κείμενο του Δ. Τούμπανη στο πατάριΟ Μαρξ κάπου κάνει την παρατήρηση ότι τα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται δύο φορές. Με την διαφορά ότι την πρώτη έχουμε την τραγωδία, και τη δεύτερη τη φάρσα.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, ήταν πραγματική εξέγερση κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Κίνημα των πλατιών λαϊκών μαζών και όχι κάποιων «πεφωτισμένων» μειοψηφιών. Και η συμμετοχή των καταπιεζομένων μαζών έγινε δυνατή επειδή συνέδεσαν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον με τα συνθήματα της εξεγερμένης νεολαίας και των φοιτητών: «Ψωμί - Δουλειά - Ελευθερία». Κατ’ επέκταση η εργατική συνέλευση του Πολυτεχνείου, πλάι σ’ αυτή των φοιτητών, ήταν πραγματική συνέλευση εργατών, όπου μετείχαν οι πιο μαχητικοί κλάδοι του εργατικού κινήματος.
Η τωρινή «εργατική συνέλευση», οργανωμένη απ’ τους καταληψίες της ΓΣΕΕ, είναι μόνο μια ......
........κωμικοτραγική απομίμηση της συνέλευσης του Πολυτεχνείου. Πραγματική φάρσα. Τα 250, περίπου, άτομα που συγκεντρώθηκαν στο αμφιθέατρο του τετάρτου ορόφου, χθες το βράδυ, υποδύονταν την εργατική συνέλευση ενώ ανάμεσα τους δεν υπήρχε εργάτης ούτε για δείγμα. Οι συγκεντρωμένοι ήταν μέρος των οργανωμένων μειοψηφιών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, η οποία ζει στον δικό της κόσμο, μακριά απ’ τα προβλήματα των καταπιεζομένων.
Η ιδέα που ακούστηκε στη συνέλευση, ότι θα μπορούσε αυτή η «αριστερά» να σπάσει την απομόνωση αν πάει στους τόπους της δουλειάς και μιλήσει στους εργάτες, είναι απλώς αυταπάτη. Το ζήτημα δεν είναι να προσεγγίσει κανείς φυσικά τον κόσμο της δουλειάς αλλά η πολιτική με την οποία θα το πράξει. Οι διαμαρτυρίες για την δολοφονία του 15χρονου μαθητή και κατά του αστυνομικού κράτους δεν αρκούν σα βάση για την εκδήλωση ενός παλλαϊκού κινήματος. Απ’ την άλλη, η πολιτική και τα συνθήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (και της σύγχρονης Αριστεράς γενικότερα) δεν μπορούν να εμπνεύσουν στις λαϊκές μάζες την ελπίδα να γλυτώσουν απ’ τη σημερινή μιζέρια και την καταστροφή και έτσι να τις κινητοποιήσουν. Αντίθετα είναι συνθήματα και πολιτική που αντιστρατεύονται συμφέροντα και τις προσδοκίες της εργατικής τάξης και στηρίζουν ιδεολογικά την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και την νέα τάξη.
Οι λαϊκές μάζες αισθάνονται και προδομένες και ξένες προς την ψευδοεξέγερση, της οποίας το ξέσπασμα προκάλεσαν μεθοδευμένα το βαθύ κράτος, η ολιγαρχία των δέκα οικογενειών με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Κάτω απ’ αυτούς τους όρους το φαινόμενο της λεγόμενης εξέγερσης, είναι καταδικασμένο στην καλλίτερη περίπτωση, να ξεφουσκώσει άδοξα, και στη χειρότερη (και πιθανότερη) να χρησιμεύσει σα δούρειος ίππος προβοκατόρων, και σαν άλλοθι αντεπαναστατικής εκτροπής.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, ήταν πραγματική εξέγερση κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Κίνημα των πλατιών λαϊκών μαζών και όχι κάποιων «πεφωτισμένων» μειοψηφιών. Και η συμμετοχή των καταπιεζομένων μαζών έγινε δυνατή επειδή συνέδεσαν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον με τα συνθήματα της εξεγερμένης νεολαίας και των φοιτητών: «Ψωμί - Δουλειά - Ελευθερία». Κατ’ επέκταση η εργατική συνέλευση του Πολυτεχνείου, πλάι σ’ αυτή των φοιτητών, ήταν πραγματική συνέλευση εργατών, όπου μετείχαν οι πιο μαχητικοί κλάδοι του εργατικού κινήματος.
Η τωρινή «εργατική συνέλευση», οργανωμένη απ’ τους καταληψίες της ΓΣΕΕ, είναι μόνο μια ......
........κωμικοτραγική απομίμηση της συνέλευσης του Πολυτεχνείου. Πραγματική φάρσα. Τα 250, περίπου, άτομα που συγκεντρώθηκαν στο αμφιθέατρο του τετάρτου ορόφου, χθες το βράδυ, υποδύονταν την εργατική συνέλευση ενώ ανάμεσα τους δεν υπήρχε εργάτης ούτε για δείγμα. Οι συγκεντρωμένοι ήταν μέρος των οργανωμένων μειοψηφιών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, η οποία ζει στον δικό της κόσμο, μακριά απ’ τα προβλήματα των καταπιεζομένων.
Η ιδέα που ακούστηκε στη συνέλευση, ότι θα μπορούσε αυτή η «αριστερά» να σπάσει την απομόνωση αν πάει στους τόπους της δουλειάς και μιλήσει στους εργάτες, είναι απλώς αυταπάτη. Το ζήτημα δεν είναι να προσεγγίσει κανείς φυσικά τον κόσμο της δουλειάς αλλά η πολιτική με την οποία θα το πράξει. Οι διαμαρτυρίες για την δολοφονία του 15χρονου μαθητή και κατά του αστυνομικού κράτους δεν αρκούν σα βάση για την εκδήλωση ενός παλλαϊκού κινήματος. Απ’ την άλλη, η πολιτική και τα συνθήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (και της σύγχρονης Αριστεράς γενικότερα) δεν μπορούν να εμπνεύσουν στις λαϊκές μάζες την ελπίδα να γλυτώσουν απ’ τη σημερινή μιζέρια και την καταστροφή και έτσι να τις κινητοποιήσουν. Αντίθετα είναι συνθήματα και πολιτική που αντιστρατεύονται συμφέροντα και τις προσδοκίες της εργατικής τάξης και στηρίζουν ιδεολογικά την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και την νέα τάξη.
Οι λαϊκές μάζες αισθάνονται και προδομένες και ξένες προς την ψευδοεξέγερση, της οποίας το ξέσπασμα προκάλεσαν μεθοδευμένα το βαθύ κράτος, η ολιγαρχία των δέκα οικογενειών με τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Κάτω απ’ αυτούς τους όρους το φαινόμενο της λεγόμενης εξέγερσης, είναι καταδικασμένο στην καλλίτερη περίπτωση, να ξεφουσκώσει άδοξα, και στη χειρότερη (και πιθανότερη) να χρησιμεύσει σα δούρειος ίππος προβοκατόρων, και σαν άλλοθι αντεπαναστατικής εκτροπής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου