Το τέλος των αγροτικών επιδοτήσεων, θα σημάνει και το τέλος της "μάσας" και της "ρεμούλας" των πολιτικών τρωκτικών... Η εντύπωση που έχουμε όλοι αποκομίσει είναι ότι οι αγρότες μας ...λιμοκτονούν.
Έχουν δηλαδή εξελιχθεί σε ένα νέο προλεταριάτο, που παράγει όλα όσα φθάνουν στη Γη της Επαγγελίας, αλλά οι ίδιοι ζουν στις παρυφές της, ξεχασμένοι και ταπεινωμένοι.
Από την άλλη πλευρά, όμως, παρά τη νέα ΚΑΠ, που δεν επιτρέπει τις εθνικές επιδοτήσεις –διαφορετικά κόβονται οι κοινοτικές– απορροφήθηκαν πολύ περισσότερα κοινοτικά κονδύλια (από το 17% έφθασαν στο 60%) και ελήφθησαν σειρά ευεργετικών μέτρων, όπως αυτά για τη στήριξη της αγρότισσας, την πρόωρη συνταξιοδότηση των κτηνοτρόφων και άλλα.
Από την άλλη πλευρά, όμως, παρά τη νέα ΚΑΠ, που δεν επιτρέπει τις εθνικές επιδοτήσεις –διαφορετικά κόβονται οι κοινοτικές– απορροφήθηκαν πολύ περισσότερα κοινοτικά κονδύλια (από το 17% έφθασαν στο 60%) και ελήφθησαν σειρά ευεργετικών μέτρων, όπως αυτά για τη στήριξη της αγρότισσας, την πρόωρη συνταξιοδότηση των κτηνοτρόφων και άλλα.
Αυτά, όμως, δεν έχουν ακουστεί καθόλου αυτές τις μέρες.
Εντύπωση πάντως προκαλεί, ότι οι πρώην υπουργοί Αγροτικής Ανάπτυξης δεν αισθάνονται την ανάγκη να υπερασπιστούν το έργο τους.
Προκαλεί εντύπωση πώς δεν έχει αναφερθεί ότι ενώ η Ε.Ε. επέβαλε από το 1995 ολοκληρωμένο σύστημα ελέγχων και όλες οι άλλες χώρες συμμορφώθηκαν αμέσως, η Ελλάδα το εφάρμοσε τελευταία και με στρεβλό τρόπο μόλις το 2002.
Πώς δεν επισημαίνουν δηλαδή ότι στα επτά αυτά χρόνια της ασυδοσίας που μεσολάβησαν, συνέβησαν όργια κατασπατάλησης των κοινοτικών χρημάτων;
Ολες οι άλλες χώρες έδιναν τις επιδοτήσεις, αλλά ζητούσαν και λογαριασμό δια των ελέγχων.
Στην Ελλάδα, το επόμενο ραντεβού μετά την καταβολή της επιδότησης ήταν στην κάλπη –του 1996 και του 2000. Φυσικά, ακολουθούσαν οι ευρωπαϊκοί έλεγχοι.
Και ο λογαριασμός διά των προστίμων. Φυσικά, δεν φταίνε οι αγρότες.
Ουδείς τους κατηύθυνε ουδείς τους επιμόρφωσε.
Αντίθετα, τους έδειξαν το δρόμο της αδιαφάνειας και της κομματοκρατίας.
Μετά περάσαμε σε αποσπασματικά μέτρα.
Μετά περάσαμε σε αποσπασματικά μέτρα.
Αλλά δεν χαράχθηκε ποτέ μια εθνική αγροτική στρατηγική με όραμα.
Μια πολιτική που θα λαμβάνει υπόψη της το γεγονός πως σύντομα θα έλθει το τέλος των επιδοτήσεων. Τι θα γίνει τότε;
Και επιτέλους, κάποιοι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη πρέπει να απολογηθούν για τις ντιρεκτίβες με σκοπό τη μείωση του αγροτικού πληθυσμού και τη στροφή σε άλλα προϊόντα και υπηρεσίες.
Χωρίς να σκεφθούν οι άφρονες πως η τεχνολογία και τα καλώδια δεν τρώγονται.
1 σχόλιο:
Είναι λάθος ν΄ακούγεται ότι οι αγροτικές επιδοτήσεις θα σταματήσουν και μάλιστα από υπεύθυνα χείλη. Δεν μπορεί να ασκηθεί ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ χωρίς επιδοτήσεις! Σε καμία χώρα του κόσμου δεν ασκείται αγροτική πολιτική χωρίς κρατική παρέμβαση, ακόμη και στις ΗΠΑ ( στο πλέον φιλελεύθερο καθεστώς ) υπάρχουν και θα υπάρχουν επιδοτήσεις!
Αυτό που χρειάζεται όμως είναι να λειτουργήσει το ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ το οποίο εφαρμόσθηκε στην πρώτη θητεία Χατζηγάκη (1990-1992 )και μετά κακώς σταμάτησε την λειτουργία του. Αποψη μου είναι ότι το όργανο αυτό πρέπει να θεσμοθετηθεί επίσημα!
Για να εφαρμοσθεί μία αγροτική πολιτική πρέπει να απαντάει σε τρία ερωτήματα:
1. Τί προϊόν θα παράγει ο Αγρότης;
2. Πού θα παράγεται το συγκεκριμμένο προϊόν(ζώνες καλλιέργειας);
3. Πόσο θα παράγεται;
Ίσως αυτά πριν μερικά χρόνια ν΄ακούγονταν ''παράξενα'', σήμερα όμως σε περίοδο οικονομικής κρίσης παγκόσμιας όλα μπορούν να γίνουν!
Π. Βουλευτής
Δημοσίευση σχολίου