οι εκλογές θα κριθούν στο πεδίο της οικογενειακής οικονομίας.

Σεραφείμ Κοτρώτσος

Και εκεί η κοινή γνώμη απαιτεί, εκτός από "αίμα",

να δει επιτέλους κάποιον να κάνει το ........ delivery

Eνας από τους κανόνες που ισχύουν στην εκλογική διαλεκτική είναι πως σπανίως τις αναμετρήσεις τις κερδίζουν κάποια πολιτικά υποκείμενα. Συνήθως τις χάνουν κάποια άλλα.
Παραδείγματα πολλά: τις εκλογές του ’93 πιθανότατα θα τις έχανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ακόμα κι αν δεν υπήρχε το κίνημα Σαμαρά – δεν τις κέρδισε, πάντως, ο ασθενής, τότε, Ανδρέας.
Τις εκλογές του 2000 παραλίγο να τις χάσει ο Σημίτης. Κι εκείνες του 2004 τις έχασε παταγωδώς το ΠΑΣΟΚ.
Αυτό συμβαίνει διότι είναι εκ των πραγμάτων εξαιρετικά δύσκολο να ταυτισθούν σε κάποια πολιτική συγκυρία κοινωνικά ρεύματα υπέρ ενός επιτακτικού αιτήματος ανατροπής και η ύπαρξη ενός χαρισματικού πολιτικού που μπορεί να τα εκφράσει. Θα έλεγε κανείς πως μετά την επέλαση των σοσιαλιστών το 1981 ο Καραμανλής, το 2004, ήταν ο μόνος που είχε την ευκαιρία να συμπυκνώσει στη στρατηγική του ένα αίτημα ανατροπής (του συστημικού / καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ) και την προσδοκία που καλλιεργούσε η προσωπική δυναμική ρητορική του.
Η προβολή των παραπάνω στο σήμερα οδηγεί σε επιβεβαίωση. Η Ν.Δ. εμφανίζεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις να υπολείπεται του ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχει, βεβαίως, λογικός άνθρωπος που να πιστεύει πως αυτή η ανατροπή του πολιτικού κλίματος οφείλεται σε κάποιο εντυπωσιακό come back του Παπανδρέου.
Το αντίθετο. Ακολουθώντας ευλαβικά έναν άλλο «σοφό» κανόνα της (προ)εκλογικής διαλεκτικής, αυτόν του «ώριμου φρούτου», η αξιωματική αντιπολίτευση κάνει αυτό που συνήθως κάνουν οι αξιωματικές αντιπολιτεύσεις. Φροντίζει να ελαχιστοποιεί τα σφάλματά της, κατευνάζει τα εσωτερικά πάθη της, καλλιεργώντας μια πλασματική εικόνα εσωτερικής συναίνεσης και… απλώς περιμένει. Περιμένει να εμποτισθεί το συλλογικό υποσυνείδητο από τις εντυπώσεις μιας αδύναμης και παραπαίουσας κυβέρνησης. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση Καραμανλή.
Και σε αυτή τη θέση περιήλθε σταδιακά. Μέσα από μία αλληλουχία γεγονότων, πράξεων, σκανδάλων που έδρασαν σωρευτικά. Και η υπόθεση του Βατοπαιδίου ήρθε να σχηματοποιήσει και να συμβολοποιήσει με τον πλέον αρνητικό τρόπο όσα προηγήθηκαν. Να γίνει το εμβληματικό σκάνδαλο.
Το ερώτημα που θέτουν κάποιοι, τώρα, αφορά στις δυνατότητες που έχει η κυβέρνηση να ανακάμψει.
Εδώ πρέπει να λάβει υπόψη του κανείς διάφορα δεδομένα.
Πρώτον, όλοι συμφωνούν πως οι επόμενες κάλπες θα στηθούν πάνω στο δάπεδο της διεθνούς κρίσης και των επιπτώσεων στην εγχώρια οικονομία και, ακόμα περισσότερο, στο οικογενειακό εισόδημα και την προοπτική του. Η οικονομία θα είναι το μείζον εκλογικό δίλημμα – τα σκάνδαλα θα λειτουργήσουν υπονομευτικά, εφόσον δεν υπάρξουν επαρκείς εγγυήσεις για την οικονομική συγκυρία.

Δεύτερον, το ΠΑΣΟΚ έχει αποκτήσει δυναμική πιθανής επιστροφής στην εξουσία για ορισμένους λόγους. Για παράδειγμα, εξαιτίας της μετακίνησης ψηφοφόρων της Ν.Δ. είτε προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είτε προς την terra incognita της «αδιευκρίνιστης ψήφου». Κι ακόμα εξαιτίας του επαναπατρισμού ψηφοφόρων του από τον ΣΥΡΙΖΑ. Oλες αυτές οι μετακινήσεις, όμως, δεν έχουν ολοκληρωθεί. Κανείς ψηφοφόρος δεν υπέγραψε συμβόλαιο πως θα παραμείνει στο κατώφλι του ΠΑΣΟΚ και πως έφυγε οριστικά από τη Ν.Δ. Ως εκ τούτου, πολιτική ανάκαμψη της Ν.Δ. μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από μια «δαντική» διαδικασία.
Να πεισθούν, δηλαδή, οι πολίτες πως ο Καραμανλής αφυπνίσθηκε και ενεργοποιεί τους μηχανισμούς απόδοσης ευθυνών και τιμωρίας. Επί το λαϊκότερον, «να χυθεί αίμα». Αίμα λιγότερο ή περισσότερο ενόχων και υπευθύνων – γιατί, ας μη γελιόμαστε, υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι, παρότι εμφανίζονται αυτάρεσκα ως αθώοι και οσιομάρτυρες για το καλό της παράταξης.
Και ταυτόχρονα να πείσει ότι είναι πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που μπορεί να κάνει delivery. Που μπορεί να φέρει εις πέρας κάποια μεγάλα θέματα. Στην Ολυμπιακή τού σε χαμηλούς τόνους δρώντος Χατζηδάκη, για παράδειγμα. Στην επικύρωση των έως τώρα καλών χειρισμών του Αλογοσκούφη έναντι της καλπάζουσας διεθνούς κρίσης. Στο ασφαλιστικό.
Και τέλος, στην αναδιαπραγμάτευση της οικονομικής πολιτικής με σαφέστερες κοινωνικές κατευθύνσεις στο μέτρο που επιτρέπει η «ελαστικοποίηση» των δημοσιονομικών κριτηρίων στην Ε.Ε. – παρότι ο Αλογοσκούφης προτιμά να κατεβάζει τις προσδοκίες, για να μην του ξεφύγουν οι αριθμοί.
Oλα αυτά αποτελούν αναγκαία συνθήκη για ανάκαμψη της κυβέρνησης. Εάν είναι και ικανή συνθήκη δεν μπορεί να το προβλέψει κανείς. Χωρίς, όμως, αυτά, καλύτερα να ψάχνουν δουλειά (με την άρση του ασυμβίβαστου επιτρέπεται, άλλωστε) οι της Ν.Δ…