Για άλλη μια φορά τα ηλεκτρονικά –κυρίως– μέσα ενημέρωσης διαδραμάτισαν ιδιαιτέρως αρνητικό ρόλο στη διάρκεια μιας μεγάλης κρίσης. Ο λαϊκισμός, η ισοπεδωτική υπεραπλούστευση, τα στερεότυπα, τα μελό κλισέ κυριάρχησαν. Η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αντικειμενική δημοσιογραφία και τη διεξαγωγή τηλεοπτικών δικών καταπατήθηκε. Η ποιότητα των συμμετεχόντων σε τηλεοπτικά πάνελ κυμαινόταν μεταξύ του γραφικού και του απερίγραπτου. Τα σχόλια ορισμένων τηλεαστέρων ωθούσαν τη νεολαία σε ακραίες πράξεις. Ακόμη και καταδικασμένοι τρομοκράτες απηύθυναν διαγγέλματα.Οποιος αναρωτιέται γιατί δεν υπάρχει σοβαρός δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα δεν έχει παρά να ανοίξει ένα πρωί την τηλεόρασή του. Οι εξαιρέσεις είναι πολλές και ξεχωρίζουν. Ο κανόνας όμως θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους. Σε κάθε μεγάλη κρίση, όπως στην περίπτωση των Ιμίων για παράδειγμα, η ποιότητα της ενημέρωσης ήταν κατώτερη των περιστάσεων.
21 σχόλια:
Το αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ
Του Nικου Nικολαου
Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέκος Αλαβάνος από τη Δευτέρα το βράδυ που άφησε την πορεία που ο ίδιος είχε οργανώσει για να πάει να μιλήσει στο Alter, είναι κάθε βράδυ φιλοξενούμενος σε κάποιο κανάλι.
Την Τετάρτη το βράδυ ήταν στο Μega όπου μέσα σε ένα παραλήρημα χωρίς αρχή, τέλος και νόημα, είπε μεταξύ άλλων ότι οι νέοι είναι οργισμένοι με τις τράπεζες γιατί δανείζουν με επιτόκια... διπλάσια του νομίμου!
Να συμπεράνω, εξ αυτού, ότι ο κ. Αλαβάνος θεωρεί κατόπιν αυτού ότι δικαίως οι οργισμένοι νεαροί έκαψαν δεκάδες υποκαταστήματα τραπεζών;
Δεν θέλω να το πιστέψω αλλά από την άλλη πλευρά δεν μπορώ και να ξεχάσω ότι επί δύο συνεχείς μήνες ο κ. Αλαβάνος ντοπάρει συστηματικά την απληροφόρητη κοινή γνώμη και ειδικά τους θερμοκέφαλους νεαρούς με ψευδή στοιχεία και πλαστά επιχειρήματα εναντίον των τραπεζών, καταγγέλλοντας την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ότι δήθεν τους χαρίζει 28 δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία και αντλεί από τους φορολογούμενους!
Οι νέοι μας ασφαλώς και δικαιούνται να είναι οργισμένοι έναντι των τραπεζών που, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν βοηθάνε τους νέους επιχειρηματίες να στήσουν μια δουλειά, τα νέα ζευγάρια να αποκτήσουν ένα σπίτι, τους φοιτητές να πάρουν ένα φθηνό δάνειο για να τελειώσουν τις σπουδές τους κ.λπ.
Οι αδικίες αυτές, που δεν είναι άλλωστε οι μόνες στη σημερινή Ελλάδα και για τη διαιώνιση των οποίων ευθύνεται πρωταρχικά η κυβέρνηση και δευτερευόντως, όμως, και τα πολιτικά κόμματα, που αντί να συνδράμουν στην εξεύρεση λύσεων περιορίζονται σε δημαγωγικές καταγγελίες, αποτελούν επαρκή αιτία για να κάψουμε τις τράπεζες; Και αύριο τι θα κάνουμε, θα λεηλατήσουμε τα σούπερ μάρκετ που επίσης ευθύνονται γιατί έχουν τιμές στα τρόφιμα ακριβότερες ακόμη και σε σχέση με τη Γερμανία; Ηδη κάποιοι κουκουλοφόροι συχνά - πυκνά κάνουν επιδρομές στα σούπερ μάρκετ.
Με λίγα λόγια, θα διορθώσουμε τις υπαρκτές ή ανύπαρκτες αδικίες επιχειρήσεων (που δεν είναι πάντως κοινωφελή ιδρύματα και είναι χρέος της πολιτείας να λειτουργούν χωρίς κερδοσκοπία) ή κρατικών οργανισμών με τη λεηλασία και τον εμπρησμό; Και θα αναλάβουν το έργο αυτό τα κακομαθημένα παιδιά της αστικής τάξης, όταν οι εργάτες ακολουθούν με συνέπεια τον μόνο δρόμο που εγγυάται την κοινωνική αλλαγή, δηλαδή τον δρόμο των συνδικαλιστικών αγώνων και της πύκνωσης των γραμμών των προοδευτικών κομμάτων;
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μεθυσμένη από τις δημοσκοπήσεις του καλοκαιριού που της έδιναν διψήφια ποσοστά, έχασε τη φρόνηση και τον νου, έβαλε στην άκρη στελέχη καταξιωμένα και συνετά όπως π.χ. ο Φώτης Κουβέλης και πήρε τον δρόμο της σύγκρουσης με τα μεγάλα κόμματα, της συκοφάντησης του ΚΚΕ, του χαβαλέ, για να διαπιστώσει στο τέλος το αδιέξοδο του εναγκαλισμού της με αντικοινωνικά στοιχεία.
Ο δρόμος που βαδίζει τώρα είναι ολισθηρός μια και οι επιπολαιότητές της στρώνουν με βούτυρο το ψωμί των αντιδημοκρατικών στοιχείων που επιβουλεύονται το πολίτευμα.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_165_12/12/2008_295760
Κάτω από τη στολή
Του Σταυρου Τζιμα
O Kωστής είναι αστυνομικός, τροχονόμος για την ακρίβεια. Μπήκε στο σώμα τα τελευταία χρόνια, με πανελλαδικές εξετάσεις. Ιδέα δεν είχε από όπλα, διαδηλώσεις και καταστολή. Ηταν ένα συνεσταλμένο παιδί, ευγενική φυσιογνωμία με καλούς τρόπους. Η αβεβαιότητα για επαγγελματική αποκατάσταση και λίγο η πίεση των μεροκαματιάρηδων γονέων του να σπουδάσει κάτι, που μόλις πάρει το πτυχίο θα πιάσει με αυτό αμέσως δουλειά, τον έφερε στα Σώματα Ασφαλείας.
Επέλεξε την ΕΛ.ΑΣ. για τον ίδιο λόγο που την επιλέγουν κάθε χρόνο χιλιάδες άλλοι νέοι, καθιστώντας τις αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές πρώτες στις προτιμήσεις των υποψηφίων για τα ΑΕΙ.
Οι δικοί του ήταν ευτυχισμένοι που το παιδί εξασφάλισε το μέλλον του και με το δίκιο τους, όταν η ανεργία προβάλλει ως εφιάλτης στους πτυχιούχους νέους. Φοιτούσε ακόμη στη σχολή όταν συνάντησα τον πατέρα του και τον ρώτησα πώς πάει ο γιος του. Εδειχνε προβληματισμένος. «Ανησυχώ. Εχει αλλάξει, ακούει τη λέξη Αλβανός και θέλει να τον πνίξει, αναρχικό να του πιει το αίμα. Δεν ήταν έτσι το παιδί μου, δεν ξέρω τι στην ευχή του Θεού τους λένε εκεί μέσα…». Ούτε κι εγώ ξέρω, μπορώ όμως να φανταστώ. Στα χαρτιά, όλα είναι μια χαρά. Ο αστυνομικός πρέπει να είναι ευγενικός, ψύχραιμος, φιλικός προς τον πολίτη, καταρτισμένος σε στοιχειώδη νομικά πράγματα, γλωσσομαθής, άριστα εκπαιδευμένος στα όπλα και ικανός να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις.
Στους δρόμους, όμως, τα αστυνομικά τμήματα, τις πορείες και τις νυχτερινές περιπολίες συναντάμε άλλους αστυνομικούς. O νταής ειδικός φρουρός στα Εξάρχεια, οι λεβέντες της «ζαρντινιέρας» στη Θεσσαλονίκη, οι ανακριτές στα Α.Τ. Ομόνοιας και Ακροπόλεως, είναι μόνο μερικά δείγματα. Λες και δεν αποφοίτησαν από τις σχολές όπου υποτίθεται ότι διαπαιδαγωγήθηκαν στη βάση των προαναφερομένων και έμαθαν να χειρίζονται το πιστόλι με τρόπο ώστε να υπερασπίζονται αποτελεσματικά τους συνανθρώπους τους και αν χρειαστεί και τους εαυτούς τους. Κάτω από τη στολή κρύβονται-και δυστυχώς είναι πολλοί- δημόσιοι υπάλληλοι που νομίζουν ότι η εξουσία τους αρχίζει και τελειώνει στην κάννη του 45αριού τους. Αστυνομικοί που αρνούνται να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι στην επαγγελματική τους καθημερινότητα έχουν να κάνουν με διαφορετικής εθνοτικής προέλευσης και ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας, με ακραίες πολλές φορές συμπεριφορές, πολίτες. Εγείρονται ερωτήματα από τη συμπεριφορά και ανικανότητα των αστυνομικών.
Τι πραγματικά διδάσκονται στις σχολές; Με δεδομένο ότι μπαίνουν στον κλάδο με πανελλαδικές, ελέγχονται στη διαδρομή για την επαγγελματική εξέλιξη και την ψυχική τους ισορροπία; Υπάρχει στην πράξη διαρκής εκπαίδευση στις σύγχρονες μεθόδους και πρακτικές αστυνόμευσης; Μπορεί ακόμη και σήμερα οι υπηρεσίες στις σκοπιές να βγαίνουν με κομματικά κριτήρια; Και το σπουδαιότερο: έχει σχέδιο ριζικής αναδιάρθρωσης των Σωμάτων Ασφαλείας η φυσική και πολιτική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. ή μήπως έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζεται και πρέπει μόνο να αλλάξει η κοινωνία
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_166_12/12/2008_295716
Οταν η «κοινή γνώμη» δικάζει
Του Τακη Καμπυλη
Το καθαρά ποινικό μέρος της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου συγχέεται κατά έναν περίεργο τρόπο με το ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό κομμάτι της υπόθεσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόθεση του εξοστρακισμού.
Η «κοινή γνώμη» έχει πεισθεί πως ο αστυνομικός είχε ευθέως πυροβολήσει και δολοφονήσει τον Αλέξανδρο. Αλλωστε, αυτή η πεποίθηση όχι μόνο εξηγεί τις μεγάλες κινητοποιήσεις αλλά και ώς ένα βαθμό καθόρισε την ένταση των επεισοδίων.
Ποια ήταν τα δεδομένα πάνω στα οποία σχηματίστηκε αυτή η βεβαιότητα; Ενα βίντεο, κάποιες, αρκετές, μαρτυρίες αλλά (σαφώς) και μια ήδη σχηματισμένη άποψη για την Ελληνική Αστυνομία.
Αλήθεια τι είδαμε στο βίντεο, πέρα από τη βεβαιότητά μας ότι ο αστυνομικός δολοφόνησε τον μικρό; Είδαμε το όπλο να σημαδεύει και να πυροβολεί; Όχι. Είδαμε ωστόσο τον δράστη. Μέχρις εκεί.
Επικίνδυνες απόψεις
«Μα ήταν, λένε πολλοί, και οι αυτόπτες μάρτυρες». Δεν χρειάζεται -ούτε και μπορούμε- να πάμε στα βαθιά νερά της εγκληματολογίας για να γνωρίζουμε πως οι αυτόπτες μάρτυρες πολύ συχνά αυτοδιαψεύδονται και πως η σημασία τους συνήθως εξαντλείται στην έξωθεν (πέρα δηλαδή από την πλευρά του θύτη και του θύματος) πιστοποίηση ενός γεγονότος - και σπανιότερα σε άλλες πιο συγκεκριμένες πληροφορίες. (Τα σκίτσα της 17Ν είναι ένα από τα χαρακτηριστικά παραδείγματα της προηγούμενης διαπίστωσης.)
Ανοίγω μία παρένθεση: Η φράση «υπάρχει και βίντεο» είναι διπλά επικίνδυνη. Πρώτον, διότι δεν υπάρχει βίντεο που να δείχνει αυτό που νομίζουμε ό,τι δείχνει (τον «Ράμπο» να πυροβολεί το παιδί) και, δεύτερον, διότι οι περισσότεροι από όσους την εκστομίζουν είχαν εναντιωθεί στα βίντεο του Τριανταφυλλόπουλου, αλλά και στις κάμερες (και στα βίντεο από αυτές) στους δημόσιους χώρους. Το ίδιο επίκινδυνη είναι και η άποψη πως μια προανακριτική διαδικασία μπορεί να εξαντληθεί από ένα βίντεο, από μερικούς αυτόπτες και από την πίεση της «κοινής γνώμης». Σαφώς αυτοί οι τρεις παράγοντες έχουν σημαντικό ρόλο για την κατεύθυνση της προανακριτικής και της δικαστικής συνέχειας, αλλά δεν επιτρέπεται να την συμπτύξουν και να την περιορίσουν («ξέρουμε τι έγινε, χώστε τον μέσα να τελειώνουμε»).
Αραγε, δεν έχει σημασία να αναρωτηθούμε μήπως αυτή η «βεβαιότητα» επεμβαίνει στην έρευνα και στη δικαστική συνέχεια με τρόπο που -φοβούμαι πως- συμπλέει με ό,τι ακριβώς καταγγέλλεται από όσους έχουν κινητοποιηθεί ή αντιδράσει; Και μήπως ενός τύπου τελεσίγραφο «είτε ήταν εξοστρακισμός είτε θα καεί η Αθήνα» λειτουργεί ακριβώς αντίστροφα από το ευρύτερο αίτημα αυτής της κοινωνικής έκρηξης; Μήπως αυτή η «βεβαιότητα» διολισθαίνει απαιτώντας τώρα μια προκατασκευή κατηγοριών και δικαστικής απόφασης - ακυρώνοντας όλες τις προβλεπόμενες διαδικασίες, η απουσία των οποίων είναι ακριβώς το συλλογικό αιτούμενο; Το αίτημα -και αυτό για το οποίο καταγγέλλεται η ΕΛ.ΑΣ.- είναι νομίζω να βάλει επιτέλους το πόδι της η Δικαιοσύνη στο γκέτο της ΕΛ.ΑΣ. μετά τα 289 περιστατικά διαφθοράς και εγκληματικότητας των τελευταίων χρόνων.
Πώς άραγε εννοείται η Δικαιοσύνη πέρα από το να διασφαλιστούν οι όροι της λειτουργίας της και η αποτελεσματικότητά της, προστατευμένη από λόμπι επιρροής; Το θέμα είναι να λειτουργήσει η δικαιοσύνη ή να αναλάβουμε τον ρόλο της, να επιβάλουμε την απόφασή μας;
Στην αστική δημοκρατία, καλώς ή κακώς, υπάρχουν γι’ αυτό οι φυσικοί δικαστές. Και, ευτυχώς, επίσης οι κρίνοντες κρίνονται. Και εκ των υστέρων συμβαίνει -ενίοτε και επιβάλλεται- η αντίδραση σε μια δικαστική απόφαση, αν αυτή είναι σε ευθεία ρήξη με τον πολιτισμό μας. Ουδέποτε όμως για λόγους δημοκρατίας(!) προεξοφλείται η απόφασή της.
Επίσης, δεν είναι το πολιτικό αίτημα των ημερών η ανάληψη των πολιτικών ευθυνών; Υπάρχει λογικός άνθρωπος που πιστεύει ό,τι αν ο θάνατος προήλθε από εξοστρακισμό, τότε οι πολιτικές ευθύνες θα ήταν μικρότερες; Βαραίνει σ’ αυτές το ποιόν του δράστη-αστυνομικού ή του πολίτη-θύματος ή ο τρόπος του φόνου; Υπάρχει άραγε κανείς που πιστεύει πως ό,τι ζήσαμε, αυτή η εξέγερση (και) των 15άρηδων, οφείλεται αποκλειστικά στο συγκεκριμένο γεγονός;
Ομως, μήπως έτσι ο δημόσιος διάλογος για ό,τι συνέβη τελικά αποκτά τηλεοπτικό χαρακτήρα, το αγαπημένο γήπεδο του συνηγόρου του «Ράμπο» και των αθλιοτήτων που εκστομίζει ακριβώς για να πολώσει τη συζήτηση στο «γήπεδό» του (όπου μέχρις εκεί μπορεί να φθάσει);
Αδιέξοδα
Νομίζω πως η έννοια της ζητούμενης πολιτικής διαχείρισης της κρίσης αφορά τόσο τον εντοπισμό του πραγματικού προβλήματος (ώστε η αντιμετώπισή του να μην περιοριστεί στην αστυνομική εξιχνίαση, η αστυνομία δεν δίνει πολιτικές λύσεις) όσο και για να πάμε επιτέλους παραπέρα την ποιότητα της Δημοκρατίας μας. Η Δημοκρατία κακώς λέγεται ότι δεν έχει αδιέξοδα. Δεν είναι ούτε δόγμα ούτε θρησκεία. Είναι το καλύτερο γνωστό μέχρι σήμερα σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας μας, αλλά δεν είναι το τέλειο σύστημα. Γι’ αυτό και μπορεί να βελτιωθεί.
Μήπως σε ένα προκατασκευασμένο έγκλημα ζητούμε μια προκατασκευασμένη τιμωρία;
Λυπάμαι που μπορεί κάποιοι να εξοργιστούν, αλλά μπορώ να ανεχθώ ακόμη και καταστροφές. Ομως, να γίνονται οι 15χρονοι και πολλοί άλλοι όμοιοι με αυτό που θέλουν να πολεμήσουν δεν μπορώ να το δεχτώ.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_169_12/12/2008_295675
Δάκρυα και υποκρισία
Tου Mπαμπη Παπαδημητριου
Τα δάκρυα των παιδιών για έναν δικό τους που σκοτώθηκε απαιτούν τον (σιωπηλό) σεβασμό μας. Τα δάκρυα των γονιών που τρέμουν μήπως συναντήσουν την ίδια μοίρα τα δικά τους παιδιά, επειδή «πήγαν μια βόλτα στα Εξάρχεια», χρειάζονται την (ειλικρινή) κατανόησή μας. Τα δάκρυα των παιδιών του εγκληματία-σε-ώρα-υπηρεσίας πρέπει να βρουν (πραγματική) κατανόηση. Τα συναισθήματα και οι σκέψεις, η προσπάθεια απάλυνσης του πόνου, συγκράτησης της οργής και εκτόνωσης του θυμού είναι όλα απαραίτητα και μπορεί μάλιστα να μας κάνουν λίγο πιο ανθρώπινους απ’ όσο υποκριτικώς (κατά κανόνα) υποστηρίζουμε πως είμαστε. Η εκδίκηση, όμως, δεν ταιριάζει στους πολίτες, αναιρεί τη δικαιοσύνη και υποβαθμίζει τη δημοκρατία.
Το χειρότερο είναι πως υποκρινόμαστε ότι δεν βλέπαμε την άβυσσο μίσους που τόσο καιρό έχει ανοίξει και συντηρείται ανάμεσα σ’ ένα πολύ μεγάλο τμήμα της νεολαίας και την αστυνομική αρχή. Ποιος επαγγελματίας, που θα τον έβριζαν στον δρόμο προς την εργασία του, κάθε μέρα, θα έμενε στη γειτονιά οκτώ ολόκληρα χρόνια; Οταν για να μετακινηθεί ένας δημόσιος υπάλληλος φροντίζουν συνδικάτο και κόμμα, γιατί δεν λειτουργούν στοιχειώδεις κανονισμοί μιας υποτυπώδους οργάνωσης (για Σώματα Ασφαλείας σε κατάσταση αφόρητης πίεσης), τότε απλώς περιμένουμε το χειρότερο να συμβεί.
Παρόμοια υποκρισία υπάρχει και στην πλευρά των «καθοδηγητών» των Εξαρχείων ή άλλων «προοδευτικών» που (πιο συχνά απ’ όσο φανταζόμαστε) χρησιμοποιούν το φρέσκο μυαλό των παιδιών για να τους περάσουν διδάγματα μιας κρυπτο-αυταρχικής θέσπισης της κοινωνίας μας. Μα αλήθεια, δεν γνώριζε κανείς τι συμβαίνει στη νεολαία μας; Δεν έπρεπε κάποιος να δώσει σημασία στη μόδα που διαχύθηκε στη νεολαία τα πολλά τελευταία χρόνια, που θέλει τον μπάτσο να προπηλακίζεται και να υβρίζεται; Και, επιπλέον, να θεωρείται η στάση αυτή «πολιτική πράξη»; Και, ακόμη, σε πάμπολλες περιπτώσεις, να προστατεύεται ο παραβάτης από τις «γνωριμίες» των γονιών ή από το σύστημα «συνηγόρων» ή από μουράτους πολιτικούς;
Υποκρισία και ψέμα πηγάζει και από την απραξία και, το χειρότερο, από τις πράξεις της δικαιοσύνης. Συχνά, αποφάσεις της, σε περιπτώσεις μάλιστα που έχουν συγκλονίσει την κοινή γνώμη, δεν ικανοποιούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Και μη βιαστείτε να αποδώσετε την ασύμπτωτη πορεία δικαίου και δικαιοσύνης, στην τηλεοπτική επανάληψη των αφόρητων σκηνών βάναυσης κακοποίησης στην υπόθεση της «ζαρντινιέρας». Οι νέοι, ιδιαίτερα αυτοί, δεν χρειάζονται την κομματικοκρατούμενη τηλοψία. Eχουν το Iντερνετ, το YouTube, τα κινητά τους, τα ιντερνετικά στέκια, τα καφενεία «ελεύθερων» πολιτικών συζητήσεων. Στον κόσμο αυτό, της νεολαίας, η απόχρωση και μόνον της στολής δημιουργεί απέχθεια, ο δικαστής είναι εξωνημένος ή δούλος, ο σώφρων δάσκαλος εκπροσωπεί τον «πατέρα», όλος ο κόσμος είναι ένα και είναι εναντίον του. Οταν η υποκρισία πλημμυρίζει τα πάντα, τα μόνα δάκρυα που αρμόζουν είναι του θυμού που θα σαρώσει το παλιό καθεστώς. Μαζί με τα άλλα, των δακρυγόνων...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_170_12/12/2008_295714
Να καταργηθεί τώρα το «πανεπιστημιακό άσυλο»
Του Αγγελου Σταγκου*
Είναι γεγονός ότι ζούμε σε μια διαλυμένη χώρα, όχι μόνον εξαιτίας των τελευταίων επεισοδίων. Η χώρα ήταν διαλυμένη και πριν από αυτά, απλά τώρα αποκαλύφθηκε πλήρως το μέγεθος της πλήρους διάλυσης του παντός και αυτό έχει γίνει αντιληπτό και στο εξωτερικό. Οπως είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι έχουμε μία κυβέρνηση αδύναμη και ανίκανη, που προσπαθεί να σταθεί στοιχειωδώς στα πόδια της μέχρι τις εκλογές, που δεν είναι πολύ μακριά φαίνεται και γι’ αυτό και εμφανίζεται γενναιόδωρη (σωστά) απέναντι στους καταστηματάρχες που επλήγησαν και λόγω της ανεπάρκειάς της.
Εξ ου και δεν είναι τυχαίο, πέρα από την κατάντια της οικονομίας, ότι το spread (το άνοιγμα του επιτοκίου που προσφέρουμε για να πουλήσουμε τα κρατικά ομόλογα σε σχέση με τα γερμανικά) ξεπερνάει πια τις δύο μονάδες και θα χειροτερεύει με μαθηματική ακρίβεια.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση, λοιπόν, τις τελευταίες ώρες έχουμε φαινόμενα άκρως ανησυχητικά. Το πρώτο είναι ότι εμφανίστηκαν νοικοκυραίοι αποφασισμένοι να πάρουν την τήρηση της τάξης στα χέρια τους, προκειμένου να υπερασπιστούν τις περιουσίες τους. Το κάνουν οι άνθρωποι γιατί διαπίστωσαν και διαπιστώνουν την ανικανότητα της αστυνομίας, αλλά μέσα σε αυτούς βρίσκουν την ευκαιρία να αναμειχθούν ακροδεξιά στοιχεία της «Χρυσής Αυγής» και άλλων ανάλογων οργανώσεων. Ετσι όμως δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να υπάρξουν θύματα είτε από την πλευρά των βανδάλων είτε από τη δική τους πλευρά και να έχουμε «λιντσαρίσματα» και κοινωνική έκρηξη άνευ προηγουμένου που δεν θα εκτονώνεται με τίποτα.
Το δεύτερο άκρως ανησυχητικό φαινόμενο είναι η μεγάλη συμμετοχή οικονομικών μεταναστών και γενικά αλλοδαπών στις λεηλασίες. Πάνω από τους μισούς που συνελήφθησαν προχθές για πλιάτσικο ήταν αλλοδαποί και δεν είναι μακριά η στιγμή που θα έχουμε νέα και μεγάλη έξαρση ρατσισμού. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, με την οικονομική κρίση να έχουμε και έξαρση της εγκληματικότητας, που θα αποδοθεί σε μεγάλο βαθμό στους ξένους και τότε ποιος μας πιάνει; Το λιγότερο που μπορούμε να περιμένουμε είναι ότι πολλοί νοικοκυραίοι θα ζητούν να ληφθούν μέτρα ανάλογα με εκείνα που πήρε ο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία και αυτό θα θεωρείται «ήπια» αντίδραση από την οποία θα ωφεληθεί το κόμμα που θα την καπηλευτεί.
Βασικός λόγος για τον οποίο φτάσαμε στη σημερινή κατάντια ως χώρα και ως κοινωνία είναι φυσικά η μη εφαρμογή του νόμου. Στην Ελλάδα οι νόμοι ψηφίζονται για να γράφονται στα παλιά τα παπούτσια των πάντων. Αυτών που τους ψηφίζουν, των άλλων που έχουν υποχρέωση να τους εφαρμόσουν και εκείνων που πρέπει να τους σέβονται. Ωστόσο είναι απαραίτητο σήμερα πια να περάσει νόμος που θα καταργεί το λεγόμενο «πανεπιστημιακό άσυλο». Η διακίνηση των ιδεών δεν απειλείται κατ’ ουδένα τρόπο στα πανεπιστήμια και η διατήρηση του πανεπιστημιακού ασύλου, όπως έχει καταντήσει, προσφέρει ασφαλές καταφύγιο στους βανδάλους και σε άλλα εγκληματικά στοιχεία. Τα πανεπιστήμια έχουν μεταμορφωθεί σε άντρα παρανόμων και εκεί μέσα φτιάχνονται τα κοκτέιλ «μολότοφ» και αποθηκεύονται όπλα καταστροφής. Αλλωστε, η καταστροφή που υφίστανται καθημερινά είναι πασιφανής.
Αν και είναι απολύτως σαφές ότι η υποστήριξη της διατήρησης του «πανεπιστημιακού ασύλου» δεν έχει καμία σχέση με το αριστερό, το προοδευτικό ή το δημοκρατικό φρόνημα, δυστυχώς δεν πρέπει να αναμένεται ότι τα κόμματα θα συμφωνήσουν στην κατάργησή του. Οχι μόνο γιατί θα υπάρξουν αντιδράσεις, που θα υπάρξουν, από ομάδες φοιτητών, αλλά και γιατί κάποια από αυτά νομίζουν ότι ασκούν εξουσία στον πανεπιστημιακό χώρο έτσι όπως έχουν τα πράγματα. Δεν τους πειράζει καθόλου που τα ΑΕΙ κοντεύουν να μετατραπούν (αν δεν το έχουν επιτύχει ακόμη) από λίκνα της γνώσης σε λίκνα της εγκληματικότητας!
* Ο κ. Αγγελος Στάγκος είναι δημοσιογράφος του reporter.gr
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_172_12/12/2008_295708
Λέξεις σαν σφαίρες
Tου Παντελη Μπουκαλα
Ενα συγγνώμη θα μπορούσε να το πει. Για τα μάτια του κόσμου. Kαι για τ’ αυτιά του. Για τ’ αυτιά πρωτίστως των δικών του ανθρώπων. Και ίσως, ποιος ξέρει, αν είχε μείνει ακαθοδήγητος, αν είχε γράψει με το δικό του χέρι το απολογητικό υπόμνημά του, να ξέφευγε μια λέξη μεταμέλειας και να αποκτούσαν έτσι κάποιο νόημα όσα άφηνε η ηγεσία της αστυνομίας να διαρρέουν μετά το φονικό, πως δηλαδή ο ειδικός φρουρός «ήταν συντετριμμένος». Ομως ο κατηγορούμενος για τον φόνο του παιδιού έχει συνήγορο. Το δικαιούται. Οπως όλοι. Και δικαιούται να πει οτιδήποτε στην αυτοϋπεράσπισή του. Οπως όλοι. Αλλά, μα την αλήθεια, είναι παράξενο έθιμο κι αυτό: οι δολοφόνοι δεκαπεντάχρονων, μάλλον φτωχοί άνθρωποι, να βρίσκουν συνήγορο κάποιον τηλεοπτικώς διάσημο· ο δολοφόνος του Μιχάλη Καλτεζά τον κ. Λυκουρέζο, τον κ. Κούγια ο τωρινός, ο νέος ήρωας των φασιστοειδών που τον υμνούν στα μαύρα σάιτ του Διαδικτύου.
Δεν την πήρε για τα λεφτά την υπόθεση ο κ. Κούγιας. Για τη δημοσιότητα την πήρε, αφού η όλη δράση του δείχνει ότι πεινάει συνεχώς για δημοσιότητα, ας είναι και αρνητική. Το έδειξε άλλωστε από την πρώτη στιγμή, συντάσσοντας ένα ωμό λιβελογράφημα δίκην απολογίας και καθυβρίζοντας με τις δηλώσεις του τους «κορυφαίους ταγούς», του Προέδρου της Δημοκρατίας συμπεριλαμβανομένου. Αυτός, ο πιο πάνω απ’ όλους, και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ακόμα. Ενας «γνωστός ποινικολόγος», κατά τον τηλεοπτικό τίτλο του, που με τη βούλησή του κατάντησε ριάλιτι την προσωπική του ζωή, δεν θα δυσκολευόταν να δει σαν ριάλιτι τον φόνο ενός παιδιού. Τώρα προσδοκά αμέτρητες εμφανίσεις στα κανάλια, για να «εξηγήσει». Μήπως δεν τον καλούν να πει τη σοφή γνώμη του σε εκπομπές αφιερωμένες στην καταπολέμηση της βίας στα γήπεδα, ενώ ως πρόεδρος διαφόρων ομάδων έχει πρωταγωνιστήσει σε ποικίλα επεισόδια γηπεδικής βίας;
Τη δουλειά του κάνει ο κ. Κούγιας. Εξυπνα δεν μπορώ να το πω, γιατί στο υπόμνημά του είναι τόσες οι αντιφάσεις, τα κραυγαλέα ψεύδη και οι ωμές συκοφαντίες εις βάρος του δολοφονημένου παιδιού, που εκθέτει τον ίδιο τον άνθρωπο που ανέλαβε να υπερασπίσει. Προβοκατόρικα την κάνει τη δουλειά του ο «γνωστός ποινικολόγος». Και κουτοπόνηρα. Και, σαν λαϊκό παιδί που λέει πάντοτε πως είναι, πάει να στήσει το θέατρο ενός ταξικού φόνου, «ο παρεξηγημένος φτωχός από την Καλαμάτα και τα αλητοπλουσιόπαιδα από το Ψυχικό». Λοιπόν, ας μη βρεθεί σκηνή, γυάλινη σκηνή, τηλεοπτική, για να παίξει το σκαιό μελόδραμά του. Ο πεινασμένος για φλας και κάμερες ας μείνει δίχως τροφοδοσία. Αυτό δεν είναι άλλωστε το ηθικό και το δίκαιο, να εκδικάζονται στα δικαστήρια οι υποθέσεις και όχι στην τηλεόραση;
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_173_12/12/2008_295713
Ο νεκρός και το κράτος
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
Αν παρακολουθήσει κανείς τη συζήτηση με αφορμή τον φόνο του μικρού Αλέξη πρέπει να καταλήξει σε απογοητευτικά συμπεράσματα και σε ένα ερώτημα: εδώ δεν μπορούμε να οργανώσουμε ένα διάλογο της προκοπής για όσα συμβαίνουν, ελπίζουμε ότι θα οργανώσουμε ορθολογικά την κοινωνία; Ετσι στον δημόσιο χώρο διακινούνται περισσότερα φαντάσματα από πληροφορίες και περισσότερες ιδεοληψίες από θεωρίες.
Διαβάζουμε, ας πούμε, ότι «το κράτος ήθελε έναν νεκρό». Το ερώτημα είναι: «Γιατί; Για να αυτοκαταλυθεί ή για να αποδιοργανωθεί τελείως;» Και ποιο κράτος συγκεκριμένα; Ξέρουμε ότι ο τρόμος κάθε κυβερνήτη είναι ένας νεκρός και δη δεκαπεντάχρονος. Αποτελεί θρυαλλίδα για ξεσηκωμούς και ταραχές. Το ελληνικό κράτος σε όλες τις βαθμίδες του, από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο αστυφύλακα, δεν θέλει νεκρούς. Θέλει κοινωνική ειρήνη. Για πολλούς λόγους. Αν δεν πιστεύουμε τους ανθρωπιστικούς, ας αναλογιστούμε τους πολύ πεζούς. Τα κρατικά όργανα δεν θέλουν νεκρό για να απολαμβάνουν από τα προνόμια της εξουσίας μέχρι τη δημοσιοϋπαλληλική ησυχία τους.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι «αν το κράτος θέλει ένα νεκρό», το ερώτημα είναι τι κάνει για να αποφευχθεί ένας νεκρός. Εδώ υπάρχουν πολλά ράμματα για τη γούνα του κρατικού μηχανισμού, από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Δυστυχώς, υπάρχει υπέρμετρη αστυνομική βία. Δεν είναι καθολική, αλλά είναι αθέατη και ατιμώρητη. Αφορά κυρίως τους απόκληρους της κοινωνίας: μετανάστες, Ρομά, τοξικομανείς, μικροεγκληματίες, ακόμη και πιτσιρικάδες με απρεπή ένδυση ή συμπεριφορά (σ.σ.: τους μεγαλοεγκληματίες δεν τους πειράζουν γιατί φοβούνται). Φωλιάζει στα τμήματα των «σκληρών περιοχών» και η λογική που κυριαρχεί είναι το γνωστό νεοελληνικό: «Εντάξει! Τι να κάνουν τα παιδιά; Στις συνθήκες που δουλεύουν...»
Αυτή η βία σωρεύει οργή σε διάφορα κοινωνικά τμήματα που κάποια στιγμή θα ξεσπάσει. Η ατιμωρησία είναι πράσινο φως για περισσότερη βία, μέχρι τη στιγμή που κάποιος νιώθει ασφαλής να τραβήξει πιστόλι και «όποιον πάρει ο χάρος». Εάν η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. ήταν αυστηρή με τη μικρή παραβατικότητα των οργάνων της, δεν θα φτάναμε ποτέ στον φόνο του Σαββάτου. Κάθε αστυνομικός θα σκεφτόταν δύο φορές πριν βγάλει το όπλο από τη θήκη και φυσικά δεν θα κατέληγε η σφαίρα στο κορμί ενός δεκαπεντάχρονου. Αν δεν υπάρξει μηδενική ανοχή στην αστυνομική παραβατικότητα, θα υπάρξει παραβατικότητα παντού.
Η διατήρηση της τάξης σε μια δημοκρατική χώρα είναι πολύ ευαίσθητη υπόθεση. Απαιτεί μεγάλη και συνεχή προσπάθεια. Η δουλειά των αστυνομικών είναι εξαιρετικά δύσκολη, ειδικά σε μια χώρα που ακόμη κουβαλά μνήμες. Τα όρια της νόμιμης με την παράνομη βία, είναι τόσο λεπτά, όσο ασαφή είναι τα όρια της επαναστατικής βίας με το πλιάτσικο που είδαμε να γίνεται τις τελευταίες μέρες. Οι αστυνομικοί πρέπει να βρίσκουν αυτή την ισορροπία κάθε μέρα που βγαίνουν στον δρόμο. Δεν είναι καθόλου απλή δουλειά, αλλά πρέπει να την κάνουν. Κυρίως πρέπει να την κάνει η φυσική και πολιτική τους ηγεσία. Αυτοί οφείλουν να εξετάζουν και να επανεξετάζουν μέτρα και πολιτικές για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ποτέ τα πράγματα δεν θα είναι άριστα, αλλά μπορούν σιγά σιγά να βελτιώνονται. Η απουσία πολιτικών, η μη τήρηση των νόμων, μέχρι τον τελευταίο κανονισμό, σωρεύει δυσλειτουργίες, οι οποίες κάποια στιγμή γίνονται έκρηξη.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_174_12/12/2008_295710
Υπάρχει κάτι σάπιο...
Tου Θανου Oικονομοπουλου
Δεν πάμε καλά ως κοινωνία. Και δεν παραλείπουμε να το υπογραμμίζουμε καθημερινά, εν θερμώ, αλλά και εν ψυχρώ, έτσι για να μην αφήνουμε σε κανέναν –και κυρίως στους ίδιους μας τους εαυτούς– την παραμικρή αμφιβολία. Αλλά και περιθώριο διαφορετικής ενέργειας, συμπεριφοράς. Ενας απερίγραπτος αχταρμάς, που προκύπτει από επιμέρους δράσεις και πρωτοβουλίες, αλλά στο σύνολό του θεωρούμενος δείχνει μια κοινωνία σε βαθιά κρίση – από το πιο μικρό και «ασήμαντο» μέχρι το πιο ουσιαστικό, το «μεγάλο». Εθισμένοι σε μια πραγματικότητα «της πλάκας», του «χαβαλέ», που σαν χωνευτήρι ανακατεύει και ομογενοποιεί σκέψεις και ιδέες, στάσεις και αντιστάσεις, κανόνες και εκτροπές, ένα αμάλγαμα που συνιστά μια «κοινή γνώμη» δίχως κατεύθυνση, με θολό αξιακό υπόστρωμα, έτοιμη να υιοθετήσει την κάθε παλαβωμάρα, να την αναδείξει σε «πρότυπο», ανίκανη να διακρίνει το σοβαρό από το γελοίο, ακόμη ακόμη και τη στοιχειώδη διαφορά μεταξύ καλού και κακού. Ολα στον κουβά και «ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ...».
Εικόνα αυτής της κοινωνίας (και ταυτόχρονα ουσιώδης διαμορφωτής της), τα ΜΜΕ. Τα ηλεκτρονικά κυρίως, αλλά συχνά και τα έντυπα – ακόμη και τα σοβαρά. Σε μια ξέφρενη κούρσα λαϊκισμού, σε έναν αδιέξοδο «ανταγωνισμό» για τηλεθεάσεις και ακροαματικότητες, στην τρελή κούρσα της «πρωτιάς» και της πάση θυσία «διαφορετικότητας». Που στο τέλος καταλήγει σε μια θλιβερή ομοιογένεια που αλέθει και εκμηδενίζει και τις όποιες εξαιρέσεις. Σε αυτό το συνθλιπτικό (από την πολιτική και τους πολιτικούς, τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους, την παιδεία και τους εκπαιδευτικούς, την αστυνομία και τους αστυνομικούς και πάει λέγοντας...) «όλοι τους το ίδιο είναι!». Που και αυτό όμως δεν καταλήγει, επιτέλους, να λειτουργεί απομονωτικά, καταδικαστικά, αλλά... διασκεδαστικά, αποχαυνωτικά.
Κανάλια και εκπομπές, που δεν έχουν τον παραμικρό δισταγμό, με το ίδιο «δυναμικό» που σχολιάζουν τις ροζ πτυχές της ζωής καλλιτεχνών και «επωνύμων», με ένα απλό «κλικ» υπαγορευόμενο από την επικαιρότητα να το... γυρίσουν στον «σχολιασμό» μιας δολοφονίας και την «ανάλυση» για την κοινωνική αναταραχή που αυτή πυροδότησε! «Πρωινές κουτσομπόλες» και «μαγείρισσες», να σοβαρεύονται ξαφνικά και να «εξηγούν» το φαινόμενο της βίας, να ψυχαναλύουν τους κουκουλοφόρους, να διερμηνεύουν το «κοινό αίσθημα» – πριν «αλλάξουν κλίμα» και αναγγείλουν την έλευση της... αστρολόγου της εκπομπής, που και αυτή κάπου ανάμεσα στη «σύμπτωση» Κρόνου και Σελήνης και τον «ανάδρομο Ερμή» θα σου εξηγήσει πως «είχε προβλέψει όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας...»!
Ολο αυτό το «σύστημα» που ανέδειξε σε «προσωπικότητες» (αδιάφορο αν κατά περίπτωση αναδείχθηκαν ως τέτοιες για τη συμμετοχή τους στα... ποδοσφαιρικά δρώμενα, στις «ταρζανιές» τους σε τηλεοπτικούς σταθμούς αλλά και γήπεδα ή ακόμη και στους ξυλοδαρμούς τους με τις ή τους συζύγους τους...) άτομα... αενάου επικαιρότητος και πάντα με «βαρύνουσα άποψη», επίσημους καλεσμένους σε πάνελ κουτσομπολίστικα, αλλά ακόμη και «σοβαρά» ενημερωτικών εκπομπών» και «δελτίων ειδήσεων»...
Γιατί, λοιπόν, να μας κάνουν εντύπωση κάποιες «απόψεις» (έστω και από επαγγελματική ανάγκη υπαγορευόμενες) πως ο φόνος του πιτσιρικά ήταν «μια παρεξήγηση», πως «ο Θεός έφερε το βλήμα που εξοστρατίστηκε» και σκότωσε το παιδί ή το ακόμη εξοργιστικότερο ότι «η δικαιοσύνη θα αποφασίσει αν έπρεπε να χαθεί το παιδί...»; Και ποιο παιδί; Ενα που ήταν «γόνος πλουσίων, αλλά σύχναζε στα Εξάρχεια...», που είχε «αποκλίνουσα συμπεριφορά...»! Σε μια νέα «αξιακή ιεράρχηση», που κατηγοριοποιεί «ανάλογα» την αξία της ανθρώπινης ζωής – άλλη αυτή του όποιου «επωνύμου», άλλη ενός νέου με «αποκλίνουσα συμπεριφορά...»!
Και από την άλλη, μέσα σε αυτό τον χαμό των ημερών, το εκρηκτικό κλίμα που κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα αποφορτισθεί, να διαβάζεις στις σελίδες μεγάλης και σοβαρής εφημερίδας «άρθρο» παρέμβασης, μέσα σε πλαίσιο, του Δημήτρη Κουφοντίνα! Στο οποίο ο συντάκτης του μιλάει για «αποτρόπαιο έγκλημα» διαρκείας, που συντελείται από το κράτος, «κατανοεί» τα παιδιά που στρέφονται κατά του κράτους επειδή πονούν για τον άδικο χαμό ενός δικού τους...». Εντύπωση κάνει το γεγονός ότι η εφημερίδα παρέλειψε να αναφέρει ως υστερόγραφο δικό της, στο τέλος του άρθρου, την... ιδιότητα του αρθρογράφου –κάτι που κάνει για όλους τους άλλους αρθρογράφους και εξωτερικούς συνεργάτες της, π.χ. «βουλευτής» ή «πρώην πρωθυπουργός» ή «καθηγητής ΑΠΘ» και πάει λέγοντας. Γιατί δεν «θύμισε» σε αυτή την περίπτωση την «ιδιότητα» του αρθρογράφου της – «φυλακισμένος, καταδικασθείς 12κις ισόβια για τη δολοφονία ανθρώπων»;
Τι σόι... «ανταγωνισμός προοδευτικότητας» είναι αυτός που «επιβάλλει» σε μεγάλη εφημερίδα να «φιλοξενεί» τον Κουφοντίνα και τις απόψεις του, επειδή μια... ανταγωνίστριά της «φιλοξενεί» τον Γιωτόπουλο και κάποιο «προοδευτικό» κανάλι (την ίδια νύχτα που καιγόταν η Αθήνα!) τον.. Ξηρό; Γιατί, επιτέλους, δεν έπαιρνε μια συνέντευξη από τον αναλυτή Κουφοντίνα – αν μη τι άλλο να τον ρωτήσει, αυτόν που κατανοεί «τον πόνο των παιδιών για τον άδικο χαμό ενός δικού τους...», τι ένιωθε ο ίδιος για τον πόνο των δικών του θυμάτων, για τον άδικο χαμό του πιτσιρικά Αξαρλιάν στο Σύνταγμα; Τι νόημα έχει να δίνεις χώρο σε έναν δολοφόνο, να... καταγγέλλει «το κράτος, τις πολυεθνικές, τις τράπεζες, αυτούς τους νόμιμους ληστές και δολοφόνους»; Πάλι καλά που τώρα πια ο Κουφοντίνας «μιλάει» χωρίς να χύνει αίμα...
Η δημοκρατία είναι μια διαρκής πρόκληση – σύμφωνοι. Και οι ανοχές της προσδιορίζουν καίρια και το εύρος της και την ποιότητά της – σύμφωνοι. Μόνο που και οι ανοχές έχουν όρια, που και αυτά προσδιορίζουν τη δημοκρατία...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_175_12/12/2008_295709
Μήπως μας αξίζει καλύτερος εχθρός;
Tης Mαριαννας Tζιαντζη
Κάθε εποχή χρειάζεται έναν «εχθρό». Στα χρόνια της Κατοχής ή της δικτατορίας, όλοι ήξεραν ποιον έπρεπε να πολεμήσουν, όμως στα χρόνια της Δημοκρατίας ο εχθρός δεν είναι πάντα ευδιάκριτος. Κάτι μας φταίει, αλλά τι;
Στην ελληνική τηλεόραση το πρόσωπο, το σχήμα του εχθρού ή του περίγελου μεταβάλλεται κάθε λίγες ημέρες ή εβδομάδες. Πότε είναι το ζεύγος Καρβέλα-Πάνια, πότε ο π. Εφραίμ και οι φίλοι του, πότε το επιμολυσμένο ηλιέλαιο, όμως από προχθές όλα τα πυρά, τηλεοπτικά και μη, στρέφονται κατά του Αλέξη Κούγια, με αφορμή τόσο το απολογητικό υπόμνημα του Ειδικού Φρουρού όσο και τις δηλώσεις που έκανε ο γνωστός δικηγόρος στην Ευελπίδων.
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι ένα «αν», μια λέξη που «ούτε το αυτί μας δεν την πιάνει», μπορεί να γίνει μια λέξη που σκοτώνει: «Η Δικαιοσύνη θα κρίνει “αν” έπρεπε να χαθεί αυτό το παιδί». Μα υπάρχει περίπτωση να κρίνει ότι ναι, έπρεπε να χαθεί;
Με μια λεξούλα τόση δα, ο κ. Κούγιας ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, με μια λέξη-μαχαιριά που θυμίζει τους γνωστούς στίχους από τον «Ματωμένο γάμο»:
«Μ’ ένα μαχαίρι, / μ’ ένα μικρό-μικρό μαχαίρι… π’ ούτε το χέρι δεν το πιάνει / μα κείνο μπαίνει παγωμένο στην ξαφνιασμένη μας καρδιά…»
Δεν αποκλείεται αυτό το «αν», που ακούστηκε «μια μέρα αφορεσμένη και πικρή», με νωπό ακόμα το χώμα πάνω από τον τάφο του παιδιού, να πυροδοτήσει νέα κύματα «ανεξέλεγκτης» οργής. Ισως όμως θα έπρεπε να μας εξοργίζουν άλλα πράγματα, πέρα από τη γραφικότητα της κακίας.
Είναι τουλάχιστον γελοίο να επικρίνουν τις δηλώσεις του κ. Κούγια κάποια κανάλια και εκπομπές που χρόνια τώρα ασχολούνται συστηματικά με την προσωπική του ζωή και με τις κόντρες του με διάφορους επωνύμους. Αν δεν υπήρχαν τα κανάλια, κανείς -πέρα από εκείνους που έχουν σχέση με τον νομικό κόσμο- δεν θα ήξερε και δεν θα ενδιαφερόταν να μάθει αυτόν τον κύριο. Π.χ., η Τατιάνα Στεφανίδου είχε κάνει πριν από λίγους μήνες μια ολόκληρη αγιογραφική εκπομπή για τον Αλέξη Κούγια, με αναφορές στα παιδικά του χρόνια και με «σκληρές», υποτίθεται, προσωπικές ερωτήσεις.
Ωστόσο, προχθές ο Νίκος Ευαγγελάτος («Αποδείξεις και στην πολιτική», ΑΝΤ1) έστησε μια ολόκληρη εκπομπή που προσπαθούσε να αντικρούσει τους ισχυρισμούς του κ. Κούγια. Τη Δευτέρα ο κ. Κούγιας ήταν καλεσμένος στο «Πρόσωπο με πρόσωπο» του Νίκου Χατζηνικολάου (Alter), ενώ αναρίθμητες είναι οι εμφανίσεις του σε κάθε είδους εκπομπές. Σόου σε απευθείας μετάδοση είχε γίνει ο γάμος του, όπως το διαζύγιό του - με τη δική του συναίνεση. Τα ίδια τα κανάλια (και ο κιτρινορόζ Τύπος) που τον μετέτρεψαν σε «σελέμπριτι», τώρα ριγούν εξαιτίας των προκλητικών δηλώσεών του. Ο μύθος του δόκτορα Φρανκενστάιν επιστρέφει σε τηλεοπτική έκδοση και ο δημιουργός τρομάζει μπροστά στο δημιούργημά του.
Αξίζει όμως, αναρωτιέμαι, να αναγνωρίζουμε τον «εχθρό» στο πρόσωπο του κ. Κούγια ή στον συγκεκριμένο Ειδικό Φρουρό και όχι στους μηχανισμούς που γεννούν τέτοια φαινόμενα μιντιακού και κοινωνικού φασισμού; Μήπως μας αξίζει ένας καλύτερος, πιο σοβαρός εχθρός;
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_176_12/12/2008_295677
Συντρίμμια η αθηναϊκή δημοκρατία
Οι ταραχές είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας απογοητευμένης από τις αποτυχίες της πολιτικής
The Guardian
Εφηβοι που πετούν πέτρες, αυτοκίνητα και κτίρια πυρπολημένα και η ελληνική αστυνομία να εκτοξεύει δακρυγόνα. Αυτές είναι οι εικόνες της Ελλάδας που προβλήθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Η αναταραχή όμως άρχισε καιρό πριν ο πυροβολισμός της αφροσύνης σκοτώσει τον δεκαπεντάχρονο Αλέξανδρο - Ανδρέα Γρηγορόπουλο.
Η Ν.Δ. έδωσε μεγαλόσχημες υποσχέσεις περί μεταρρυθμίσεων για να ξανακερδίσει τις εκλογές, ύστερα από τις καταστροφικές πυρκαγές του 2007. Στη συνέχεια, όμως, οι ψηφοφόροι κατακλύσθηκαν από σκάνδαλα, το ένα μετά το άλλο, είδαν εκατομμύρια ευρώ των φορολογουμένων να χάνονται. Είδαν την εγκληματικότητα στη βίαιη μορφή της να αυξάνεται και ένα σύστημα που αντί να διασφαλίζει την ευνομία, την τάξη και την ασφάλεια σε ένα κράτος δικαίου, να καθιστά αδύνατη την απονομή δικαιοσύνης. Η κακοδιαχείριση και η κακοδιοίκηση ευθύνονται για την ουσιαστική ατιμωρησία που απολαμβάνουν οι καταδικασθέντες βουλευτές, οι τρομοκράτες, οι βιαστές και πολλοί δολοφόνοι, που εκμεταλλεύονται την καθυστέρηση στην απόδοση δικαιοσύνης.
Η κακοδιοίκηση είναι επίσης εκείνη που δίνει την άδεια στην αστυνομία να εφορμήσει και να κλείσει μέσα σε μια εβδομάδα τη Stanleybet UK, επειδή τόλμησε να ανταγωνιστεί μονοπώλιο αθλητικών στοιχημάτων αξίας 7 δισ. ευρώ, το 34,4% των οποίων κατέχει το ελληνικό κράτος. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που δεν προστατεύει, δεν υπηρετεί, δεν σέβεται καν τον λαό της. Είναι κυβέρνηση για τον εαυτό της, εξ ου και ο κόσμος απαντά αναλόγως. Φοροδιαφεύγει, αρνείται να καταβάλει τις εισφορές για την περίθαλψη, μολύνει το περιβάλλον, εμπαίζει τους νόμους, δωροδοκεί, εποφθαλμιά θέσεις στο Δημόσιο, κάνει ό,τι τού αρέσει και μένει ατιμώρητος.
Κυβέρνηση και μέσα ενημέρωσης σπεύδουν να ονοματίσουν όποιον κατεβαίνει στους δρόμους. Είναι «ακροαριστερός» ή και «αυτοαποκαλούμενος αναρχικός», μολονότι οι νεαροί αυτοί είναι κατά κύριο λόγο κακοποιά στοιχεία, κουκουλοφόροι ή βαριεστημένα πλουσιόπαιδα, με την ίδια νοοτροπία του χούλιγκαν που συναντά κανείς σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, και αγνοούν αυτόν καθεαυτό τον ορισμό της λέξης αναρχία. Οταν τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο ή κάποιος αθώος πεθαίνει, τότε η κυβέρνηση μεταθέτει την ευθύνη στους υφισταμένους - εν προκειμένω στους δύο αστυνομικούς. Ενας υπουργός υποβάλλει παραίτηση, κανείς όμως δεν επιβάλλει αποτελεσματικά μέτρα, κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τη δυσαρέσκεια και την απόγνωση, που πυροδότησαν αυτήν ή προηγούμενες βίαιες ταραχές. Κοντολογίς, το ελληνικό κράτος αδυνατεί να ελέγξει τους διαδηλωτές και αιτία είναι ο συνδυασμός διεφθαρμένης πολιτικής και χαλαρής πειθαρχίας που τους δημιούργησε.
Ο υπουργός Εσωτερικών Πρ. Παυλόπουλος απηύθυνε έκκληση για την επάνοδο στην τάξη, είπε ότι η αστυνομία θα τηρήσει αμυντική στάση, δηλαδή σχεδόν ομολόγησε ότι δεν μπορεί να εγγυηθεί το θεμελιώδες δικαίωμα του πολίτη, την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης για την προστασία αθώων ανθρώπων που φοβούνται για την ασφάλειά τους, την περιουσία τους, το βιος τους. Η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής είναι κάτι που δεν συγχωρείται στη δημοκρατία, είπε ο κ. Παυλόπουλος. Μια χώρα, όμως, που ανέχεται την παρατεταμένη βία, δεν μπορεί να προστατέψει ή να τιμήσει την ελευθερία. Αλλο πράγμα οι διαδηλώσεις και άλλο η σκόπιμη στρατολόγηση μέσω Διαδικτύου, οι εκρήξεις βομβών, οι απαγωγές και οι ομηρείες.
Η «Καθημερινή» χαρακτήρισε τις ταραχές «τις χειρότερες από την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974». Από τη διαπίστωση πηγάζει το ερώτημα αν η δημοκρατία υφίσταται πραγματικά στη χώρα που ισχυρίζεται ότι είναι το λίκνο της. Ενίοτε, στις πραγματικές δημοκρατίες ο λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_10/12/2008_295409
Πανεπιστήμια «ορμητήρια» και κέντρα συντονισμού
Του Αποστολου Λακασα
Υπό κατάληψη συνέχιζαν να είναι έως χθες το βράδυ τα κτίρια του κέντρου των πανεπιστημίων της Αθήνας, δηλαδή η Νομική Σχολή του Καποδιστριακού, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο (πρώην ΑΣΟΕΕ) και το ιστορικό κτίριο του ΕΜΠ. Στην κατάληψη μετείχαν κυρίως εξωπανεπιστημιακά άτομα, αλλά και ορισμένοι φοιτητές. Ουσιαστικά οι καταληψίες χρησιμοποιούσαν τα κτίρια αυτά ως «ορμητήρια» και για συντονισμό των κινήσεών τους στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων - Νεάπολης, την οποία περικλείουν τα κτίρια αυτά. Ευτυχώς, από τον χθεσινό έλεγχο διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν μεγάλη η καταστροφή από τη φωτιά που έπιασε στο Σπουδαστήριο και στη Βιβλιοθήκη της Νομικής Σχολής αργά τη νύχτα της Δευτέρας. Γενικά, οι ζημιές στα κτίρια των πανεπιστημίων είναι μικρές μπροστά στην εικόνα καταστροφής του κέντρου της πρωτεύουσας.
Ειδικότερα, για το Πανεπιστήμιο Αθηνών, από φωτιά που έπιασε τη νύχτα της Δευτέρας στο κτίριο της οδού Ακαδημίας 47, όπου φιλοξενούνται σπουδαστήρια της Νομικής Σχολής, εκτεταμένες ζημιές είχε το Σπουδαστήριο Ευρωπαϊκού Δικαίου. Ομως διεσώθη το Σπουδαστήριο της Ιστορίας Ρωμαϊκού Δικαίου και Φιλοσοφίας Δικαίου. Το σπουδαστήριο έχει πολλά βιβλία αξίας λόγω παλαιότητας. «Παρ’ ότι η φωτιά υπέβοσκε έως το πρωί, ευτυχώς γλιτώσαμε μια μεγάλη καταστροφή», ανέφερε, χθες στην «Κ» ο γραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Παναγιώτης Κοντός. Επίσης, στο κτίριο των Προπυλαίων έγιναν μικροκαταστροφές σε τραπέζια και ηλεκτρονικούς υπολογιστές.
Για το ΕΜΠ ο πρύτανης του ιδρύματος κ. Κωνσταντίνος Μουτζούρης ανέφερε χθες στην «Κ» ότι η εικόνα που έχουν οι πρυτανικές αρχές είναι πως δεν υπάρχουν μεγάλες καταστροφές στο ιστορικό κτίριο της οδού Πατησίων εκτός από κάποια σπασμένα τραπέζια και πόρτες, τις οποίες παραβίασαν οι νεαροί. Μάλιστα, σύμφωνα με τις πρυτανικές αρχές, χθες εντός του ιδρύματος είχε μείνει μικρός αριθμός καταληψιών (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μία πιθανή νέα ένταση δεν μπορεί να σημάνει γενικό προσκλητήριο...). Ανάλογη εικόνα έχει για το δικό του ίδρυμα και ο πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου κ. Γρηγόρης Πραστάκος.
Οι επόμενες ημέρες -και φυσικά μετά την εκτόνωση των γενικευμένων ταραχών- είναι κρίσιμες για το εάν θα υπάρξει γύρος καταλήψεων σχολών με απόφαση των φοιτητών και έως τη λήξη των μαθημάτων για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Βέβαια, σε γενικές συνελεύσεις που έγιναν την προηγούμενη εβδομάδα υπέρ των καταλήψεων ήταν οι νεολαίες της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΕΑΑΚ) και του ΣΥΡΙΖΑ, και κατά περίπτωση η ΠΑΣΠ, ενώ κατά των καταλήψεων η ΔΑΠ και η Πανσπουδαστική.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_10/12/2008_295408
«Πιτσιρικάδες έσπαγαν και αλλοδαποί έκλεβαν»
Μιχάλης Μπουρνελές, ιδιοκτήτης καταστήματος επί της οδού Σταδίου 39
«Eμεινα μέσα στο κατάστημα για να προστατεύσω την περιουσία μου. Από τις 5.30 το απόγευμα έως τα μεσάνυχτα που έφυγα δεν είδα ούτε έναν αστυνομικό. Τη βιτρίνα μου ήρθε και την κοπανούσε ένα κοριτσάκι 14 χρόνων με μια βαριοπούλα! Κάποια στιγμή κατάφερε να ανοίξει μια τρύπα και τότε άκουσα να φωνάζει κάποιος «το μπουκάλι, το μπουκάλι»! Ημουν σίγουρος ότι θα έριχναν μολότοφ. Τραβήχτηκα πίσω με τον πυροσβεστήρα στα χέρια και περίμενα. Ημουν τυχερός. Στο Ματζιώρη έβγαζαν στο δρόμο τα εμπορεύματα με τις κούτες! Δεν έκλεβαν οι πιτσιρικάδες. Εκείνοι τα έσπαγαν και έφευγαν και από πίσω έρχονταν Πακιστανοί και άδειαζαν τα μαγαζιά. Κανονικό πλιάτσικο».
Αθανάσιος Οικονόμου - Αναστάσιος Παταράκης, ιδιοκτήτες καταστημάτων επί της οδού Χαριλάου Τρικούπη 2
Α. Ο.: «Η ζημιά είναι τεράστια. Μου έσπασαν τη βιτρίνα και έκλεψαν περισσότερα από 200 ζεύγη παπούτσια. Επέλεξαν τα πιο ακριβά. Δεν θέλαμε να έρθουμε σε αντιπαράθεση με κανέναν. Αυτό είναι δουλειά του κράτους».
Α. Π.: «Από τύχη δε μου έσπασαν το κατάστημα. Φαίνεται ότι με γλίτωσαν τα ρολά. Τώρα όλοι στη Χαριλάου Τρικούπη παραγγέλνουμε λαμαρίνες για να καλύψουμε τις βιτρίνες μας και πυροσβεστήρες. Φοβόμαστε τα χειρότερα».
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_10/12/2008_295412
Αποψη: Κράτος και αναρχία
Του Νικου Κωνστανταρα
Δευτέρα βράδυ, φτάνω στα σύνορα της αναρχίας - σε οδόφραγμα από λίγα σκουπίδια που καίγονται στη μέση της Πανεπιστημίου, στα Προπύλαια. Μερικοί νεαροί κλείνουν το άνοιγμα. Μέσα σε ένα νέφος φωτισμένο από φλόγες, ένα πλήθος, νωχελικό σχεδόν, χωρίς άγχος, καλύπτει τον δρόμο. Κάποιοι, με ρόπαλα και με κλωτσιές, διαλύουν ένα καμένο αυτοκίνητο.
«Περνάω;», ρωτώ έναν νεαρό που στέκει μπροστά μου. Εχει ξανθωπά κατσαρά μαλλιά και το ανοικτό, κόκκινο πρόσωπο ανθρώπου της εξοχής – ή της βιοπάλης. Εχει τον αέρα του συνοριοφύλακα. «Με μηχανή περνάς», μου λέει. «Αλλά έχει πολύ δακρυγόνο. Μπορεί να ζαλιστείς, να πέσεις». Το πλήθος μόλις έχει επιστρέψει στη «βάση» του μετά από μια επιδρομή που άφησε πίσω της κατεστραμμένα κτίρια, καμένα αυτοκίνητα, λιωμένα οδοστρώματα έως τις αρχές της Καλλιρρόης στη Συγγρού, και το παιδί -θα ’ναι δεν θα ’ναι 18- με συμβουλεύει να προσέχω... Σκέφτομαι να διασχίσω το πλήθος με τη μηχανή, αλλά έως πού; Εως το Πολυτεχνείο; Αλλά σκέφτομαι τη συμβουλή του νεαρού και γυρίζω πίσω, να εξερευνήσω τα στενά, την Κλαυθμώνος, την Ακαδημίας, τη Φιλελλήνων, όπου είχα ακούσει ότι ήταν μεγάλες οι καταστροφές.
Στις σκιές μιας ομίχλης από δακρυγόνα και καπνό από σκουπίδια που σιγόκαιγαν, σε έρημη πόλη στα σύνορα του βασίλειου της αναρχίας, πήγα να επιβεβαιώσω την πολυθρήνητη «απουσία του κράτους».
Το κράτος, όμως, ήταν παντού. Παντού αστυνομικοί – είτε με το χακί των ΜΑΤ είτε με τα μπλε των άλλων. Εκατοντάδες, σε όλα τα σημεία που ήταν εκτός του ελέγχου των «αναρχικών». Παρατεταγμένοι, έτοιμοι, χαλαροί -μόνο σε άτακτη φυγή δεν ήταν. Οι πυροσβέστες, επίσης, είχαν σβήσει γρήγορα τις φωτιές που όλη νύχτα έκαιγαν στις τηλεοράσεις μας. Πολλά οχήματα, πολλοί άνδρες και γυναίκες πολλή –πάρα πολλή– δουλειά. Κάπου τα συνεργεία του Δήμου θα ετοιμάζονταν να αρχίσουν το γιγαντιαίο έργο του καθαρισμού της λεηλατημένης πόλης.
Το κράτος δεν ήταν απόν. Ηταν εκεί, αλλά είχε καταθέσει τα όπλα, είχε επιλέξει την απόλυτη ανοχή. Από έλλειψη σχεδίου ή από ανικανότητα; Από ενοχές για τον νεκρό Αλέξη; Από πείσμα των αστυνομικών εναντίον των πολιτικών; Σε μια κυνική προσπάθεια να στραφεί ο κόσμος εναντίον των διαδηλωτών;
Ο,τι και να ήταν, για άλλη μια φορά, μέσα στο χάος οι απλοί πολίτες παραγκωνίστηκαν, στερήθηκαν το δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν να απαιτήσουν, να ακουστούν αυτοί - να αλλάξουν κάτι.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_10/12/2008_295416
Οι καταστροφές με αριθμούς
Κωστας Ονισένκο
Πάνω από 160 κατεστραμμένα καταστήματα και τράπεζες είχε καταμετρήσει ο Δήμος Αθηναίων μέχρι χθες το μεσημέρι. Η καταγραφή ήταν σε εξέλιξη και ο συνολικός αριθμός των καταστημάτων που καταστράφηκαν αναμένεται να είναι υπερδιπλάσιος. Ταυτόχρονα έχουν καταμετρηθεί (και απομακρύνονται σε συνεργασία του δήμου Αθηναίων με την Τροχαία) περισσότερα από 100 οχήματα. Τα περισσότερα έχουν καταστραφεί πλήρως και θα «αναγνωριστούν» από τον αριθμό πλαισίου. Εκτεταμένες ζημιές έχουν γίνει επίσης σε δεκάδες φανοστάτες, φωτεινούς σηματοδότες, κολόνες ενώ κάηκαν πάνω από 800 κάδοι απορριμμάτων και ανακύκλωσης και 300 καλαθάκια. Ανυπολόγιστη είναι η ζημιά στο κέντρο της Αθήνας σε σπασμένα πεζοδρόμια, κράσπεδα, στάσεις λεωφορείων, διαφημιστικές πινακίδες και γενικότερα σε ό,τι μπορούσε να σπάσει ή να καεί. Σύμφωνα με την πυροσβεστική, το τελευταίο τριήμερο στην Αθήνα έγιναν εμπρησμοί σε 38 υποκαταστήματα τραπεζών, 82 καταστήματα και σε τουλάχιστον 62 ακόμα κτίρια. Οι μεγαλύτερες ζημιές εντοπίζονται στις οδούς Ακαδημίας, Σόλωνος, Ναυαρίνου - Σκουφά, Σταδίου, Πανεπιστημίου, Ιπποκράτους, Πειραιώς (από την Ομόνοια μέχρι τη Σοφοκλέους), Πατησίων, Στουρνάρη, Ερμού και δεκάδες ακόμα δρόμους. Σημαντικές ζημιές προκλήθηκαν στο χριστουγεννιάτικο χωριό της πλατείας Συντάγματος ενώ το χριστουγεννιάτικο δέντρο κάηκε ολοσχερώς.
Στην Πάτρα, άγνωστοι επιτέθηκαν με πέτρες και μολότοφ και προξένησαν σημαντικές φθορές σε 5 υποκαταστήματα τραπεζών και στα γραφεία της Ολυμπιακής. Στη Λάρισα σημειώθηκαν εμπρησμοί σε 7 τραπεζικά υποκαταστήματα ενώ άλλα 15 έγιναν στόχοι βανδαλισμών, καταστράφηκαν πάνω από 60 κάδοι σκουπιδιών, διαφημιστικές πινακίδες, κιόσκια, στάσεις λεωφορείων κ.ά. Ζημιές σημειώθηκαν σε 3 τράπεζες στο Ηράκλειο Κρήτης ενώ μικρότερες ζημιές καταγράφονται σε πολλές ακόμα πόλεις της χώρας.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_10/12/2008_295413
Πάνω από 1 δισ. ευρώ οι ζημιές των εμπόρων
Των Δημητρας Μανιφαρα - Ευγενιας Τζωρτζη
Σε πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ υπολογίζουν οι έμποροι το κόστος για τις εμπορικές επιχειρήσεις στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, τόσο εξαιτίας των ζημιών που υπέστησαν σε κτιριακές εγκαταστάσεις και εμπόρευμα όσο και λόγω της καθολικής απώλειας τζίρου.
Σύμφωνα με την καταγραφή που είχε πραγματοποιήσει έως χθες το απόγευμα ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών (ΕΣΑ), ζημιές έχουν υποστεί 220 καταστήματα. Στις επιχειρήσεις αυτές εκτιμάται ότι απασχολούνταν 600 - 800 άτομα, μόνιμο και εποχικό προσωπικό.
Ειδικά στις μεγάλες αλυσίδες, ελληνικές και εγχώριες, τα καταστήματα των οποίων δέχθηκαν και τις περισσότερες επιθέσεις σε Αθήνα και περιφέρεια, οι ζημιές από την καταστροφή, σύμφωνα με τον εκτελεστικό αντιπρόεδρο του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Λιανικής Πωλήσεως Ελλάδος (ΣΕΛΠΕ) κ. Αντώνη Μακρή, υπολογίζονται σε 100 εκατ. ευρώ. Στο κόστος από τις ζημιές έρχεται να προστεθεί ο μηδενικός τζίρος. Χαρακτηριστική ήταν η εικόνα που επικρατούσε χθες το πρωί στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, όπου τα περισσότερα καταστήματα δεν λειτούργησαν καθόλου ή έκλειναν από τη μία το μεσημέρι. Μεγάλα εμπορικά κέντρα, όπως το Attica, έμοιαζαν με οχυρά, αφού εκτός από τα γνωστά ρολά, χθες οι βιτρίνες καλύπτονταν και με πρόσθετα μεταλλικά καλύμματα.
Ως τις πιο ζημιογόνες στην ιστορία των πολιτικών ταραχών χαρακτηρίζει η ασφαλιστική αγορά τις ταραχές του τριημέρου, αν και το ακριβές κόστος των ζημιών δεν μπορεί ακόμη να υπολογισθεί. Μεταξύ των σημαντικότερων ζημιών είναι αυτές που έχουν υποστεί τα τραπεζικά δίκτυα, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες, πάνω από 100 καταστήματα υπέστησαν ζημιές ή τέθηκαν εκτός λειτουργίας. Μια σοβαρή ζημιά σε τραπεζικό κατάστημα υπολογίζεται μεταξύ των 60 - 70 χιλ. ευρώ, ενώ σε περιπτώσεις που οι ζημιές είναι σε ιστορικά κτίρια, το κόστος αποκατάστασης είναι πολλαπλάσιο.
Σε ό,τι αφορά τα καταστήματα, η πλειονότητα των μεγάλων επιχειρήσεων είναι συνασφάλιση πολλών ασφαλιστικών εταιρειών που επιμερίζονται τον κίνδυνο, ενώ τα μικρά καταστήματα του κέντρου ασφαλίζονται μόνο εάν πληρούν όλες τις αναγκαίες προδιαγραφές (συμπαγή ρολά, πυρασφάλεια κ.λπ.). Η ασφαλιστική αγορά του κλάδου πυρός ανέρχεται πάντως σε 500 εκατ. ευρώ ετησίως, ενώ το κόστος ασφάλισης ενός μεσαίου καταστήματος, ασφαλιζόμενης αξίας 100.000 ευρώ, υπολογίζεται στα 250 ευρώ το χρόνο.
Από χθες ο ΕΣΑ καλεί τις επιχειρήσεις-μέλη του που υπέστησαν ζημιές να καταθέσουν αγωγές κατά του ελληνικού Δημοσίου. «Κύριο καθήκον της αστυνομίας είναι κατά τον νόμο, μεταξύ άλλων, η περιφρούρηση της περιουσίας των πολιτών και η διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης. Η παράλειψη εκπληρώσεως του καθήκοντος αυτού ή η, κατά την άσκηση του καθήκοντος αυτού, πλημμελής εκπλήρωσή του παραβιάζει τον νόμο και δημιουργεί κατευθείαν ευθύνη του ελληνικού Δημοσίου, όργανα του οποίου είναι οι άνδρες της αστυνομίας», τονίζεται στη σχετική ανακοίνωση του ΕΣΑ.
Παράλληλα, οι έμποροι αναμένουν από την κυβέρνηση την εξειδίκευση των μέτρων ανακούφισης, τα οποία συζητήθηκαν χθες σε σύσκεψη μεταξύ των συναρμόδιων υπουργών Οικονομίας, Ανάπτυξης και Απασχόλησης, χωρίς ωστόσο να γίνουν λεπτομερείς ανακοινώσεις. Πάντως, τα μέτρα αποζημίωσης θα αφορούν όχι μόνο τους επιχειρηματίες, αλλά και τους εργαζομένους.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_10/12/2008_295414
ΤΟ ΕΙΠΕ Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ; …. ΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑΤΑ
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι.
Ας παραδεχτούμε ότι αυτοί οι 5000 που κατέβηκαν και τα έσπαγαν στην Αθήνα ήταν η οργισμένη νεολαία μας κι όχι αμερικανο-ισραηλινοί πράκτορες ,λαθρομετανάστες και πρεζόνια. Ας πούμε ότι άλλοι 2.500 νέοι έκαψαν της πόλεις της επαρχίας .Σύνολο 7.500 . Να υπερβάλλω και να πω ότι δεν ήταν 7.500 αλλά 15.000 οργισμένοι νέοι.
Σύμφωνα με τις δημογραφικές αναλύσεις για συνολικό ελληνικό πληθυσμό 11.000.000 ο πληθυσμός για τις ηλικίες 15 – 24 ετών είναι στρογγυλά 1.500.000 άτομα.
Συνεπώς οι οργισμένοι νέοι που τα έκαναν λαμπόγυαλο ήταν το 1% των νέων πανελλαδικά .
Άρα οι “δημοσιογράφοι / υπάλληλοι” των Μπόμπολα (Mega, Έθνος, Πρώτο Ψέμμα), Λαμπράκη (Νέα, Βήμα, Mega), Κοντομηνά (Alpha), Αλαφούζου (Skai, Καθημερινή), Κυριακού (Ant-1) έπρεπε για να είναι ακριβείς να μας πουν :
«ΟΙ ΝΕΟΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ τι προσπαθούμε να μαγειρέψουμε αλλά ΔΕΝ ΤΣΙΜΠΑΝΕ, διότι το 99% αυτών προτιμάει να κάνει αθλήματα ,να κάνει έρωτα ,να διαβάσει ,να πάει cinema, να πάει clubbing να παει…να πάει …..»
Παρομοίως οι κύριοι ΑΛΑΒΑΝΟΣ και ΤΣΙΠΡΑΣ για να είναι ακριβείς έπρεπε στις δηλώσεις τους να πουν :
« Καλέσαμε τους νέους σε μαζικές και δυναμικές κινητοποιήσεις άλλα το 99% αυτών μας έγραψε στους γεννητικούς αδένες του»
…
(εξαιρετικό, το «έκλεψα» από σχολιασμό στον wolf)
Έφυγε ένας μεγάλος Έλληνας.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ το ΟΧΙ στους αμερικανούς το 2005.
Ψάρια θα τρώνε σήμερα οι δύο επιτετρατρεμένοι τους στην Ελλάδα, ο Γιωργάκης και η Ντορούλα.
Καλό ταξίδι Τάσσο Παπαδόπουλε.
Απεβίωσε χθες ο νέος αστυνομικός που είχε ξυλοκοπηθεί πριν έναν χρόνο.
"Εχθες απεβιωσε ενα νεο παλικαρακι,ενας πραγματικος ηρωας....ενα παιδι που και αυτο εκανε ονειρα κ καποιοι απλα αποφάσισαν οτι δεν θα πρεπει να τα υλοποιησει.ετσι απλα τυφλομενα απο την βια..τιποτα αλλο,βια...μπορειτε ολοι τωρα ολοι να χαρειτε ολοι εσεις που ψαχνετε εχθρους που δεν υπαρχουν και στεκεστε απεναντι τους...ποιος ειναι?ενας νεος αστυνομικος ο οποιος ειχε ξυλοκοπηθει πριν ενα χρονο....προτιμησε να μην πυροβολησει...ελαφρυ το χωμα"
Χθες έσβησε ο αστυνομικός που είχε δεχθεί επίθεση από κουκουλοφόρους σε συναυλία στο Ελληνικό το καλοκαίρι του 2007. Όλο αυτό το διάστημα ήταν ουσιαστικά ζωντανός-νεκρός.
Δεν ήταν αρκετά νέος,ήταν ήδη 24 ετών.
Δεν ανήκε στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί έβγαζε 750.
Δεν είχε όνειρα για τη ζωή του, είχε όπλο, κι ας μην το τράβηξε ποτέ για να σωθεί.
Δεν είχε μάνα να τον κλάψει,γιατί ήταν ένας μπάτσος, ένα γουρούνι, ένας δολοφόνος.
Κάποιοι θάνατοι δεν πουλάνε το ίδιο, αλλά μαντέψτε,πονάνε το ίδιο.
Ποιος είναι ο αστυνομικός;Δυστυχώς θυμηθείτε το περιστατικό...."Από το Αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας ανακοινώνεται ότι την 23.10 ώρα της06/07/2007, δύο (2) αστυνομικοί οι οποίοι βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσίαμέτρων ασφαλείας για αποτροπή κλοπών, επιθέσεων και φθορών ξένης περιουσίας,(σπάσιμο οχημάτων, καταστημάτων ή εγκαταστάσεων κ.α αδικημάτων) όπως έχεισυμβεί κατά το παρελθόν, κατά την διάρκεια συναυλίας συγκροτημάτων μουσικήςστις εγκαταστάσεις του γηπέδου Baseball στο Ελληνικό, δέχθηκαν απρόκληταδολοφονική επίθεση από πλήθος ατόμων του αντιεξουσιαστικού χώρου. Η αναίτια επίθεση έγινε από τριάντα τουλάχιστον άτομα, με ενωμένες δυνάμεις ταοποία διέπραξαν βιαιοπραγίες σε βάρος των δύο (2) αστυνομικών, με γρόνθους,λακτίσματα και υλικά αντικείμενα (σιδηρολοστούς, ρόπαλα, θλώντα όργανα),προκαλώντας σε αυτούς βαρείες σωματικές βλάβες. Ειδικότερα ο ένας αστυνομικός (γεν. 1983), φέρει βαριές κακώσεις κεφαλής,πολλαπλά τραύματα στο σώμα και νοσηλεύεται στη Μ.Ε.Θ. Νοσοκομείου, ευρισκόμενοςσε καταστολή.Η κατάσταση του εγκυμονεί κίνδυνο ζωής. Ο δεύτερος αστυνομικός (γεν. 1972), επίσης νοσηλευόμενος φέρει ρωγμώδες κατάγματα στο αριστερό χέρι και μώλωπες στα πλευρά. Η βάναυση επίθεση συνεχίζει μια σειρά προκλήσεων έναντι της έννομης τάξης και‘‘καταδρομών’’ που αποδέχονται με απάθεια το ενδεχόμενο αποτέλεσμα τηςσωματικής βλάβης και της ανθρωποκτονίας από ‘‘άτομα’’ που ασκούνται στη βία, μάλλον ως πρόταση και στάση ζωής και ως ‘‘πολιτική παρέμβαση’’. Η Ελληνική Αστυνομία κινείται για την ανακάλυψη των δραστών".
Δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΝΕΥΘΥΝΑ τα κανάλια και οι εφημερίδες, ξέρουν ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ τι κάνουν.
Απλά, μαζί με τα πληρωμένα blogs, είναι άλλος ένας μοχλός πλύσης εγκεφάλου στους πολίτες που δεν είναι πονηρεμένοι.
Να μην ξεχνάμε ότι ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ: (1) η συνεχής επανάληψη ψεμμάτων (2) η αποσιώπηση αληθειών.
Ταίζοντας τους καναλάρχες οι αμερικανοί σε λίγο θα μας πείσουν όχι μόνο ότι χρειαζόμαστε καλύτερο πρωθυπουργό (εάν είναι δυνατόν το Γιωργάκη ή τη Ντορούλα) αλλά επίσης ότι δεν υπάρχει ανεξάρτητη Κύπρος και οι σλάβοι Σκοπιανοί είναι απόγονοι του Μεγαλέξανδρου.
Δύσκολο είναι;
Αφού εμείς όλη μέρα βλέπουμε τηλεόραση, λογικό δεν είναι να χαζέψουμε;
diavasa kati apo to keimeno kai evala ta gelia..
kala o alavanos eipe oti oi nearoi spane tis trapezes epeidi einai ipsila ta epitokia ?
xaxaxaxaxaxaxa...
na ipopsiastoume diladi,oti oi 14-15-16-17 ante kai 18rides ta spagane epeidi den mporousan na paroun ftino..katanalotiko gia na paroun papaki i kanena playstation..
ta thelei kai ta leei ? gia ilithious psaxnei ?
Δημοσίευση σχολίου