Οι ράγες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ έχουν αποκτήσει γερά θεμέλια. Δύσκολα θα ξεριζωθούν. Απλώς, θα έχουμε ελαφρά «στροφή» στο πού οδηγούν… Αυτή η νίκη γράφει ιστορία. Επική, βαθιά, συνταρακτική ιστορία», έγραφε εκστασιασμένος ο σχολιαστής Andrew Sullivan στους «Sunday Times». Πιο ρεαλιστές οι Lynch και Singh, στο βιβλίο τους «After Bush», τονίζουν πως η εκλογή του 2008 θα επιβεβαιώσει, δεν θα ανατρέψει την καταστροφική πολιτική του λεγόμενου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Βεβαίως, κάποιες αλλαγές θα προέλθουν και μόνο από το ότι η Αμερική θα έχει απαλλαγεί από τον πιο ακραίο και «τοξικό» πρόεδρό της. Τι άλλο όμως θα αλλάξει;
Η Αμερική θα πορευτεί στη διεθνή σκηνή ασφαλώς με λιγότερη μονομέρεια. Θα συζητά περισσότερο με τους συμμάχους της. Ισως και με εκείνους που έχει «δαιμονοποιήσει» (π.χ. Ιράν, Συρία). Θα ακούσει όμως η Αμερική τους «άλλους»; Ακρως αμφίβολο. Ο Ομπάμα δεν καταδίκασε πρόσφατη και πρωτοφανή αεροπορική επιδρομή της χώρας του στη Συρία. Απέναντι στη Ρωσία και τη γεωργιανή πρόκληση συντάχθηκε με την πολιτική Μπους.
Στην παγκόσμια πυριτιδαποθήκη, δηλαδή το Μεσανατολικό, ο Ομπάμα έχει πλήρως ταυτιστεί με την αποικιοκρατική πολιτική του Ισραήλ. Στα κατεχόμενα εδάφη, η απογοήτευση των Παλαιστινίων είναι ολοκληρωτική. Αλλωστε, ο Ομπάμα ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία με πρώτο σταθμό το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ, μιλώντας για αδιαίρετη Ιερουσαλήμ! (αν και μετά έγινε λόγος για φραστικό λάθος).
Ο Μπους έχει σπρώξει σε τέτοιο βαθμό την ταύτιση των ΗΠΑ με το Ισραήλ, που κάθε σημαντική στροφή στο Μεσανατολικό θα θεωρηθεί «σεισμός». Ενας τέτοιος σεισμός είναι σχεδόν αδύνατο να συμβεί. Ο Ομπάμα δεν δείχνει πρόθυμος ούτε να.....
.... συγκρουστεί με το Ισραήλ ούτε να συνομιλήσει με τη Χαμάς, η οποία έχει τη στήριξη των περισσότερων Παλαιστινίων. Αρα η καταστροφική αντιπαράθεση με τον ισλαμικό κόσμο πιθανότατα θα συνεχιστεί. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο Ομπάμα, ενώ μιλά για σταδιακή αμερικανική αποδέσμευση από το Ιράκ, αποζητά την κλιμάκωση της σύγκρουσης στο Αφγανιστάν, καθώς και την άσκηση αμερικανικής βίας εντός του Πακιστάν. Πρόκειται περί αφροσύνης. Στο Αφγανιστάν ο πόλεμος έχει ουσιαστικά χαθεί και ο νέος Αμερικανός πρόεδρος πιθανότατα θα πιέσει για εντονότερη συμμετοχή των Ευρωπαίων. Ενώ οι αμερικανικές επιθέσεις στα σύνορα με το Πακιστάν αποσταθεροποιούν ένα σύμμαχο των ΗΠΑ, εντείνοντας τον αντιαμερικανισμό στην ευρύτερη περιοχή. Δύσκολα το αμερικανικό imperium αναμένεται να συρρικνωθεί επί Ομπάμα. Στο Ιράκ δεν προβλέπεται η διάλυση των αμερικανικών βάσεων. Οι άνθρωποι που συμβουλεύουν τον Ομπάμα στην εξωτερική πολιτική μπορεί να μην είναι οι ακραίοι των ακραίων του Μπους αλλά είναι «γεράκια» της περιόδου Κλίντον. Ο φιλελεύθερος Ισραηλινός ιστορικός Ιλάν Πάπε επισημαίνει ότι όσοι περιτριγυρίζουν τον Ομπάμα «δεν δεσμεύονται από ζητήματα ηθικής». Σχεδόν όλοι, άλλωστε, ήταν υπέρ της εισβολής στο Ιράκ.
Το πιο κρίσιμο όμως είναι πως οι τοξίνες της πολιτικής Μπους έχουν διαβρώσει όλα τα επίπεδα του αμερικανικού κατεστημένου. Η ίδια η κοινωνία δεν έχει απαλλαγεί πλήρως από την «αντιτρομοκρατική» υστερία και την «πολιτική ισχύος». Αλλωστε, ο Μακ Κέιν (δηλαδή ένας «ηπιότερος Μπους») θεωρείτο από τους ψηφοφόρους πιο αξιόπιστος στην εξωτερική πολιτική απ’ ό,τι ο Ομπάμα. Οι ράγες της εξωτερικής πολιτικής Μπους έχουν λοιπόν αποκτήσει γερά θεμέλια. Δύσκολα θα ξεριζωθούν. Απλώς, θα έχουμε ελαφρά «στροφή» στο πού οδηγούν!
Η Αμερική θα πορευτεί στη διεθνή σκηνή ασφαλώς με λιγότερη μονομέρεια. Θα συζητά περισσότερο με τους συμμάχους της. Ισως και με εκείνους που έχει «δαιμονοποιήσει» (π.χ. Ιράν, Συρία). Θα ακούσει όμως η Αμερική τους «άλλους»; Ακρως αμφίβολο. Ο Ομπάμα δεν καταδίκασε πρόσφατη και πρωτοφανή αεροπορική επιδρομή της χώρας του στη Συρία. Απέναντι στη Ρωσία και τη γεωργιανή πρόκληση συντάχθηκε με την πολιτική Μπους.
Στην παγκόσμια πυριτιδαποθήκη, δηλαδή το Μεσανατολικό, ο Ομπάμα έχει πλήρως ταυτιστεί με την αποικιοκρατική πολιτική του Ισραήλ. Στα κατεχόμενα εδάφη, η απογοήτευση των Παλαιστινίων είναι ολοκληρωτική. Αλλωστε, ο Ομπάμα ξεκίνησε την προεκλογική του εκστρατεία με πρώτο σταθμό το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ, μιλώντας για αδιαίρετη Ιερουσαλήμ! (αν και μετά έγινε λόγος για φραστικό λάθος).
Ο Μπους έχει σπρώξει σε τέτοιο βαθμό την ταύτιση των ΗΠΑ με το Ισραήλ, που κάθε σημαντική στροφή στο Μεσανατολικό θα θεωρηθεί «σεισμός». Ενας τέτοιος σεισμός είναι σχεδόν αδύνατο να συμβεί. Ο Ομπάμα δεν δείχνει πρόθυμος ούτε να.....
.... συγκρουστεί με το Ισραήλ ούτε να συνομιλήσει με τη Χαμάς, η οποία έχει τη στήριξη των περισσότερων Παλαιστινίων. Αρα η καταστροφική αντιπαράθεση με τον ισλαμικό κόσμο πιθανότατα θα συνεχιστεί. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο Ομπάμα, ενώ μιλά για σταδιακή αμερικανική αποδέσμευση από το Ιράκ, αποζητά την κλιμάκωση της σύγκρουσης στο Αφγανιστάν, καθώς και την άσκηση αμερικανικής βίας εντός του Πακιστάν. Πρόκειται περί αφροσύνης. Στο Αφγανιστάν ο πόλεμος έχει ουσιαστικά χαθεί και ο νέος Αμερικανός πρόεδρος πιθανότατα θα πιέσει για εντονότερη συμμετοχή των Ευρωπαίων. Ενώ οι αμερικανικές επιθέσεις στα σύνορα με το Πακιστάν αποσταθεροποιούν ένα σύμμαχο των ΗΠΑ, εντείνοντας τον αντιαμερικανισμό στην ευρύτερη περιοχή. Δύσκολα το αμερικανικό imperium αναμένεται να συρρικνωθεί επί Ομπάμα. Στο Ιράκ δεν προβλέπεται η διάλυση των αμερικανικών βάσεων. Οι άνθρωποι που συμβουλεύουν τον Ομπάμα στην εξωτερική πολιτική μπορεί να μην είναι οι ακραίοι των ακραίων του Μπους αλλά είναι «γεράκια» της περιόδου Κλίντον. Ο φιλελεύθερος Ισραηλινός ιστορικός Ιλάν Πάπε επισημαίνει ότι όσοι περιτριγυρίζουν τον Ομπάμα «δεν δεσμεύονται από ζητήματα ηθικής». Σχεδόν όλοι, άλλωστε, ήταν υπέρ της εισβολής στο Ιράκ.
Το πιο κρίσιμο όμως είναι πως οι τοξίνες της πολιτικής Μπους έχουν διαβρώσει όλα τα επίπεδα του αμερικανικού κατεστημένου. Η ίδια η κοινωνία δεν έχει απαλλαγεί πλήρως από την «αντιτρομοκρατική» υστερία και την «πολιτική ισχύος». Αλλωστε, ο Μακ Κέιν (δηλαδή ένας «ηπιότερος Μπους») θεωρείτο από τους ψηφοφόρους πιο αξιόπιστος στην εξωτερική πολιτική απ’ ό,τι ο Ομπάμα. Οι ράγες της εξωτερικής πολιτικής Μπους έχουν λοιπόν αποκτήσει γερά θεμέλια. Δύσκολα θα ξεριζωθούν. Απλώς, θα έχουμε ελαφρά «στροφή» στο πού οδηγούν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου