το όραμα των κουκουλοφόρων

του Γιώργου Παγουλάτου

Στην πραγματικότητα, αυταρχισμός και επιτρεπτικότητα εκβάλλουν σε μια κοινή δεξαμενή: αυθαιρεσία, θεσμική ανυποληψία, κοινωνική ανομία

Η καταστροφική βία που ακολούθησε τη δικαιολογημένη έκρηξη νεανικής οργής είναι παιδί μιας διπλής αυθαιρεσίας, κρατικής και κοινωνικής. Η μεταπολίτευση μας κληροδότησε μια μεγάλη αυταπάτη: ότι μπορούμε να αντισταθμίσουμε το ιστορικό κατάλοιπο αυταρχισμού των προηγούμενων δεκαετιών με άφθονες δόσεις επιτρεπτικότητας. (Επιτρεπτικότητα: η κουλτούρα του όλα επιτρέπονται). Στην πραγματικότητα, αυταρχισμός και επιτρεπτικότητα εκβάλλουν σε μια κοινή δεξαμενή: αυθαιρεσία, θεσμική ανυποληψία, κοινωνική ανομία. Ο εκδημοκρατισμός της μεταπολίτευσης κοινωνικοποίησε την αυθαιρεσία: από αποκλειστικό προνόμιο της εξουσίας η αυθαιρεσία μετατράπηκε σε διάχυτο κεκτημένο των μικρο-ομάδων της κοινωνίας.
Σε μια κοινωνία αυθαιρεσίας, η υπερβάλλουσα βία του κρατικού οργάνου εναλλάσσεται με αυτήν του αντιεξουσιαστή. Για κάθε βάναυσο αστυνομικό που ατιμώρητα καταχράται εξουσία υπάρχει ένας κακοποιημένος διαδηλωτής θύμα της βαναυσότητάς του. Για κάθε δολοφονικό κουκουλοφόρο ένας θανάσιμα τραυματισμένος αστυνομικός. Για κάθε δεκαπεντάχρονο νεκρό, ατέλειωτες νύχτες καταστροφής. Ο φαύλος κύκλος της βίας, ο φαύλος κύκλος της αυθαιρεσίας.

Γιατί το κράτος εκδηλώνει αυτή τη χαλαρότητα απέναντι στη βία των ομάδων; Ισως δεν εμπιστεύεται τους μηχανισμούς του – δεν έχει κι άδικο. Ισως και διότι η «δημιουργική» παράκαμψη των κανόνων αποτελεί οικεία πρακτική στους διαδρόμους της πολιτικής εξουσίας. Η ανοχή στις μικρο-αυθαιρεσίες των αποκάτω και των απέξω είναι μέρος ενός σιωπηρού κοινωνικού συμβολαίου, κατευνασμού της λαϊκής αγανάκτησης για τις αποτυχίες και αυθαιρεσίες μιας ενοχικής κρατικής εξουσίας.......
ολόκληρο το άρθρο του Γιώργου Παγουλάτου στον e-rooster