Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008

Οι βαθύτερες αιτίες της κρίσης στην Ελλάδα

Του Kevin Featherstone. Ο κ. Kevin Featherstone είναι καθηγητής στο Ιδρυμα Μελετών της Σύγχρονης Ελλάδας «Ελευθέριος Βενιζέλος» του LSE.


Επί μακρόν η Ελλάδα αντιμετωπίζει πρόβλημα στο σύστημα διακυβέρνησης. Οι ψηφοφόροι πείθονται πολύ εύκολα ότι η αλλαγή ηγεσίας θα επιφέρει και τη μεγάλη αλλαγή, την υπέρβαση του «συστήματος». Ο νέος αρχηγός θα μεταρρυθμίσει το κράτος, θα αντικαταστήσει τις πελατειακές σχέσεις με την αξιοκρατία, θα φέρει την κάθαρση στην κομματική πολιτική, όλα αυτά επ’ ονόματι της αλλαγής, του εκσυγχρονισμού ή και της μεταμόρφωσης. Ταυτόχρονα, όμως, ο νέος αυτός ήρωας θα πρέπει να ικανοποιήσει τουλάχιστον άλλες είκοσι επτά απαιτήσεις.
Στην Ελλάδα τα προβλήματα διακυβέρνησης έχουν πολύ βαθύτερα αίτια από την προσωποπαγή ηγεσία ή τα κόμματα. Οι ηγέτες είναι παγιδευμένοι σ’ ένα σύστημα που συνδυάζει την εύνοια, τη διαφθορά και την ακραία αρνησικυρία. Η βούληση και η ικανότητα αμφισβητούνται. Τα προβλήματα αυτά του συστήματος είναι ευδιάκριτα στον πίνακα των διεθνών συγκρίσεων. Σε έρευνα του ΟΟΣΑ που θα δημοσιευτεί προσεχώς, το συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα έχει έναν από τους χαμηλότερους δείκτες «μεταρρυθμιστικής ικανότητας» μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. Επίσης, σύμφωνα με τον Δείκτη Διεθνούς Διαφθοράς, είναι η δεύτερη στις χειρότερες επιδόσεις μεταξύ των χωρών-μελών της Ε.Ε. Απαρεγκλίτως η Παγκόσμια Τράπεζα στην τακτική έκθεσή της διαπιστώνει πόσο η Ελλάδα υστερεί στη «διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας». Τέλος, η ελληνική παραοικονομία υπερβαίνει σε όγκο την οικονομία των υπολοίπων της Ευρωζώνης.

Η ίδια η φύση της ελληνικής κοινωνίας οξύνει τα προβλήματα του συστήματος. Κάνει τους Ελληνες εγωκεντρικούς. Αναξιοπαθούντες άνεργοι νέοι ζητούν περισσότερη αξιοκρατία, οι οικογένειές τους όμως έρχονται σε πλήρη αντίθεση μαζί τους, καθώς συμβιώνουν καθημερινά με τη διαφθορά ή ζητούν χάρες από τα δικά τους δίκτυα κοινωνικών επαφών. Η επαγγελματική Ελλάδα ποθεί τον εκσυγχρονισμό και τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές, ενώ η κοινωνία στο σύνολό της μένει προσηλωμένη σε παραδοσιακές συνήθειες και υπερασπίζεται συντεχνιακά συμφέροντα, που πνίγουν την αλλαγή.
Οι συνέπειες είναι ευδιάκριτες. Φτωχές είναι οι επιδόσεις της Ελλάδας στην εφαρμογή του προγράμματος «Λισσαβώνα 2000», αυτού του κράματος ευελιξίας της αγοράς και κοινωνικής αλληλεγγύης. Η εφαρμογή του προγράμματος της ενιαίας αγοράς υπήρξε μείζον πρόβλημα, όπως και η εφαρμογή της νομοθεσίας της Ε.Ε. Ομως, η μεγαλύτερη νίκη της Ελλάδας στο πρόσφατο παρελθόν, δηλαδή η ένταξή της στην Ευρωζώνη, συντελέσθηκε χάρη σε κανόνες και σε χρονοδιάγραμμα που θεσπίστηκαν και καθορίστηκαν στο εξωτερικό.
Η μεταρρύθμιση του κράτους και η απελευθέρωση της κοινωνίας –οι δύο παράγοντες από τους οποίους πηγάζει η σημερινή ελληνική καχεξία– δεν είναι εφικτές χωρίς πολιτισμικό άλμα και αλλαγή νοοτροπίας πολιτισμικής εμβέλειας. Η διαδικασία θα είναι αργή και επίπονη. Οι τωρινές ταραχές εμπεριείχαν το στοιχείο της κοινωνικής και οικονομικής απομόνωσης, όμως η οργή που τις συνόδευε δεν στοιχειοθετεί σαφές πολιτικό μήνυμα.

Τα δύο μεγάλα κόμματα θα συνεχίσουν να παράγουν δράματα, εγκλωβισμένα καθώς είναι στις αλληλοκατηγορίες και την προσπάθεια να κερδίσουν το πλεονέκτημα. Στην πραγματικότητα το δράμα εκτυλίσσεται στην επιφάνεια, απέχει από την πραγματική σκηνή των ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, από την εξεύρεση της πραγματικής λύσης. Οι ταραχές ήταν κάτι σαν κοινωνικό μπουρίνι. Θα έχουν πρακτικό αντίκτυπο μόνο εάν οι Ελληνες αποφασίσουν να ασχοληθούν σοβαρά με την πολιτική και επιτέλους να αντιμετωπίσουν τα βαθιά ριζωμένα προβλήματα του συστήματος.

7 σχόλια:

Παπουτσάκης είπε...

Αυτή την ταινία «Επαναστάτης χωρίς, και με αιτία», την έχουμε ξαναδεί! Τώρα, από αύριο «Νέον Εργο»!


Ούτε τα διπλά ρολά δεν μπόρεσαν να σώσουν το κατάστημα στη Θεσσαλονίκη από τη φωτιά. Πάνω από 80 μαγαζιά και 14 τράπεζες καταστράφηκαν μέσα σε 6 ημέρες στην ωραία Θεσσαλονίκη και πλάνα σαν κι αυτά δείχνουν τη νέα της όψη... (Φωτογραφία Γαλλικού Πρακτορείου AFP/DIMITAR DILKOFF, 11/12/08).
Tης Eλενης Mπιστικα

Δεν είναι ούτε δύο εβδομάδες πριν, που η Θεσσαλονίκη του Φεστιβάλ ήταν πράγματι Ωραία, με τα καταστήματα στην Τσιμισκή και στη Μητροπόλεως καταστόλιστα, έτοιμα για τις γιορτές, με μοντέρνα ρούχα για γυναίκες και άνδρες και ιδίως παιδιά, με καλές τιμές – «πηγαίνετε στη Θεσσαλονίκη να ψωνίσετε» παροτρύναμε τους Αθηναίους, μόλις γυρίσαμε, με φρέσκιες τις εντυπώσεις από μια ολοζώντανη ευρωπαϊκή Θεσσαλονίκη... Να τη «ματιάσαμε», άραγε, σκεπτόμαστε τώρα που βλέπουμε τις φωτογραφίες, μαύρο και γκρίζο του κάρβουνου, γιατί έσβησαν οι φωτιές και άφησαν πίσω τους μόνο θλιβερά αποκαΐδια. «Κατέβηκα στην Ερμού, που είχα μια επείγουσα δουλειά κι έβαλα σχεδόν τα κλάματα», μου τηλεφώνησε φίλη που μένει στη Χαριλάου Τρικούπη, στο κέντρο της Αθήνας, και είναι «ελεύθερη πολιορκημένη», μέσα στο διαμέρισμά της, αφ’ ότου άρχισε το κακό! «Καλύτερα να το έκαιγαν, θα ’χα κάτι να κάνω, παρά να κάθομαι μέσα και να μην περνά άνθρωπος, ούτε για “Καλημέρα”!. Πόσω μάλλον να μπει μέσα, να ψωνίσει», εξομολογούνταν τον καημό του καταστηματάρχης στο Τρίγωνο Ακαδημίας - Βουκουρεστίου - Κριεζώτου. «Να βάλουν όσοι υπέστησαν επίθεση, πλάτσικο, φωτιά, μια ταμπέλα, μόλις το ξαναφτιάξουν το μαγαζί για να ξέρουμε ποιοι έχουν πραγματικά ανάγκη, να μπούμε μέσα ν’ αγοράσουμε, να βοηθήσουμε το κατά δύναμιν. Γιατί αν περιμένουν τις αποζημιώσεις! Πότε θα δοθούν; Από ποια κυβέρνηση»; έριξε την ιδέα Αθηναία ρεαλίστρια. Τράπεζες και καταστήματα δέχθηκαν ήδη επισκέψεις του παλιατζή. Ξυλώνει λιωμένα σίδερα και τα φορτώνει στο τρίκυκλο, στο φορτηγό. Στη λαϊκή της οδού Ξενοκράτους στο Κολωνάκι, κατάπληκτοι οι περίοικοι είδαν ανάμεσα στους πάγκους με τα φρούτα, τις πατάτες, τα ζαρζαβατικά κι έναν πάγκο με... κρύσταλλα, πιατέλες, ποτήρια, σερβίτσια, προς 5 και 10 ευρώ, όχι το κομμάτι, αλλά όλο το «σετ»! Οσο για προέλευση, ποιο κατάστημα μεγάλο θα τα κλαίει, όταν πέρασαν και τα ’σπασαν όλα ως αγανακτισμένοι «ταύροι εν υαλοπωλείο»... Κι ενώ ακόμη οι αρμόδιοι και οι συνδικαλιστές δεν μπορούν να αποφασίσουν αν θα τ’ αφήσουν τρεις Κυριακές ανοιχτά τα μαγαζιά, μήπως δουλέψουν και γίνει τζίρος και κάπως ανακουφιστούν, ιδιοκτήτες και υπάλληλοι, «το κύμα του αντι-καταναλωτισμού», όπως το βαφτίσαμε βολικά, δεν λέει να κοπάσει. Από πέτρες άλλο τίποτα και μάρμαρα! Και δεν είναι μόνο τα νεανικά χέρια που τις σηκώνουν τις κοτρόνες και τις ρίχνουν στα «σύμβολα». Από πίσω τους έρχονται λάθρα οι φιγούρες, κι ενώ οι νεαροί προχωρούν παρακάτω, εκείνες μπαίνουν και σηκώνουν τα πάντα. Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους. Το ελπιδοφόρο σημείο είναι ότι οι έμποροι δεν το βάζουν κάτω. Στα κεντρικά σημεία της Αθήνας, αυτά που αποτέλεσαν και τον στόχο, άρχισαν και βάζουν τζάμια, καθαρίζουν τα σκουπίδια που ήταν το «έχει» τους, ετοιμάζουν βιτρίνες, σαν πραγματικοί ήρωες. Η εμπορική τάξη που είναι και η πλέον φορολογούμενη, είναι αυτή που επλήγη καίρια, αλλά δεν το ’ριξε στη φιλολογία. Αυτή η Κυριακή ας είναι το μέτρο για τις άλλες εορταστικές ημέρες που θ’ ακολουθήσουν. Οταν τα φώτα θ’ ανάψουν, τα μαγαζιά θα ανοίξουν τις πόρτες τους και θα μας περιμένουν, να περάσουμε να τους πούμε «Καλημέρα», «Καλησπέρα» και «Καλές Γιορτές», παίρνοντας και κάτι που μας χρειάζεται ή έστω και συμβολικά, για να τους συμπαρασταθούμε. Οι Ελληνες έχουμε φιλότιμο και όποτε αυτό ξύπνησε μέσα μας, θαυματούργησε. Αρκεί, τώρα που τα σχολεία θα κλείσουν για... διακοπές, οι οικογένειες να μαζέψουν τα βλαστάρια τους στο σπίτι, για καλό και κακό. Εάν υπάρχει σωστός πατέρας, να πει «τέρμα το “Επαναστάτης χωρίς αιτία”! Αυτό το έργο το ’χουμε ξαναδεί». Τα παιδιά μαζεύονται όταν λειτουργεί η οικογένεια. Σ’ ένα άδειο σπίτι με οικιακές βοηθούς και την τηλεόραση για γκουβερνάντα, ποιος 15άρης, 16άρης κάθεται; Για να βλέπουμε και την άλλη όψη του νομίσματος, της δικής μας ευθύνης... Αντε και καλά ψώνια! Αυτή τη χρονιά, ας κάνουμε εμείς το Δώρο, στην εμπορική τάξη που πάντα έβγαλε ασπροπρόσωπη την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, παντού όπου πέρασε η οργή και τα ’κανε όλα «γυαλιά - καρφιά». Τα γυαλιά αλλάζουν, τα καρφιά μένουν και μας στιγματίζουν, σαν λαό. Καιρός να τους δείξουμε εμείς, των ξένων που φοβούνται «μην γίνουν σαν την Ελλάδα». Από καταστροφές πια έχουμε μάθει, τις αναστάσεις, σαν λαός τις κάνουμε μόνοι μας, δεν περιμένουμε θαύματα...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/12/2008_296065

Παπουτσάκης είπε...

Οι Ελληνες αντιμέτωποι με τους εαυτούς τους
Tου Νικου Κωνστανταρα

Από το περασμένο Σάββατο τα παιδιά μας μπήκαν σε έναν άλλο κόσμο. Δεν ευθύνονται αυτά αν η σχέση του πολίτη με το κράτος και την κυβέρνηση είναι άλλη απ’ αυτή που θα θέλαμε· η ευθύνη βαραίνει τους υπόλοιπους, αλλά κυρίως αυτούς που τόσα χρόνια κυβερνούν ή ασκούν αντιπολίτευση και άφησαν τα προβλήματα της δημοκρατίας μας να κακοφορμίσουν. Οι πολίτες και τα μέσα ενημέρωσης φταίνε στο ότι ανέχονται την απαξίωση των θεσμών και τη διατήρηση ενός πολιτικού συστήματος από το οποίο δεν περιμένουν προκοπή, αλλά την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.

Η κοινωνία μας είναι σε κρίση όχι επειδή τα προβλήματά της είναι μεγαλύτερα από αυτά που μαστίζουν άλλες χώρες, αλλά επειδή δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε τίποτα μεταξύ μας. Με άβουλους, ατάλαντους ηγέτες που δεν τολμούν να λύσουν και τα πιο απλά προβλήματα, αφήνοντάς τα να χρονίζουν και τους θεσμούς να ευτελίζονται, τελικά χάσαμε την εμπιστοσύνη μας στο κράτος, στο πολιτικό σύστημα και στη συνοχή της ίδιας της κοινωνίας μας. Είμαστε θυμωμένοι, θιγμένοι, ανασφαλείς, απομονωμένοι. Συμβιβασμένοι και ασυμβίβαστοι μαζί.

Ετσι βλέπουμε το οξύμωρο: ένα γεγονός στο οποίο όλοι συμφωνούμε –ο θάνατος ενός παιδιού από σφαίρα αστυνομικού είναι απαράδεκτος– έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Ενώ όλοι θρήνησαν για τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αμέσως φάνηκε ότι όλοι θα τον εκμεταλλεύονταν για να ενισχύσουν τη δική τους θέση, για να εκφράσουν τις δικές τους φοβίες κα την οργή, για να διαφοροποιηθούν από τους άλλους. Ο θάνατος έγινε καταλύτης που, για τον κάθε ένα, δικαιολόγησε αυτά που ήδη πίστευε.

Οι μόνοι νέοι και αθώοι στη δημόσια σκηνή είναι η σημερινή φουρνιά εφήβων, οι οποίοι είχαν ήδη αρχίσει την πολιτικοποίησή τους μέσα από καταλήψεις σε γυμνάσια και λύκεια αλλά τώρα, μέσα από τον συνομήλικο και συμμαθητή Αλέξη, κατάλαβαν την ουσία της συλλογικότητας, τη σχέση πολίτη - κράτους, τη δύναμη της απείθειας.

Η οργή σήμερα ξεχειλίζει, επειδή η πολιτική ελίτ δεν φαίνεται ικανή να πείσει ότι θα ετοιμάσει τη χώρα για τις δύσκολες μέρες που έρχονται λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης, αλλά και λόγω των συσσωρευμένων αδυναμιών της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας (χαμηλοί πρώτοι μισθοί και ανεργία στους νέους).

Η οργή ξεχειλίζει επειδή οι πολίτες παρακολουθούν σκάνδαλα στην Πολιτική (υποκλοπές, Ζίμενς, Βατοπέδι), στον Κλήρο (παραδικαστικό, Βατοπέδι), στη Δικαιοσύνη (παραδικαστικό, εμφύλιοι καβγάδες) και γνωρίζουν ότι δεν θα ακολουθήσει καμία κάθαρση. Βλέπουν πολιτικούς και δημοσιογράφους να πλουτίζουν από τις στενές επαφές τους με την εξουσία και με επιχειρηματίες. Γνωρίζουν ότι όσοι έχουν «άκρες» εκμεταλλεύονται το σύστημα για δικό τους όφελος – και το σύστημα αντέχει, διαφθείροντας τα πάντα και τους πάντες, επειδή αρκετοί απ’ εμάς πιστεύουμε ότι έχουμε συμφέρον να μην απαιτούμε την αξιοκρατία και το δίκαιο. Εδώ προκύπτει το μεγάλο στοίχημα των ημερών που θα ακολουθήσουν. Ο φόνος και η έκρηξη βίας που ακολούθησε διέλυσαν τις τελευταίες αυταπάτες μας: το κράτος είναι ανίκανο να προστατέψει τους κάτοικους της χώρας (είτε είναι παιδιά είτε μετανάστες είτε καταστηματάρχες)· η κυβέρνηση πάγωσε μπροστά στο φονικό και έχασε το μέτρο, δεν επέβαλε τη λειτουργία του κράτους, αυξάνοντας έτσι το αίσθημα ανασφάλειας των πολιτών· τα άλλα κόμματα, με κάποιες εξαιρέσεις στελεχών τους, φάνηκαν να προτιμούν τη δυστυχία της κυβέρνησης από την αποκλιμάκωση της έντασης· οι «αντιεξουσιαστές», μεθυσμένοι με τη δικαίωση που τους πρόσφερε ο θάνατος του μικρού Αλέξη και εκμεταλλευόμενοι την ασυλία που χαίρονται χρόνια τώρα, δημιούργησαν χάος – ένα χάος που τρόμαξε τόσο τους πολίτες, που ίσως δεχτούν σκληρά κατασταλτικά μέτρα.

Πώς θα φτιάξουν όλα αυτά; Τις τελευταίες μέρες είδαμε τον μαζικό και ειλικρινή πόνο για τον άδικο χαμό ενός παιδιού, αλλά και την ανησυχία για μια κοινωνία που ήταν τόσο έτοιμη να εκραγεί. Δεν είδαμε να δυναμώνει η βούληση κανενός να προβεί στις οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που θα θωρακίσουν τη χώρα για το μέλλον και θα εξασφαλίσουν τη γαλήνη. Αντιθέτως· είδαμε ότι ο φόβος και η καπηλεία θα εντείνουν τις διαφορές μας και θα ετοιμάσουν το έδαφος για την επόμενη καταστροφή.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/12/2008_296017

Παπουτσάκης είπε...

Τι να γκρεμίσουμε;
Tου Κωστα Καλλιτση / kkallitsis@kathimerini.gr

Πολλά χρήσιμα ακούγονται και γράφονται αυτές τις ημέρες, που συμβάλλουν στην αυτογνωσία μας. Δεν θα μπορούσαν, ωστόσο, να λείψουν και οι «ρήτορες του κάρου»: Διέγνωσαν ίχνη της κατάρρευσης του καπιταλισμού, ανακουφίστηκαν ότι η νεολαία αποφάσισε (επιτέλους!..) να τα σπάσει όλα, άλλοι (με την άνεση εκείνου που δεν απειλείται…) ύμνησαν το «δίκαιο που δημιουργεί η μαζική βία». Τέτοια και άλλα, περιβλημένα τον μανδύα της «αριστερής» (δήθεν) σκέψης. «Φούσκες», που σε λίγες ημέρες θα έχουν ξεφουσκώσει.

Θα έχει μείνει η μνήμη του δολοφονημένου Αλέξανδρου.

Θα έχει μείνει το αποτύπωμα των καταστροφών – ίσως και η «μόδα» τους.

Μακάρι να μείνει και ένα μήνυμα: Η κραυγαλέα προειδοποίηση που μας στέλνουν τα παιδιά μας, για τις συνέπειες της καθυστέρησης που σφραγίζει τη ζωή του τόπου, τροφοδοτούμενη από τις σκληρές κοινωνικές δομές του παρασιτισμού, από την πολυπληθή «Κοινωνία της Καθυστέρησης», που απειλεί να ρίξει την Ελλάδα στο περιθώριο.

Tο πορτοφόλι της Καθυστέρησης, γεμάτο από τις τσίγκινες αξίες του «ξύπνιου» επενδυτή, της αρπαχτής, της ήσσονος προσπάθειας, μαζί με την αρχή «ο καθένας για την πάρτη του» και τη συνενοχή στη θέση που παλιότερα είχε η έννοια της αλληλεγγύης. Και ο φόβος της ανάπτυξης, γιατί οι διαρθρωτικές ανατροπές θα της στερήσουν το «δικαίωμα» της λαθραίας διαβίωσης, αφού καλόμαθε στα ξένα «ιμπεριαλιστικά» πακέτα (σχέδιο Μάρσαλ και τέσσερα ευρωπαϊκά…) χωρίς να πολυσκοτίζεται για παραγωγικότητες και ανταγωνιστικότητες. Κατά βάθος, δεκάρα δεν δίνει για την πολιτική, γιατί δεν δίνει δεκάρα για τους νόμους της ελληνικής δημοκρατίας, αφού δεν πιστεύει ότι την αφορούν – έμαθε να κάνει τις δουλειές της με την τέχνη της διαπλοκής. Κι όταν έρχεται η ώρα της αδυσώπητης κρίσης, η Καθυστέρηση παραλύει (όπως η κυβέρνηση και το κράτος…) και ψευδίζει οργισμένες ανοησίες. Τότε, έχουν θέση στην καρδιά της και οι «ρήτορες του κάρου» – μιλούν τη γλώσσα της.

Αυτά πρέπει να ξηλώσουμε, αυτά «παράγουν» κοινωνικές εκρήξεις. Θα ήταν κρίμα να αφήσουμε την ανοησία να κυριαρχήσει και την εύλογη απογοήτευση των ημερών να προωθήσει τον μηδενισμό όσων έχουν επιτευχθεί και το παράγωγό του, τη μοιρολατρία. Ευτυχώς, υπάρχει και η άλλη Ελλάδα, αυτή, που μέσα κι έξω από τα σύνορα, επί δεκαετίες σπρώχνει τον τόπο μπροστά, μέσα από συμπληγάδες, ώστε σήμερα η ελληνική δημοκρατία να στέκει δίπλα σε άλλες αιωνόβιες χωρίς να χρειάζεται «άσυλα» για την κυκλοφορία των ιδεών, με το ευρώ, μέλος της λέσχης των 15 από τα ισχυρότερα κράτη του κόσμου. Είναι νωπές οι εμπειρίες, όταν στο εξωτερικό μιλούσαν με εκτίμηση για την Ελλάδα, είναι νωπή η αίσθηση ανάτασης τις ημέρες της πετυχημένης Ολυμπιάδας.

Πράγματι, σήμερα γλιστράμε προς τα πίσω, με ατμομηχανή μια κυβέρνηση που αρκέστηκε να απολαμβάνει τα έτοιμα, δεν εκτίμησε (ίσως τα θεωρούσε όλα εύκολα…) και γι’ αυτό στην πράξη δεν σεβάστηκε όσα είχαν επιτευχθεί. Τώρα, έχουμε φτάσει στο χείλος της χρεοκοπίας και της επιβολής νέου καθεστώτος «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου».

Ας «γκρεμίσουμε», λοιπόν, λίγο αργότερα τον καπιταλισμό. Προς το παρόν, ας δούμε αν και πώς μπορούμε να κατεδαφίσουμε την καθυστέρηση.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/12/2008_296015

Παπουτσάκης είπε...

Μην πυροβολείτε (άλλο) τους πολιτικούς
Tου Πασχου Μανδραβελη

Αλήθεια! Αν όλοι οι πολιτικοί είναι χάλια και δεν προσφέρουν καμιά προοπτική, τότε γιατί να μην πάρουμε κι εμείς τις μολότοφ; Αν εμείς οι μεγάλοι θεωρούμε τόσο απαξιωμένη την πολιτική, γιατί τα παιδιά να μην καταλήξουν στον μηδενισμό και γιατί να μη σπάνε ανεξέλεγκτα τις βιτρίνες; Αν όλοι είναι ίδιοι γιατί να μην προσφύγουμε στην «επαναστατική βία» για να αλλάξουμε ριζικά τα πράγματα;

Υπάρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα απελπισίας. Δεν προέρχεται απ’ όσους βγήκαν στους δρόμους. Πηγάζει από εμάς, τους μεγαλύτερους, που με κάθε ευκαιρία βλέπουμε το τέλος του κόσμου. Εχει να κάνει με μια αριστερή τελεολογία που γίνεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Τη διακινούν ρηχά κι απελπισμένα για λίγη τηλεθέαση Μέσα. Αυτά που διαρκώς ασχολούνται με το lifestyle της πολιτικής και κατόπιν γκρινιάζουν για την απουσία της. Τη διαχέουν καλοπληρωμένοι σταρ, οι οποίοι (όπως ορθά έγραψε ο Κωνσταντίνος Ζούλας στην «Κ» 11.12.2008) πηγαίνουν στο στούντιο συνοδευόμενοι από τρεις αστυνομικούς για να καταγγείλουν την έλλειψη αστυνόμευσης στις γειτονιές.

Στην κατάσταση που φτάσαμε ουδείς είναι αθώος. Ειδικά οι γυαλιστεροί της τηλοψίας. Το να φορτώνουμε, όμως, όλη την ενοχή στους πολιτικούς δεν είναι απλώς άηθες. Είναι και αντιπαραγωγικό. Σπέρνει απελπισία. Ακόμη κι αν έχουμε τους χειρότερους πολιτικούς, η πολιτική είναι το μόνο που έχουμε. Και οι διαδικασίες της πολιτικής –είτε το θέλουμε, είτε όχι– ασκούνται από πολιτικούς. Μακάρι να μπαίνουν διαρκώς καλύτεροι και μακάρι να τους ψηφίζουμε. Αλλά φοβάμαι ότι οι «σοφοί των τηλεπαραθύρων» όχι μόνο χλευάζουν τους καλύτερους, αλλά χειρότερα: εσκεμμένα τους αγνοούν.

Να ρωτήσουμε κάτι αυτούς που καταγγέλλουν την έλλειψη πολιτικών προτάσεων; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έπαιξαν στα δελτία τους θέμα από τη Βουλή που δεν είχε καβγά για ένα ανούσιο θέμα; Εκείνοι που κόπτονται για την απουσία της πολιτικής πότε εντρύφησαν σε κάτι άλλο πέρα από τα κουτσομπολιά της; Πότε πρόβαλαν τον Χ πολιτικό, ο οποίος είχε κάτι να πει – πέρα από αιχμές για τον Ψ συνάδελφό του;

Αυτή η χώρα –όπως και κάθε άλλη– ποτέ δεν είχε τους πολιτικούς που της άξιζαν. Κάποιοι ήταν ανώτεροι και κάποιοι ήταν κατώτεροι των περιστάσεων. Ομως η Ελλάδα προόδευσε, ερήμην των τηλεπαραθύρων. Εγινε, παρά τις μεμψιμοιρίες της θολής αριστεράς και της λαϊκίστικης δημοσιογραφίας, μέλος της Ε.Ε. του ΝΑΤΟ και της ΟΝΕ. Οσο κι αν αυτές οι επιτυχίες ενοχλούν κάποιους εξ ευωνύμων, ήταν αστοί πολιτικοί που μας οδήγησαν εκεί. Ναι, κάποιοι ήταν καλύτεροι και κάποιοι ήταν χειρότεροι. Να τους συγκρίνουμε, αλλά όχι να τους ισοπεδώσουμε.

Είναι σίγουρο ότι θα μπορούσαμε να πάμε καλύτερα, όπως είναι σίγουρο ότι θα μπορούσαμε να αποφύγουμε πολλά. Μόνο που η ισοπεδωτική κριτική όλων των πολιτικών κρύβει μια θεωρητική μπαγαποντιά: συγκρίνεται κάθε πολιτικός με το ιδανικό και ως εκ τούτου το αποτέλεσμα είναι μηδέν (σ.σ.: όποιον αριθμό κι αν διαιρέσεις με το άπειρο το αποτέλεσμα είναι μηδέν).

Γι’ αυτό ας σοβαρευτούμε. Να συγκρίνουμε το υπαρκτό με το πραγματικό, τον κυβερνήτη με τον πολιτικό. Ετσι διά της αυστηρής σύγκρισης θα αποβάλουμε σταδιακά τους χειρότερους για να μείνουν οι καλύτεροι. Δεν ξέρω αν θα φτάσουμε ποτέ στο ιδανικό, αλλά τουλάχιστον θα μπορούσαμε και μπορούμε να αποφύγουμε πολλά.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/12/2008_296007

Παπουτσάκης είπε...

Η ελληνική παθογένεια
Tου Κωστα Ιορδανιδη

Η ανθρωποκτονία ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού από άνδρα των Σωμάτων Ασφαλείας, το περασμένο Σάββατο, είναι αδιαμφισβητήτως ένα απεχθές γεγονός· αλλά η κατάρρευση κάθε αντιλήψεως κρατικής εξουσίας, τις αμέσως επόμενες ημέρες, ανέδειξε τη χρεοκοπία ενός συστήματος, που λειτουργεί –βεβαίως πλημμελώς– πλην όμως μόνον υπό συνθήκες ανέσεως και καταρρέει εμπρός σε κάποιο πρόβλημα.

Ορθότατα η κυβέρνηση ευρίσκεται στο στόχαστρο της δημοσίας κριτικής, αλλά το καταθλιπτικό αίσθημα των πολιτών της χώρας είναι ότι διαμορφώνονται δυνάμεις εκτός ελέγχου, ικανές να διαδραματίσουν ρόλο ευρύτερα αποσταθεροποιητικό.

Τίποτε ή έστω ελάχιστα από όσα απαράδεκτα εβίωσε η κοινωνία δεν θα συνέβαιναν, εάν επί σειράν ετών δεν είχε υπονομευθεί το κύρος του κράτους, με τη συνέργεια όλων των κυβερνήσεων που άσκησαν την εξουσία τα τελευταία τριάντα χρόνια, αλλά και όσων έχουν τη δυνατότητα να διατυπώνουν δημόσιο λόγο.

Οταν όμως η έννοια του κράτους ευτελίζεται, όταν η κοινωνία λειτουργεί δίχως τον φόβο κυρώσεων, τότε ο υπουργός ή ο πολιτικός μετατρέπεται σε φορέα διαπλοκής, ο κρατικός λειτουργός αρχίζει να χρηματίζεται αναισχύντως, ο αναρχικός πυρπολεί και καταστρέφει και οι Δυνάμεις Ασφαλείας παρατηρούν με «ψυχραιμία» τα έκτροπα ή κάποιοι αστυνομικοί υποδύονται ρόλους ηρώων ταινιών του Φαρ Ουέστ.

Αλλά και όσοι επιδιώκουν τον εκσυγχρονισμό της χώρας, από οκνηρία διανοητική και πρωτογονισμό, αντί να εξάρουν τα όποια πλεονεκτήματα ιδιωτικών φορέων, επιδίδονται στην απαξίωση των δημοσίων ιδρυμάτων, είτε πρόκειται για κρατικά πανεπιστήμια είτε για νοσοκομεία.

Στο γενικό αυτό κλίμα, αποτελεί απλώς φαντασίωση να θεωρεί κανείς ότι μπορεί να υπάρξει φορέας κρατικής εξουσίας, που να λειτουργεί κατ’ εξαίρεση με τρόπο υποδειγματικό ή επαρκή. Η έννοια του κράτους είναι αδιαίρετη και μόνον η συνολική ανόρθωση το καθιστά λειτουργικό.

Πέραν τούτου, υπάρχει μία άλλη, μοναδική, παθογένεια του ελληνικού συστήματος και κατ’ επέκταση της κοινωνίας, που επιμένει να λειτουργεί ωσάν να βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς επαναστάσεως. Η θεώρηση της πορείας του έθνους γίνεται αποκλειστικά με όρους συγκρουσιακούς, στη βάση επαναστατικών σταθμών, με πάσης φύσεως κινήματα που ανέτρεψαν δυνάμεις αδρανείας και εξασφάλισαν την πρόοδο.

Η πεμπτουσία της μεταπολιτεύσεως είναι η εξέγερση του Πολυτεχνείου και με τον τρόπο αυτό θεσμοθετήθηκε περίπου ότι η κάθε νέα μαθητική ή πανεπιστημιακή γενιά οφείλει να δράσει με τρόπο επαναστατικό, μιμούμενη το κλέος των γονέων της.

Τέλος, η Ελλάς είναι η μόνη ίσως χώρα στην Ευρώπη όπου ο πλούτος έχει περίπου ποινικοποιηθεί, αφού ακόμη και στις κλασικές ελληνικές κωμωδίες του κινηματογράφου οι πλούσιοι «εξανθρωπίζονται» μόνον όταν υποκύπτουν στο αίσθημα πατρικής αγάπης και συναινούν στον γάμο της κόρης τους με έναν φτωχό πλην όμως τίμιο νέο. Ολα αυτά, βεβαίως, δεν δικαιολογούν ούτε καν ερμηνεύουν τα όσα απαράδεκτα συνέβησαν από κάθε πλευρά στη διάρκεια της εβδομάδος. Ενδεχομένως αναδεικνύουν την ανωριμότητα τόσο του πολιτικού όσο και του κοινωνικού συστήματος. Η λήψη μέτρων σε πρακτικό επίπεδο δεν αρκεί. Ο επαναπροσδιορισμός του ιδεολογικού πλαισίου εντός του οποίου λειτουργεί η ιδιόρρυθμος ελληνική κοινωνία αποτελεί αναγκαιότητα
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/12/2008_296014

Παπουτσάκης είπε...

Μια ιστορία της κουκούλας (...και μερικά δημοκρατικά αδιέξοδα)
Tου Τακη Καμπυλη

Πολλά χρόνια πίσω (έως πάρα πολλά) δεν είναι καθόλου βέβαιο αν ο αναρχικός Μπουαναβεντούρα Ντουρούτι φορούσε ή όχι κουκούλα, στη διάρκεια ληστειών τραπεζών στο Μεξικό (ως γνωστόν όχι για προσωπικό πλουτισμό), λίγο πριν από τον Ισπανικό Εμφύλιο. Κι αν φορούσε, το πιθανότερο είναι πως επρόκειτο για ένα μαντίλι που είχε χρησιμοποιηθεί ευρέως και στις εξεγέρσεις και τις συγκρούσεις του 19ου αιώνα.

Πάντως, στην Ελλάδα, στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν ο αναρχικός Δημήτρης Ματσάλλης δολοφόνησε μέρα μεσημέρι στην Πάτρα έναν σημαντικό τοκογλύφο δεν είχε σκεπασμένο το πρόσωπό του – πιθανόν διότι θεωρούσε αναπόφευκτη τη σύλληψή του.

Σύμφωνα με την ίσως μοναδική δημοσιευμένη μαρτυρία, στην Ελλάδα μετά την Κατοχή, η κατά κάποιον τρόπο μαζική χρήση μαντιλιού για κάλυψη του προσώπου τοποθετείται το 1946 από τον Ε.Λ.Α.Ν. Στυλίδας.

Σύμφωνα με την ίδια μαρτυρία, η πρώτη μαζική χρήση της έγινε στα Ιουλιανά το 1965. Ηταν τότε που χρησιμοποιήθηκε γι’ αυτούς, από την Αριστερά ο χαρακτηρισμός «προβοκάτορες». Ο Στέργιος Κατσαρός (έγραψε και δημοσίευσε τη μαρτυρία που λέγαμε) θυμάται: «Με είχαν εντυπωσιάσει οι άντρες του Ε.Λ.Α.Ν. με τα μαντίλια στο πρόσωπό τους. Μετά τη Βάρκιζα, επειδή ιδίως στην επαρχία ομάδες δήθεν “πατριωτών” είχαν εξαπολύσει τρομοκρατία σε βάρος αγωνιστών της Αριστεράς και των οικογενειών τους, ως αντίβαρο οργανώθηκαν οι “Ομάδες Αυτοάμυνας” που έκαναν επιλεκτικές εκτελέσεις γνωστών τραμπούκων και δωσίλογων. Αλλά η πρώτη μαζική χρήση του μαντιλιού έγινε από αρκετούς από εμάς που στα Ιουλιανά ήμασταν περιφρούρηση της ΕΔΑ (εγώ αργότερα έγινα δόκιμο μέλος του ΚΚΕ). Πετάξαμε τα περιβραχιόνια, φορέσαμε τα μαντίλια και ακολουθήσαμε το αυθόρμητο πλήθος. Και τα φορέσαμε όχι μόνο για να μη μας αναγνωρίσουν οι αστυνομικοί και οι παρακρατικοί αλλά και για να μη μας αναγνωρίσουν οι δικοί μας οι κομματικοί. Αλλωστε, λίγο μετά, το ΚΚΕ χρησιμοποίησε για μας τον όρο “προβοκάτορες”, αν και γνώριζαν στο Κόμμα τι είχε γίνει. Κι όμως τότε πήγαν να μας συνδέσουν με τους κουκουλοφόρους - συνεργάτες των Γερμανών».

Την ίδια περίοδο στην Ευρώπη, λίγο πριν από τον Μάη, η μόνη κίνηση που παρέπεμπε σε κάτι παραπλήσιο ήταν οι «Blousons Noirs», μια αναρχική κίνηση με μαύρες μπλούζες, αλλά κι αυτοί στα επεισόδια δεν κάλυπταν τα πρόσωπά τους. Ωστόσο, και στο γερμανικό και στο ιταλικό αντάρτικο πόλεων οι κουκούλες χρησιμοποιήθηκαν αρκετά ευρέως – λαμβάνοντας υπόψη τη μαζικότητα ιδίως του ιταλικού αντάρτικου πόλεων.

Τα μαντίλια στην Ελλάδα επανεμφανίζονται το 1973 στο Πολυτεχνείο σε μεγάλο κομμάτι των εξεγερμένων, οι οποίοι επίσης δεν είχαν σχέση με τον αναρχικό χώρο. (Αλλωστε, οι αναρχικές κινήσεις συγκροτήθηκαν με κάποια μαζικότητα αρκετά αργότερα.)

Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην ιστορία της «αντίστασης από το μη-πρόσωπο» είναι πως αυτή προβλέφθηκε στο νομικό μας σύστημα πολύ νωρίς. Οπως εξηγεί ο Γιάννης Μανωλεδάκης (ομότιμος καθηγητής Νομικής στο ΑΠΘ) «με προσθήκη στο άρθρο 167 του Ποινικού Κώδικα περί “αντίστασης κατά της Αρχής” προβλέφθηκε πως αν ο παρανομών είχε καλύψει ή αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του θα τιμωρείται με ποινή τουλάχιστον δύο χρόνων, ενώ η προβλεπόμενη ποινή για τον αντίστοιχο αλλά χωρίς κάλυψη ή αλλοίωση προσώπου ήταν τουλάχιστον ένα χρόνο. Η μισή».

Γιατί άραγε, όταν μάλιστα οι λεγόμενοι «κουκουλοφόροι» εμφανίστηκαν αρκετά χρόνια αργότερα;

Η εξήγηση που δίνει ο Γ. Μανωλεδάκης είναι πως αυτό συνέβη «στο πλαίσιο της μεταφοράς στον ελληνικό ποινικό κώδικα της αντίστοιχης διάταξης του Γερμανικού Ποινικού Κώδικα όπου ήδη κρινόταν πως ο “κουκουλοφόρος” είναι πιο επικίνδυνος, πιο επιρρεπής σε ακραίες συμπεριφορές ως μη αναγνωρίσιμος».

Ωστόσο, η «κουκούλα» είχε –όπως είδαμε– ήδη καταγραφεί, μάλλον ενοχικά, στο συλλογικό ασυνείδητο της Αριστεράς. Και όχι χωρίς αιτία, αν αναλογιστούμε πως η Ελλάδα ήταν η τελευταία χώρα της Ευρώπης που αναγνώρισε τη νομιμότητά της.

Τη δεκαετία του ’80, τον ρόλο της «κουκούλας» αναλαμβάνουν τα κράνη των μοτοσικλετιστών και (κυρίως) οι παλαιστινιακές μαντίλες που, εκτός από τη συμβολοποίηση του αντιαμερικανισμού (αλλά όχι κατ’ ανάγκην και του φιλοσοβιετισμού), προσφέρουν –και λόγω μεγέθους– πρακτικές λύσεις.

Η νέα «κουκούλα» τείνει στην υπαγόρευση ενός «νεο-αριστερού» lifestyle. Αυτό του κινητοποιημένου, αλλά κομματικά μη ελεγχόμενου νέου. Αναπόφευκτα λοιπόν, στην εποχή της απόλυτης κομματοκρατίας, η «κουκούλα» εξοβελίζεται διπλά εκ νέου – και από το επίσημο Κράτος και από την επίσημη Αριστερά. (Θα βοηθήσουν συνειρμικά και οι μνήμες από την Κατοχή και τους κουκουλοφόρους, αλλά και από τις εκτελέσεις.)

Οι «γνωστοί άγνωστοι» κουκουλοφόροι ενισχύουν τη μυθολογία της επίσημης Αριστεράς, περίπου τη βολεύουν, αφού πίσω από τη μάσκα ενίοτε διακρίνεται ο σύμμαχος και ενίοτε ο ταξικός εχθρός.

Αλλά στην ιστορία των κοινωνικών συγκρούσεων η κουκούλα ακολούθησε, σύμφωνα με κοινωνικούς ανθρωπολόγους, την πανάρχαια λειτουργία της μάσκας. Σύμφωνα με τον Δημήτρη Νταβέα (ανθρωπολόγο) η μάσκα των πρώτων ανθρώπινων κοινοτήτων, το αρχαιοελληνικό «προσωπείο» και οι νεότερες κουκούλες, αν και έχουν λόγω συγκυριών διαφορετικές χρήσεις, έχουν εντούτοις και κοινά στοιχεία: Συμβολίζουν (και) την απειλή ή τον φόβο σ’ αυτό (από αυτό) που υπάρχει απέναντι.

Η συνέχεια της κουκούλας είναι εξίσου ενδιαφέρουσα ελέω «χιπ χοπ».

Αρχικά στην Αγγλία αλλά κυρίως στα παρισινά προάστια, οι κοινωνικά «ελεύθεροι πολιορκημένοι» δεύτερης και τρίτης γενιάς μετανάστες υιοθέτησαν την κουκούλα των ράπερς και κυρίως των «χιπ χοπάδων» ως σύμβολο του αποκλεισμού. (Την υιοθέτησαν και για πρακτικούς λόγους αφού η κουκούλα και το μαντίλι παρέχουν άμεση πρόσβαση - διαφυγή στον κόσμο του μη-αναγνωρίσιμου.)

Ηταν μια νεανική «μόδα» που αναπτύχθηκε στα μητροπολιτικά (αστικά) αδιέξοδα και τελικά επικράτησε του λατινοαμερικάνικου στυλ της full face κουκούλας των κομαντάντε «Θέρο» της Νικαράγουας και κομαντάντε Μάρκος των Τσιαπατίστας. Τα κοινωνικά αδιέξοδα αποδείχθηκαν μεγαλύτερα από τα διεθνιστικά.

Φαίνεται πως –ιστορικά– κάθε φορά η κουκούλα ξεπρόβαλε σε περιόδους μεγάλων κρίσεων και πολιτικών αδιεξόδων. Και, επίσης, πως η λειτουργία της υπονόμευσε αλλά και αυτο-υπονομεύθηκε. Υπονόμευσε τους επίσημους ή θεσμικά προβλεπόμενους τρόπους διαμαρτυρίας, και αυτο-υπονομεύθηκε από τον ξεπερασμένο ρόλο της μάσκας στις σύγχρονες κοινωνίες (αφού ακόμη και ο Ζορρό όφειλε να είναι φιλάνθρωπος μεγαλογαιοκτήμονας).

Θα λειτουργήσει (και σωστά) αρνητικά όταν η καταφυγή στο μη-πρόσωπο κρίνεται στο πλαίσιο του σημερινού νομικού πολιτισμού μας, της αναγκαίας ανάληψης της ατομικής ευθύνης απέναντι στο πρόσωπο του τρίτου (π.χ.) καταστηματάρχη, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιη η ίδια λειτουργία στο πλαίσιο των πασιφανών πολιτικών αδιεξόδων. Και σε τέτοιες περιπτώσεις η λύση –πέραν της αποζημίωσης– δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική.

Ιnfo

- Στέργιου Κατσαρού «Εγώ ο προβοκάτορας», Γιάννενα 2008, εκδ. Ισνάφι

- Ρόμπερτ Α. Νταλ «Περί πολιτικής ισότητας», Αθήνα 2007, εκδ. Μεταίχμιο

- Zigmunt Bauman «Και πάλι μόνοι: Η Ηθική μετά τη βεβαιότητα», Αθήνα 1998, εκδ. Ερασμος

- Γιάννη Βούλγαρη «Η Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση στην Παγκοσμιοποίηση», Αθήνα 2008, εκδ. Πόλις

- Chantal Mouffe «Το δημοκρατικό παράδοξο», Αθήνα 2004, εκδ. Πόλις

- Κόλιν Κράουτς «Μεταδημοκρατία», Αθήνα 2006, εκδ. Εκκρεμές

- Τζέφρι Αμποτ «Το εγχειρίδιο του καλού δήμιου», Αθήνα 2006, εκδ. Νάρκισσος

- Alfredo M. Bonano «Κυριαρχία και εξέγερση», Γιάννενα 2008, Ελευθεριακό Ινστιτούτο Κοινωνικών Μελετών

- Ντέιβιντ Ρίσμαν «Το μοναχικό πλήθος», Σκόπελος 2001, εκδ. Νησίδες

- John Rawls «Η δίκαιη κοινωνία», Αθήνα 2006, εκδ. Πόλις
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/12/2008_295780

Ανώνυμος είπε...

Oταν ο ΠΑΖΟΛΙΝΙ (σκηνοθετης φυσιογνωμια της Ιταλιας) στις κινητοποιησεις των βρωμοαριστερων στην VALLE GIULIA το 1968 ταχθηκε με τις αστυνομικες αρχες απεναντι στην πλουτοκρατικη αριστερα του 'αρμανι' και της 'ντονα καραν' ΕΙΧΕ ΔΗΛΩΣΕΙ : Τασσομαι στο πλευρο των φτωχων παιδιων της αστυνομιας και οχι με εσας τους αριστερους του χρηματος και της εξουσιας...

ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΗΞΕΡΕ...

ΑΙΝΤΕ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝ , ΒΑΡΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΤΟΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΥΜΝΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ 'ΑΛΕΞΗΔΕΣ' ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ =

ΠΑΙΔΙΑ ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ - ΜΕ ΡΟΛΕΞ ΚΑΙ ΑΡΜΑΝΙ ΚΑΙ ΓΟΥΝΕΣ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ

Ρε αει στο διαολο κοπριτες αμερικανοτσολιαδες , αριστεραντζες της εκαλης και του καστριου, ΡΕ ΚΟΘΡΟΝΑ ΟΤΑΝ ΚΑΙΤΕ 500-1000 ΑΤΟΜΑ (με τους λαθρομεταναστες) της ΑΘΗΝΑ να ξερετε οτι υπαρχουν εκατομμυρια αλλα παιδια ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ , ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ , ΠΟΥ ΣΠΟΥΔΑΖΟΥΝ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ ΦΤΗΝΕΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΠΟΥΤΑΝΕΣ, ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΚΑΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΗΘΟΣ...

ΤΑ ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΚΩΛΟΥ - ΓΙΑ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΚΕΣ ΓΙΑ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗΔΕΣ ΚΑΙ ΚΑΨΗΔΕΣ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΕΕΣ ΚΑΙ ΤΡΕΜΗΔΕΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΑ ΟΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΞΕΘΡΕΨΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΤΟΠΟΣ.