«Από την ελπίδα στην απόγνωση, 1973 – 2013», Ολύμπιος Δαφέρμος, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, σελ 196.
Διαβάζουμε από τον πρόλογο του βιβλίου…
Οι λόγοι συγγραφής αυτού του βιβλίου ήταν τρεις: ...
1. Η κριτική του φίλου Στέλιου Μπαμπά στο ιστορικό μου βιβλίο Φοιτητές και δικτατορία 1972 – 1973. Διατύπωσε την άποψη ότι το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα (α.φ.κ.) θα έπρεπε να εξεταστεί, όχι μόνο ιστορικά, αλλά και ως κοινωνικό κίνημα.
2. Η πνιγηρή ατμόσφαιρα των αλλεπάλληλων Μνημονίων. Και κυρίως ο αιφνιδιασμός μου από την επιθετική νεοσυντηρητική πολιτική τοποθέτηση και δράση κάποιων από τους παλιούς συναγωνιστές μου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
Η σκληρότητα της μνημονιακής πολιτικής ανέδειξε τις τεράστιες πολιτικές διαφορές μας. Τ
α ριζικά αξιακά μας συστήματα.
Η ανάδειξη αυτών των διαφορών ήταν για μένα μια μεγάλη απογοήτευση, που περιείχε πολλή και παρατεταμένη λύπη, μοναξιά και απόγνωση. Ο ρεαλισμός δίχως ευαισθησία με τρόμαξε. Στην επιθετικότητα τους αυτή αντέδρασα, εν θερμώ, επιθετικά.
3. Το γεγονός ότι πείστηκα πως και οι προσωπικές μαρτυρίες έχουν την αξία τους. Περνάνε τα χρόνια, όλο και λιγότερα θυμάμαι. Ελάχιστα πια. Ας τα γράψω είπα.
Η προσωπική μαρτυρία χρησιμοποιείται σαν συγκολλητική ύλη μεταξύ ανόμοιων καταστάσεων και γεγονότων. Τα καταφέρνει; Άλλοι θα κρίνουν.
Διατρέχει εν τάχει και υποκειμενικά τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση.
Στέκεται περισσότερο στο αντιδικτατορικό κίνημα, το οποίο εξετάζει ως κοινωνικό κίνημα, και στον οικονομικό φιλελευθερισμό, τη σκληρότητα και την αγριότητα του οποίου βιώνει καταστρεπτικά η ελληνική κοινωνία.
Η συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν για μένα μια εκτόνωση…
Αθήνα – Αυλώνας, Μάιος 2013
«Το μελάνι φωνάζει (ανθολογία)», Ηλίας Γκρης, Εκδόσεις Γαβριηλίδη, σελ 277.
Σε μέρες που η κοινωνία βολοδέρνει χειμαζόμενη, το Πολυτεχνείο παραμένει μείζον παράδειγμα και παρακαταθήκη της τιμής και υπερηφάνειας όλων εκείνων που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται.
Από το μαθητή Διομήδη Κομνηνό, που πρόταξε τα γυμνά στήθη του κι έπεσε νεκρός το βράδυ εκείνης της Παρασκευής, μέχρι τις φοιτήτριες και τους φοιτητές· από τον εικοσάχρονο Μιχάλη Μυρογιάννη και την εν ψυχρώ δολοφονία του μέχρι τους υπαλλήλους και τους εργάτες, όλες και όλοι μετείχαν σε μια θαυμαστή διαδικασία αυτοπραγμάτωσης.
Και αν σε πολλούς, προικισμένους με ανιδιοτέλεια και ακεραιότητα, μες στα χρόνια καταστάλαξε μια πικρή δόση ματαίωσης, ήρθαν κι ακόμα έρχονται ποιητές και πεζογράφοι μας για να διασώσουν τα απομεινάρια από την αληθινή ιστορία του.
Σαράντα χρόνια από την εξέγερση,
"Το μελάνι φωνάζει: Η 17η Νοέμβρη στη λογοτεχνία", αναθεωρημένο και συμπληρωμένο, διατηρεί τη στιβαρότητα της συλλογικής μνήμης όπως αυτή μετουσιώθηκε σε λόγο.
Εκατόν δώδεκα ποιητές και πεζογράφοι -όπως οι ποιητές Νικηφόρος Βρεττάκος, Γιώργος Βαφόπουλος, Νίκος Γκάτσος, Λίνα Κάσδαγλη, Τζένη Μαστοράκη, Λευτέρης Πούλιος, Γιάννης Ρίτσος, Τάκης Σινόπουλος, Κυριάκος Χαραλαμπίδης κ.ά., και όπως οι πεζογράφοι Έλλη Αλεξίου, Βασίλης Βασιλικός, Μάρω Δούκα, Λιλή Ζωγράφου, Γιώργος Ιωάννου, Νίκος Κάσδαγλης, Φώντας Κονδύλης, Μαργαρίτα Λυμπεράκη, Κωστούλα Μητροπούλου, Κώστας Ταχτσής, Ευγενία Φακίνου, Νίκος Χουλιάρας κ.ά.- με τη σφραγίδα της άξιας γραφής τους, καταθέτουν τη μαρτυρία της εξέγερσης που, ενώ υπονομεύθηκε πανταχόθεν και παραχαράχθηκε, άντεξε και κατέστη, δίπλα στην Εθνική Αντίσταση, το απαύγασμα του αγωνιστικού φρονήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου