Επιλογή Αρχηγού: Ένα απλό δίλλημα

Περίεργος Παπαγάλος
Είχα σκοπό να γράψω για την αγωνιστική του ποδοσφαίρου που μας πέρασε και για τα γεγονότα σχετικά με τη διαιτησία και τον Ολυμπιακό, αλλά η πολιτική (ή αλλιώς νεοδημοκρατική) επικαιρότητα επιβάλει διαφορετικό άρθρο.
Εχθές στη 1:00 το μεσημέρι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος ανακοίνωσε την στήριξη του στον Αντώνη Σαμαρά για την Προεδρία της Νέας Δημοκρατίας. Μία κίνηση που τουλάχιστον από εμάς, που δεν έχουμε καμία εσωτερική ή παρασκηνιακή πληροφόρηση, χαρακτηρίζεται ανεξήγητη. Ανεξήγητη πολύ απλά για μία σειρά από λόγους
1)Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος απέκτησε πολιτική υπόσταση από τον Κων. Μητσοτάκη
2)Κατά τις πρώτες ημέρες των διαβουλεύσεων εν όψει της υποψηφιότητας του για την αρχηγεία ο πρώτος που συνάντησε ήταν ο Κων. Μητσοτάκης, κι ας είναι ο πατέρας της – εσωκομματικής – αντιπάλου του
3)Ιδεολογικά δεν έχει κανένα κοινό σημείο με τον Αντώνη Σαμαρά. Ο Αβραμόπουλος είναι υποστηρικτής και εκφραστής του κέντρου ενώ ο Σαμαράς τοποθετείται όχι δεξιότερα αλλά δεξιά
4)Τις πρώτες ημέρες όπου οι φιλόδοξοι αρχηγοί εξεδήλωσαν τις υποψηφιότητες τους είχε χαρακτηριστεί λαγός της Ντόρας Μπακογιάνη και τις τελευταίες ημέρες υπήρξε μία έντονη φημολογία πως, ειδικά μετά την απόσυρση του από την μάχη, επιβεβαίωσε αυτόν τον όρο και τη συμφωνία του με την Ντόρα.
Από την άλλη ένας θεατής με καλύτερη μνήμη θα θυμάται με ποιον τρόπο απάντησε ο Αβραμόπουλος στην πρόσκληση του Κώστα Καραμανλή για συμμέτοχή του τότε Δημάρχου Αθηναίων στην εκλογική μάχη του 2000: με τον εξευτελισμό του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας… Συμπεριφορά που με άλλα λόγια έπρεπε να έχει προϊδεάσει όσους τείνουν να τον εμπιστευθούν και να συνεργαστούν μαζί του.
Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος είναι αναμφίβολα ένας χαρισματικός επικοινωνιακά και ευφυής πολιτικός και η χθεσινή του πράξη κρύβει βαθιά σκέψη. Είτε έχει προ-συμφωνήσει ένα υψηλό αξίωμα με τον Σαμαρά, είτε όπως ο ίδιος δήλωσε «δεν έχω καμία δέσμευση από εκείνον και εκείνος από μένα». Η πρώτη περίπτωση δεν απαιτεί ανάλυση, η δεύτερη όμως δείχνει ένα ξεκάθαρο γεγονός. Γνωρίζει πως η Μπακογιάννη προκειμένου να επαναφέρει τη ΝΔ στην Κυβέρνηση θα ξεκαθαρίσει και θα αλλάξει τα πάντα στο κόμμα και στα πρόσωπα που ταυτίζονται με αυτό, προκειμένου ο κόσμος να ξαναστηρίξει ένα κόμμα που τόσο απεχθάνθηκε την τελευταία διετία. Το συμπέρασμα του φυσικά είναι ότι δεν βλέπει τον εαυτό του μέσα σε αυτό το κάδρο και κοιτάζει να διασώσει το πολιτικό του μέλλον.
Οι νεοδημοκράτες, λοιπόν, βρίσκονται πλέον μπροστά σε ένα κομβικό αλλά συνάμα απλό δίλλημα: "Σαμαρόπουλος" ή Μπακογιάννη; Συνασπισμός ΠΟΛΑΝ-ΚΕΠ ή Νέα Δημοκρατία; Από τη μία έχουμε έναν συνασπισμό ετερόκλητο αποτελούμενο από δύο αποτυχημένες μονάδες που γύρισαν στο "μαντρί" που καταδίκασαν και πολέμησαν. Από την άλλη, μία πολιτικό με σεβασμό και πίστη στο κόμμα της, που μοιάζει έτοιμη για τομές και σε αυτό και στην κοινωνία και, το κυριότερο, μία πολιτικό που μπορεί να εμπνεύσει ξανά τους Έλληνες.
Για μένα η εκλογή του Προέδρου της ΝΔ δεν είναι ντέρμπι. Συνενώσεις κενών δυνάμεων έχουν μόνο επικοινωνιακό αντίκτυπο σε φυλλάδες μεγαλοεργολάβων. Η κοινωνία μόνο πρέπει να αναδείξει τον νικητή, και αυτός Θα υπάρξει πιστεύω την πρώτη Κυριακή και θα είναι η Ντόρα Μπακογιάννη. Όποιος όμως νομίζει πως αυτό είναι δεδομένο ή εύκολο πλανάται. Η Μπακογιάννη έχει κερδίσει με το μέρος της το μεγαλύτερο κομμάτι του κόμματος, οφείλει όμως να κερδίσει και την κοινωνία. Όσο περισσότεροι Έλληνες ψηφίσουν, τόσο καλύτερα για εκείνη. Άλλωστε αυτή είναι που θέλει ένα κόμμα ανοιχτό στους πολίτες, χωρίς ιδεολογικούς αποκλεισμούς.
Η συρρίκνωση και ο "θάνατος" κομμάτων είναι άλλων ειδικότητα με ανάλογη πείρα…