλισμού. Το μόνο που αδυνατούν να συλλάβουν είναι η απύθμενη βλακεία και η τυφλότητά τους.
Θυμάμαι ένα παλιό μου φίλο στα μαθητικά χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Ηταν Ιρανός και κομμουνιστής. Μισούσε τον Σάχη και πάλευε για την ανατροπή του. Εμαθα πως ενθουσιάσθηκε όταν κινήθηκαν οι κληρικοί εναντίον του Παχλεβί.
Συμπαραστάθηκε στις εκδηλώσεις τότε στην Τεχεράνη - στις κινητοποιήσεις των μουζαχεντίν. Πϊστευε πως πολέμαγε τον καπιταλισμό και την πλουτοκρατία. Το κόμμα του το (κομμουνιστικό) Τουντέχ πολέμησε ολόψυχα για την επιστροφή του Χομεινί. Μετά την φυγή του Σάχη και τον θρίαμβο των Αγιατολάχ είχαμε για τελευταία φορά νέα του.
Εκτοτε απόλυτη σιωπή. Πληροφορήθηκα από γνωστούς πως ήταν από τους πρώτους που εξαφανίσθηκαν. Προφανέστατα τον εκτέλεσαν. Αυτό που αγνοούν οι αφελείς οπαδοί της απανταχού Αριστεράς είναι πως μετά τους ‘αποστάτες’ (μουσουλμάνους που «μήδησαν» κι εγκατέλειψαν τον δρόμο του Αλλάχ) επόμενοι στην λίστα των προς εξόντωση από τους λογής ισλαμιστές είναι οι πολυθειστές (οι Σιίτες για τους Σουνίτες) και οι άθεοι (οι κομμουνιστές, για όλους αυτούς).
Οταν βέβαια το αντιλαμβάνονται είναι λίγο αργά. Και για την σωτηρία της ζωής τους ακόμη.
Αλλά και στο θέμα των προσφύγων-μεταναστών οι αριστεροί έχουν χάσει τον μπούσουλα. Σύμφωνα με πολλούς έγκυρους αναλυτές στην Βρετανία, η εμμονή με την πολυπολιτισμικότητα έχει αποστερήσει από την Αριστερά τον δυναμισμό των βασικών της ιδεολογικών παρακαταθηκών. Η πλημμυρίδα μεταναστών δίχως ταξική συνείδηση έχει οδηγήσει σε εγκατάλειψη των στόχων για αναδιανομή εισοδημάτων και ένταση των δυναμικών κοινωνικο-οικονομικών διεκδικήσεων.
Το ενδιαφέρον τώρα στρέφεται σε ζητήματα εθνικής ταυτότητας και ανοχής της θρησκευτικής ιδιαιτερότητας. Η Σώτη Τριανταφύλλου στο βιβλίο της περί Πολυπολιτισμικότητας (Παττάκης, 2015) αναλύει εξαιρετικά το θέμα.
Επιμένουν πολλοί πως κάποιοι είμαστε ακραίοι ισλαμόφοβοι. Δεν εξηγούν πότε βέβαια πως καταλήγουν σε τέτοια συμπεράσματα. Δεν λέει κανείς πως όλοι οι μουσουλμάνοι ετοιμάζονται να ανατρέψουν την Δύση από μέσα. Επιμένω όμως πως αποφε'υγουν να αντιδράσουν σε όσους το επιχειρούν. Ποτε δεν κινητοποιήθηκαν μαζικά καταγγέλλοντας τους τζιχαντιστες. Αυτο και μόνο λέει πολλά. Αξίζει να διαβασθούν δυο βιβλία που ανοίγουν τα μάτια για το Ισλάμ στην Ευρώπη. "Ο Γερμανος Μουτζαχεντίν" του Boualem Sansal (εκδ. Πολις) είναι το ένα. "Η Υποταγή" του Μισελ Ουελλμπεκ (εκδ. Εστία), είναι το άλλο. Δεν πειράζει λοιπόν που πολλοί μας επιτίθενται. Αν αρχίσουν όλοι, και η Αριστερά βέβαια, να ασχολούνται σοβαρά με το θέμα θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν. Κι αυτό μου αρκεί.
του Ανδρέα Ανδριανόπουλου* στο http://news247.gr/
*Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου