του Κώστα Παπανικολάου στην "Απογευματινή"
Ήμουν παιδί, όταν επηρέασε σημαντικά τη σκέψη μου (φανατική, μέσα στο τότε ψυχροπολεμικό περιβάλλον) η ανάγνωση σε εφημερίδα μιας αρχής που είχε διατυπώσει τότε στο κοινοβούλιο ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (στους νεότερους, που δεν τους λέει κάτι το όνομα, αξίζει να γνωρίσουν το τεράστιο πνευματικό, ιστορικό έργο του). Έλεγε, ως αρχηγός της ΕΡΕ, ότι πρέπει να ακουστεί σοβαρά μια σκέψη-πρόταση του κύριου ιδεολογικού αντιπάλου του κόμματός του, του προέδρου της ΕΔΑ Ηλία Ηλιού. «Δεν έχει σημασία από πού προέρχεται μια σκέψη. Έχει σημασία πόσο θετική είναι» είχε πει τότε ο αρχηγός της Δεξιάς. Κάτι αδιανόητο και να αναφέρεται στα μέσα της δεκαετίας του ’60 από τους οπαδούς των κομμάτων.
Είχε έτσι συμβάλει καθοριστικά στην πολιτική πρόοδο του τόπου, που θα είχε αλλάξει την Ελλάδα και θα την είχε βάλει, από το 1970, στην ομάδα των ανεπτυγμένων πολιτικά δυτικών κρατών, αν δεν είχε ανακοπεί από την αδυναμία του τότε πολιτικού κόσμου να συνεννοηθεί, πράγμα που έφερε, σαν φυσική επιλογή, τη δικτατορία του 1967.
Τότε όμως κυβερνούσε μια γενιά εμποτισμένη από ......
προσωπικές μισαλλοδοξίες χτισμένες από τις απανωτές δικτατορίες του περασμένου αιώνα, τους δύο παγκόσμιους και τον εμφύλιο πόλεμο.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούσαν να αφουγκραστούν αυτό που έβραζε στις κοινωνίες της καθοριστικής δεκαετίας του 1960, και έφερε το Γαλλικό Μάη στη Δύση, την αδιανόητη επανάσταση στην Πράγα του ανατολικού μπλοκ τον ίδιο χρόνο, και την αντίσταση των φοιτητών της πλατείας Τιεν Αν Μεν του Πεκίνο, στην Ασία των καταπτοημένων λαών, κάμποσα χρόνια αργότερα.
Οι λαοί προχωρούν μπροστά από τους ηγέτες τους, επειδή οι ηγέτες περιμένουν να ακούσουν επίσημα και να ακολουθήσουν την κοινή αντίληψη, για να μη χρεωθούν πολιτικό κόστος. Είναι η ιδιοτελής δειλία των ανθρώπων της εξουσίας, που αφήνουν τους νέους και τους πιο αδύναμους κοινωνικά να «καθαρίσουν» στο πεζοδρόμιο, και ύστερα ακολουθούν, αποδεχόμενοι τη σκληρά πληρωμένη πραγματικότητα, για να αποσπάσουν χειροκροτήματα και ψήφους.
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Επειδή η αδυναμία του σημερινού πολιτικού κόσμου, που δεν έχει και τα ελαφρυντικά των προηγούμενων γενεών να συνεννοηθεί, οδηγεί την Ελλάδα σε σοβαρή κρίση, άγνωστης διάρκειας και δυνατότητας αποκατάστασης.
Ήμουν παιδί, όταν επηρέασε σημαντικά τη σκέψη μου (φανατική, μέσα στο τότε ψυχροπολεμικό περιβάλλον) η ανάγνωση σε εφημερίδα μιας αρχής που είχε διατυπώσει τότε στο κοινοβούλιο ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (στους νεότερους, που δεν τους λέει κάτι το όνομα, αξίζει να γνωρίσουν το τεράστιο πνευματικό, ιστορικό έργο του). Έλεγε, ως αρχηγός της ΕΡΕ, ότι πρέπει να ακουστεί σοβαρά μια σκέψη-πρόταση του κύριου ιδεολογικού αντιπάλου του κόμματός του, του προέδρου της ΕΔΑ Ηλία Ηλιού. «Δεν έχει σημασία από πού προέρχεται μια σκέψη. Έχει σημασία πόσο θετική είναι» είχε πει τότε ο αρχηγός της Δεξιάς. Κάτι αδιανόητο και να αναφέρεται στα μέσα της δεκαετίας του ’60 από τους οπαδούς των κομμάτων.Είχε έτσι συμβάλει καθοριστικά στην πολιτική πρόοδο του τόπου, που θα είχε αλλάξει την Ελλάδα και θα την είχε βάλει, από το 1970, στην ομάδα των ανεπτυγμένων πολιτικά δυτικών κρατών, αν δεν είχε ανακοπεί από την αδυναμία του τότε πολιτικού κόσμου να συνεννοηθεί, πράγμα που έφερε, σαν φυσική επιλογή, τη δικτατορία του 1967.
Τότε όμως κυβερνούσε μια γενιά εμποτισμένη από ......
προσωπικές μισαλλοδοξίες χτισμένες από τις απανωτές δικτατορίες του περασμένου αιώνα, τους δύο παγκόσμιους και τον εμφύλιο πόλεμο.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούσαν να αφουγκραστούν αυτό που έβραζε στις κοινωνίες της καθοριστικής δεκαετίας του 1960, και έφερε το Γαλλικό Μάη στη Δύση, την αδιανόητη επανάσταση στην Πράγα του ανατολικού μπλοκ τον ίδιο χρόνο, και την αντίσταση των φοιτητών της πλατείας Τιεν Αν Μεν του Πεκίνο, στην Ασία των καταπτοημένων λαών, κάμποσα χρόνια αργότερα.
Οι λαοί προχωρούν μπροστά από τους ηγέτες τους, επειδή οι ηγέτες περιμένουν να ακούσουν επίσημα και να ακολουθήσουν την κοινή αντίληψη, για να μη χρεωθούν πολιτικό κόστος. Είναι η ιδιοτελής δειλία των ανθρώπων της εξουσίας, που αφήνουν τους νέους και τους πιο αδύναμους κοινωνικά να «καθαρίσουν» στο πεζοδρόμιο, και ύστερα ακολουθούν, αποδεχόμενοι τη σκληρά πληρωμένη πραγματικότητα, για να αποσπάσουν χειροκροτήματα και ψήφους.
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Επειδή η αδυναμία του σημερινού πολιτικού κόσμου, που δεν έχει και τα ελαφρυντικά των προηγούμενων γενεών να συνεννοηθεί, οδηγεί την Ελλάδα σε σοβαρή κρίση, άγνωστης διάρκειας και δυνατότητας αποκατάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου