Η υπόθεση φτάνει στον Άρειο Πάγο το Νοέμβριο του 1998. Εκεί ο εισηγητής αρεοπαγίτης Κωνσταντίνος Παπαλάκης εισηγείται την απόρριψη και των δύο αναιρέσεων που είχε ασκήσει η Μονή.Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά την έκταση των 10.000 στρεμμάτων, τη χαρακτηρίζει δημόσια γη και όχι της Μονής, αντιστρέφοντας τα νομικά επιχειρήματα της Μονής Τοπλού που αντλούνται από τον Οθωμανικό Αστικό Κώδικα (!) και από σουλτανικά φιρμάνια και πατριαρχικά σιγίλια (ανάλογες αναφορές και στο Βατοπαίδιο), σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Με το από 12/02/1704 σιγίλιο του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γαβριήλ Γ’ χαρακτηρίστηκε "Πατριαρχικόν Σταυροπήγιον". Έτσι της απονεμήθηκαν τα προνόμια του Πατριαρχείου, μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα κτήσης κυριότητας επί ακινήτων βάσει των εκάστοτε "βερατίων" του σουλτάνου. Σε αυτή είχαν παραχωρηθεί από το οθωμανικό κράτος προσοδοφόρες εκτάσεις για τη συντήρηση των μοναχών, ενώ με άτυπες παραχωρήσεις από πιστούς χριστιανούς... πριν και μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τους Τούρκους... περιήλθαν στην ιδιοκτησία της Μονής διάφορες εκτάσεις, οι οποίες εξαιτίας των προνομίων της δεν απαλλοτριωθήκαν από τους Οθωμανούς...».
Όπως αναφέρεται, μέσα σε αυτές τις εκτάσεις περιλαμβάνονται και το φοινικόδασος στο Βάι, καθώς και εκτάσεις που διανεμήθηκαν το 1945 σε ακτήμονες. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Ό,τι αποτελούσε δημόσια γαία και ανήκε τότε στο οθωμανικό κράτος, και ως τέτοιο, δυνάμει του Ν. ΔΣΙΓ(79) του 1913, περιήλθε στο Ελληνικό Δημόσιο μετά την απελευθέρωση της Κρήτης. Έτσι, επί των εκτάσεων που περιήλθαν στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου δεν αποδεικνύεται δικαίωμα κυριότητας της Μονής, το οποίο να αποκτήθηκε με έκτακτη χρησικτησία. Οι εν λόγω εκτάσεις ήταν ανέκαθεν δημόσιες γαίες και ανήκαν αρχικά στο οθωμανικό κράτος, στη συνέχεια δε περιήλθαν κατά κυριότητα κατά το έτος 1913 στο εναγόμενο Ελληνικό Δημόσιο». Έτσι ο εισηγητής ζητάει να απορριφθεί η αίτηση αναιρέσεως της Μονής Τοπλού.
ΗΛΙΟΥ ΦΑΕΙΝΟΤΗΤΑ
Είναι σαφές από τη νομική επιχειρηματολογία ότι όλα αυτά συμβαίνουν στα 1998 με νομικά επιχειρήματα της Μονής που αντλούνται από το οθωμανικό δίκαιο, τα σουλτανικά φιρμάνια και προνόμια, που πάντως οι Κρήτες επαναστάτες και οι πρόγονοί μας όχι μόνο δεν απολάμβαναν, αλλά με αγώνες, θυσίες και αίμα υποτίθεται ότι πέτυχαν να ελευθερώσουν την τιμημένη γη της Κρήτης από το ένα άκρο στο άλλο.
Είναι σαφές από τη νομική επιχειρηματολογία ότι όλα αυτά συμβαίνουν στα 1998 με νομικά επιχειρήματα της Μονής που αντλούνται από το οθωμανικό δίκαιο, τα σουλτανικά φιρμάνια και προνόμια, που πάντως οι Κρήτες επαναστάτες και οι πρόγονοί μας όχι μόνο δεν απολάμβαναν, αλλά με αγώνες, θυσίες και αίμα υποτίθεται ότι πέτυχαν να ελευθερώσουν την τιμημένη γη της Κρήτης από το ένα άκρο στο άλλο.
"ΠΗΓΑΙΝΕΛΑ" Η ΥΠΟΘΕΣΗ
Παρά την εισήγηση του αρεοπαγίτη Κ. Παπαλάκη, ο Άρειος Πάγος αποφαίνεται με τις αποφάσεις 1551/98 και 1550/98 υπέρ της Μονής Τοπλού στην αναίρεσή της, και ξαναστέλνει τις υποθέσεις να εκδικαστούν εξαρχής στο Εφετείο Κρήτης, αλλά με άλλη σύνθεση από αυτή που τον Ιανουάριο του 1997 είχε δικαιώσει το Ελληνικό Δημόσιο(!).
Το Γ’ Πολιτικό Τμήμα του Αρείου Πάγου, με πέντε δικαστές στη σύνθεσή του, αποφαίνεται χαρακτηριστικά: «Όπως προκύπτει από τα άρθρα 1248 και 1614 του Οθωμανικού Αστικού Κώδικα, η χρησικτησία δε μνημονεύεται ως τρόπος κυριότητας. Εντούτοις αρκεί η νομή (λέει ο Άρειος Πάγος) επί 20 έτη. Με το 12/2/1704 σιγίλιο του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γαβριήλ Γ’ η Μονή ως σταυροπήγιο υπήχθη με όλα τα κτήματα στον Πατριαρχικό Θρόνο... Με προνόμια... μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα κτήσης κυριότητας επί ακινήτων βάσει των εκάστοτε "βερατίων" του σουλτάνου...
Επειδή δεν υπάρχει επαρκής αιτιολόγηση αν οι ζώνες δημόσιας γης που εξαιρέθηκαν από την περιουσία της Μονής εμπίπτουν ή δεν εμπίπτουν στις παραχωρηθείσες προς τη Μονή από το τουρκικό δημόσιο εκτάσεις, επειδή και οι εκτάσεις που παραχωρήθηκαν για βοσκή δεν εμπίπτουν στο καθεστώς της τουρκικής νομοθεσίας, όπου οι εκκλησίες δεν είχαν δικαιώματα και υποχρεώσεις, επειδή η Μονή ως σταυροπηγιακή είχε το προνόμιο του σουλτάνου και επειδή από την επίδικη έκταση χωρίς να προσδιορίζεται τμήμα της χρησιμοποιείτο από τη Μονή για βοσκή και επειδή οι θεωρηθείσες ως δημόσιες γαίες περιλαμβάνουν και την απαλλοτριωθείσα επίδικη έκταση χωρίς άλλο συγκεκριμένο προσδιορισμό, για τους λόγους αυτούς αναιρεί την 22/1997 απόφαση του Εφετείου Κρήτης, αναπέμπει στο ίδιο Εφετείο την υπόθεση για νέα εκδίκαση αλλά με σύνθεση δικαστών εκτός αυτών που εξέδωσαν την αναιρούμενη απόφαση».
Νέα Κρήτη
Παρά την εισήγηση του αρεοπαγίτη Κ. Παπαλάκη, ο Άρειος Πάγος αποφαίνεται με τις αποφάσεις 1551/98 και 1550/98 υπέρ της Μονής Τοπλού στην αναίρεσή της, και ξαναστέλνει τις υποθέσεις να εκδικαστούν εξαρχής στο Εφετείο Κρήτης, αλλά με άλλη σύνθεση από αυτή που τον Ιανουάριο του 1997 είχε δικαιώσει το Ελληνικό Δημόσιο(!).
Το Γ’ Πολιτικό Τμήμα του Αρείου Πάγου, με πέντε δικαστές στη σύνθεσή του, αποφαίνεται χαρακτηριστικά: «Όπως προκύπτει από τα άρθρα 1248 και 1614 του Οθωμανικού Αστικού Κώδικα, η χρησικτησία δε μνημονεύεται ως τρόπος κυριότητας. Εντούτοις αρκεί η νομή (λέει ο Άρειος Πάγος) επί 20 έτη. Με το 12/2/1704 σιγίλιο του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γαβριήλ Γ’ η Μονή ως σταυροπήγιο υπήχθη με όλα τα κτήματα στον Πατριαρχικό Θρόνο... Με προνόμια... μεταξύ των οποίων και το δικαίωμα κτήσης κυριότητας επί ακινήτων βάσει των εκάστοτε "βερατίων" του σουλτάνου...
Επειδή δεν υπάρχει επαρκής αιτιολόγηση αν οι ζώνες δημόσιας γης που εξαιρέθηκαν από την περιουσία της Μονής εμπίπτουν ή δεν εμπίπτουν στις παραχωρηθείσες προς τη Μονή από το τουρκικό δημόσιο εκτάσεις, επειδή και οι εκτάσεις που παραχωρήθηκαν για βοσκή δεν εμπίπτουν στο καθεστώς της τουρκικής νομοθεσίας, όπου οι εκκλησίες δεν είχαν δικαιώματα και υποχρεώσεις, επειδή η Μονή ως σταυροπηγιακή είχε το προνόμιο του σουλτάνου και επειδή από την επίδικη έκταση χωρίς να προσδιορίζεται τμήμα της χρησιμοποιείτο από τη Μονή για βοσκή και επειδή οι θεωρηθείσες ως δημόσιες γαίες περιλαμβάνουν και την απαλλοτριωθείσα επίδικη έκταση χωρίς άλλο συγκεκριμένο προσδιορισμό, για τους λόγους αυτούς αναιρεί την 22/1997 απόφαση του Εφετείου Κρήτης, αναπέμπει στο ίδιο Εφετείο την υπόθεση για νέα εκδίκαση αλλά με σύνθεση δικαστών εκτός αυτών που εξέδωσαν την αναιρούμενη απόφαση».
Νέα Κρήτη
1 σχόλιο:
Εξασταλάκο,
ΚΑΡΧΙΜΑΚΗΣ
Δημοσίευση σχολίου