exastal: Τα 5 πιο αστεία κλισέ στην πολιτική

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Τα 5 πιο αστεία κλισέ στην πολιτική

Λίγα πράγματα είναι τόσο αστεία όσο οι κλισέ, συνθηματικές, φτιαγμένες από βαρύ μαόνι φράσεις που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί και οι οπαδοί τους. Είναι οι περίφημες φράσεις-μπακαλιάροι, καθώς όταν τις...

ακούς το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να κλείσεις τα μάτια και να φανταστείς έναν μπακαλιάρο –που, ιδανικά, τον κρατά ο Αλφαβητίξ– να σκάει στο όλο στόμφο και δυναμισμό πρόσωπο αυτού που τις ξεστομίζει.

Η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω τις 5 πιο αστείες από αυτές και ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη στις φράσεις που ενδεχομένως να αδίκησα.

Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί

Συνήθως ξεστομίζεται από συνανθρώπους μας οι οποίοι έχουν τη βαθιά πίστη πως έτσι αποστομώνουν οποιονδήποτε παραθέτει αριθμητικά στοιχεία προκειμένου να περιγράψει μια πραγματικότητα, και είναι τόσο αστεία όσο όλες οι φράσεις που με στόμφο δηλώνουν το προφανές.

Όντως, οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, όπως ακριβώς δεν είναι ούτε γράμματα, ούτε σκίτσα, ούτε παστέλια, ούτε γεωδυναμικά εργαστήρια.

Οι κοινωνίες όμως είναι σύνολα ανθρώπων για τα οποία οι αριθμοί δίνουν μια αρκετά καλή εικόνα, αν και κάποιοι προτιμούν –και μπράβο τους– να εμπιστεύονται τα ποστ και τα λάικ των φίλων τους στο face το book.

Δυστυχώς όσοι χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη φράση δεν απογειώνουν το αστείο τους στα ουράνια, καθώς δεν το χρησιμοποιούν στα στοιχεία που εκείνοι παραθέτουν.

Κατά βάθος ξέρουν πως αν πραγματικά οι άνθρωποι δεν είχαν καμία σχέση με τους αριθμούς δεν θα έπρεπε να συζητάμε ούτε για το πόσο θα είναι ο κατώτατος μισθός, ούτε για το ποσοστό της ανεργίας, ούτε για το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και γενικά για όλους αυτούς τους αριθμούς που περιγράφουν –μάλλον καλύτερα από ρεπορτάζ δελτίου ειδήσεων– τις ζωές των ανθρώπων μιας χώρας.
Τι θέλει να πει αυτός που τη λέει: Τα στοιχεία σου δεν με συμφέρουν αλλά δεν έχω άλλα να τα αντικρούσω, οπότε προτιμώ να πω ένα κενό περιεχομένου κλισέ που για κάποιο λόγο συγκινεί.

Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, αλλά πολύ συχνά είναι νούμερα

Ο λαός/η κοινωνία απαιτεί…………………………………. (απαίτηση της αρεσκείας σας)

Μια φράση που χρησιμοποιείται από πολιτικούς όλου του πολιτικού φάσματος οι οποίοι –χάρη σε ένα κληρονομικό χάρισμα ίσως; – γνωρίζουν τις κοινές επιθυμίες όλων των κατοίκων μιας χώρας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την απόδειξη της γοητείας που ασκεί ο ολοκληρωτισμός, βασικό συστατικό του οποίου είναι ο λαός που έχει κοινές επιθυμίες και οράματα. Δυστυχώς για τους κρυπτολοκληρωτικούς, οι κοινωνίες είναι σύνολα που αποτελούνται από πολλά και διαφορετικά υποσύνολα με αντικρουόμενα συμφέροντα.

Οι αμοιβαίες υποχωρήσεις στις απαιτήσεις τους και όχι οι κοινή επιθυμία, είναι αυτό που μετατρέπει αυτά τα υποσύνολα σε κοινωνία.

Για να το πω πιο απλά, θα δώσω ένα παράδειγμα που απαντάται πολύ συχνά στις κοσμικές στήλες και τις λάιφ-στάιλ εκπομπές.

Αυτόν που επιθυμεί να κάνει σεξ με επαγγελματία τον συμφέρει να την έχει στο κρεβάτι του κάθε βράδυ χωρίς να πληρώσει τίποτα.

Τoν επαγγελματία τη συμφέρει να πληρωθεί με τις τραπεζικές καταθέσεις, τα σπίτια και τα αυτοκίνητα του πελάτη και να μην τον ξαναδεί ποτέ. Η αμοιβαία υποχώρηση και των δύο οδηγεί στη «γάμου κοινωνία». Απλό.
Τι θέλει να πει αυτός που τη λέει: Το συμφέρον των ψηφοφόρων και των φίλων μου απαιτεί…………………………. (απαίτηση συμφέροντος της αρεσκείας σας)

Όχι στα εκβιαστικά διλήμματα

Αυτή η φράση είναι ένας πάρα πολύ διασκεδαστικός πλεονασμός που όμως καταφέρνει να συγκινεί όσους δεν γελάνε όταν ακούν τη φράση «λεκτικός προπηλακισμός».

Δυστυχώς, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δίλημμα που να μην είναι εκβιαστικό.

Για παράδειγμα (αν διαβάζει ο Αλέξης ο Τσίπρας ζητώ συγνώμη που δεν θα καταλάβει), στο Μάτριξ, ο Λόρενς ο Φίσμπερν δεν λέει στον Κιάνου τον Ριβς «πάρε το μπλε χαπάκι ή πάρε το κόκκινο χαπάκι, αλλά αν δεν θέλεις τίποτα από τα δύο θα σου ετοιμάσουμε μια φασολάδα».

Κάθε δίλημμα είναι ένας μικρός εκβιασμός καθώς –όπως λέει και η λέξη– σε βάζει να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο πράγματα που δεν μπορείς να τα έχεις ταυτόχρονα και δυστυχώς αυτό πολλές φορές ισχύει και στα γκομενικά, με αποτέλεσμα τα περισσότερα threesome να μένουν στη σφαίρα της φαντασίας.
Τι θέλει να πει αυτός που τη λέει: Δεν είμαι κορόιδο να δεσμευτώ.

Άλλο ενα εκβιαστικό δίλημμα στο οποίο πρέπει να αρνηθούμε να απαντήσουμε και να πάρουμε
την τύχη στα χέρια μας, περήφανοι για την αυτάρκειά μας

Κινδυνεύει η εθνική μας ανεξαρτησία

Φράση αντίστοιχη του «κινδυνεύει η παρθενιά της μητέρας μου». Κυρίως γιατί αρνείται να καταλάβει πως μια περιοχή που δεν περιβάλλεται από ένα τεράστιο και απροσπέλαστο τείχος και δεν είναι αρκετά μεγάλη και πολυπληθής για να παράγει τα αγαθά που χρειάζονται οι κάτοικοί της προκειμένου να μη μάθουν από πρώτο χέρι πώς ήταν η ζωή του ανθρώπου των σπηλαίων, δεν μπορεί να κάνει ό,τι της κατέβει.

Πολύ περισσότερο

α) μια περιοχή που δεν γειτονεύει με την Ελβετία, την Ολλανδία και το Βέλγιο

β) μια περιοχή η οποία έχει αυτάρκεια μόνο σε παραλίες η απόδοση των οποίων δεν είναι καθόλου ανεξάρτητη, αλλά εξαρτάται απολύτως από την επιθυμία των τουριστών να ξαπλώσουν πάνω τους και

γ) που ακόμα και την ύπαρξή της ως χώρα τη χρωστά στις επιθυμίες και τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων των αρχών του 19ου αιώνα. Ένα γεγονός που αναγνωρίστηκε από τους ένδοξούς μας προγόνους, καθώς τα τρία πρώτα κόμματα που δημιούργησαν οι «ανεξάρτητοι» Έλληνες ήταν το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό και μπράβο τους.

Τι θέλει να πει αυτός που τη λέει: (Μακάρι να ’ξερα τι θέλει να πει…)

Θα μας κρίνει ο Ιστορικός του Μέλλοντος

Αν ο Ιστορικός του Μέλλοντος μπορούσε να φανταστεί πως υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να ασχοληθεί, και πολύ περισσότερο να κρίνει, προσωπικότητες του βεληνεκούς των βουλευτών του ελληνικού κοινοβουλίου μάλλον θα προτιμούσε να ακολουθήσει κάποια άλλη επαγγελματική καριέρα, όπως ας πούμε αυτή του κηπουρού υποθαλάσσιων εκτάσεων και το μέλλον θα έμενε χωρίς ιστορικούς.

Πρόκειται για μια φράση της οποίας η κωμική αξία είναι αντιστρόφως ανάλογη του βεληνεκούς αυτού που την ξεστομίζει και γι’ αυτό, ενώ δεν ξενίζει αν βγει από το στόμα της Άνγκελα της Μέρκελ, απογειώνεται αν την ακούσουμε από τον Πάνο τον Παναγιωτόπουλο ή τον Κώστα τον Σκανδαλίδη ή τον Δημήτρη τον Στρατούλη.

Τι θέλει να πει αυτός που τη λέει: Ξέρω πως, αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην καταλαβαίνει πως τα έχουμε κάνει θάλασσα.