Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2006

Ας μιλήσουμε για φτώχεια

"Η πραγματική φτώχεια"

Σήμερα παραμονή Χριστουγέννων έρχομαι σαν «Πνεύμα των Χριστουγέννων» να σας υπενθυμίσω μια από τις μεγαλύτερες πληγές του πλανήτη μας. Τη φτώχεια. Φυσικά ο κόσμος δοκιμάζεται από πολλές ...
... πληγές, όπως αυτοκτονία, AIDS, τροχαία, ναρκωτικά, αναλφαβητισμός, έλλειψη νερού, σύγχρονο δουλεμπόριο, πόλεμοι και άλλα. Επειδή όμως όλο και περισσότερο ακούγεται ότι οι σύγχρονοι Έλληνες πεινάνε, όπως φασιστικά επιμένουν οι «κακαουνάκηδες», έρχομαι να υπενθυμίσω την πραγματική πείνα σε όλους εμάς τους βολεμένους που φωνάζουμε «πείνα και φτώχεια» αλλά κατά βάθος ευχαριστούμε κουτοπόνηρα το Θεό που δε γεννηθήκαμε σε καμιά χώρα πείνας πολέμου και δυστυχίας.

Σήμερα:
Το ένα τρίτο των θανάτων – δηλαδή 18 εκατομμύρια άνθρωποι το χρόνο ή 50,000 άνθρωποι την ημέρα – οφείλονται σε αίτια που σχετίζονται με τη φτώχεια.

600 εκατομμύρια παιδιά ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.

Πάνω από ένα δισεκατοµµύριο άνθρωποι ζουν µε λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα, ενώ σχεδόν ο μισός πληθυσμός της γης (2,8 δισεκατομμύρια άνθρωποι) επιβιώνει µε λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα.

850 εκατομμύρια άνθρωποι πάνε για ύπνο πεινασμένοι κάθε βράδυ.

Ειδικότερα από τη Unicef, το UNCHR , την ActionAid και τους Γιατρούς χωρίς σύνορα αντλούμε για πάρα πολλές χώρες συγκλονιστικά στοιχεία. Παραθέτω παρακάτω πληροφορίες για μερικές από αυτές.




Αιθιοπία


Η Αιθιοπία είναι μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες και πιο φτωχές χώρες της Αφρικής. Η χώρα διαφύλαξε την ανεξαρτησία της για 3.000 χρόνια με μόνη εξαίρεση τη σύντομη ιταλική κατοχή από το 1936-1941. Η Αιθιοπία έχει γίνει ευρύτερα γνωστή σε παγκόσμιο επίπεδο, για τις μαρτυρικές περιόδους πείνας και ξηρασίας που έχει περάσει μέσα στις τελευταίες δεκαετίες, καθώς και για το μακρόχρονο εμφύλιο πόλεμο και τον επακόλουθο πόλεμο με τη γειτονική της Ερυθραία. Στην Αιθιοπία υπάρχουν 76 εθνότητες που μιλούν 286 γλώσσες.μεγαλύτερη φυλή είναι η Ορόμο και επίσημη γλώσσα είναι η Αμχάρα.

Η πραγματικότητα στην Αιθιοπία σήμερα


Ο πληθυσμός της χώρας είναι 64 εκ.


Το 48% των παιδιών της χώρας υποσιτίζονται.


Ο αναμενόμενος μέσος όρος ζωής είναι τα 42 χρόνια.


Το 61% των ενηλίκων είναι αναλφάβητοι.


Το 24% του πληθυσμού της χώρας δεν έχει πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό.


Το 85% των ανθρώπων δεν έχουν πρόσβαση σε αποχέτευση


Βραζιλία


Η Βραζιλία είναι η μεγαλύτερη και πιο πολυπληθής χώρα της Λατινικής Αμερικής. Από την εποχή της αποικιοκρατίας των Πορτογάλων τον 16ο αιώνα, κατά την οποία καταδυναστεύτηκε όλος ο πληθυσμός των αυτοχθόνων, ενώ παράλληλα μεταφέρθηκαν χιλιάδες σκλάβων από τη Δυτική Αφρική, η Βραζιλία εξελίχθηκε ως μία από τις χώρες με τις μεγαλύτερες ανισότητες και κοινωνικές αντιθέσεις. Στις βορειοανατολικές περιφέρειες το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι φτωχοί αγρότες, ενώ οι αστικές, βιομηχανικές νοτιοανατολικές περιφέρειες χαρακτηρίζονται από τις άθλιες, στερημένες Favelas, τις παραγκουπόλεις, όπου ζουν εκατομμύρια άνθρωποι στις άκρες των μεγαλουπόλεων. Στο έδαφος της Βραζιλίας βρίσκονται τα μεγαλύτερα δίκτυα ποταμών και περίπου το ένα τέταρτο των αρχέγονων τροπικών δασών, σε παγκόσμιο επίπεδο. Δυστυχώς όμως, στη χώρα παρουσιάζεται ένα από τα σημαντικότερα περιβαλλοντικά προβλήματα του πλανήτη, καθώς η τεράστια καταστροφή των δασών του Αμαζονίου απειλεί να αφανίσει το μεγαλύτερο πνεύμονα της γης.


Η πραγματικότητα στη Βραζιλία σήμερα


Ο πληθυσμός της χώρας είναι 178 εκ.


31% του πληθυσμού, περίπου 55 εκατομμύρια άνθρωποι, ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, δηλαδή με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα.


Το 12,8% του πληθυσμού, δηλαδή σχεδόν 18 εκατομμύρια άνθρωποι, είναι αναλφάβητοι.



Κατά μέσο όρο:


στο σύνολο της χώρας, 29,6 στα 1.000 παιδιά πεθαίνουν πριν γίνουν ενός έτους,


στις ανεπτυγμένες νότιες περιοχές, 19,7 στα 1.000 παιδιά πεθαίνουν πριν γίνουν ενός έτους, ενώ


στις φτωχές και υποβαθμισμένες ανατολικές περιοχές 44,2 στα 1.000 παιδιά πεθαίνουν πριν γίνουν ενός έτους.

Γκάνα

Η Γκάνα, μια από τις πιο φτωχές χώρες της Δυτικής Αφρικής, ήταν το πρώτο κράτος της αποικιακής Αφρικής που κέρδισε την ανεξαρτησία του το 1957. Δυστυχώς όμως, αυτή η ανεξαρτησία, όπως και σε άλλες γειτονικές χώρες έφερε μαζί της την οικονομική και πολιτική παρακμή. Παρά το γεγονός ότι η Γκάνα ήταν πλούσια σε πηγές μεταλλευμάτων και ορυκτών, έπεσε θύμα διαφθοράς και κακοδιαχείρισης. Ευτυχώς, η χώρα κατόρθωσε να ξεφύγει από εμφύλιες συγκρούσεις, οι οποίες προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές σε γειτονικές της χώρες. Παρ’ όλα αυτά, την περίοδο 1994-1995, διαμάχες σχετικές με την ιδιοκτησία της γης προκάλεσαν έντονες βιαιοπραγίες στο βόρειο τμήμα της χώρας. Η χώρα ήταν το κέντρο του βασιλείου της αρχαίας φυλής Ασάντι. Η Γκάνα αποτελεί ένωση των πρώην αγγλικών αποικιών της Χρυσής Ακτής και της Τογκολάνδης.

Η πραγματικότητα στην Γκάνα σήμερα

Ο πληθυσμός της χώρας είναι 18,8 εκ.


Από τα 2/3 του πληθυσμού που ζει σε αγροτικές περιοχές οι μισοί δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό.


33% των γυναικών και 17% των αντρών είναι αναλφάβητοι.

1 στα 10 παιδιά πεθαίνει πριν γίνει πέντε χρονών.

Ο αναμενόμενος μέσος όρος ζωής είναι τα 56 χρόνια


Γουατεμάλα


Η Γουατεμάλα, μια από τις πιο φτωχές χώρες της Λατινικής Αμερικής, ήταν κάποτε το κέντρο του πολιτισμού των Μάγιας. Σήμερα, το 60% του πληθυσμού ζει στη φτώχεια, καθώς η χώρα πρόσφατα έχει βγει από μια μακρά, 36χρονη περίοδο εμφύλιου πολέμου, κατά την οποία χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους ενώ, παράλληλα, υποδομές υγείας, εκπαίδευσης αλλά ακόμα και κτίρια ή ολόκληρα χωριά καταστράφηκαν ολοσχερώς. Οι συμφωνίες ειρήνης που υπογράφηκαν στα τέλη του 1996 προετοιμάζουν το δρόμο για μια ειρηνική, δημοκρατική και δίκαιη κοινωνία, η οποία αναγνωρίζει τα βασικά δικαιώματα των αυτοχθόνων, οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού και είναι οι φτωχότεροι κάτοικοι της χώρας.

Η πραγματικότητα στη Γουατεμάλα σήμερα

Ο πληθυσμός της χώρας είναι 10,8 εκ.

1 στα 22 παιδιά πεθαίνει πριν συμπληρώσει τον πρώτο χρόνο της ζωής του.

Το 32% του πληθυσμού είναι αναλφάβητοι.

Το 46% του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε ασφαλές, πόσιμο νερό.

Μόνο το 25% των γυναικών στις αγροτικές περιοχές έχουν φροντίδα από εκπαιδευμένες μαίες κατά τον τοκετό.

Ινδία


Η Ινδία με πληθυσμό 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους, είναι η δεύτερη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο μετά την Κίνα. Κέρδισε την ανεξαρτησία της από τη Βρετανία μόλις το 1947. Η χώρα έχει περάσει από τότε μεγάλες περιόδους πολιτικής διχόνοιας και χάους, ενώ σήμερα επικρατεί μια σχετική πολιτική σταθερότητα. Στην Ινδία μιλιούνται τριακόσιες διαφορετικές γλώσσες, με τα Χίντι ως επίσημη γλώσσα, ενώ επίσης τα αγγλικά χρησιμοποιούνται σε μεγάλη κλίμακα. Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν υποφέρει από μια σειρά φυσικών καταστροφών όπως ξηρασίες, πλημμύρες, κυκλώνες και σεισμούς.

Η πραγματικότητα στην Ινδία σήμερα

Ο πληθυσμός της Ινδίας είναι 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι.

Το ένα τρίτο του πληθυσμού ζει στην απόλυτη φτώχεια.

Το 1 στα 9 παιδιά πεθαίνει πριν ζήσει τα πέμπτα του γενέθλια.

Το 45% των ενηλίκων είναι αναλφάβητοι.

Το 86% των ανθρώπων δεν έχουν πρόσβαση σε επαρκή αποχέτευση

Μπανγκλαντές


Το Μπαγκλαντές είναι μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες και φτωχότερες χώρες στον κόσμο. Από το 1971, όταν απέκτησε την ανεξαρτησία του από το Πακιστάν, έχει υποφέρει μεγάλες περιόδους πολιτικής και οικονομικής αστάθειας που επιδεινώνονται από φυσικές καταστροφές, όπως κυκλώνες, τυφώνες και πλημμύρες, που συμβαίνουν πολύ συχνά. Περισσότερο από το 65% των εργαζομένων απασχολούνται στη γεωργία, αλλά καθώς μόνο μια μικρή μειοψηφία κατέχει τις μεγαλύτερες εκτάσεις γης, οι περισσότεροι άνθρωποι υποφέρουν από ανεπάρκεια τροφής. Τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει εξέλιξη σε θέματα όπως η παροχή ασφαλούς νερού, ο εμβολιασμός των παιδιών και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Τα μπάνγκλα(βεγγαλική) είναι η επίσημη γλώσσα, ενώ οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 83% του πληθυσμού. Έχει κοινά σύνορα με την Ινδία και το Μυανμάρ.


Η πραγματικότητα στο Μπανγκλαντές σήμερα

Ο πληθυσμός του Μπανγκλαντές είναι 133 εκ. άνθρωποι.

Υπολογίζεται πως περισσότερα από 7 εκ. παιδιά κάτω των 14 ετών είναι αναγκασμένα να εργάζονται για να ζήσουν.
Το 71% των γυναικών είναι αναλφάβητες.

Το 56% των παιδιών προσχολικής ηλικίας έχουν βάρος μικρότερο του κανονικού.

Το 78% του πληθυσμού ζει με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα.


Νεπάλ


Το Νεπάλ είναι μία από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο, με το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του να ζει σε απομονωμένες αγροτικές περιοχές χωρίς καμία πρόσβαση σε στοιχειώδεις υπηρεσίες. Το σύστημα των καστών, αν και παράνομο, συνεχίζει να υφίσταται, ενώ η τάξη των λεγόμενων «ανέγγιχτων» γίνεται ολοένα και πιο φτωχή. Η καλλιεργήσιμη γη σε όλη την έκταση της χώρας έχει υποβαθμιστεί αισθητά εξαιτίας της υπερβολικής χρήσης αλλά και των δυσμενών κλιματικών συνθηκών. Περιβάλλεται από την Ινδία και την Κίνα. Η οικονομία της χώρας είναι ουσιαστικά αγροτική και εξαρτάται από την έγκαιρη εμφάνιση των μουσόνων.

Η πραγματικότητα στο Νεπάλ σήμερα

Ο πληθυσμός του Νεπάλ είναι 24 εκ. άνθρωποι.

1 στα 11 παιδιά πεθαίνει πριν φτάσει στα πέντε του χρόνια.

Το 72% των ανθρώπων δεν έχουν στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής.

Το 80% των γυναικών είναι αναλφάβητες.

Ο αναμενόμενος μέσος όρος ζωής είναι τα 58 χρόνια.

Πακιστάν

Το Πακιστάν απέκτησε την ανεξαρτησία του το 1947, μετά τη διχοτόμηση της Ινδίας.ιδρύθηκε από την ανάγκη δημιουργίας ενός κατ’ εξοχήν μουσουλμανικού ινδικού κράτους. Το 1971 αποσχίστηκε από το Πακιστάν, το ανατολικό τμήμα του, σημερινό Μπανγκλαντές. Η γεωργία αντιστοιχεί περίπου στο ένα πέμπτο της οικονομίας και απασχολεί περισσότερο από το μισό εργατικό δυναμικό. Η κοινωνική ανάπτυξη παρέμεινε αργή και οι ανισότητες μεταξύ κοινωνικών τάξεων, φυλών και αγροτικών- αστικών περιοχών έχουν οδηγήσει σε εκτεταμένη φτώχεια. Οι περισσότεροι κάτοικοι της χώρας είναι Μουσουλμάνοι, η εθνική γλώσσα είναι τα Ούρντου, ενώ επίσημη γλώσσα είναι τα αγγλικά. Μετά από συνεχή πολιτική και οικονομική αστάθεια, ο στρατός κατέλαβε την εξουσία για τέταρτη φορά το 1999. Εξαιτίας της συνεχιζόμενης αναταραχής στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν φιλοξενεί δύο έως τρία εκατομμύρια πρόσφυγες τα τελευταία 20 χρόνια. Η πιο πρόσφατη σύγκρουση είχε ως αποτέλεσμα την εισροή 200.000 νέων προσφύγων, κυρίως γυναικών και παιδιών.


Η πραγματικότητα στο Πακιστάν σήμερα

Ο πληθυσμός του Πακιστάν είναι 135 εκ. άνθρωποι.

Το 63% του πληθυσμού ζει σε αγροτικές περιοχές.

Το 31% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα.

Σχεδόν 1 στα 12 παιδιά πεθαίνει πριν από τα πρώτα του γενέθλια.

Το 67% των γυναικών και το 43% των ανδρών είναι αναλφάβητοι

Σιέρα Λεόνε


Η Σιέρα Λεόνε βρίσκεται στη Δυτική Αφρική, συνορεύει με τη Γουινέα και τη Λιβερία και είναι μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου παρόλο που διαθέτει άφθονες πηγές φυσικού πλούτου (διαμάντια, τιτάνιο, χρυσό, σίδηρο). Η χώρα ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Μεγάλη Βρετανία το 1961 και είναι πατρίδα 17 διαφορετικών εθνοτήτων, καθώς και των Κρεολών που είναι απόγονοι μαύρων σκλάβων από τη Βόρεια Αμερική και την Καραϊβική, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στο Φρίταουν(πόλη που ιδρύθηκε ως οικισμός απ[ελευθερωμένων δούλων), τη σημερινή πρωτεύουσα της χώρας, το 19ο αιώνα. Το βασικότερο πρόβλημα της Σιέρα Λεόνε είναι η πολιτική αστάθεια. Ο εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε το 1991 και κράτησε 10 χρόνια, μετέτρεψε σε πρόσφυγες το μισό από τον πληθυσμό, οδήγησε στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους, κατάστρεψε σπίτια, κτίρια και υποδομές και διέλυσε κάθε οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα. Το Μάιο του 2002 έγιναν οι πιο ειρηνικές εκλογές στην ιστορία της χώρας, οι οποίες ανέδειξαν ως νικήτρια τη μέχρι τότε κυβέρνηση. Το νέο καθεστώς έχει φέρει μια σχετική ασφάλεια αλλά οι περισσότερες περιοχές της χώρας παραμένουν κατεστραμμένες.

Η πραγματικότητα στη Σιέρα Λεόνε σήμερα

Ο πληθυσμός της χώρας είναι 4,3 εκ.

Το 28% των παιδιών πεθαίνουν πριν φτάσουν το 5ο έτος της ηλικίας τους.

Το 67% των ανθρώπων δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Το 69% του πληθυσμού δεν ξέρει να διαβάζει και να γράφει.

Ο αναμενόμενος μέσος όρος ζωής είναι τα 37 χρόνια.



Τανζανία


Η Τανζανία είναι μία ακόμη από τις χώρες της Ανατολικής Αφρικής που μαστίζονται από το πρόβλημα της φτώχειας. Το 1964 οι ομοσπονδίες της Ταγκανίκα και της Ζανζιβάρης ενώθηκαν στη Δημοκρατία της Τανζανίας. Αποτελείται από μία πεδινή παράλια περιοχή, ηφαιστειακά ορεινά και την μεγάλη ρηξιγενή κοιλάδα. Στο έδαφός της βρίσκεται το υψηλότερο όρος της Αφρικής, το Κιλιμάντζαρο. Το 1978 και για δυο χρόνια η Τανζανία ενεπλάκη σε πόλεμο με τη γειτονική της Ουγκάντα. Εξαιτίας αυτού του πολέμου, της κρίσης του πετρελαίου αλλά και της ξηρασίας που παρουσιάστηκε, η οικονομία της χώρας διαταράχθηκε έντονα. Σήμερα η Τανζανία ανήκει στις χώρες με πολύ υψηλό εξωτερικό χρέος. Τα τελευταία πέντε χρόνια η οικονομική κατάσταση έχει σταθεροποιηθεί και κατορθώθηκε να μειωθεί ο πληθωρισμός από το 30% στο 7%. Επίσης η πολιτική κατάσταση είναι σταθερή καθώς οι ηγέτες του κράτους εκλέγονται μια φορά κάθε πέντε χρόνια με δημοκρατικές εκλογές.

Η πραγματικότητα σ την Τανζανία σήμερα

Λιγότερο από το μισό του πληθυσμού έχει πρόσβαση σε καθαρό νερό.

Ο αναμενόμενος μέσος όρος ζωής είναι για τους άντρες τα 42 χρόνια και για τις γυναίκες τα 44 χρόνια.

Ο πληθυσμός της χώρας είναι 33 εκ.

Σχεδόν 1 στους 5 ανθρώπους της Τανζανίας ζει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας (λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα).

1 στις 3 γυναίκες δεν γνωρίζει γραφή και ανάγνωση.

Ελάτε να δώσουμε τέλος στη φτώχεια τώρα!


Με την ActionAid


Η actionaid αριθμεί περισσότερους από 500.000 ευαισθητοποιημένους πολίτες σε όλον τον κόσμο που υποστηρίζουν την τοπική, εθνική και παγκόσμια δράση της οργάνωσης με σκοπό την καταπολέμηση της φτώχειας σε όλα τα επίπεδα: τοπικά, εθνικά, αλλά και παγκόσμια.


Σε όλες τις χώρες όπου αναπτύσσεi τα προγράμματά της δεν επιβάλει λύσεις. Δουλεύει μαζί με τους κατοίκους του αναπτυσσόμενου κόσμου δημιουργώντας υποδομές ώστε οι βελτιώσεις στις συνθήκες διαβίωσής τους να είναι μόνιμες και ουσιαστικές.


Σύμβουλος του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών σε θέματα παγκόσμιας ανάπτυξης από το 1991, η ActionAid, ασκεί πίεση στα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων ώστε να αναθεωρηθούν αποφάσεις και πολιτικές που πλήττουν την ανάπτυξη των φτωχών περιοχών του πλανήτη μας.


Στην Ελλάδα δραστηριοποιείτε από το 1998 και σήμερα περισσότεροι από 30.000 Έλληνες πολίτες μοιράζονται το όραμά της για έναν καλύτερο κόσμο..
Η ActionAid International αποτελεί μια διεθνή, αναπτυξιακή, μη κυβερνητική οργάνωση που αγωνίζεται για έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο χωρίς φτώχεια. Ξεκίνησε τη δράση της το 1972 και σήμερα υλοποιεί μια σειρά αναπτυξιακών προγραμμάτων και ενεργειών σε 42 χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής επηρεάζοντας θετικά τη ζωή περισσότερων από 13 εκατομμύρια φτωχών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων.
Χάρη στη δράση της ActionAid και την ενεργή συμμετοχή των χιλιάδων υποστηρικτών της, εκατομμύρια παιδιά και ενήλικες έχουν αρχίσει να αλλάζουν τη ζωή τους αποκτώντας πρόσβαση σε στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το νερό, η τροφή, η ασφάλεια, η εκπαίδευση, η υγεία και η δυνατότητα να συμμετέχουν στις αποφάσεις που αφορούν τους ίδιους και τα παιδιά τους.



Όραμά της είναι ένας κόσμος απαλλαγμένος από τη φτώχεια όπου κάθε άνθρωπος θα μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια και να απολαμβάνει βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.



Αποστολή της είναι η καταπολέμηση της φτώχειας, της αδικίας και των ανισοτήτων που την προκαλούν, συνεργαζόμενοι με τους φτωχούς και περιθωριοποιημένους ανθρώπους του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Η διεθνής στρατηγική «Rights to End Poverty» έχει 4 βασικούς στόχους:

1. Την υποστήριξη και ενδυνάμωση των φτωχών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων προκειμένου να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να αξιοποιήσουν το δυναμικό τους. Αυτό πραγματοποιείται εφοδιάζοντάς τους με τα αγαθά, τις υπηρεσίες, τις γνώσεις και τις δεξιότητες που έχουν ανάγκη, ώστε οι ίδιοι να είναι σε θέση να επιφέρουν πραγματικές και μόνιμες αλλαγές στη ζωή τους.

2. Την αφύπνιση της κοινής γνώμης με σκοπό τη διαμόρφωση κλίματος αλληλεγγύης ανάμεσα στις ανεπτυγμένες οικονομικά χώρες και τις αναπτυσσόμενες και την ενίσχυση του παγκόσμιου κινήματος κατά της φτώχειας.

3. Την άσκηση πίεσης και επιρροής στη διεθνή κοινότητα και τα κέντρα λήψεως αποφάσεων, για τη χάραξη μιας πιο υπεύθυνης και αποτελεσματικής πολιτικής απέναντι στους φτωχότερους λαούς της γης.

4. Την ενδυνάμωση της θέσης και του ρόλου των γυναικών στην οικογένεια και στην τοπική κοινωνία, αναγνωρίζοντας παράλληλα τις διαφορετικές ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες γυναικών και ανδρών.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ξυπνήστε: Η φτώχεια σκοτώνει

από το www.anthropos.gr

5/9/2005

Στην αρχή της νέας χιλιετίας 190 κυβερνήσεις υπέγραψαν τη Διακήρυξη των Αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας και δεσμεύτηκαν να αναλάβουν πρωτοβουλίες ώστε μέχρι το 2015 η φτώχεια και η πείνα να έχουν περιοριστεί στο μισό. Δεσμεύτηκαν επίσης στην επίτευξη καθολικής πρόσβασης στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση για όλα τα παιδιά του κόσμου, τη μείωση της παιδικής θνησιμότητας, την ισότητα των δύο φύλων, τη βελτίωση της περιγεννετικής φροντίδας, την καταπολέμηση του HIV/AIDS, την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του περιβάλλοντος και για την παγκόσμια συνεργασία για την ανάπτυξη.

Ήδη έχουν περάσει πέντε χρόνια και όλα τα στοιχεία παραμένουν απογοητευτικά.
• 1.2 δις άνθρωποι σε όλο τον κόσμο βιώνουν την απόλυτη φτώχεια, αφού το εισόδημα τους μόλις και μετά βίας φτάνει το ένα δολάριο την ημέρα.
• Την ίδια στιγμή σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ 800 εκ άνθρωποι δεν έχουν αρκετή τροφή και η επιβίωση τους είναι επισφαλής.
• Εάν συνεχίσουμε με τους ίδιους ρυθμούς θα πάρει 100 χρόνια και όχι 10 για να επιτευχθούν οι στόχοι της χιλιετίας
• Το προσδόκιμο επιβίωσης στην Αφρική μόλις και φτάνει τα 46 χρόνια
• Μια μητέρα πεθαίνει κάθε λεπτό σαν αποτέλεσμα ανεπαρκούς φροντίδας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και της γέννας
• Οι αρχηγοί κρατών του G8 στο Gleneagles αποφάσισαν να χορηγήσουν βοήθεια ύψους 48δις ενώ την ίδια στιγμή οι ίδιες χώρες το 2004 ξόδεψαν 600δις για εξοπλισμούς
• 400 δις το χρόνο αφορούν διαφημιστικές δαπάνες

Η συνεχιζόμενη φτώχεια και ανισότητα στον πλανήτη είναι ντροπή για την ανθρωπότητα. Η φτώχεια μπορεί και πρέπει να καταπολεμηθεί αρκεί να υπάρξει η πολιτική βούληση γι’αυτό και να παρθούν άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα.

Τι κάνουμε στην Ελλάδα

Σε ανταπόκριση στο παγκόσμιο κάλεσμα για τον τερματισμό της φτώχειας του Global Call for Action against Poverty (GCAP) πολλές γνωστές και δραστήριες Ελληνικές οργανώσεις, από το χώρο της αναπτυξιακής βοήθειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της καταπολέμησης του αποκλεισμού και της προστασίας του περιβάλλοντος, με πρωτοβουλία του δικτύου «Ελληνική Επιτροπή ΜΚΟ για την Ανάπτυξη», αποφάσισαν να αναλάβουν δράση στην Ελλάδα, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με αυτές του παγκόσμιου κινήματος δημιουργώντας το Φόρουμ «Συμμαχία Ενάντια στη Φτώχεια».

Το ελληνικό Φόρουμ, του οποίου η ιδρυτική συνέλευση πραγματοποιείται στις 6 Σεπτεμβρίου 2005, έχει σκοπό να συμβάλλει από κοινού με τα άλλα εθνικά δίκτυα στη δημιουργία ενός πιο δίκαιου και ανθρώπινου κόσμου απαλλαγμένου από τα δεσμά της φτώχειας, της εξάρτησης και της υποτέλειας.

Τι είναι το GCAP

Το Global Call for Action against Poverty (GCAP) είναι η μεγαλύτερη καμπάνια που έχει γίνει ποτέ ενάντια στη φτώχεια και έχει καταφέρει να κινητοποιήσει, με σύμβολο τη λευκή κορδέλα, χιλιάδες οργανώσεις σε όλο τον κόσμο και εκατομμύρια πολίτες, που απαιτούν εδώ και τώρα ριζικές αλλαγές στις διεθνείς σχέσεις, άμεσα και αποτελεσματικά μέτρα για τον τερματισμό της φτώχειας, για ένα πιο δίκαιο και ανθρώπινο κόσμο.

Για να επιτευχθεί αυτός ο φιλόδοξος στόχος το GCAP εστιάζει την προσοχή του σε τρεις κομβικούς για τη βιώσιμη ανάπτυξη του αναπτυσσόμενου κόσμου τομείς:

1. Υιοθέτηση δίκαιων διεθνών συναλλαγών έτσι ώστε να δοθεί ένα τέλος σε καταστροφικές για τους πολίτες αναπτυσσόμενων χωρών επιδοτήσεις και δασμούς. Οι πλούσιες χώρες ξοδεύουν πάνω από 1δις τη μέρα σε επιδοτήσεις το μεγαλύτερο μέρος των οποίων πηγαίνει σε μεγάλες αγροτοβιομηχανίες
2. Αύξηση της ποσότητας και αναβάθμιση της ποιότητας της αναπτυξιακής βοήθειας, η οποία θα πρέπει να στοχεύει στην κάλυψη ουσιαστικών αναγκών που αποτελούν προτεραιότητα των ίδιων των επωφελούμενων.
3. μεση διαγραφή των χρεών των φτωχών χωρών χωρίς άλλους οικονομικούς όρους ή πολιτικά ανταλλάγματα. Για να επιτευχθούν οι στόχοι της χιλιετίας είναι ανάγκη να διαγραφούν τα χρέη 60 φτωχών χωρών και όχι 18 όπως αποφασίστηκε πρόσφατα στο Gleneagles.


Οι εκδηλώσεις της 10ης Σεπτεμβρίου 2005: Ημέρα Παγκόσμιας Δράσης

Με αφορμή την επίσημη επανεξέταση των Στόχων της Χιλιετίας στη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ στις 14 -16 Σεπτεμβρίου 2005, θα πρέπει όλοι μας να ασκήσουμε πίεση ώστε οι αρχηγοί κρατών να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους και να βάλουν τέλος στις πρακτικές του παρελθόντος οι οποίες διαιωνίζουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας.

Στο πλαίσιο αυτό η 10η Σεπτεμβρίου 2005 έχει οριστεί ως Ημέρα Παγκόσμιας Δράσης ενάντια στη Φτώχεια και σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν προγραμματιστεί μια σειρά από εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις ώστε να περάσει το μήνυμα προς τους αρχηγούς κρατών: Ξυπνήστε -Η φτώχεια σκοτώνει.

Οι εκδηλώσεις που προγραμματίζει η το ελληνικό φόρουμ «Συμμαχία ενάντια στη Φτώχεια» για το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2005 θα ανακοινωθούν στις επόμενες ημέρες.

Ανώνυμος είπε...

Σου στέλνω και την άλλη άποψη , τη δυτική και φιλελεύθερη, που ασχολείτε με τον τρόπο επίλυσης της φτώχειας με οικονομικολυς τρόπους και όχι μόνο με ελεημοσύνες, όπως ισχύει μέχρι σήμερα.

Η φτώχεια στις ειδήσεις
Tου Πασχου Mανδραβελη/ pmandravelis@kathimerini.gr
Αν το ποσοστό της παγκόσμιας φτώχειας τα τελευταία είκοσι χρόνια διπλασιαζόταν, θα γινόμασταν μάρτυρες κλαυθμών και οδυρμών. Γαλλοτραφείς δήθεν καθηγητές και γαλλοσπουδαγμένοι Αριστεροί θα
έγραφαν πύρινα άρθρα κατά του παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού που κάνει τους «πλούσιους, πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους». Αλλά και 0,5% αν ανέβαινε το ποσοστό της παγκόσμιας φτώχειας, αυτό θα ήταν μια καλή ευκαιρία να ελεεινολογήσουμε τον καπιταλισμό και «τα δεινά που μοιράζει απλόχερα στον κόσμο».
Τι γίνεται όμως όταν η πραγματικότητα διαψεύδει τη θεωρία; Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Την τρώει το σκοτάδι της δημοσιότητας. Οπως έγινε με την έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας η οποία δεν μας λέει βέβαια αν οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι, αλλά αποδεικνύει με στοιχεία ότι την περίοδο της «επαράτου» παγκοσμιοποίησης, οι φτωχοί γίνονται λιγότεροι. Πολύ λιγότεροι...
Οφείλουμε να υπενθυμίσουμε, λοιπόν, ότι σύμφωνα με την μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας, το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας μειώθηκε! Το 1981, το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού ζούσε με λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα. Το 2001 αυτό το ποσοστό μειώθηκε στο 21%. Σε απόλυτους αριθμούς, αυτό σημαίνει ότι το 2001 οι φτωχοί ήταν 1,1 δισ. άνθρωποι. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να μείνουμε ευχαριστημένοι, αλλά είναι καλύτερα από το 1,5 δισ. ανθρώπων που ήταν το 1981.
Η έκθεση αποκαλύπτει κι άλλα πράγματα. Η μεγαλύτερη μείωση της φτώχειας υπήρξε σε περιοχές του κόσμου όπου ελήφθησαν γενναία μέτρα φιλελευθεροποίησης της οικονομίας. Στην Κίνα, για παράδειγμα, το ποσοστό ανθρώπων που ζουν σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας είναι 17%, αλλά ήταν την περίοδο του «υπαρκτού κομμουνισμού» 64%. Από το 1981 το κατά κεφαλήν εισόδημα των Κινέζων πενταπλασιάστηκε! Εκρηκτική οικονομική άνοδος με συνακόλουθη μείωση της φτώχειας εμφανίζεται σε όλη την ΝΑ Ασία που ασπάστηκε τις αρχές της ελεύθερης οικονομίας, ενώ στην υποσαχάρια Αφρική –όπου δεν υπάρχουν δομές οικονομίας– η φτώχεια αυξήθηκε.
Η αποσιώπηση μιας τέτοιας είδησης –γιατί είναι είδηση πρώτου μεγέθους για την ελληνική ενημέρωση το γεγονός ότι η παγκόσμια φτώχεια μειώθηκε στο μισό– δεν είναι ένα απλό δημοσιογραφικό παράδοξο. Όλες οι ειδήσεις που αναδεικνύουν πρόοδο του «επάρατου καπιταλισμού», ή τα αγαθά της παγκοσμιοποίησης την ίδια τύχη έχουν. Ετσι, ο μέσος Ελληνας είναι σίγουρος ότι οι φτωχοί του κόσμου γίνονται φτωχότεροι και περισσότεροι, ότι πριν από το 1979 οι Βρετανοί ζούσαν σε ένα ημισοσιαλιστικό παράδεισο, ότι τα «Ρεϊγκανόμικς» (η οικονομική πολιτική του κ. Ρόναλντ Ρέιγκαν) είναι ο σίγουρος δρόμος για την κόλαση και ότι οποιοδήποτε μέτρο απελευθερώνει την οικονομία είναι διαβολικό ή, ακόμη χειρότερα, «νεοφιλελεύθερο». Κανείς δεν γνωρίζει ότι επί Εργατικών στη Βρετανία για πρώτη φορά στην ιστορία και ο πληθωρισμός και η ανεργία είχαν φτάσει σε διψήφια νούμερα, και το ίδιο ίσχυε για την αμερικανική οικονομία πριν από τις τομές του Ρόναλντ Ρέιγκαν.
Αυτή η στρεβλή άποψη για την οικονομία που διαρκώς καλλιεργούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχει πραγματικά πολιτικά και οικονομικά αποτελέσματα. Ετσι, οποιαδήποτε απελευθέρωση, ή (Θου Κύριε...) ιδιωτικοποίηση, στην Ελλάδα παρουσιάζεται ως καταστροφή.
Ολα τα παραπάνω, βέβαια, επ’ ουδενί σημαίνουν ότι ο πόλεμος κατά της φτώχειας τέλειωσε και ότι όλα είναι καλά και άγια. Παρά τη μείωση της απόλυτης φτώχειας, οι 1,1 δισεκατομμύρια φτωχοί του πλανήτη είναι πάρα πολλοί. Απλώς, προϋπόθεση για να λυθούν τα προβλήματα και της φτώχειας είναι να περιγραφούν σωστά. Εκτός αν δεν μας ενδιαφέρει η φτώχεια και απλώς προσαρμόζουμε την πραγματικότητα στα δόγματά μας.

Παπουτσάκης είπε...

Συμφωνώ με τον peramatiano ότι η Αριστερά πέρα από την κατάχρηση αφορισμών κατά της φτώχειας , της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο ,την αναδιανομή του πλούτου , την κατάργηση των τάξεων.....δεν πάει παρά πέρα να μας πει πως θα γίνουν αυτά επιδιώκοντας την κρατικοποίηση της πρωτοβουλίας και την εξαφάνιση της ατομικής επιλογής. Μένει στα θεωρητικά και καταγγελτικά και από κει και πέρα ουδέν. Η φιλελεύθερη Δεξιά κάνει τις προττάσεις της από δω και πέρα και η Αριστερά απλώς τις καταγγέλει ως απάνθρωπες χωρίς να δίνει σήμερα(όπως παλιότερα ) προτάσεις λύσης των σύγχρονων προβλημάτων. Προτιμά τα εύκολα και κάθεται στ' αυγά της τάζοντας ουτοπικές αναδιανομές του πλούτου και ότι θα κάμει τους φτωχούς πλούσιους.

Παπουτσάκης είπε...

Συμφωνώ με τον peramatiano ότι η Αριστερά πέρα από την κατάχρηση αφορισμών κατά της φτώχειας , της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο ,την αναδιανομή του πλούτου , την κατάργηση των τάξεων.....δεν πάει παρά πέρα να μας πει πως θα γίνουν αυτά επιδιώκοντας την κρατικοποίηση της πρωτοβουλίας και την εξαφάνιση της ατομικής επιλογής. Μένει στα θεωρητικά και καταγγελτικά και από κει και πέρα ουδέν. Η φιλελεύθερη Δεξιά κάνει τις προττάσεις της από δω και πέρα και η Αριστερά απλώς τις καταγγέλει ως απάνθρωπες χωρίς να δίνει σήμερα(όπως παλιότερα ) προτάσεις λύσης των σύγχρονων προβλημάτων. Προτιμά τα εύκολα και κάθεται στ' αυγά της τάζοντας ουτοπικές αναδιανομές του πλούτου και ότι θα κάμει τους φτωχούς πλούσιους.