ή απλά μεταθέτουν την υφέρπουσα κρίση, που είναι αποτέλεσμα της ακρίβειας και του ανεξέλεγκτου δανεισμού των νοικοκυριών;
Η μεγαλύτερη επιχείρηση κρατικοποίησης της περιόδου του καπιταλισμού βρίσκεται εν εξελίξει. Στη Μεγάλη Βρετανία η εφαρμογή του «Σχεδίου Μπράουν» εντάσσει το μισό τραπεζικό σύστημα της χώρας στον κρατικό έλεγχο για την αποφυγή πτωχεύσεων που θα προκαλούσαν κοινωνικές αναταραχές. Στις ΗΠΑ είχε προηγηθεί η κρατικοποίηση των στεγαστικών τραπεζών Fan
nie Mae και Freddie Mac, ενώ σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις σύντομα και άλλες τράπεζες, εμπορικές αυτή τη φορά, θα προστεθούν στη λίστα. Συνολικά σε Ευρώπη και Αμερική, οι επιχειρήσεις κρατικής διασφάλισης των ιδιωτικών πιστωτικών ιδρυμάτων έχουν στοιχίσει πάνω από 1,5 τρισ. δολάρια, ενώ κατά τις πλέον αισιόδοξες εκτιμήσεις θα ξεπεράσουν τα 2 ή και τα 2,5 τρισ. μέχρι το τέλος του έτους. Στην Ελλάδα, σε μια περίοδο γενικευμένης ανασφάλειας, η ανάγκη των πολιτών να νιώσουν την εγγύηση του κράτους -ενός θεσμού που οι ίδιοι αμφισβήτησαν τα προηγούμενα χρόνια- είναι τέτοια που οι πολίτες σπεύδουν να εξασφαλίσουν τα χρήματά τους σε τράπεζες που θεωρούνται ότι ανήκουν στον κρατικό τομέα έστω κι αν αυτές έχουν ήδη μετοχοποιηθεί ή ιδιωτικοποιηθεί και έχουν πάψει να είναι κρατικές…
Μπορεί όμως η κρατικοποίηση να δώσει τη λύση;
Υπάρχουν τρία προβλήματα:
Πρώτον. Στις πολλές περιπτώσεις οι τράπεζες που τίθενται υπό κρατικό έλεγχο είναι μεγαλύτερες από το ΑΕΠ των χωρών που τις αναλαμβάνουν, ενώ σε περισσότερες η καταθετική βάση είναι μεγαλύτερη από τα μεγέθη του Προϋπολογισμού.
Δεύτερον. Οι κυβερνήσεις δεν γνωρίζουν τι πραγματικά παίρνουν αναλαμβάνοντας τις τράπεζες αυτές, αφού τα στοιχεία τα οποία έκρυβαν οι τραπεζίτες ήταν αυτά που τις οδήγησαν στην οδό της κατάρρευσης.
Τρίτον. Η κρατικοποίηση αντιβαίνει την οικονομική πολιτική που εδώ και 30 χρόνια ακολουθήθηκε στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, για την Ευρώπη τουλάχιστον, οι τράπεζες είναι πολύ μεγάλες για να αφεθούν να καταρρεύσουν. Οπως επίσης είναι και πολύ μεγάλες για να μπορέσουν να σωθούν από κάθε χώρα που θα δρα μόνη της. Ευχής έργον θα είναι στη Σύνοδο Κορυφής της προσεχούς εβδομάδας να διαμορφωθούν επιλογές που θα δώσουν πραγματικές λύσεις στο πρόβλημα. Αλλιώς….....
Πού φτάνει η επιστροφή στο κράτος, Γιώργος Δασκαλόπουλος
Πού φτάνει η επιστροφή στο κράτος, Γιώργος Δασκαλόπουλος
2 σχόλια:
Μπαίνει ο Γιωργάκης σε ένα σουβλατζίδικο:
- Μία πίτα, σας παρακαλώ, λέει στον σουβλατζή.
- Με καλαμάκι; ρωτάει αυτός.
- A, θα τρελλαθώ, μη μου πεις ότι βγήκε και σε χυμό;
Το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός ή ο κρατισμός;
Η Διεθνής κρίση οφείλεται στο κράτος πάλι. Ο ανεύθυνος ο Μπούς εγγυάτο τα δάνεια των ημικρατικών Fannie Mae και Freddie Mac (7 τρισ. δολάρια εκταμιεύσεις), που έδιναν αφειδώς δάνεια για να δίνει την ψευδαίσθηση ότι ακόμη και ένα υπαλληλάκι μπορεί να αγοράσει βίλα, προφανώς για περνάει το μήνυμα όλα πάνε καλά, γιαυτό ξαναψηφίστε μας.
Εάν σε αυτή την ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΕΛΕΓΧΩΝ προσθέσεις τη δίψα για προμήθειες των στελεχών των τραπεζών φτάσαμε στην κατάρρευση όλου του συστήματος.
Εάν λειτουργούσαν οι κρατικοί έλλεγχοι ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΦΤΑΣΕΙ ΕΔΩ.
Το πρόβλημα λοιπόν είναι ο καπιταλισμός ή ο κρατισμός;
Εάν οι δύο ανωτέρω εταιρίες ΔΑΝΕΙΖΑΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΛΕΦΤΑ θα τα σκόρπαγαν αφειδώς όπως έκαναν;
Ο καπιταλισμός φίλε μου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ αλλά είναι το καλύτερο σύστημα που έχουμε!
Δημοσίευση σχολίου