Το πρόβλημα με τους πλειστηριασμούς δεν είναι ότι ορισμένοι πολίτες θα χάσουν τα σπίτια τους. Αυτό είναι το λιγότερο, διότι στην μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων, το ενοίκιο θα τους κοστίσει λιγότερο.
Το πρόβλημα είναι το νομικό μπάχαλο που θα δημιουργηθεί στην περίπτωση που οι ...
τράπεζες προσπαθήσουν να εισπράξουν το όποιο ποσό παραπάνω από την αξία του σπιτιού που βγήκε σε πλειστηριασμό.
Αν και δεν έχουμε δεδομένα (τουλάχιστον δεν τα έχω δει πουθενά), αφού στην Ολλανδία το 25% των στεγαστικών δανείων αξίζουν περισσότερο από ό,τι το ακίνητο που σχετίζονται, λογικά στην Ελλάδα το νούμερο αυτό θα είναι αρκετά μεγαλύτερο.
Και επειδή στην Ελλάδα (και σε όλη την Ευρώπη) το χρέος προς τις
τράπεζες δεν εξαντλείται με τον πλειστηριασμό -αν το ποσό που
εισπράχτηκε είναι λιγότερο από το δάνειο- η τράπεζα έχει το δικαίωμα
να βγάλει στον πλειστηριασμό επιπλέον περιουσιακά στοιχεία για να
καλύψει τη διαφορά (Διαβάστε: Τι είναι τα recourse και non-recourse δάνεια).
Έτσι λοιπόν αν πότε ξεκινήσουν οι πλειστηριασμοί, τα δικαστήρια (και ο δικηγορικός κλάδος) θα είναι απασχολημένοι για τα επόμενα 30 χρόνια, προσπαθώντας να ξεδιπλώσουν το κουβάρι.
Το νομικό μπάχαλο όμως θα γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο, χάρη στο γεγονός ότι το ελληνικό κράτος νομίζει ότι όλοι αυτοί που δεν έχουν πληρώσει τους φόρους που τους έχουν επιβληθεί, δεν τους έχουν πληρώσει διότι δεν θέλουν, και όχι διότι δεν μπορούν.
Εφεξής, οι “κακοπληρωτές” του δημοσίου θα αντιμετωπίζουν το εξής:
- Δεν θα τους χορηγείται -στους ίδιους και στα συνυπόχρεα με αυτούς πρόσωπα- αποδεικτικό φορολογικής ενημερότητας για οποιαδήποτε αιτία, με εξαίρεση αν πρόκειται για είσπραξη χρημάτων που θα διατεθούν για την ικανοποίηση του Δημοσίου ή για εκποίηση περιουσιακών στοιχείων, το προϊόν των οποίων θα διατεθεί για τον ίδιο σκοπό, χορηγείται βεβαίωση οφειλής.
- Θα δεσμεύονται στο σύνολό τους οι τραπεζικοί και επενδυτικοί λογαριασμοί των οφειλετών.
- Δεν θα χορηγείται στον οφειλέτη και σε όλα τα συνυπόχρεα πρόσωπα άλλο προβλεπόμενο από το νόμο πιστοποιητικό για μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων, εκτός αν πρόκειται για εκποίηση περιουσιακών στοιχείων, το προϊόν των οποίων θα διατεθεί για τον ίδιο σκοπό.
Ουσιαστικά αυτό σημαίνει ότι αυτοί που δεν έχουν να πληρώσουν -διότι είναι σε άσχημη οικονομική κατάσταση- θα δεχτούν το τελειωτικό χτύπημα από το κράτος, διότι από εδώ και πέρα θα τους γίνει ένα μπλοκ (τύπου... Facebook) από παντού και ακόμα και αν θέλουν να αποπειραθούν να κάνουν κάτι, δεν θα μπορούν.
Δεν λέω, στις ΗΠΑ αν χρωστάς στο IRS θα πρέπει να μετακομίσεις σε άλλη χώρα, όπως μου τόνισε ένα φίλος. Αλλά εκεί γνωρίζεις προκαταβολικά τους κανόνες και κανονίζεις να πάρεις τα μέτρα σου. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτοί οι κανόνες μας έρχονται ουρανοκατέβατοι εν μέσω μιας βαριάς ύφεσης, την στιγμή που άπαντες έχουν δώσει τα ρέστα τους, για να ικανοποιηθεί η φορολογική μανία αυτού του κράτους.
Να δεχτώ ότι υπάρχουν ορισμένοι που έχουν χρήματα, αλλά στρατηγικά δεν πληρώνουν φάρους. Το θέμα είναι ότι αυτοί δεν είναι η πλειοψηφία, αλλά η μειοψηφία.
Αν θέλει να κράτος να τα πάρει από αυτούς που έχουν αλλά δεν πληρώνουν, τότε να πάει να τα πάρει. Αλλά προσπαθώντας να πάρει εικονικούς φόρους από αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν (κυρίως λόγου συγκυρίας), είναι σκέτη τρέλα.
Διότι γυρνώντας πίσω στο θέμα του γόρδιου νομικού δεσμού (που έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα), δεν είναι δυνατόν αυτή η χώρα να πάρει ανάσα όταν το 50% των φορολογούμενων χρωστά λεφτά στο κράτος. Κάτι λάθος κάνει αυτό το κράτος όταν το 50% του ενεργού πληθυσμού έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές πάνω από 20 δισ. ευρώ. Μήπως (λέμε τώρα) έχουν επιβληθεί φόροι που δεν έχουν νόημα;;
Η κατάληξη είναι ότι όχι μόνο δεν έχουμε δει αναδιάρθρωση του κράτους, αλλά συνεχίζει το παραμύθι με τους φόρους που δεν μπορεί να πληρωθούν, στο όνομα του να ξελασπώσει η Ελληνική Σοβιετία.
Έχω νέα όμως για την ελληνική γραφειοκρατία. Όχι μόνο δεν θα λυθεί το πρόβλημα (και δεν θα ξελασπώσει το Σοβιέτ), αλλά θα γίνουν ακόμα χειρότερο τα πράγματα και ένας Θεός ξέρει τι έχουν ακόμα να δουν τα ματάκια μας, όταν το 50% του ελληνικού πληθυσμού θα είναι παράνομο και δεν θα μπορεί να κουνηθεί ούτε από το σπίτι του, φοβούμενο μήπως κάποιος τους συλλάβει.
Έτσι λοιπόν αν πότε ξεκινήσουν οι πλειστηριασμοί, τα δικαστήρια (και ο δικηγορικός κλάδος) θα είναι απασχολημένοι για τα επόμενα 30 χρόνια, προσπαθώντας να ξεδιπλώσουν το κουβάρι.
Το νομικό μπάχαλο όμως θα γιγαντωθεί ακόμα περισσότερο, χάρη στο γεγονός ότι το ελληνικό κράτος νομίζει ότι όλοι αυτοί που δεν έχουν πληρώσει τους φόρους που τους έχουν επιβληθεί, δεν τους έχουν πληρώσει διότι δεν θέλουν, και όχι διότι δεν μπορούν.
Εφεξής, οι “κακοπληρωτές” του δημοσίου θα αντιμετωπίζουν το εξής:
- Δεν θα τους χορηγείται -στους ίδιους και στα συνυπόχρεα με αυτούς πρόσωπα- αποδεικτικό φορολογικής ενημερότητας για οποιαδήποτε αιτία, με εξαίρεση αν πρόκειται για είσπραξη χρημάτων που θα διατεθούν για την ικανοποίηση του Δημοσίου ή για εκποίηση περιουσιακών στοιχείων, το προϊόν των οποίων θα διατεθεί για τον ίδιο σκοπό, χορηγείται βεβαίωση οφειλής.
- Θα δεσμεύονται στο σύνολό τους οι τραπεζικοί και επενδυτικοί λογαριασμοί των οφειλετών.
- Δεν θα χορηγείται στον οφειλέτη και σε όλα τα συνυπόχρεα πρόσωπα άλλο προβλεπόμενο από το νόμο πιστοποιητικό για μεταβίβαση περιουσιακών στοιχείων, εκτός αν πρόκειται για εκποίηση περιουσιακών στοιχείων, το προϊόν των οποίων θα διατεθεί για τον ίδιο σκοπό.
Ουσιαστικά αυτό σημαίνει ότι αυτοί που δεν έχουν να πληρώσουν -διότι είναι σε άσχημη οικονομική κατάσταση- θα δεχτούν το τελειωτικό χτύπημα από το κράτος, διότι από εδώ και πέρα θα τους γίνει ένα μπλοκ (τύπου... Facebook) από παντού και ακόμα και αν θέλουν να αποπειραθούν να κάνουν κάτι, δεν θα μπορούν.
Δεν λέω, στις ΗΠΑ αν χρωστάς στο IRS θα πρέπει να μετακομίσεις σε άλλη χώρα, όπως μου τόνισε ένα φίλος. Αλλά εκεί γνωρίζεις προκαταβολικά τους κανόνες και κανονίζεις να πάρεις τα μέτρα σου. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτοί οι κανόνες μας έρχονται ουρανοκατέβατοι εν μέσω μιας βαριάς ύφεσης, την στιγμή που άπαντες έχουν δώσει τα ρέστα τους, για να ικανοποιηθεί η φορολογική μανία αυτού του κράτους.
Να δεχτώ ότι υπάρχουν ορισμένοι που έχουν χρήματα, αλλά στρατηγικά δεν πληρώνουν φάρους. Το θέμα είναι ότι αυτοί δεν είναι η πλειοψηφία, αλλά η μειοψηφία.
Αν θέλει να κράτος να τα πάρει από αυτούς που έχουν αλλά δεν πληρώνουν, τότε να πάει να τα πάρει. Αλλά προσπαθώντας να πάρει εικονικούς φόρους από αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν (κυρίως λόγου συγκυρίας), είναι σκέτη τρέλα.
Διότι γυρνώντας πίσω στο θέμα του γόρδιου νομικού δεσμού (που έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα), δεν είναι δυνατόν αυτή η χώρα να πάρει ανάσα όταν το 50% των φορολογούμενων χρωστά λεφτά στο κράτος. Κάτι λάθος κάνει αυτό το κράτος όταν το 50% του ενεργού πληθυσμού έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές πάνω από 20 δισ. ευρώ. Μήπως (λέμε τώρα) έχουν επιβληθεί φόροι που δεν έχουν νόημα;;
Η κατάληξη είναι ότι όχι μόνο δεν έχουμε δει αναδιάρθρωση του κράτους, αλλά συνεχίζει το παραμύθι με τους φόρους που δεν μπορεί να πληρωθούν, στο όνομα του να ξελασπώσει η Ελληνική Σοβιετία.
Έχω νέα όμως για την ελληνική γραφειοκρατία. Όχι μόνο δεν θα λυθεί το πρόβλημα (και δεν θα ξελασπώσει το Σοβιέτ), αλλά θα γίνουν ακόμα χειρότερο τα πράγματα και ένας Θεός ξέρει τι έχουν ακόμα να δουν τα ματάκια μας, όταν το 50% του ελληνικού πληθυσμού θα είναι παράνομο και δεν θα μπορεί να κουνηθεί ούτε από το σπίτι του, φοβούμενο μήπως κάποιος τους συλλάβει.
Του Γιώργου Καισάριου || Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου