Και λίγη ιστορία ......

Το 1993 ο Σαμαράς έριξε την κυβέρνηση της ΝΔ για να επωφεληθούν συγκεκριμένα οικονομικά κέντρα, τα οποία βρίσκονταν σε σύγκρουση με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Επωφελήθηκαν κυρίως η Siemens και η Intracom! Ακόμα και οι Αμερικάνοι επιθυμούσαν πτώση της κυβέρνησης και προανήγγειλαν τότε, έξι μήνες πριν, την κατάρρευσή της. Μετά το Μητσοτάκη ανέλαβε την ηγεσία ο Μιλτιάδης Έβερτ, ο οποίος ανεπιτυχώς αναλώθηκε στην αποκατάσταση της «Δεξιάς» ταυτότητας του κόμματος, οδηγώντας την παράταξη σε ήττες και απογοητεύσεις.
Οι μηχανισμοί του κόμματος πρότειναν το 1997 το νεότερο Κ. Καραμανλή ως συνεχιστή του Έβερτ με το πρόσχημα της υποτιθέμενης επιστροφής του Μητσοτάκη. Το κόμμα έπρεπε τάχιστα να «ανακαλύψει» ένα ιστορικό αντίβαρο στην βαρύτατη παρουσία Μητσοτάκη. Αν και από πουθενά δεν προέκυπτε ότι ο ίδιος ήθελε προσωπική εμπλοκή του στα πράγματα. Η ΝΔ έπρεπε να βρει άτομο ικανό να μετατοπίσει τη ΝΔ προς το κέντρο, από το οποίο και εξαρτάται η «κυβερνησιμότητα» ενός κόμματος εξουσίας. Βρέθηκε ο Καραμανλής ο νεότερος. Έμεινε 7 χρόνια στην αντιπολίτευση με όλα τα ΜΜΕ εναντίον του και τελικά με το επιχείρημα της Κεντροδεξιάς ανεδείχθη πρωθυπουργός το 2004. Με όλα τα ΜΜΕ και πάλι εναντίον του. Με την τεράστια όμως ανοχή του κόσμου που διήρκεσε τουλάχιστον τρία χρόνια. Τέτοια ανοχή είχαν μόνο ο θείος του Καραμανλής και ο Παπανδρέου το 1981. Και αυτή η ανοχή … κάηκε. Εξανεμίστηκε σε σκάνδαλα και φθορά των τελευταίων δύο ετών.
Ο Καραμανλής απέτυχε να κάμει πράξη τις «προσδοκίες» που είχε καλλιεργήσει στο πρόσωπό του ο ελληνικός λαός. Και οι οπαδοί του Πασόκ και η Αριστερά εύχονταν να κερδίσει το στοίχημα. Αυτό ήταν πρωτοφανές ως προς τη διάρκεια του φαινομένου. Παρά ταύτα απέτυχε και οι μηχανισμοί του σήμερα ανακάλυψαν την περιχαράκωση του κόμματος στο παρελθόν της παράταξης. Σε όποια μάλιστα μεγάλη επιτυχία έχει να επιδείξει ο Καραμανλής είναι άμεσα εμπλεκόμενη η Ντόρα Μπακογιάννη. Δεν ξέρουμε αν η παρένθεση Σαμαρά βολεύει τους προσωπικούς σχεδιασμούς του ίδιου του Καραμανλή. Δεν ξέρουμε αν οι μηχανισμοί της Ρηγίλλης επιδιώκουν να προλειάνουν το έδαφος για την επιστροφή του Καραμανλή, έπειτα από πέντε ή έξι χρόνια νέων απογοητεύσεων. Έτσι φαίνεται ότι επιθυμούν. Και προτιμούν στην παρούσα φάση ,μια ΝΔ κλεισμένη στον εαυτό της, δηλαδή εκ των προτέρων αποτυχημένη.
Αρκεί να σκεφτείτε ότι το άτομο που προτείνουν οι μηχανισμοί του κόμματος, ο Σαμαράς, είναι αυτός που αρνήθηκε ονομασία της FYROM που οι σημερινές κυβερνήσεις θα παρακαλούσαν να μπορούσε να επιστρέψει στο τραπέζι αντίστοιχή της. Φαίνεται ότι οι μηχανισμοί θέλουν να επιβάλλουν τη διάσπαση της παράταξης μια και θεωρείται σχεδόν αδύνατη η συνύπαρξη των δύο υποψηφίων, όποιος και αν εκλεγεί αρχηγός, κυρίως στην περίπτωση που ηττηθεί η Ντόρα Μπακογιάννη. Και στις δύο περιπτώσεις επιθυμούν μια αδύναμη ΝΔ, απέναντι σε ένα πανίσχυρο μιντιακό Πασόκ. Αυτούς δεν τους ενδιαφέρει η επικράτηση στην κοινωνία αλλά η εξουσία στο κόμμα, οι καρέκλες και οι μισθοί. Οι σχεδιασμοί τους, έχουν αναφορά στο μακρινό μέλλον. Ο Σαμαράς έχει αποτύχει και ως υπουργός και ως αρχηγός κόμματος. Δεν έχει μάλιστα ποτέ ζητήσει ένα απειροελάχιστο συγνώμη για τις πράξεις και τις παραλείψεις του. Οι τριγμοί που προκαλεί στο κόμμα τυχόν νίκη Σαμαρά είναι πολύ ισχυρότεροι από την περίπτωση επικράτησης της Μπακογιάννη. Οι ψηφοφόροι της οποίας ψηφίζουν και με γνώμονα τα τραύματα που έχει αφήσει πίσω του ο Σαμαράς. Τραύματα του παρελθόντος που δεν επουλώνονται καθόλου εύκολα, όσο και αν οι μηχανισμοί του κόμματος, θέλουν να πιστεύουν για το αντίθετο …. Ή μήπως εύχονται να μην επουλωθούν ποτέ;